Γράφει ο Χάρης Ασλανίδης,

Ανάπηρος Ακτιβιστής

Θα γράψω για την περιπέτεια μου στο νοσοκομείο 2023. Πέρασαν μέρες και τα έχω πιο συγκροτημένα στην κεφάλα μου…

Από τον Νοέμβριο μέχρι και την Πρωτοχρονιά ήμουν άρρωστος. Από τον Μαραθώνιο. Πυρετός, βήχας, αντιβίωση, εξαγωγές, πρήξιμο δοντιού, ίωση, με πήγε αίμα. Προσπάθησα και με τον φαρμακοποιό να κάνω αργά το απλό το εμβόλιο της γρίπης, για να με καλύψει έως Φεβρουάριο. Μέγα λάθος γιατί μετά αρρώσταινα σερί. Και δεν γινόταν να το κάνουμε. Του χρόνου θα το βαράω από Οκτώβρη.

Με πεσμένο ανοσοποιητικό λοιπόν την Πρωτοχρονιά μετά από πολύ φαΐ βγήκα, γιατί είμαι πολύ του FOMO (ψάξτε το) και θέλω να τα κάνω όλα. Άρα ζέστη στο σπίτι, κρύο έξω, ζέστη στο μαγαζί, με τίγκα στομάχι, τα παίξε ο πνεύμονας, γέμισε υγρό και δεν είχα δύναμη να τα βγάλω. Δεν ήθελα, μα κατέληξα νοσοκομείο…

Ήμουν και κακομαθημένος, είχα 22 χρόνια να πάω και τα είχα ξεχάσει… Μακριά. Στο ασθενοφόρο μου έβαλαν οξυγόνο και ήδη ένιωθα καλύτερα. Ήρθε όμως η μεγάλη ώρα εκεί να μου βάλουν πεταλούδα. Είμαι πολύ αδύνατος και δεν βρίσκουν φλέβες. Με τρύπησαν καμία 20αρα φορές για να βρουν… Εξ ου και δεν είχα κάνει αιματολογικές.

Το πρώτο μεγάλο πρόβλημα με τα νοσοκομεία τα δημόσια…

Δεν έχουν επικοινωνία μεταξύ τους οι βάρδιες… Κι έρχονται και μου βγάζουν την πεταλούδα που τόσο παιδευτήκαμε. Μετά μου λένε: “κύριε Ασλανίδη έχετε πολύ χαμηλό αιματοκρίτη”. Λέω το ξέρω, μόνιμα. Απαντούν: “Όχι δεν καταλάβατε, δεν έχουμε ξαναδεί άνθρωπο ζωντανό με αιματοκρίτη 10!” Ε Λέω εγώ ήρθα για το ρεκόρ! Έπρεπε να κάνω μετάγγιση λοιπόν μα δεν είχα φλέβες. Σπασμένες…

Εδώ ήρθε λοιπόν το άλλο high score.

Του απίστευτου πόνου. Εγώ δεν φοβήθηκα στιγμή για την ζωή μου. Οι γονείς μου φοβήθηκαν πολύ γιατί τους έβγαλαν έξω και έβλεπαν τους γιατρούς σε πανικό. Δεν έβρισκαν φλέβα πουθενά και ήρθε η στιγμή να τους πάρουν την άδεια να με ανοίξουν ζωντανό με νυστέρι για να βρουν πιο βαθιά. Ίσως δεν άντεχε η καρδιά μου υπογράμμισαν…

Άρα ο Παναής και η Ειρήνη πέρασαν έξω άλλη κόλαση και εγώ μέσα άλλη…

Τρεις χειρούργοι, με άνοιγαν χωρίς νάρκωση. Ο ένας  στο ένα μπούτι, ο άλλος στο άλλο και ο Μάστερ παντού. Έψαχναν γερό κοίτασμα. Τρομερά επίπεδα πόνου. Η καρδιά γρήγορο χέβι μέταλ. Δεν φοβήθηκα μην πεθάνω μα πόνεσα πολύ. Έχω πονέσει πολύ γενικά σωματικά και ψυχικά, οι ουλές μου είναι πολλές μα αυτό ήταν άλλο πράγμα! Ένιωθα πως άντεχα κι άλλο μα κάποια στιγμή βρήκαν και με ράψανε.

Οι μέρες στο νοσοκομείο δύσκολες…

Εγώ έχω άλλο ωράριο. Τρώω άλλα φαγητά. Άλλα ενδιαφέροντα από τα κουτσομπολιά, την γκρίνια και τα ιατρικά του νοσοκομείου. Εκεί έκανα και Detox από την τεχνολογία. Δεν ήθελα να βλέπω οθόνη. Να δω πότε θα τα απαντήσω όλα αυτά… Μέσα στον θάλαμο λοιπόν δυσανασχέτησα. Με έλεγχαν άλλοι. Έκανα να κοιμηθώ έξι νύχτες..  Ένας γεράκος ψυχοραγούσε… Τι να πεις.. Στο κρεβάτι το βράδυ να χωρέσουμε με τον πατέρα μου. Το κεφάλι μου στα πόδια του. Δύσκολα. Είχε και καλά όμως! Δεν περίμενα να με επισκεφτεί τόσος κόσμος!

Είχα ξαναμπεί εφηβάκι και ήμουν μόνος. Είδα κόσμο που δεν περίμενα, ακόμα και εκτός Αθήνας έδωσαν αίμα που κουφάθηκα. Είδα μάτια που έξω δεν έβλεπα. Κι εκεί μέσα, ΣΤΗΝ ΦΩΤΙΑ, φεύγουν τα άχυρα, μένει ο χρυσός! Τσακωμοί, διαφωνίες, απόψεις, εκεί είναι άνθρωπος με άνθρωπο και καρδιά με καρδιά, μπροστά στο ποσό μικρούληδες είμαστε έναντι της υγείας μας! Δεν μετράει τίποτα εκεί, ούτε λεφτά ούτε τίτλοι ούτε στάτους.

Αυτός εδώ ο πίνακας που σας βάζω, με τρίπαρε άσχημα! Από αυτά που μου έδωσαν έβλεπα σαν τηλεόραση το κάδρο! Άσχημα ναρκωτικά. Τι ταξίδευα εκεί μέσα, τι παιχνίδια έπαιζα, τι κολυμπούσα, τι πάλευα την άμμο… Επίσης ένα κατάλοιπο του νοσοκομείου είναι το εξής: Μετά τα τέσσερα μπουκάλια αίμα που πήρα, δεν σταματάω να τρώω! Δεν ξέρω από ποιον γίγαντα μου έβαλαν αίμα, τρώω ασταμάτητα!

Για να τα πούμε όλα, κάποιοι μου είπαν πως δεν ήμουν και φανατικός οπαδός της θετικής σκέψης. Ήμουν γκρίνιας, εκνευριστικός, κλάψας… Δεν ισχυρίστηκα ποτέ ότι είμαι θεός και έχω τα κάτω μου. Μα στην πλειοψηφία επιλέγω το θετικό. Έριξα και πολύ κλάμα με τον κόσμο που ήρθε και ποσό δέθηκα και συγκινήθηκα… Πόσα θέλω να κάνω μαζί τους τώρα που βγήκα!

Την βλέπεις αλλιώς εκεί μέσα.

Εκτιμάς.

Η ζωή μας είναι στους μυκτήρες μας.

Αυτό είμαστε.

Είδα πόσο εκτίμησα το σπιτικό φαγητό. Τον καφέ. Τον ύπνο. Ποιους έχω κοντά μου.

Αν είμαι σημαντικός όχι σε νούμερα, μα σε ματιά, καρδιές και δάκρυα…

❓ Για ΕΠΙΛΟΓΟ, να σε ρωτήσω…

ΤΙ ΘΑ ΚΑΝΕΙΣ σήμερα, αν δεν είσαι σε κάποια πτέρυγα νοσοκομείου ή φυλακής;

Αν δεν σε ξυπνήσει κάποιος για να σου πάρει αίμα;

Αν δεν κοιμήθηκες με μπουκάλα οξυγόνου αγκαλιά;

Αν δεν έχεις σήμερα χημειοθεραπεία ή αιμοκάθαρση;

Θα γκρινιάξεις για τα μαλλιά που δεν έχουν πέσει;

Τι θα κάνεις αν δεν σου ήρθε ένας χοντρός φάκελος από το ιατρικό εργαστήριο;

Πως θα εκμεταλλευτείς τη μέρα εάν δεν τρως, αναπνέεις και κατουράς από σωληνάκια;

Πως θα χρησιμοποιήσεις τα άκρα σου αν τα έχεις όλα;

Πως θα σκεφτείς εάν δεν περιμένεις στη λίστα για μόσχευμα;

Πως θα μιλήσεις εάν έχεις φίλους;

Που θα πας εάν δεν τράκαρες εσύ ή κάποιος στενός σου;

Σε τι θα δώσεις σημασία εάν δεν έχεις ή σε έχει στο επισκεπτήριο; 

Πως θα φερθείς στους δικούς σου αν δεν έχουν άνοια; 

ΤΙ ΘΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΣΗΜΕΡΑ;

Τι………;

-REDMAN-