Κάθε μέρα, ξυπνάω και δέχομαι ένα καινούργιο χτύπημα – έκπληξη από μια ομάδα golden boys (που λένε στο χωριό μου), που δεν ξέρουν και δεν θέλουν να μάθουν τι σημαίνει να είσαι φτωχός, ηλικιωμένος, ΑμεΑ, ανασφάλιστος και χρειάζεσαι φαρμακευτική αγωγή για να έχεις μια όσο γίνεται φυσιολογική ζωή.
Δεν θέλουν να καταλάβουν ότι οι άνθρωποι δεν είναι αριθμοί και η ταλαιπωρία των αδύναμων δεν είναι ένα θετικό στοιχείο στην εξασφάλιση ενός bonus (όπως επίσης λένε στο χωριό μου).
Οι “αδύναμοι” μπαίνουν σε μια δύσκολη διαδικασία εξασφάλισης των φαρμάκων τους μόνο στα υποκαταστήματα του ΕΦΚΑ ή στα νοσοκομεία. Η αναμονή ραντεβού για συνταγογράφηση πολλές φορές ξεπερνάει τους δύο μήνες.
Και ερχόμαστε στο μαύρο σημείο, των ακυρώσεων των ραντεβού. Αλήθεια ενδιαφέρει κανένα “υπηρέτη του λαού” όταν ακυρωθεί ένα τέτοιο ραντεβού που θα βρει ο “αδύναμος” τα φάρμακα που χρειάζεται για δύο επιπλέον μήνες έως το επόμενο;
Που θα βρει τα χρήματα να αγοράσει τα φάρμακα του;
Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί ένας γιατρός που είναι συμβαλλόμενος με τον ΕΦΚΑ και συνταγογραφεί για εκατοντάδες ανθρώπους, δεν μπορεί να συνταγογραφεί και για μια χούφτα ανασφάλιστους;
Έχει καλλιεργηθεί εδώ και χρόνια η εντύπωση ότι οι ανασφάλιστοι είναι οικονομικό “βάρος” για τους υπόλοιπους.
Γνωρίζουμε όλοι εμείς ότι οι ανασφάλιστοι έχουν πληρώσει (και συνεχίζουν να πληρώνουν) το δικό τους μερίδιο για αυτές τις υπηρεσίες και παροχές του ΕΦΚΑ;
Γνωρίζουμε ότι η κοινωνική πολιτική δεν πρέπει να είναι έρμαιο των ορέξεων των κυβερνώντων κάθε φορά αλλά υποχρέωση τους;
Γνωρίζουμε ότι είναι συνταγματικό δικαίωμα του κάθε ένα πολίτη;
Καταλαβαίνουμε ότι οι “αδύναμοι” δεν είναι ζητιάνοι;
Γνωρίζουμε ότι το κόστος της φαρμακευτικής κάλυψης των “αδύναμων” είναι απειροελάχιστο μπροστά στα έξοδα παραστάσεως ενός “θιάσου παλιάτσων” που διαφεντεύουν τις τύχες μας;
Κουράστηκα να προσπαθώ να εξηγήσω κάθε μέρα το λόγο που οι golden boys προσπαθούν να δυσκολέψουν περισσότερο τη ζωή ταλαιπωρημένων ανθρώπων.
Σκέφτονται μήπως με τον ίδιο τρόπο όταν χαρίζουν κρατική περιουσία με προίκα; ή όταν αγοράζουν για το “καλό” μας είδη πολυτελείας στα γραφεία τους;
Πρέπει μάλλον να υπενθυμίζουμε συνέχεια την ύπαρξη και την αξιοπρέπεια μας που πρέπει, στα χρόνια που ζούμε, να είναι αυτονόητη.
Είναι;
Εις το επανιδείν
Διαβάστε επίσης:
