Μία γκρίζα υβριδική κατάσταση όπου το εξουσιαστικό δέον και το εξουσιαστικό αναγκαίο βρίσκονται στα όρια ανάμεσα στην πολιτική και το δίκαιο.
Κωνσταντίνος Τσουκαλάς,
Ο αόρατος Λεβιάθαν
Μοιάζει να ζούμε σε συνθήκες ΤΙΝΑ [There Is No Alternative]. Η δημόσια σωτηρία προέχει και η ατομική αρετή [virtus] πρέπει ν’αντιμετωπίσει [τον διαφέροντα κατά ένα μόνο “t”] ιό[virus].
Από το Δημόσιο χώρο στον Οίκο κι από το αίτημα για συλλογική ευημερία στην απαίτηση για προσωπική επιβίωση ενός γενικευμένου πανικού μέτρα ασφαλείας.
Ο Κορονοϊός ίσως να προκαλέσει το τέλος των αφηρημένων ιδεολογιών και την αρχή της πραγματικής διαχείρισης κινδύνων, μέσα στη λογική όχι της κοινωνικής αλληλεγγύης αλλά της αυτοσυντήρησης.
Η ανισότητα των όρων ζωής μετατοπίζεται σε ανισότητα με όρους φόβου [επικειμένου;] θανάτου και θέτει σε αμφισβήτηση την αρμονική συμβίωση μη-πληττομένων και ευπαθών.
Η πολιτική συναίνεση δεν αρκεί. Χρειάζεται κοινωνική συναπόφαση και προσωπική ηθική στάση.
Η Φύση και η Ιστορία λειτουργούν πλέον εκτός φιλοσοφικών σημασιολογικών προσεγγίσεων και ανθρωπομορφικών ερμηνειών. Λογικό; Παράλογο; Ουδείς μπορεί ν’απαντήσει αν η επ’ αόριστον [επι] βίωση θανάτου έχει πλέον κάποιον εγγυητή: Θεό, Πολιτική, Επιστήμη.
Άρα μόνοι μας; Ίσως,αλλά είμαστε πολλοί οι άνθρωποι που εξακολουθούμε να πιστεύουμε στην αυταξία της ανθρωπιάς.
