H Κορίνα Θεοδωρακάκη στο αμαξιδιό της σε κάποιο ταξίδι της στο εξωτερικό

Η ιστορίας της δημοσιογράφου Κορίνας Θεοδωρακάκη είναι αυτό που χρειάζεται να διαβάσεις για να πειστείς ότι τίποτε δεν μπορεί να σε εμποδίσει εάν είσαι αποφασισμένη να συνεχίσεις.

Γράφει η Ελένη Δασκαλάκη

Η Κορίνα Θεοδωρακάκη, δημοσιογράφος, μιλά για το πώς άλλαξε η ζωή της και ο τρόπος σκέψης της μετά το ατύχημα που είχε με το αυτοκίνητο.

Το ατύχημα

Η βλάβη (παραπληγία) μου προκλήθηκε το 2005, από τροχαίο ατύχημα, στο οποίο ήμουν συνοδηγός και φορούσα ζώνη. Η διατομή στη σπονδυλική στήλη προκλήθηκε λόγω μη συγχρονισμού του αερόσακου και της ζώνης ασφαλείας.

Η αλλαγή στη ζωή της

Αρχικά βίωσα την αλλαγή με θυμό και ένα “γιατί;”. Θυμό γιατί ήμουν τότε 25 χρόνια οδηγός και δεν είχα ούτε ένα ελαφρύ τρακάρισμα. Και ένα “γιατί συνέβη αυτό σε μένα”. Πολύ γρήγορα, άφησα πίσω και τον θυμό, τον μεγάλο θυμό τουλάχιστον, αποφασίζοντας ότι απλά πρέπει να συνεχίσω. Άφησα πίσω και το “γιατί;”, σκεπτόμενη ότι ακόμα κι αν κάποιος μου απαντούσε σ’ αυτό, δεν θα άλλαζε τίποτα στην κατάστασή μου.

Το τέλος του μεγάλου θυμού

Μετά τα πρώτα αρνητικά συναισθήματα, άφησα πίσω όπως είπα τον “μεγάλο θυμό” και έβαλα μπροστά τη λογική. Και η λογική μου έλεγε ότι είχα δύο επιλογές. Να ζήσω ή να παραιτηθώ και να “πεθάνω”. Και λέω “να πεθάνω”, γιατί η παραίτηση από όσα η ζωή μπορεί να προσφέρει, ισοδυναμεί κατ’ εμέ, με θάνατο. Όντας στο τμήμα αποκατάστασης στο ΚΑΤ, ένα μήνα μετά το ατύχημα, με οδηγό την λογική, αποφάσισα ότι ήθελα να ζήσω, τουλάχιστον μέχρι να γνωρίσω την νέα πραγματικότητα της ζωής μου. “Τότε, όταν θα βγεις, είπα στον εαυτό μου, θα αποφασίσεις αν αντέχεις την νέα πραγματικότητα, αν ικανοποιεί τα δικά σου θέλω η νέα ζωή σου”.

Η μεγάλη αναμέτρηση, με τον εαυτό σου και την αποφασιστικότητά σου, γίνεται όταν βγαίνεις από τον κλειστό “προστατευμένο” κόσμο του νοσοκομείου στον έξω αφιλόξενο κόσμο.

Πριν και μετά

Υπάρχει αυτός ο διαχωρισμός στο μυαλό μου; Βεβαίως και υπάρχει. Στην αρχή, υπάρχει στην καθημερινότητά σου. Η σύγκριση, οι αναμνήσεις, όσα δεν μπορείς να κάνεις, φέρνουν αυτόματα στο μυαλό το πριν. Με το πέρασμα του χρόνου, το πριν “ξεχνιέται”, γίνεται παρελθόν και φυσικά συνεχίζει να υπάρχει, όπως υπάρχει για όλους το παρελθόν μας, χωρίς όμως να έχει συνεχή και καταλυτική παρουσία στη σκέψη σου. Το μετά γίνεται καθημερινότητα που προσπαθείς να την ζεις όπως είναι κι όχι μεμψιμοιρώντας.

Η ζωή πριν το ατύχημα

Η ζωή μου ήταν αυτό που λέμε συνηθισμένη. Είχα σπουδάσει δημοσιογραφία και εργαζόμουν σε εφημερίδες, τηλεόραση, περιοδικά και στο ραδιόφωνο. Πολλές φορές ταυτόχρονα σε διάφορα μέσα. Οπότε εργασιακά ήμουν φουλ και ικανοποιημένη. Προσωπικά τώρα, είχα προλάβει να ζήσω ανέμελα, είχα κάνει έναν γάμο και είχα πάρει ένα διαζύγιο. Οπότε εργαζόμουν, διασκέδαζα, ταξίδευα, όπως όλοι μας. Αισθανόμουν ότι η ζωή δεν μου είχε “χαριστεί”, δηλαδή δεν μου είχαν έρθει όλα εύκολα, αλλά έκανα τα περισσότερα απ’ όσα βρίσκονταν εντός πλαισίου των ονείρων μου.

Ξαναβρίσκοντας τον εαυτό μου

Μάλλον ήταν λίγος ο χρόνος που χρειάστηκα για να ξαναβρώ τον εαυτό μου, αν σκεφτείτε ότι ενάμιση μήνα μετά το ατύχημα, και παραμένοντας στο ΚΑΤ για αποκατάσταση, άρχισα να εργάζομαι, ετοιμάζοντας άρθρα τόσο για τη στήλη που διατηρούσα σε περιοδικό, όσο και για τη συγγραφή διαφημιστικών κειμένων που είχα αναλάβει για μεγάλο όμιλο περιοδικών. Κι αυτό έγινε χάρη στην συμπαράσταση μιας φίλης και συνεργάτιδάς μου στον εν λόγω όμιλο περιοδικών. Η Αγγελική, από όταν βρέθηκα στο στάδιο της αποκατάστασης, ερχόταν κάθε βράδυ να μου κάνει παρέα και μου έλεγε: “Μπορείς, κάντο”. Και μου το έλεγε για τα πρακτικά της νέας καθημερινότητάς μου, αλλά και για το αντικείμενο εργασίας μου. Θυμάμαι ότι με αυτό το “μπορείς κάντο” κατόρθωσα και ετοίμασα δεκάδες διαφημιστικά κείμενα, για όλα τα περιοδικά του ομίλου, ενόψει Πάσχα. Στους 4 μήνες, βγήκα από το νοσοκομείο και άρχισα να δουλεύω καθημερινά και στο ραδιόφωνο που εργαζόμουν πριν το ατύχημα και να βιώνω τη νέα μου ζωή.

Η δύναμη βρίσκεται μέσα μας

Οπότε η δύναμη βρισκόταν και μέσα μου. Αλλά για να “βγει”, χρειάζεται συνύπαρξη κάποιων απαραίτητων συνθηκών. Για μένα η δύναμη άρχισε να “βγαίνει”:

– Από την ψυχρή μου απόφαση να βγω από το νοσοκομείο και να δοκιμάσω τη νέα ζωή.
– Από την συμπαράσταση της οικογένειάς μου, που βέβαια δεν είχε ξεπεράσει το σοκ του συμβάντος, αλλά κατανοούσε ότι δεν έπρεπε να δημιουργήσει γύρω μου ένα “κουκούλι” που θα με έπνιγε, κρατώντας με πίσω.
– Από τους λίγους αλλά πολύ καλούς φίλους, που ήταν δίπλα μου με κάθε τρόπο.
– Από τους συνεργάτες ή συνεργάτες φίλους, που έμειναν δίπλα μου δίνοντάς μου το χέρι να “περπατήσω” στο νέο μονοπάτι.
– Από την τύχη μου να μπορώ να συνεχίσω να εργάζομαι, χάρη στους καλούς εργοδότες μου, ε και βέβαια στις ικανότητές μου. Σας μίλησα ήδη για τη φίλη/συνεργάτιδα, που με έβαλε να εργάζομαι μέσα στο νοσοκομείο, χωρίς να μου χαρίζεται. Αξίζει να σας πω και τι έκαναν οι συνάδελφοί μου στο ραδιόφωνο. Πήγα στο σταθμό στην δεύτερη έξοδό μου από το νοσοκομείο. Ανέβηκα με τη βοήθειά τους τα 5-6 σκαλιά που υπήρχαν στην είσοδο και πήγα στην αίθουσα σύνταξης.

Μαζεύτηκαν όλοι γύρω μου και οι διευθυντές του σταθμού και αρχίσαμε να τα λέμε. Πλησιάζοντας η ώρα για δελτίο ειδήσεων, με το πρόσχημα ότι ο ηχολήπτης δεν μπορούσε να βγει για να με χαιρετίσει, με έβαλαν μέσα στο στούντιο. Στις 6 παρά λίγα δευτερόλεπτα, μπήκε ο συνάδελφος που με αντικαθιστούσε, άφησε μπροστά μου το κείμενο των ειδήσεων προς εκφώνηση και βγήκε τρέχοντας. Οπότε ο ηχολήπτης έριξε σήμα και μου άνοιξε μικρόφωνο. Δεν μπορούσα να κάνω τίποτα άλλο, παρά να εκφωνήσω δελτίο, όπως πριν. Έτσι και έκανα, σαν να μην είχε συμβεί τίποτα. Όταν τέλειωσα το δελτίο κατάλαβα ότι μπορούσα να συνεχίσω.

Τέλος μεγάλη δύναμη μου έδωσε η βοηθός/συνοδός και πλέον αδελφή και φίλη μου. Ξέρετε όταν είσαι βαριά κινητικά ανάπηρη, χρειάζεσαι έναν άνθρωπο, σχεδόν 24ώρες το 24ωρο μαζί σου. Εγώ είχα από την αρχή τη δυνατότητα να πληρώσω έναν άνθρωπο για όλες τις δουλειές, αλλά και για συμπαράσταση. Η Μαρία που είναι μαζί μου από την αρχή είναι υποστηρικτής της δύναμής μου, είναι εκείνη που όταν “πέφτω” με “σηκώνει” και με “ξαναβάζει” στη ζωή.

Η ζωή σε αμαξίδιο στην Ελλάδα

Είναι δύσκολη. Πολύ δύσκολη. Γιατί η προσβασιμότητα στο φυσικό και δομημένο περιβάλλον, στα σπίτια μας, στους χώρους εργασίας, στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, στην υγεία, στους χώρους συναλλαγών με δημόσιες και ιδιωτικές υπηρεσίες, χώρους ψυχαγωγίας, άθλησης κ.λπ., παραμένει ακόμα το μεγάλο ζητούμενο. Αυτά ως προς το πρακτικό της υπόθεσης. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό.

Η ζωή μας είναι επίσης δύσκολη και γιατί διαχρονικά οι πολιτικές αντιμετώπισης της αναπηρίας, παραμένουν αποσπασματικές και κινούνται στο πλαίσιο των επιδομάτων. Αλλά δεν αρκούν τα επιδόματα που σε καμία περίπτωση δεν καλύπτουν τις πρόσθετες ανάγκες που γεννά η αναπηρία. Αλλά και γιατί, ο στόχος δεν πρέπει να είναι “δώσε τους ένα επίδομα να ξεμπερδεύουμε και να μην τους πολυβλέπουμε έξω”. Ο στόχος πρέπει να είναι η ένταξη του ανάπηρου, στην κοινωνία. Η συμπερίληψή του δηλαδή, σε όλους τους τομείς.

Ένα μήνυμα για όλους

Σε όλους όσοι θα διαβάσουν αυτό το άρθρο, έχω να τους πω ότι δεν πρέπει να το βάζουμε κάτω, όποια δυσκολία κι αν μας τύχει. Ο καθένας μέσα του, κρύβει δύναμη. Πρέπει απλώς όταν του τύχει η δυσκολία να μπορέσει να κρατηθεί από κάπου και να την αντλήσει. Ο σοφός και μοναδικός Ιεράρχης, ο Αρχιεπίσκοπος Αλβανίας, μου είχε πει όταν μου τηλεφώνησε μετά το ατύχημα:. “Παιδί μου, για να το αντιμετωπίσεις αυτό που σου έτυχε, πρέπει να κρατηθείς από κάτι που πιστεύεις για να πάρεις δύναμη. Για μένα, είναι ο Θεός. Εσύ κρατήσου απ’ ό,τι εσύ πιστεύεις”.

Που μπορεί να απευθυνθεί για βοήθεια ένας άνθρωπος που αλλάζει η ζωή του και πρέπει πλέον να κινείται με αμαξίδιο;

Υπάρχουν σε όλη τη χώρα αρκετά πρωτοβάθμια σωματεία, και βέβαια υπάρχει η Εθνική Ομοσπονδία Κινητικά Αναπήρων, η ΕΟΚΑ, που έχει ολιστική γνώση των θεμάτων που αφορούν τους βαριά κινητικά ανάπηρους και τέλος υπάρχει η ΕΣΑμεΑ (Εθνική Συνομοσπονδία Ατόμων με Αναπηρία) που μπορεί να προσφέρει σημαντική βοήθεια και πληροφόρηση.

Ευχαριστούμε την κυρία Θεοδωρακάκη που μοιράστηκε μαζί μας την προσωπική της ιστορία.

Πηγή: www.shape.gr

Σχετικά με τον συντάκτη

Η μοναδική, πλήρως προσβάσιμη για κάθε χρήστη, διαδραστική, κοινωνική πύλη ενημέρωσης στην Ελλάδα!

Αφήστε σχόλιο

ΧΟΡΗΓΟΙ

Επιστροφή στην κορυφή