Ο Βαγγέλης Αυγουλάς στην Βουλή των εφήβων μιλάει στα παιδιά

Δεν ξέρω ποια είναι ουσιαστικά η επίγευση της μιας ώρας της 5ης Ιουλίου, που είχα την τύχη να βρεθώ ανάμεσα σε 100 νεαρούς μαθητές από όλη την Ελλάδα. Έφυγα πικραμένος; Έφυγα εντυπωσιασμένος; Χαρούμενος; Προτιμώ να πω ότι έφυγα με τη γλυκόπικρη γεύση ενός ρομαντικού αυτοσχεδιασμού καθώς ξαναγύρισαν στο μυαλό μου παλιότερες ιδέες, σκέψεις και μια πραγματικά πολύ τολμηρή πρόταση που είχα διατυπώσει το 2011. Πριν από 7 χρόνια. Τότε που ήμουν πολύ νεότερος, πολύ πιο ενθουσιώδης, πολύ πιο ευσυγκίνητος και πολύ πιο ελπιδοφόρος. Τότε που οι ψυχές των παιδιών της γενιάς μου ήταν πολύ πιο φρέσκες, πολύ πιο έτοιμες να δεχτούν την καινοτομία, πολύ πιο άγουρες ώστε να πιστέψουν ότι τέτοιες τολμηρές προτάσεις σαν τη δική μου είχαν πιθανότητα επιτυχίας.

Φέτος, μιλώντας με συμμετέχοντες στο πρόγραμμα της Βουλής των Εφήβων, στο πλαίσιο του Εκπαιδευτικού Προγράμματος Εξοικείωσης με την Αναπηρία που υλοποιούμε πανελλαδικά, μέσω του Συνδέσμου Κοινωνικής Ευθύνης Παιδιών & Νέων, αρχικά ξανα- εντυπωσιάστηκα από τους μαθητές του Λυκείου. Αυτούς κι αυτές που σου έδιναν την εντύπωση ανθρώπων πανεπιστημιακού επιπέδου, όταν ρωτούσαν και προέβαιναν σε διαπιστώσεις για την αναπηρία, την κατάσταση διαβίωσης των ΑμεΑ στη χώρα μας, το «άδειασμα» της ευρωπαϊκής ένωσης που μας έχει κάνει στα κοινωνικά θέματα, τον πρόχειρο πολιτικό σχεδιασμό στα ζητήματα της αναπηρίας και την έλλειψη εθνικής στρατηγικής για την κοινωνική ένταξη των ευπαθών κοινωνικών ομάδων κ.α.

Κι εκεί ακριβώς, εκεί που εκατό νέες και νέοι που στα πρόσωπα τους έβλεπα, ναι έβλεπα, την ελπίδα και την ορθοπεταλιά που χρειάζεται η Ελλάδα μας, ο εντυπωσιασμός και ο ενθουσιασμός μου γινόταν απογοήτευση και πίκρα καθώς έμαθα, άκουσα ότι οι εκατό νέες και νέοι που συνομίλησαν τις προηγούμενες ημέρες με βουλευτές – εκπροσώπους όλων των κομμάτων , δήλωναν απογοητευμένοι.

Και αυτή τους η απογοήτευση, μας άφηνε αυτομάτως όλους εμάς τους μεγαλύτερους… μετεξεταστέους. Δεν τα καταφέραμε. Στα πρόσωπά τους βλέπαμε τον κίνδυνο να πρόκειται για άλλη μια «χαμένη γενιά». Σκεφτείτε τι τους παραδίδουμε; Τι συνθήκες έχουμε διαμορφώσει για το μέλλον αυτών των παιδιών που όμως δε θέλουν να φύγουν στο εξωτερικό και δηλώνουν παρόντες στη μάχη για μια καλύτερη Ελλάδα.

Έτσι λοιπόν συζητώντας μαζί τους , θυμήθηκα τη δημόσια, ρομαντική πρόταση που είχα διατυπώσει το 2011, για Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας από τη Βουλή των Εφήβων. Σήμερα, έχοντας παραπάνω χρόνια, παραπάνω «χιλιόμετρα» και πολύ μεγαλύτερη πολιτική εμπειρία, αναδιατυπώνω την πρότασή μου : Να δημιουργηθεί μόνιμο Υπουργείο, ανεξαρτήτως κυβερνητικού σχηματισμού, στα χέρια των νέων της Βουλής των Εφήβων.

Υπουργείο για θέματα Νεολαίας, Καινοτομίας, Έρευνας, κοινωνικής εκπαίδευσης και όχι στείρας διαμορφωμένης εκπαιδευτικής ύλης, στα χέρια των άμεσα ενδιαφερόμενων. Και θα δείτε ότι αν αφήσουμε πραγματικό χώρο και χρόνο σε αυτά τα παιδιά, μια χαρά θα επιστρέψουν και οι νέοι μας από το εξωτερικό και επενδύσεις θα έρθουν και εξαγωγές σε προϊόντα και υπηρεσίες στις νέες τεχνολογίες θα κάνουμε και το επίπεδο κοινωνικής αντίληψης των νέων γενεών θα ανέβει .

 

Σχετικά με τον συντάκτη

Δικηγόρος, Πρόεδρος της ΑΜΚΕ "Με Άλλα Μάτια", Τακτικός Εκπρόσωπος στην Ελλάδα της Διεθνούς Οργάνωσης VIEWS για νέους με προβλήματα όρασης

Αφήστε σχόλιο

ΧΟΡΗΓΟΙ

Επιστροφή στην κορυφή