Έχετε δει ποτέ κατά την διάρκεια των σπουδών σας φοιτητές σε αναπηρικά αμαξίδια στα πανεπιστήμια της χώρας; Εάν η απάντηση είναι αρνητική, δεν σημαίνει πως δεν υπάρχουν μαθητές με κινητικές αναπηρίες που δεν ήθελαν να συνεχίσουν την φοίτηση στην Τριτοβάθμια εκπαίδευση ή δεν είναι ήδη εν ενεργεία φοιτητές.
Η δυσκολία έγκειται κυρίως στην προβληματική προσβασιμότητα.
Παρότι πολλοί θα έχουν παρατηρήσει ότι στα περισσότερα ιδρύματα υπάρχουν ράμπες, ασανσέρ κλπ που διευκολύνουν την κατάσταση, φαίνεται εκ των πραγμάτων πως αυτό δεν είναι αρκετό. Ακόμα και στις περιπτώσεις που το εκάστοτε πανεπιστημιακό ίδρυμα τηρεί όλες τις τυπικές προϋποθέσεις ασφαλούς πρόσβασης, η αυτόνομη κίνηση εντός του δεν είναι εύκολη υπόθεση. Αυτά βέβαια σε περίπτωση που καταφέρει να φτάσει στον χώρο της σχολής που ουσιαστικά είναι αδύνατο να γίνει αυτόνομα και θα χρειαστεί, οπωσδήποτε την υποστήριξη κάποιου συγγενούς, ο οποίος προφανώς σε πολύ σπάνιες περιπτώσεις μπορεί να παρέχει στήριξη συστηματικά και όσο πραγματικά χρειάζεται ο φοιτητής. Κι έτσι, εκτός των εξαιρέσεων που επιβεβαιώνουν τον κανόνα, απλά δεν υπάρχουν στις σχολές.
Δεν μπορούμε να στηριζόμαστε στα χέρια του καλού Σαμαρείτη
Σαφώς και το πρόβλημα δεν αφορά όλους τους ΑμεΑ φοιτητές αλλά και δεν περιορίζεται μόνο στους φοιτητές που χρησιμοποιούν αναπηρικό αμαξίδιο για την μετακίνηση τους, αφού πολλοί φοιτητές με προβλήματα διαφορετικής φύσεως αντιμετωπίζουν σημαντικές δυσκολίες. Εν ελλείψει πόρων κάποια ιδρύματα ζητούν ακόμα και την εθελοντική συνδρομή άλλων φοιτητών στην αντιμετώπιση μέρους των ζητημάτων. Δεν μπορούμε όμως σε καμία περίπτωση να αφήνουμε το στοίχημα της συμπερίληψης στα χέρια του καλού Σαμαρείτη και να στηριζόμαστε στον εθελοντισμό. Πρέπει να ληφθούν συγκεκριμένα μέτρα που θα αλλάξουν την κατάσταση.
Σε αυτή την κατεύθυνση η πρόταση μου είναι ο θεσμός της εξατομικευμένης στήριξης που εφαρμόζεται επιτυχημένα στην Πρωτοβάθμια και Δευτεροβάθμια εκπαίδευση να επεκταθεί και στην Τριτοβάθμια με δεδομένο βέβαια ότι θα γίνουν οι απαραίτητες τροποποιήσεις που θα απαντούν στις ανάγκες των φοιτητών και του προγράμματος σπουδών της συγκεκριμένης βαθμίδας. Είναι πολύ σημαντικό να υποστηρίζονται ως προς την παροχή ίσων ευκαιριών οι φοιτητές με αναπηρία και ειδικές μαθησιακές ανάγκες και ιδιαίτερα οι φοιτητές με κινητικές αναπηρίες από τον κλάδο του ΕΒΠ, και στα Πανεπιστήμια της χώρας βάση των αναγκών τους που θα προκύπτουν από την γνωμάτευση των ΚΕ.Δ.Α.Σ.Υ.
Αν και εκτιμώ, ότι η μεγάλη πλειοψηφία της παροχής θα καλύπτεται από τον προαναφερόμενο κλάδο είναι σημαντικό να τονιστεί, ότι ανά περίπτωση μπορεί να είναι χρήσιμη και η παροχή εκπαιδευτικού ειδικής αγωγής αλλά και όλων των κλάδων του ειδικού εκπαιδευτικού προσωπικού (ΕΕΠ). Παραδείγματος χάρη, ένας φοιτητής στο φάσμα του αυτισμού ενδεχομένως να χρειαστεί υποστήριξη ως προς την ανάπτυξη κοινωνικών δεξιοτήτων και επομένως η πιο κατάλληλη παροχή ως προς αυτό θα ήταν η πλαισίωση από κοινωνικό λειτουργό ή ψυχολόγο από τον χώρο της εκπαίδευσης (ΠΕ 30/ΠΕ 23) ή κάποιου άλλου κλάδου.
Η συγκεκριμένη πρόταση έχει προωθηθεί από τον Σύλλογο Ειδικού Εκπαιδευτικού Προσωπικού Ειδικής Αγωγής Αττικής (ΣΕΕΠΕΑ Αττικής) στην Πανελλήνια Ομοσπονδία Συλλόγων Ειδικού Εκπαιδευτικού Προσωπικού Ειδικής Αγωγής (ΠΟΣΕΕΠΕΑ) και έχει συμπεριληφθεί στο υπόμνημα της Ομοσπονδίας προς το Υπουργείο Παιδείας.
Μιχαήλ Βολκίδης, αναπληρωτής ΠΕ 30 (Κοινωνικών Λειτουργών)
Ειδικός Γραμματέας Συλλόγου Ειδικού Εκπαιδευτικού Προσωπικού Ειδικής Αγωγής Αττικής (ΣΕΕΠΕΑ Αττικής)
