Μια ιστορία καθημερινής «τρέλας», σε ένα κράτος με σκοπό να καθυστερήσει και να ταλαιπωρήσει ανθρώπους υγιείς και ανθρώπους με προβλήματα υγείας.
Η απόδοση σύνταξης είναι ένα θέμα που απασχολεί ένα μεγάλο ποσοστό του πληθυσμού της χώρας μας.
Οι εξαγγελίες, τα μεγάλα λόγια και το «τεράστιο» ενδιαφέρον των κυβερνήσεων ήταν και είναι μια μεγάλη «φούσκα», η οποία έχει τεράστιες επιπτώσεις στην οικονομική, κοινωνική εξαθλίωση και την επιβάρυνση της κατάστασης υγείας των ανθρώπων που είναι στη διαδικασία απόδοσης της σύνταξης τους.
Αυτή η διαδικασία διαχρονικά είναι πολύ χρονοβόρα, αφού ο χρόνος αναμονής ξεπερνάει πολλές φορές τα δύο, τρία ή και περισσότερα χρόνια. Αν βέβαια ο ασφαλισμένος έχει διαδοχική ασφάλιση, τότε τα πράγματα σχετικά με το χρόνο απόδοσης της σύνταξης πηγαίνει στο φάσμα επιστημονικής φαντασίας. Χιλιάδες νόμοι με εκατοντάδες «παραθυράκια», αντικρουόμενοι, ασαφείς, που για το ίδιο θέμα σε δύο περιπτώσεις δεν ισχύει ο ίδιος νόμος. Ένας μεγάλος αριθμός ανθρώπων για όσο χρόνο περιμένει, είναι έρμαιο της καλής διάθεσης συγγενών και φίλων στην μεγάλη προσπάθεια επιβίωσης τους, που στην εποχή που ζούμε , λόγω πανδημίας ή οικονομικής κρίσης , δυσκολεύει ακόμα περισσότερο.
Όλοι μας ζούμε στον 21ο αιώνα , κάτι που δεν ισχύει για τις τις υπηρεσίες του δημοσίου, ειδικά στις περιπτώσεις που το κράτος καλείται να αποδώσει συντάξεις γήρατος ή αναπηρίας.
Εδώ και κάποια χρόνια έχει γίνει (;) ενοποίηση των περισσότερων ασφαλιστικών ταμείων υπό την «ωραία ταμπέλα» του ΕΦΚΑ.
Θα γνωρίζουν βέβαια όσοι έχουν συναλλαγές με τον ΕΦΚΑ , όταν χρωστάει ο πολίτης σε ασφαλιστικά ταμεία που ενταχθεί στον οργανισμό, πολλά και διαφορετικά , βρίσκουν όλα τα στοιχεία σε ταχύτατο χρόνο , για την αποπληρωμή του χρέους. Όταν έρθει όμως η ώρα να αποδοθεί η πολυπόθητη και περιβόητη σύνταξη του ξαφνικά δεν έχουμε προχωρήσει στην ηλεκτρονική αρχειοθέτηση. Δεν επικοινωνούν άμεσα τα ηλεκτρονικά συστήματα μεταξύ των ταμείων ή ο υπάλληλος που έχει χρεωθεί το φάκελο έχει άδεια ή πολύ μεγάλο φόρτο εργασίας. Βέβαια είναι κάποιες από τις δικαιολογίες που δεν θα πρέπει να απασχολούν τους ασφαλισμένους.
Δυστυχώς το «σύστημα» προσπαθεί να μας κάνει να είμαστε απολογούμενοι και να παρακαλούμενοι (πληρώνοντας αρκετές φορές γρηγορόσημο), για υπηρεσίες που πληρώνουμε έτσι κι αλλιώς με την φορολογία μας.
Ενδιαφέρει το κράτος πως και με τι ζουν οι «συνταξιούχοι εν αναμονή»;
Γιατί καθυστερούν τόσο; Μήπως για να συντηρούν το «παρά» (παραμάγαζα εντός ή εκτός υπηρεσιών) με οικονομικό ή άλλο όφελος ;
Πόσα χρόνια θα περάσουν υπό αυτή τη συνθήκη; Τί πρέπει να κάνουμε και που πρέπει να φτάσουμε τελικά για την διεκπεραίωση τέτοιων υποθέσεων;
Μήπως θα πρέπει να προσφεύγουμε όλοι στα δικαστήρια για την εξασφάλιση των δικαιωμάτων που τόσα χρόνια πληρώνουμε για αυτά, εναντίων όλων αυτών των ανευθυνουπεύθυνων;
Η προσωπική μου εμπειρία, τρέχει εδώ και τρία χρόνια. Απίστευτες δικαιολογίες καθυστέρησης σε ένα παιχνίδι «στημένο» (;) χωρίς κανόνες. Απώλεια (;) δικαιολογητικών, τυχαία ενημέρωση «εξ αντανακλάσεως» του δικαιούχου και τελικά αρχειοθέτηση υποθέσεων. Αυτό σημαίνει διαδικασία από την αρχή και χαμένα χρόνια. Λυπάμαι , αλλά αναγκάζομαι να μην έχω πια καμία εμπιστοσύνη στο κράτος. Αν η οικονομική μου κατάσταση ήταν καλύτερη θα είχα προσφύγει ήδη στα Δικαστήρια (χωρίς να το αποκλείω στο μέλλον), γιατί εδώ τίθεται θέμα σοβαρότατης παραβίασης Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων από ένα κράτος που δεν φτιάχτηκε για όλους. Όμως έχω την ελπίδα ότι φτάνω στο τέλος του μαραθώνιου.
Τι λέτε υπάρχουν κι άλλοι σαν κι εμένα κάπου εκεί έξω;
ΣΙΓΟΥΡΑ!
[…] Σε ένα κράτος που δεν είναι φτιαγμένο για τον απλό πολί… […]