Άλλη μία πικρή ιστορία για τους οικονομικά και κοινωνικά αδύναμους.
Άρχισε πριν πολλά χρόνια όταν οι πολιτικοί μας αποφάσισαν ότι η δαπάνη για την υγεία (φυσικά συμπεριλαμβανομένων των “δαπανών” στις τσέπες διαφόρων) είναι μεγάλη και θα πρέπει να μειωθεί. Αντί λοιπόν οι “άρχοντες” να βρουν, να εισπράξουν τα χρήματα που “λείπουν” και να αποδοθούν οι ευθύνες (ποινικές ή άλλες) όπως θα έκανε ο πιο απλός “μπακάλης” στο μαγαζί του, έκαναν αυτό που θέλουν και μπορούν: τα “κουκούλωσαν” και προχώρησαν στην περικοπή όλων των δαπανών που αφορούν νοσήλια και παροχές φαρμάκων στους “αδύναμους”, δηλώνοντας ευτυχισμένοι για την “πάταξη” των “νταβατζήδων” που εκμεταλλεύονται το λαό (;;;;;;;;;).
Εδώ στη χώρα μας πάντα μαζί με τα ξερά καίγονται και τα χλωρά. Υπερτιμολογημένα φάρμακα που σε άλλα κράτη η τιμή τους ήταν 10 και 20 φορές φθηνότερη, κάλυψη επεμβάσεων που δεν θα έπρεπε (πλαστικές επεμβάσεις αισθητικής), υπερβολικές νοσηλείες σε ημέρες ασθενών που δεν τις χρειάζονταν, κρατώντας κρεβάτια για να συντηρήσουν το “μαγαζάκι” κάποιων δικών τους γιατρών σε δημόσια νοσοκομεία.
Η κοινωνική πολιτική που ένα κράτος είναι υποχρεωμένο να ασκεί αφορά την παιδεία, την υγεία και τις κοινωνικές παροχές υπέρ των αδυνάτων. Η έννοια αυτή είναι άγνωστη εδώ στη “μπανανία”. Δεν υπάρχει κοινωνική πολιτική, πρόνοια και ας την πληρώνουμε ακριβά με την τεράστια φορολογία που μας επιβαρύνει (άμεση και έμμεση). Φιλελεύθερη οικονομία (χαχαχα), καπιταλισμός; Ακριβώς αυτό.
Το οικονομικό πρόβλημα της Ελλάδας —για τους “άρχοντες”— είναι οι συνταξιούχοι, οι ανάπηροι, αυτοί που δεν έχουν τίποτα, τα “παράσιτα”, οι “άχρηστοι”. Αυτοί που δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς, αυτοί που η ζωή τους είναι βάρος στην κοινωνία γιατί είναι “ακριβή”. Και εμείς; Όταν ένα πρόβλημα δεν μας ακουμπάει, απλά κάνουμε ζάπινγκ στην τηλεόραση.
Ποια είναι τα κριτήρια για τις παροχές με μικρή συμμετοχή ή δωρεάν φαρμάκων; Πότε ένα φάρμακο είναι αναγκαίο για ένα ασθενή; Τι σημαίνει μηδενική συμμετοχή, και γιατί πληρώνουμε σχεδόν το μισό ποσό της τιμής αγοράς ενός φαρμάκου; Ένας άνθρωπος που είναι αναγκασμένος να παίρνει κάποια “ακριβά” φάρμακα με μικρή ή μηδενική συμμετοχή φτάνει να πληρώνει έως και το ένα τρίτο από το “χαρτζιλίκι” που του δίνουν ως σύνταξη το μήνα για φάρμακα που δεν μπορεί να ζήσει χωρίς αυτά, και μέχρι πριν ένα μήνα δεν πλήρωνε καθόλου ή ελάχιστα. Ποια κριτήρια άλλαξαν και γιατί;
Γιατί κλείνουν μοναδικά δημόσια εργαστήρια για γονιδιακή εξέταση (δηλαδή τη διερεύνηση σοβαρών ασθενειών) ή ειδικές κλινικές που ασχολούνται με σοβαρότατες ασθένειες; Γιατί αποδυναμωθηκε ως την διάλυσή του το ΕΚΑ (γνωστό ως ίδρυμα αναπήρων) στο Καματερό, που κατά την ομολογία ασθενών (και των συγγενών τους) έχει τα καλύτερα αποτελέσματα στην αποκατάστασή τους; Μήπως ξέρει κανείς μας, πόσο επί τοις εκατό αύξηση έχουν οι ιδιωτικές “επιχειρήσεις” αποκατάστασης; Γιατί βάζουν τους ανθρώπους με χαμηλό ή καθόλου εισόδημα στη διαδικασία να χρειάζονται να καταβάλουν υπερβολικά ποσά για συγκεκριμένες εξετάσεις ή θεραπείες; Η γονιδιακή εξέταση ήταν δωρεάν μέχρι τελευταία και τώρα χρειάζονται 500 € για να γίνει (φυσικά μόνο σε ιδιωτικά εργαστήρια). Αυτή είναι η “ανάπτυξη” που περιμένουμε τόσα χρόνια; Πώς ανεβαίνουν τα “νούμερα”; Πεθαίνοντας ορισμένους “παρακατιανούς φτωχοδιάβολους”;
Θέατρο του παραλόγου.
Ψυχολογία του αδύναμου κοπαδιού: Ο βοσκός είναι καλός, μας αγαπάει, μας φροντίζει, μας ταΐζει. Τώρα, αν “σφάζει” και κανένα από εμάς τι έγινε;
Το θέμα δεν είναι κομματικό. Προσωπικά δεν είμαι “οπαδός” ή υποστηρικτής κανενός κόμματος. Είναι ρατσισμός για τους “αδύναμους “, είναι ο “Καιάδας” που μας καταδικάζουν να “πέσουμε”, είναι η επιλογή όλων των “κακών” εργαλείων που υπάρχουν στα συστήματά τους.
Όλα αυτά που ζητάμε δεν είναι τζάμπα. Τα πληρώναμε πριν, τα πληρώνουμε τώρα, θα τα πληρώνουμε πάντα αν δεν αντιδράσουμε.
Μήπως πρέπει να σκεφτούμε πάλι για ποιους λόγους απεργούμε ή κάνουμε κινητοποιήσεις, και να διεκδικήσουμε τα πραγματικά δικαιώματά μας;
Ρε παιδιά, όταν πηγαίνετε στην “κάλπη” τι ακριβώς έχετε στο μυαλό σας;
Ποια κριτήρια έχετε πριν να διαπράξετε το “έγκλημα”;
Πώς ανέχεστε να σας δουλεύουν τόσο χοντρά και εσείς να σφυρίζετε αδιάφορα;
Συγγνώμη για την ενόχληση,
Εις το επανιδείν
[…] Θέατρο του παραλόγου με τις ιατροφαρμακευτικές παροχέ… […]