Οι νικητές υπονομεύουν τους ηττημένους
και οι ηττημένοι υποβλέπουν τους νικητές
Γιάννης Πυργιωτάκης, Αγνοούμενοι
Μετά από παγκόσμιους πολέμους, εμφύλιους, δικτατορίες θα έπρεπε να είχαμε συνειδητοποιήσει ότι η Δημοκρατία μας έχει όρια και κανόνες.
Ποιά Δημοκρατία; Θ’ αναρωτηθούν ορισμένοι.
Μα αυτή που κερδίσαμε με αγώνες, που ψηφίσαμε, που έχουμε, που υπηρετούμε. Αν ενδεχομένως υπάρχει κάποια άλλη καλύτερη, καλώς την να έρθει και να την αγκαλιάσει όλος ο λαός (χωρίς βέβαια να επιβληθεί άλλοθεν κι έξωθεν).
Μέχρι τότε όμως έχουμε άπαντες το εθνικό, πολιτικό, κοινωνικό κι εντέλει ηθικό χρέος να τηρούμε τις αρχές κι αξίες της και ν’ αποφεύγουμε να διακινούμε ψευτοδιλήμματα περί νέων διχασμών. Στην κοινοβουλευτική δημοκρατική διαδικασία οι πλειοψηφίες και οι μειοψηφίες, οι συμπολιτευόμενοι και οι αντιπολιτευόμενοι καλούνται να σέβονται την παράδοση, τους κανονισμούς, την αξιοπρέπεια των αντιπάλων, την ιστορία και να δια-κρίνονται για την ηπιότητα του λόγου και το αίσθημα ευθύνης, όταν εμπεριστατωμένα καταγγέλουν τα πεπραγμένα των άλλων.
Απαριθμώ ορισμένα αρνητικά χαρακτηριστικά του πολιτικού συστήματος, που αφορούν στο σύνολό του αλλά και σε κάθε κομματικό φορέα ξεχωριστά:
1. Ουδείς δικαιούται να δηλώνει ότι έχει “πιστωθεί” τις πραγματικές θυσίες των προηγούμενων γενεών και ν’ αυτο-αναγορεύεται συνεχιστής εκείνων των αγώνων (sic)
2. Ουδείς δικαιούται να προβάλλει την (υστερική;) άποψη του αιώνιου δίκιου του (και του αντίστοιχου αιώνιου άδικου του αντιπάλου του)
3. Ουδείς δικαιούται να παριστάνει τον εκφραστή (κι εκπρόσωπο;) ενός “ανώτερου είδους” που συνομιλεί μόνο με την Ιστορία
4. Ουδείς δικαιούται να στιγματίζει, να υπονομεύει, ν ’ακυρώνει ό,τι κι όποιον δεν ταιριάζει στην (ιδεοληπτική;) αυτο-εικόνα του και να δοξολογεί, να συγκαλύπτει, ν’ απαλλάσσει των ανομιών όλους τους ομόδοξους
5. Ουδείς δικαιούται να θέτει συνεχώς και σε κάθε ευκαιρία το πονηρό και κίβδηλο ερώτημα “με ποιανού το μέρος είσαι;”, γιατί όταν τα αντιμαχόμενα μέρη είναι εξίσου ένοχα για την κατάσταση της χώρας η αποχή του πολίτη συνιστά πράξη πολιτικού ήθους κι όχι απολίτικη απάθεια (“ιδιώτης”, κατά Περικλή]
Επειδή στις ώριμες Δημοκρατίες το εθνικό, το πολιτικό, το κοινωνικό και το λαϊκό στοιχείο πρέπει να συνοδοιπορούν.
Επειδή η Δημοκρατία δεν είναι ένα πολίτευμα “συναλλαγών” (do ut des).
Επειδή εντέλει ουδείς γνήσιος δημοκράτης αποδέχεται το νόμο του Λύντς και τις κραυγές των φανατικών.
Γι’ αυτό όλος ο πολιτικός κόσμος οφείλει να περιφρουρήσει το Πολίτευμα (κι όχι ο καθείς τα κομματικά του μέτωπα), απομονώνοντας εκείνους οι οποίοι ένθεν/κακείθεν, εκ-δηλώνουν απανθρωπίζουσες ολοκληρωτικές τάσεις (στο ιδεολογικό, πολιτικό ή κοινοβουλευτικό επίπεδο).
ΥΓ. “Τόσες σφεντόνες κι ούτε φάνηκαν οι εχθροί”
(Θ. Βοριάς, Κρύφτηκε η μέρα στο κρυφτό μας)
Πηγή: www.capital.gr
