Είμαι ένας άνθρωπος απλός, δημοκράτης (αναρχικός με τη σωστή έννοια της λέξης) . Στα πενήντα ένα μου χρόνια είμαι ανάπηρος κατά 80 % με κινητικά προβλήματα. Ζω τη καθημερινότητα μου, όσο καλύτερα μπορώ με τα πάνω της και τα κάτω της.
Δεν θέλω πολλά, στην ηλικία μου άλλωστε έχω μάθει να μη με συγκινούν τα υλικά στην υπερβολή τους. Έχω μαζέψει πολλές εμπειρίες από τη ζωή, δούλεψα πολύ, διασκέδασα πολύ, έκανα φίλους, σχέσεις, έκανα αρκετά από αυτά που ήθελα.
Είμαι ευχαριστημένος. Πιστεύω στο Θεό.
Βία
Μέσα σε αυτές τις γραμμές θα προσπαθήσω να αναπτύξω τις σκέψεις μου που αφορούν τη βία που υπάρχει παντού, σε όλες τις φάσεις της ζωής μας κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε λεπτό.
Μιλάω για τη βία που υπάρχει στο σπίτι μας, στο δρόμο, σε υπηρεσίες, εταιρείες, που ασκούν άνθρωποι με κάποιου είδους εξουσία, ανεξάρτητα από το φύλο τους. Δεν υπάρχει βία ή κακοποίηση μόνο σωματική, σεξουαλική και γενικά αυτή που είναι “ποινικώς κολάσιμη”.
Υπάρχει και μια που είναι επίσης σκληρή με τις παραπάνω: η λεκτική σε συνδυασμό με την αρνητική συμπεριφορά μέσα στην οικογένεια.
Αυτή λοιπόν την ασκούν όλα τα άτομα που υπάρχουν μέσα σε αυτή.
Οι γονείς στα παιδιά, τα αδέρφια μεταξύ τους, τα παιδιά στους γονείς τους. Λεκτική βία μέσα στην οικογένεια είναι φυσικά οι βρισιές, η απαξίωση (με λέξεις και πράξεις) και η τιμωρητική συμπεριφορά σε ανθρώπους που μπορούν να αντιδράσουν αλλά και αυτούς που δεν έχουν αυτή τη πολυτέλεια.
Βία (φασισμός για μένα) είναι όταν αποκλείεις έναν άνθρωπο, όσο χρόνων κι αν είναι, να έχει επιλογή.
Επιλογή δεν έχουν τα μικρά παιδιά, οι αδύναμοι, οι ανάπηροι και οι “μεγάλοι”. Βία είναι όταν βρίζεις ή ακόμα χειρότερα δέρνεις το παιδί σου να κάνει κάτι που θέλεις ή θεωρείς εσύ σωστό. Βία είναι να θέλεις να σπουδάσει το παιδί σου, χωρίς να το έχεις ρωτήσει, τι θέλει να κάνει πραγματικά. Βία είναι να “παρκάρεις” το παιδί σου δίπλα στο tablet ή το smartphone για να μην κλαίει και σε “ενοχλεί”. Βία είναι να μην ασχολείσαι μαζί του. Βία είναι να προσβάλλεις ανάπηρο, μεγάλο ή αδύναμο άνθρωπο λέγοντας τον άχρηστο, ηλίθιο , τεμπέλη και άλλα όμορφα. Την στιγμή βέβαια που τον εκμεταλλεύεσαι οικονομικά, συναισθηματικά και ψυχολογικά. Ο άνθρωπος αυτός βοηθάει στην καθημερινότητα του σπιτιού με τρόπο που μπορεί, τον δικό του τρόπο. Μπορεί να είναι οικονομικά, συνήθως η σύνταξη που ενδεχομένως παίρνει, πηγαίνει ολόκληρη στα έξοδα του σπιτιού, χωρίς αντίρρηση. Μπορεί να κάνει δουλειές που εσύ δεν μπορείς, δεν θέλεις ή δεν προλαβαίνεις. Στις μέρες μας μαγειρεύει, κάνει όσες δουλειές λάτρας μπορεί, ψωνίζει (ηλεκτρονικά), κλείνει ραντεβού στο γιατρό, αγοράζει φάρμακα, μιλάει με δημόσιες υπηρεσίες και άλλα πολλά, μη σε ζαλίζω. Θέλω να σου πω ότι όταν τον βοηθάς και εσύ δεν του κάνεις καμιά χάρη. Ο άνθρωπος αυτός δίνει άδολα.
Εσύ γεμάτος έπαρση δεν σταματάς να του θυμίζεις μόνιμα και υστερόβουλα μόνο τη βοήθεια που του δίνεις για να κερδίσεις κάτι.
Έχεις ρωτήσει ποτέ τι ανάγκες έχει πραγματικά;
Οι γονείς σου, που τους βρίζεις; Τους μιλάς ποτέ; Α ξέχασα δεν προλαβαίνεις, δεν έχεις χρόνο.
Έχεις σκεφτεί ποτέ να βρεθείς στη θέση τους (όλων των παραπάνω) ; Έχεις σκεφτεί ποτέ τι ψυχολογικά τραύματα τους δημιουργείς; το αίσθημα ανασφάλειας; Υπομένουν ότι κι αν τους κάνουν για να μην τους παρατήσουν μόνους τους ή στη χειρότερη σε κάποιο ίδρυμα;
Και εσύ τι είσαι;
Ένας που θα “γεράσει”, που θα χτυπήσει που θα μείνει ανάπηρος (μακάρι ποτέ να μην ζήσεις κάτι τέτοιο).
Ένας που θα “καλοπεράσει” κι αυτός από τα παιδιά του γιατί έτσι τα μεγάλωσε.
Πες μου.
Πως σου φαίνονται τα παραπάνω; Σου λένε κάτι; σου θυμίζουν κάτι; Νομίζεις ότι δεν γίνονται αυτά στο δικό σου σπίτι ε; Για σκέψου καλύτερα.
Πως αισθάνεσαι τώρα; “έπεσες” καθόλου ψυχολογικά; Άρχισες να σκέφτεσαι λιγάκι σοβαρότερα;
Σε έπιασε αυτός ο κόμπος στο στομάχι;
Τι θα κάνεις τώρα;
Θα αλλάξεις κάτι;
Θα προσπαθήσεις να γίνεις πραγματικά (και όχι κατ’ ευφημισμό) καλύτερος άνθρωπος; Θα προσπαθήσεις να μάθεις να αγαπάς και να δίνεις; Θα μάθεις επιτέλους τι σημαίνει άδολο;
Θα προσπαθήσεις να ελευθερωθείς από όλα αυτά τα κόμπλεξ που έχεις ή σου έχουν δημιουργήσει άλλοι;
Στην εποχή της τεχνολογίας, της άμεσης πληροφορίας και της επικοινωνίας δεν έχεις δικαιολογία ότι δεν ξέρεις, δεν το πρόσεξες, δεν το κατάλαβες.
Τα χρήματα, τα ακριβά υλικά και όλη η “αμερικανόφερτη” εικόνα της επιτυχίας είναι εικονική πραγματικότητα.
Όταν κάποια στιγμή θα μείνεις μόνος σου με τον εαυτό σου, να καθίσεις μπροστά στον καθρέφτη σου και να σκεφτείς όλα αυτά που κακώς ή καλώς έκανες στη ζωή σου.
Ρώτησε τώρα ποιος είσαι τι περιμένεις και τι κάνεις γι’ αυτό. Πίστεψε με ή απάντηση που θα πάρεις θα είναι πολύ σκληρή.
Να ‘σαι καλά, να προσέχεις. Δεν θέλω το κακό σου, έχω μάθει να αγαπώ, να μοιράζομαι, να δίνω, να συγχωρώ και να συνεχίζω.
ΕΣΥ ;
