«Θέλω να εκλεγώ για ν’ αρχίσω να δουλεύω για τη γειτονιά μου»
Συνέντευξη στον Βαγγέλη Αυγουλά
Το βιογραφικό του πολύ γνωστού και αγαπητού Έμιας Τζάνι – όπως είναι και το κανονικό του όνομα- μπορεί να είναι πολύ μεγάλο αφού ξεκινά στις αρχές της δεκαετίας του ’80 από τη Ζιμπάμπουε ( «Πέτρινο Σπίτι» στα Ελληνικά) όταν οι σφαίρες «τρυπούσαν» τους τοίχους του καθόλου «πέτρινου» σπιτιού του στη Χαράρε και φτάνει μέχρι σήμερα, που σαραντάρης, Ορθόδοξος Χριστιανός και ουσιαστικά Έλληνας αποθεώνεται από τις χιλιάδες των φίλων της urban pop μουσικής του συγκροτήματος VEGAS που έχει κερδίσει 3 βραβεία Mad και 2 διεθνή βραβεία MTV στα δέκα χρόνια που δραστηριοποιείται στην Ελλάδα.
Μπορεί όμως να είναι και πολύ σύντομο : Γεννήθηκε στη Χαράρε της Ζιμπάμπουε, ήρθε στην Αθήνα σε ηλικία 5 ετών μαζί με τους γονείς του, οι οποίοι ήταν υπότροφοι στο Πολυτεχνείο, τελείωσε το Λύκειο, σπούδασε αρχικά στο ΤΕΙ Ηλεκτρονικής στη Θεσσαλονίκη και έπειτα πήρε μεταγραφή για το ΤΕΙ Ηλεκτρονικής Πειραιά, εργαζόταν ως υπεύθυνος καταστημάτων σε γνωστή αλυσίδα video club έως το 2008 ώστε να δραστηριοποιηθεί επαγγελματικά στον χώρο της μουσικής. Έντονα δραστήριος σε κοινωνικές δράσεις, συμμετέχει σε πολλές εκδηλώσεις ανθρωπιστικού χαρακτήρα αφού πιστεύει πως η προσωπική εμπλοκή στα κοινά είναι αυτή που θα εξασφαλίσει ένα καλύτερο αύριο για τα παιδιά όλων. Είναι πατέρας δύο κοριτσιών, 12 και 8 ετών.
Η πορεία του όμως είναι αξιοζήλευτη αν σκεφτεί κανείς ότι πιτσιρίκι ακόμα, μόλις ήρθε στην Ελλάδα και έμενε στην οδό Πυθίας, στη Νέα Κυψέλη, το 1984, την πρώτη φορά που τον κατέβασαν στην Πλατεία Κυψέλης για να παίξει με τα άλλα παιδάκια , εκείνα ήταν η πρώτη φορά που βλέπανε μαυράκι να πηγαίνει να παίξει μαζί τους και με το που πήγε….. άδειασε η πλατεία. Τα ίδια αυτά παιδιά ( και τα παιδιά των μεγαλυτέρων) είναι πλέον fans των VEGAS και πηγαίνουν να τον ακούσουν στις συναυλίες του.
Β.Α.: Σε ξέρουν όλοι σαν «Zeraw». Γιατί σε λένε και σε γράφουν « Zeraw Vegas»; Δεν έχεις δικό σου όνομα; Επώνυμο;
Zeraw: «Το κανονικό μου όνομα είναι Emias Jani. Το όνομα βγαίνει από το Ιερεμίας. Του Προφήτη Ιερεμία, γιορτάζω 1η Μαΐου. Η ορθόδοξη εκκλησία έχει πάει στην Αφρική εκατοντάδες χρόνια πριν, όταν « κατεβήκαν οι Ευρωπαίοι με τους Ιεραποστόλους».
Θα προτιμούσα ο ιερέας να φορούσε ξύλινο σταυρό
Β.Α.: Προσωπικά εσύ πιστεύεις στο Θεό;
Zeraw: «Πιστεύω στο Θεό πάρα πολύ. Απλά το μόνο που με βρίσκει αντίθετο είναι η πολιτική στην εκκλησία. Δηλαδή, θεωρώ ότι δεν θα έπρεπε η εκκλησία να έχει τη μορφή που έχει σήμερα. Η εκκλησία οποιασδήποτε θρησκείας. Ο Χριστός είπε, δίδαξε, έδωσε ένα παράδειγμα για το πώς θέλει να είναι η εκκλησία και οι ιερείς. Ταπεινότητα, απλότητα και αλληλεγγύη. Είναι κάτι το οποίο η εκκλησία αυτή τη στιγμή δεν το κάνει απόλυτα. Δηλαδή σε κάποιες περιπτώσεις βλέπω πολύ πλούτο. Και αυτό με χαλάει. Δεν το θεωρώ ιδιαίτερα χριστιανικό. Ειδικά όταν υπάρχουν άνθρωποι που πεινάνε και ένας ιερέας, εκπρόσωπος του Χριστού, να φορά χρυσό σταυρό. Θα προτιμούσα να φορούσε ένα ξύλινο σταυρό».
Β.Α.: Οι παιδικές σου αναμνήσεις είναι γεμάτες σφαίρες και πόλεμο;
Zeraw: «Οι παιδικές μου αναμνήσεις, ως επί το πλείστον, είναι πάρα πολύ ευχάριστες και χαρούμενες. Απλά υπάρχει μέσα σε αυτές τις αναμνήσεις και ένα μικρότερο ποσοστό με σφαίρες και πόλεμο. Ήμουνα στην Αφρική μέχρι τα 5 – 6, μου χρόνια, άρα πρόλαβα και τον πόλεμο που γινόταν για την ανεξαρτησία της χώρας . Και επειδή έχω μνήμη ελέφαντα, θυμάμαι ακόμα κάποιες περιπτώσεις και καταστάσεις από εκείνη την περίοδο. Πιο έντονη μια που ήμουν μαζί με τη γιαγιά μου και τη θεία μου στο χωριό και είχαν έρθει στρατιώτες και πυροβολούσαν το σπίτι μου. Δηλαδή, άκουγα τις σφαίρες να τρυπάνε τον τοίχο μου. Μικρό παιδί εγώ δεν καταλάβαινα ακριβώς τι γινότανε. Θυμάμαι ότι με κράταγε η γιαγιά μου- γιατί ήθελα να σηκωθώ- και μου έλεγε «δεν πας πουθενά». Το έλεγα στη μάνα μου και μου έλεγε «μου κάνει τρομερή εντύπωση που τα θυμάσαι». Ήμουν πολύ μικρός τότε και το θυμάμαι. Και μετά από τα 6 μου ήμουν εδώ στην Ελλάδα».
Ήρθε στην Ελλάδα το ’84 – πρώτα η μητέρα του και μετά ο ίδιος – αφού ο πατέρας του ήταν ήδη εδώ, σαν φοιτητής. Ένα χρόνο έμεινε στη Ζιμπάμπουε με το θείο του και τις ξαδέλφες του. ‘Ήρθε στην Ελλάδα το 1984, έξι χρονών και…..
Στεναχωριόμουνα γιατί δεν είχα φίλους
Zeraw: «Στεναχωρήθηκα. Ήμουν δημοφιλές παιδί στην Αφρική, στο σχολείο που πήγαινα και όταν ήρθα , δεν είχα φίλους, δεν είχα τίποτα. Και ήμουν πολύ στεναχωρημένος και πήραν οι γονείς μου την απόφαση –πολύ σωστά- να μετακομίσουμε από την Κυψέλη και να πάμε στα Κάτω Πατήσια όπου ζούσε μια άλλη οικογένεια , Κενυατών, που είχε και πιο μεγάλα παιδιά, τα οποία είχαν πάει δημοτικό εκεί. Στο 79ο δημοτικό σχολείο. Και πήγαμε εκεί γιατί θεωρούσαν ότι ήταν πιο φιλικά. Αυτή νομίζω ότι ήταν μία από τις πιο σωστές αποφάσεις που πήραν οι γονείς μου. Γιατί στο δημοτικό εκείνο με καλοδεχτήκαν, με αγκαλιάσανε, στη γειτονιά το ίδιο και αμέσως αμέσως χωρίς να μιλάω ακόμα ελληνικά είχα αποκτήσει και φιλαράκια. Και θυμάμαι επίσης και την πρώτη μου δασκάλα, αυτή έπαιξε πολύ σημαντικό ρόλο στην περαιτέρω εξέλιξή μου. Ασχολιόταν μαζί μου, η κυρία Φιλοθέη. Δεν την ξεχνάω με τίποτα. Την έχω βαθιά στην καρδιά μου αυτή τη γυναίκα. Στα διαλείμματα με κράταγε παραπάνω για να μου κάνει ιδιαίτερα στα ελληνικά. Και μέσα σε 6 μήνες ο μικρός Ζερούλης μιλούσε άπταιστα ελληνικά».
Β.Α.: Πως είναι να είσαι μαύρος στην Ελλάδα του 2019;
Zeraw: «Δεν είναι θεωρώ το ίδιο δύσκολο με το να είσαι μαύρος στην Ελλάδα του ’84. Πλέον είναι πιο συνηθισμένο το να δεις ένα μαύρο στο δρόμο. Γενικά το διαφορετικό πλέον είναι κάτι που έχει περάσει στην κοινωνία. Υπάρχει πλέον αποδοχή σε μεγαλύτερο βαθμό, απλά για να γίνει η πλήρης εξάλειψη κάποιων στερεοτύπων και ρατσιστικών αντιλήψεων έχουμε δρόμο ακόμα. Δεν είναι κάτι εύκολο. Αλλά θεωρώ ότι ένα πρώτο βήμα έχει γίνει προς αυτό.»
Β.Α.: Η πρώτη ανάμνηση της κόρης σου όταν πήγε σχολείο ποια ήταν;
Zeraw: «Η κόρη μου δεν είχε ιδιαίτερα προβλήματα. Είναι και μιγάς. Είναι πιο ανοιχτόχρωμη, αλλά την είχα προετοιμάσει, τη μεγάλη ειδικά. Η μικρή πήγε σε στρωμένο δρόμο. Είχε πάει ήδη η μεγάλη. Η μικρή μου όταν αντιμετώπισε ένα τέτοιο περιστατικό ρατσισμού, ήταν έτοιμη γι αυτό, επειδή είχαμε συζητήσει για αυτό το θέμα. Πολλές φορές είχε ρατσιστικά επεισόδια στην παιδική χαρά που πήγαινε στο δημοτικό. Όχι εις βάρος της. Άκουγε να προσβάλλουν άλλα παιδάκια όπως αυτήν. Εγώ ποτέ δεν κατηγορώ τα παιδάκια για αυτές τις συμπεριφορές γιατί τα παιδάκια εκ των πραγμάτων είναι πιο αγνά, πιο αθώα στην ψυχή. Δεν είναι ρατσιστές τα παιδάκια. Τα παιδάκια είναι γεμάτα αγάπη και αθωότητα. Αλλά από κάπου παίρνουν συμπεριφορές. Ο γονέας πάντα φταίει όταν ένα παιδί φέρεται έτσι. Όταν ένα παιδί κάνει bullying. Όταν ένα παιδί κάνει το οτιδήποτε, φταίει ο γονέας. Δεν το έχει μάθει σωστά το παιδί ή του έχει δώσει λάθος παραδείγματα στο σπίτι. Και όταν βλέπεις στην πλατεία ότι πάει το παιδί σου σε ένα άλλο παιδάκι και αρχίζει και το κοροϊδεύει επειδή είναι μαύρο ή επειδή έχει περισσότερα κιλά ή οτιδήποτε, για οποιοδήποτε λόγο και δεν παίρνεις θέση εκείνη τη στιγμή για να μιλήσεις στο παιδί σου, σημαίνει ότι το ανέχεσαι και το επικροτείς κιόλας. Κι αυτά μιλάμε γίνονται πριν από 6-7 χρόνια. Εγώ δεν ήμουν μπροστά. Ήταν η μητέρα της. Και μου τα είπε η μητέρα της και μου λέει μίλα με το παιδί γιατί στεναχωρήθηκε».
Β.Α.: Τι συνέβη εκεί;
Zeraw: «Ένα κοριτσάκι της είπε: «Εγώ δεν θέλω να παίξω μαζί σου γιατί είσαι μαύρη και δεν θέλω να παίζω με μαύρες.» και της λέω: « Εντάξει αγάπη μου, δεν μπορούμε να είμαστε φίλοι με όλους και με όλες και να σου πω κάτι; Αν δεν θέλει αυτή μία, δεν θέλεις και συ δύο». «Ναι, αλλά όλο μου έλεγε μαύρη, μαύρη, μαύρη..» . «Εσύ γιατί της δίνεις σημασία; Είσαι μαύρη. Και εγώ μαύρος είμαι. Κακό είναι;». Μου λέει: «Όχι, αλλά γιατί το λέει έτσι;» Και της λέω : «Γιατί έχει θέμα αυτή, αυτή έχει πρόβλημα και το πιο πιθανό είναι να σε ζηλεύει, γιατί εγώ σου λέω ότι είσαι πάρα πολύ όμορφη, πάρα πολύ έξυπνη και δεν έχεις τίποτα να ντραπείς. Άρα για να σε κοροϊδεύει σημαίνει ότι σε ζηλεύει. Οπότε μην ασχολείσαι και εσύ μαζί της και όλα καλά. Θα βρεις άλλες φίλες. Τα άλλα κοριτσάκια δεν σε παίζανε;» . «Ναι». «Τότε; Τι σε νοιάζει; Δεν χρειάζεται να είναι φίλη σου και αυτή. Έχεις άλλες φίλες.». Το συζητήσαμε. Της εξήγησα ότι οι άνθρωποι είμαστε σαν τα λουλούδια. Τα λουλούδια είναι πολύ όμορφα. Μοιάζουν όλα τα λουλούδια; Και μου λέει όχι. «Βλέπεις; Έτσι είναι και οι άνθρωποι. Όλοι οι άνθρωποι είναι όμορφοι, απλά δεν μοιάζουμε ο ένας με τον άλλον. Είμαστε διαφορετικοί. Άλλα λουλούδια είναι μαύρα, άλλα είναι κόκκινα, άλλα είναι άσπρα, άλλα είναι κίτρινα και πάει λέγοντας. Έτσι είναι και με τους ανθρώπους.» Και το ξεπεράσαμε αυτό. Βέβαια και στο σχολείο ήταν πια προστατευμένη. Ήμουνα πια γνωστός. Πήγα στο σχολείο και με πήραν χαμπάρι τα παιδάκια. Έγινε «η κόρη του Zeraw».
Και διαφορετικός ήχος και μαύρος. Δύο διαφορές σε έναν άνθρωπο.
Β.Α.: Πάμε τώρα στη μουσική. Είσαι μαύρος και ξεκίνησες να κάνεις και ένα διαφορετικό ήχο που εδώ δε τον ξέρουμε. Δύο διαφορές σε έναν άνθρωπο. Πως εξελίχθηκε αυτό και πως το χειρίστηκες και τι αντιμετώπιση είχες; Και τι ήχο κάνεις; Πες μας λίγο..
Zeraw: «Ναι. Αντί να κάνω λίγο πιο εύκολη τη ζωή μου , θέλω να την κάνω πιο δύσκολη. Όταν ξεκινήσαμε εμείς η φόρμουλα ράπερ, τραγουδίστρια και δεν υπήρχε στην Ελλάδα. Ήταν δικιά μας πατέντα αυτή, για την Ελλάδα τουλάχιστον. Το 2009 με τους Vegas. Οπότε το φέραμε στην Ελλάδα πρώτοι και μετά παντρέψαμε εκείνη την εποχή τον ήχο του dance, της house, του electro με το hip hop. Με το ραπ. Και ήταν πάλι μια πρωτοτυπία, η οποία λειτούργησε γιατί ήταν κάτι φρέσκο, κάτι διαφορετικό. Βάλε επίσης και το styling, τα ντυσίματά μας, τα μαλλιά μας, τα τρελά μας, τα γυαλιά, πάλι μια πρωτοτυπία. Στην αρχή βέβαια, όπως συμβαίνει πολλές φορές με οτιδήποτε καινούριο και διαφορετικό στην Ελλάδα, φάγαμε πολύ ….κράξιμο. Αλλά πάντα θα υπήρχε κάποιος λόγος για να φάμε το κράξιμο. Μετά , συνηθίζει ο κόσμος και κάθονται και ακούνε πραγματικά αυτό που κάνεις και βλέπουν πραγματικά και καταλαβαίνουν αυτό που κάνεις και μπαίνουν στη διαδικασία να σε στηρίξουν γιατί βλέπουν μάλλον ότι είναι αρκετά καλό και το στηρίξανε γιατί το κάναμε και με αγάπη και μεράκι. Σε κάποιους τομείς ήμασταν πρωτοπόροι» .
Β.Α.: Ο δικός σου ο ρόλος στους Vegas ποιος είναι;
Zeraw: «Ασχολούμαι με όλα αλλά δεν μπορεί ένας άνθρωπος να είναι ειδικός στα πάντα. Οπότε φτιάξαμε μία ομάδα ανθρώπων, γιατί VEGAS δεν είναι μόνο οι 3 που βλέπουμε μπροστά. Υπάρχουν και άνθρωποι από πίσω που συνεισφέρουν ο καθένας στον τομέα του. Βρήκαμε μια φίλη μας η οποία ήταν στυλίστρια και μας βοήθησε πάρα πολύ στο στυλιστικό κομμάτι. Αυτή στην ουσία έφτιαξε το στυλιστικό των Vegas και έγινε αυτή η επιτυχία. Όσων αφορά μετά τα δισκογραφικά, τα πιο διαδικαστικά πράγματα μια άλφα γνώση την έχω, αλλά και πάλι δεν είμαι μάνατζερ. Είχαμε έναν άνθρωπο που εκτελούσε χρέη μάνατζερ. Δύο για την ακρίβεια, οι οποίοι έκαναν εξαιρετική δουλειά στην προώθηση των κομματιών, του συγκροτήματος κλπ. Και στη μουσική το ίδιο. Υπήρχε μια ομάδα ανθρώπων από πίσω. Εννοείται καθόμασταν όλοι μαζί αυτοί οι άνθρωποι σε ένα τραπέζι και συζητούσαμε για το τι κάνουμε, που πορευόμαστε».
Vegas
Β.Α.: Σε ποιους απευθύνονται οι Vegas; Η μουσική τους, το τραγούδι τους; Ποιους θα έλεγες ότι θέλετε να πλησιάσετε και να συνδεθείτε μαζί τους;
Zeraw:« Στους πάντες. Σε οποιονδήποτε έχει όρεξη και τη διάθεση να μας ακούσει. Σίγουρα θα μου πεις ποια είναι η βάση των κομματιών. Η βάση μας είναι να μπορούμε να κάνουμε τον κόσμο να ξεφεύγει. Αυτά τα 3 λεπτά που διαρκεί ένα τραγούδι, να μπορεί να ξεφεύγει ο κόσμος από την καθημερινότητά του. Να τον ταξιδέψουμε σε άλλα μέρη ή να τον κάνουμε να νιώσει . Είναι ένας τρόπος διαφυγής από την καθημερινότητά του. Θες να διασκεδάσεις; Vegas. Θέλεις να νιώσεις έρωτα; Vegas. Θες να αναπολήσεις το καλοκαίρι; Vegas. Το χειμώνα; Vegas».
Β.Α.: Τι σημαίνει Vegas;
Zeraw:«Vegas είναι ο πιο λαμπρός αστέρας στον αστερισμό της Λύρας. Ένας μύθος λέει ότι ο αστερισμός της Λύρας δημιουργήθηκε όταν ο Ορφέας πέταξε τη λύρα του. Οπότε στην ουσία έχουμε να κάνουμε με έναν μουσικό αστερισμό. Όπου το λαμπρότερο αστέρι εκεί είναι ο Vegas. Ποιο ήταν το όνειρό μας; Να γίνουμε ένα λαμπρό και φωτεινό αστέρι στον αστερισμό της μουσικής. Άρα Vegas. Το όνομα το σκέφτηκε ένας φίλος μας, ο Κωνσταντίνος, ψάχναμε ονόματα, είχαμε διάφορα στο τραπέζι και πετάγεται μια μέρα και το προτείνει. Στην αρχή δεν μας άρεσε, αλλά μετά όταν ψάξαμε λίγο να δούμε τι είναι ο Vegas και τελικά μας άρεσε πάρα πολύ. Γιατί μας αντιπροσωπεύει».
Β.Α.: Έφτασαν οι Vegas στο τέρμα; Έχουν πιάσει ταβάνι; Έχουν ακόμα πράγματα να κάνουν; Μετά από δέκα χρόνια τι απολογισμό έχεις;
Zeraw:«Σίγουρα μέσα σε μια δεκαετία φτάσαμε και μεις στο peak μας. Αγγίξαμε το ταβάνι μας. Αλλά η μουσική και ειδικά η δισκογραφημένη επαγγελματική μουσική, σαν επάγγελμα έχει τα πάνω και τα κάτω της. Όταν φτάνεις στο ταβάνι κάποια στιγμή πρέπει να κάνεις και μια κοιλιά. Την κάναμε την κοιλιά μας και τώρα πάλι είμαστε στην άνοδο».
Β.Α.: Και τι να περιμένουμε τον επόμενο καιρό από τους Vegas;
Zeraw:«Σίγουρα πάρα πολύ όμορφα και ενδιαφέροντα πράγματα γιατί θέλουμε να πρωτοτυπούμε. Γιατί κι εμείς βαριόμαστε εύκολα και βαριόμαστε και τον ίδιο μας τον εαυτό πολλές φορές. Αυτή τη στιγμή είμαστε σε μια πάρα πολύ δημιουργική φάση, περνάμε αρκετές ώρες στο στούντιο. Εξ ου και τα κιλά τα παραπάνω που πήρα το χειμώνα, γιατί ήμουν συνέχεια στο στούντιο! Οπότε ετοιμαστείτε για πάρα πολύ ωραία πράγματα και κάποια από αυτά θα συμβαίνουν για πρώτη φορά στην Ελλάδα. Δεύτερος γύρος. Είναι Vegas phase2»
Η μουσική είναι μια προσωπική μου ανάγκη.
Β.Α.: Εσύ προσωπικά γιατί τραγουδάς; Τι κερδίζεις μέσα σου; Τι νιώθεις;
Zeraw:«Είναι ανάγκη έκφρασης για μένα το τραγούδι. Πολλές φορές όταν πχ δεν είμαι καλά ψυχολογικά μπορώ να κάτσω στον υπολογιστή μου με τις ώρες και να συνθέτω. Όταν γράφω τα κομμάτια. Με χαλαρώνει και είναι κάτι που μου δίνει πάρα πολύ μεγάλη διαύγεια. Σκέφτομαι καθαρά όταν δημιουργώ το cd και με ηρεμεί. Οπότε είναι μια προσωπική ανάγκη αυτή. Επίσης μου αρέσει πάρα πολύ το συναίσθημα να κάνω τον κόσμο όταν είμαι πάνω στο stage να περνάει καλά. Να μεταδίδω τη χαρά και το κέφι. Οπότε καταλαβαίνεις είναι κάτι που έχουμε ανάγκη και οι τρεις να κάνουμε. Μας αρέσει, το αγαπάμε και είμαστε τυχεροί. Γιατί τυχερός είναι αυτός που καταφέρνει να κάνει το χόμπυ του επάγγελμα. Δεν είναι τόσο δουλειά για μας».
Ο ρατσισμός είναι παντού.
«Στην Ελβετία πήγα πριν από 2 χρόνια όταν έκανα ένα ταξίδι προς Αγγλία να δω τη μητέρα μου και την αδερφή μου που μένουν πλέον εκεί και είχε ένα stopover στην Ελβετία. Και επειδή ήταν 3 ώρες στάση , λέω ας κάνω καμιά βόλτα και βγαίνω έξω να κάνω τη βόλτα. Και όπως άρχισα να περπατάω για να βγω έξω και να κάνω και ένα τσιγάρο, μου φωνάζει ένας αστυνομικός. Και μου λέει: « Έλα μαζί μου». Τώρα σκέψου σε ένα αεροδρόμιο που μαζεύει και πολύ κόσμο και ντυμένος μια χαρά. Μου λένε: «Τα χαρτιά σας, διαβατήριο, από πού είσαι;» «Από την Ελλάδα» λέω. «Είσαι Έλληνας;», λέω: «Ναι, είμαι Έλληνας πολίτης. Το γράφει το διαβατήριο». Και με πάει στα ενδότερα και μου κάνανε σωματικό έλεγχο. Έβγαλα και τα ρούχα μου. Με ψάχνανε για ναρκωτικά. Δεν βρήκαν τίποτα τελικά. Το χειρότερο ήταν ότι από τόσο κόσμο που είχε εκεί στο αεροδρόμιο, οι δύο άνθρωποι που τους μαζέψανε ήμουν εγώ που ήμουν μαύρος και ένα άλλο παιδί ο οποίος ήταν Αραβικής καταγωγής. Το θεώρησα πάρα πολύ ρατσιστικό.
Βλέπουμε και χώρες σήμερα που κλείνουν τα σύνορά τους. Ουγγαρία, Αυστρία. Στην Ευρώπη αναπτύσσεται μία τέτοια ακραία λογική.
«Γενικότερα όταν τα πράγματα ζορίζουν σε μια κοινωνία ξέρουμε ότι ο κόσμος έχει την τάση να στρέφεται προς τα εκεί. Δυστυχώς η ιστορία αυτό έχει δείξει. Οπότε αυτή τη στιγμή ο κόσμος δυσκολεύεται σε παγκόσμιο επίπεδο και όλοι καταφεύγουν σε πιο ακραίες τάσεις».
Οι Vegas είναι φίλοι. Οικογένεια.
Β.Α.: Τι είστε εσείς, ως συγκρότημα, μεταξύ σας;
Zeraw: «Εμείς, οι Vegas, είμαστε φίλοι. Είναι πιο οικογενειακό. Σκέψου ότι έχει αποχωρήσει η Μελίνα, αλλά δεν παύει να είναι μέλος της οικογένειας».
Β.Α.: Θα τραγουδούσαν οι Vegas μαζί με την Μελίνα πάλι;
Zeraw: «Εννοείται. Και θα γίνει κάποια στιγμή. Βέβαια, απλά τώρα είμαστε όλοι και η Μελίνα και εμείς σε μια φάση που χτίζουμε τη δεύτερη φάση, ο καθένας τη δική του».
Να με ψηφίσει ο κόσμος γιατί δεν είμαι πολιτικός.
Β.Α.: Κι εσύ πως αποφάσισες να μπεις τώρα στο δημοτικό συμβούλιο του μεγαλύτερου δήμου της Ελλάδας;
Zeraw: «Δεν πρέπει όλοι μας να προσπαθούμε για ένα καλύτερο αύριο;»
Β.Α.: Τι θες να δώσεις; Τι λες στον κόσμο που θα σε ψηφίσει; Να σε ψηφίσει γιατί; Επειδή είσαι ένας διάσημος τραγουδιστής; Ή να σε ψηφίσει και για κάτι άλλο;
Zeraw: «Του λέω να με ψηφίσει γιατί δεν είμαι πολιτικός. Έχω μεγαλώσει στην Αθήνα, αγαπώ την Αθήνα και εκτός Αθήνας νιώθω λίγο σαν ψάρι έξω από το νερό. Γιατί κάποια στιγμή είχα μετακομίσει σε άλλη περιοχή της Αττικής και δεν άντεξα πάνω από ένα χρόνο. Ξαναγύρισα πίσω στη γειτονιά. Και τώρα μένω Άνω Πατήσια. Το σίγουρο είναι ότι βλέπω ότι οι γειτονιές δεν είναι όπως ήταν παλιότερα, αλλά το να καθόμαστε και να γκρινιάζουμε και να μη συμβάλλουμε στο να διορθωθούν τα πράγματα το θεωρώ πολύ λάθος. Και πήρα μια απόφαση ότι αν θέλω να αλλάξω τα πράγματα πρέπει και εγώ να δραστηριοποιηθώ και να ασχοληθώ. Και γι’ αυτό το λόγο πήρα και την απόφαση και δέχτηκα με χαρά την πρόταση. Γιατί; Θέλω να αλλάξω τις γειτονιές, την εικόνα της γειτονιάς μου. Να ξεκινήσω από τη γειτονιά μου. Να την ομορφύνω. Πρώτα οι γειτονιές και μετά όλα τα άλλα. Όταν θέλεις να αλλάξεις τον κόσμο ξεκίνα από το σπίτι σου. Φτιάχνεις το σπίτι σου; Θα φτιάξεις και του γείτονα. Μετά από του γείτονα φτιάχνεις και την πόλη. Όλη την πόλη. Μετά την πόλη… Αλλά από κάπου πρέπει να ξεκινήσεις. Οπότε ξεκινάς από το σπίτι σου. Το σπίτι μου στην προκειμένη είναι η γειτονιά μου. Θα φτιάξω τη γειτονιά μου. Να μην παρουσιάζει αυτή την εικόνα που μερικές φορές ντρέπεσαι πραγματικά και λες: «Μα καλά, σκουπίδια από δω, το ένα το άλλο, βρωμιά» και λες: «Γιατί;;». Λάμπες, φανάρια σπασμένα».
Β.Α.: Λείπει ο φωτισμός, είναι παρατημένες οι γειτονιές, σκουπίδια παντού… αυτά είναι που σε στεναχωρούν σήμερα στην πόλη σου;
Zeraw: «Ναι. Και η έλλειψη δραστηριότητας. Δημιουργική απασχόληση για τα παιδιά. Διέξοδοι για τη νεολαία, να κάνουν πράγματα. Γιατί δεν μπορούν τα παιδιά να παίξουν στους δρόμους όπως παλιά. Οπότε τι κάνουν; Είναι κλεισμένα σε ένα σπίτι πόσες ώρες. Δεν μπορούν να δημιουργήσουν τρόπους και χώρους για να μπορούν αυτά τα παιδιά να ψυχαγωγηθούν εκτός σπιτιού; Σαν κοινότητα».
Β.Α.: Μα υπάρχει ασφάλεια στην Αθήνα για να βγαίνουν τα παιδιά να παίζουν στο δρόμο όπως κάποτε;
Zeraw: «Υπάρχει ένας μύθος ότι τώρα τα πράγματα είναι πολύ πιο δύσκολα, είναι πιο επικίνδυνα . Ότι η εγκληματικότητα είναι μεγαλύτερη τώρα . Εγώ θεωρώ ότι πάντα ήταν επικίνδυνα έξω για τα παιδιά. Πάντα γίνονταν απαγωγές. Πάντα κινδύνευε ένα παιδί. Απλά με το ίντερνετ είναι πλέον άλλη η μετάδοση της πληροφορίας».
Β.Α.: Το δυνατό χαρτί της Αθήνας ποιο είναι; Ποια είναι η επένδυσή μας;
Zeraw: «Η πολιτιστική κληρονομιά της Αθήνας. Είναι η μεγαλύτερη διαφήμιση σε όλο τον πλανήτη. Η Αθήνα είναι το κέντρο της Ευρώπης. Μη σου πω και του κόσμου σήμερα. Έχει τόσα πράγματα η Αθήνα, θα μπορούσε να είναι ένας φοβερός πόλος έλξης 365 μέρες το χρόνο. Αλλά δε τα αξιοποιούμε κάποια πράγματα τα οποία έχει να προσφέρει η Αθήνα. Θα μπορούσαν να φέρουν επενδύσεις. Θα μπορούσαν να φέρουν τουρισμό περισσότερο, αλλά πρέπει να τα συντηρούμε, να τα φροντίζουμε, πρέπει να τα προσέχουμε, να λάμπουν. Να έρχεται ο άλλος να το βλέπει , να το ευχαριστιέται. Και να αφήνει και τον οβολό του».
Β.Α.: Συναντάς πολλά παιδιά πους σας θαυμάζουν, σας αγαπάνε , έχει χρειαστεί να δώσεις δύναμη σε άλλα παιδιά, σε μετανάστες, πρόσφυγες, μαύρα παιδιά, σου μιλάνε;
Zeraw: «Νομίζω ότι λίγο- πολύ όλοι ξέρουμε ότι αυτό το πράγμα θέλει σκληρή δουλειά και επιμονή και υπομονή. Αυτό το τρίπτυχο δηλαδή. Και όλα τα καλά θα έρθουνε. Το ξέρουν τα παιδιά και έρχονται απλά και μου λένε πολλές φορές: «Ευχαριστούμε πάρα πολύ, γιατί αποτελείς παράδειγμα για εμάς. Αν θέλεις κάτι και δουλεύεις για αυτό μπορείς να πετύχεις τα πάντα». Δεν υπάρχουν και πολλοί μετανάστες στο χώρο της μουσικής ή στην τηλεόραση . Είναι λίγοι. Αλλά αυτοί οι λίγοι , εφόσον τα κατάφεραν , σημαίνει ότι και ο καθένας μπορεί να το κάνει. Και αυτό μου επικοινωνεί ο πολύς κόσμος. Και αυτό είναι βάρος και δεν θες να τα απογοητεύσεις αυτά τα παιδιά»
Έχω έναν καημό: Να κάνω ένα τραγούδι με την Άννα Βίσση
Β.Α.: Υπάρχει κάποια συνεργασία που ονειρεύεσαι να κάνεις; Με ένα καλλιτέχνη, με ένα συγκρότημα….
Zeraw: «Υπάρχουν πολλοί που θα ήθελα. Από Ελλάδα, σίγουρα μια μεγάλη μου αδυναμία και καημός είναι να κάνω ένα τραγούδι με την Άννα Βίσση. Την αγαπάω την Άννα Βίσση, είναι φοβερός καλλιτέχνης και έχει τύχει να την γνωρίσω από κοντά και είναι ένας άνθρωπος τόσο ανοιχτόμυαλος, τόσο απλός που μόνο ζεστά συναισθήματα μπορεί να σου προκαλέσει. Και μια συνεργασία μαζί της νομίζω θα ήταν ένα τεράστιο δώρο για μένα».
Β.Α.: Ειδήσεις παρακολουθείς; Πολιτικά, εξελίξεις; Τώρα θες να εκλεγείς κιόλας. Ενημερώνεσαι;
Zeraw: «Γενικά ενημερώνομαι. Θέλω να ξέρω τι γίνεται στον πλανήτη. Θέλω να ξέρω τι γίνεται έξω στην κοινωνία, θέλω να έχω μια άποψη. Δεν μ’ αρέσει να μου σερβίρουν πράγματα. Πολλές φορές φαντάσου ότι βλέποντας ειδήσεις, ακούω την είδηση της ημέρας και πολλές φορές έχω πιάσει τον εαυτό μου να μπαίνω στο ίντερνετ και να κάνω έρευνα για να διασταυρώσω αν αυτό που άκουσα ισχύει ή δεν ισχύει. Είμαστε και σε δύσκολες εποχές και η πληροφορία πολλές φορές μας φτάνει αλλοιωμένη και έχουμε χρέος στον εαυτό μας να έχουμε κριτικό πνεύμα και κάποια πράγματα να τα διασταυρώνουμε. Να μην δεχόμαστε αμάσητη την τροφή».
Β.Α.: Από πού εμπνέεσαι να γράψεις στίχους;
Zeraw: «Από τα πάντα. Αλλά κυρίως από την επικαιρότητα».
Β.Α.: Υπάρχει τραγούδι που είχες γράψει παλιά και λες ότι τώρα είναι επίκαιρο;
Zeraw: «Αρκετά κιόλας θα σου έλεγα. Το πρώτο τραγούδι που γράψαμε, σαν Vegas, λεγόταν «της μάνας σου η αγκαλιά». Έλεγε το τραγούδι στην ουσία ότι η νεολαία έφυγε από το σπίτι, άφησε τη μητρική αγκαλιά και αυτονομήθηκε. Ανεξαρτητοποιήθηκε, ενοικίασε το δικό του σπίτι, δούλευε και έκανε τη ζωή του. Και ήρθε η κρίση, τα πράγματα ζόρισαν και όλο μειωνόταν ο βασικός μισθός. Κάποια στιγμή ο νέος βρέθηκε σε ένα αδιέξοδο που δεν μπορούσε να ανταπεξέλθει στα έξοδά του. Και έπιανε και δουλειά part time, delivery , ο,τιδήποτε και πάλι δεν έβγαινε, οπότε αναγκαστικά γύρισε πίσω στης μάνας του την αγκαλιά. Γιατί μόνο η αγκαλιά της μάνας θα σε σώσει. Είναι πάντα εκεί η μαμά να σε σώσει. Και αυτό το κομμάτι είναι μέχρι και σήμερα πάρα μα πάρα πολύ επίκαιρο»
Έχω δυο πατρίδες
Β.Α.: Στη Ζιμπάμπουε έχεις ξαναπάει; Θες να ξαναπάς; Παρακολουθείς τι γίνεται; Έχεις κόσμο εκεί, βοηθάς κόσμο; Ποια είναι η σχέση σου σήμερα;
«Παρακολουθώ τα γεγονότα στη Ζιμπάμπουε. Έχω και συγγενείς οι οποίοι με ενημερώνουν όποτε έχουμε επικοινωνία. Είναι πάρα πολύ δύσκολα τα πράγματα. Δηλαδή αν έχουνε ζορίσει τα πράγματα εδώ στην Ελλάδα, εκεί είναι 2 φορές χειρότερα. Πρόκειται και για τη Ζιμπάμπουε που όπως και η Ελλάδα, είναι μια πάρα πολύ πλούσια χώρα, αλλά από λάθος διαχείριση των πόρων και τη διακυβέρνηση , έχει βρεθεί στο σημείο που έχει βρεθεί και είναι πραγματικά κρίμα. Βλέπω ότι οι δύο μου πατρίδες έχουν τα ίδια προβλήματα στην ουσία, τα οποία είναι η διαχείριση του πλούτου που έχουν. Και φτάνουμε στο σημείο ενώ δεν θα έπρεπε να υπάρχει κανένας πολίτης και στις δύο χώρες που να πεινάει, το ποσοστό των ανθρώπων που έχουν σοβαρό πρόβλημα επιβίωσης πλέον να ανεβαίνει και να φτάσει σε τραγικά σημεία».
Β.Α.: Μίλησες για δύο πατρίδες και είναι πραγματικά συγκλονιστικό.
Zeraw: «Ναι, έχω δύο πατρίδες. Έχω την πατρίδα μου, της καταγωγής μου, εκεί που γεννήθηκα και έχω και την πατρίδα μου που με δέχτηκε και ζω».
Β.Α.: Θες να ασχοληθούν με το τραγούδι οι κόρες σου ή ότι θέλουν ας κάνουν;
Zeraw: « Ότι θέλουν ας κάνουν. Προσπαθώ με ότι περνάει από το χέρι μου να βοηθήσω τα παιδιά μου και όχι μόνο τα δικά μου, όλα τα παιδάκια να έχουν προοπτικές στη ζωή τους. Ότι ονειρεύονται να έχουν τη δυνατότητα να το κυνηγήσουν. Αυτή τη στιγμή αυτό το πράγμα που με ενοχλεί δυστυχώς, είναι ότι είμαστε σε μια χώρα που οι προοπτικές λιγοστεύουν κάθε χρόνο και περισσότερο και τα παιδιά αναγκάζονται να φεύγουν εξωτερικό, να μεταναστεύουν. Οπότε πρέπει όλοι μας να αρχίσουμε να κάνουμε πράγματα για τον τόπο μας και να μην αναγκάζονται να φύγουν τα παιδιά έξω. Ξεκινάμε από το δήμο, από τη γειτονιά, να φτιάξουμε τις γειτονιές μας, να φτιάξουμε και το δήμο μας, ας φτιάξουμε την περιφέρεια μας, να φτιάξουμε και τη χώρα μας. Αλλά από κάπου να ξεκινήσουμε, ο καθένας με τον τρόπο του».
Β.Α.:Τι πρέπει να δούμε με άλλα μάτια σήμερα; Αυτή η πρόσκληση που νιώθεις ότι κάνει το meallamatia και θες και εσύ να την υπογράψεις μαζί μας..
Zeraw: «Νομίζω ότι το meallamatia μας δείχνει πως πρέπει να βλέπουμε το συνάνθρωπό μας. Η πρόσκληση που ένιωσα εγώ από το meallamatia ήταν το να έρθω πιο κοντά στο διπλανό μου. Ότι μαζί, χέρι-χέρι, φιλαράκια μπορούμε να κατακτήσουμε το σύμπαν. Αλληλεγγύη και αγάπη.
Διαβάστε επίσης:
Οι Vegas και ο Δήμος Βριλησσίων έκαναν πρωτότυπο το 13ο Δείπνο στο Σκοτάδι!
O Zeraw των Vegas στην πρώτη πολιτική συνέντευξη μετά το «ναι» στον Παύλο Γερουλάνο
