• Αρχική
  • Συνεντεύξεις
  • Τάσος Μερκούρης για την αναπηρία: «όταν δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι σημαντικό ανακατεύουμε τα πίτουρα»
Ο Τάσος Μερκούρης τίτλος άρθρου, και λογότυπο του meallamatiar

Συνέντευξη στο «Με άλλα μάτια» του Τάσου Μερκούρη

Ph. D. στη Βιολογία και Θεολόγου πρώην διευθυντή του Ειδικού Γυμνασίου-Λυκείου Ιλίου.

Ο κ. Μερκούρης, πριν τη συνέντευξη, απευθύνεται από καρδιάς στο διαχειριστή της ιστοσελίδας Βαγγέλη Αυγουλά:

«Αγαπητέ φίλε Βαγγέλη,

Να σ’ ευχαριστήσω που μου έδωσες τη δυνατότητα να μιλήσουμε για τόσο δύσκολα και εύκολα θέματα και να διατυπώσουμε κάποιες απόψεις μέσα από πολύχρονη εμπειρία.

Γνωριστήκαμε το 2013 όταν είχα αναλάβει τη Διεύθυνση του Ειδικού Γυμνασίου-Λυκείου στο Ίλιον. Εσύ τότε ήσουν Αντιδήμαρχος αυτού του Δήμου και είχες την εποπτεία των Ειδικών Σχολείων της περιοχής. Ήσουν από τους πιο τακτικούς και ουσιαστικούς παράγοντες που ερχόντουσαν στο σχολείο. Στις γιορτές, στα σχολικά συμβούλια και πάντα με διάθεση να σταθείς κοντά και αποτελεσματικός στα προβλήματα που ανέκυπταν.

Η τελευταία φορά που συνεργαστήκαμε πολύ παραγωγικά ήταν λίγο πριν φύγω με σύνταξη από την εκπαίδευση. Στην κοπή της πίττας τον Ιανουάριο του 2019, που είχες παραβρεθεί, σου ζήτησα τη βοήθεια σου να ανακαινίσουμε το σχολικό κτίριο. Ένα κτίριο που είχε κτισθεί πριν 40 χρόνια χωρίς να έχει προορισμό να στεγάσει ένα σχολείο. Το υποσχέθηκες και ανέλαβες ένα μαραθώνιο για να πετύχει.

Πέρα από κομματικές ετικέτες, ρεκλάμες και προπαγάνδες το έργο ανέλαβε η Τεχνική Υπηρεσία του Στρατού με προσωπική φροντίδα του τότε Αναπληρωτή Υπουργού Εθνικής Άμυνας κ. Παναγιώτη Ρήγα, καθώς και της ηγεσίας του. Οι έμπειροι τεχνικοί ανακαίνισαν εξ ολοκλήρου τους χώρους υγιεινής, και όχι μόνο, έβαψαν όλο το κτίριο εσωτερικά και εξωτερικά. Το κόστος του έργου ήταν αρκετά μεγάλο και η υπηρεσία του στρατού δεν διέθετε ανάλογα κονδύλια. Δεν μπορούμε να μην αναφερθούμε σε συναδέλφους του σχολείου που πρόσφεραν σημαντικά ποσά για την ανακαίνιση, στη Σχολική Επιτροπή του Δήμου Ιλίου και σε άλλους ιδιωτικούς φορείς. Επίσης πολλή σημαντική βοήθεια πρόσφερε το πρόγραμμα του Λυκείου ανακύκλωση των καπακιών από την εταιρεία Σκλαβενίτη Α.Ε.Ε.

Αυτά δεν τα λέω για να ευλογήσουμε τα γένια μας, αλλά να τονισθεί για μία ακόμη φορά ότι οι πολλοί με καλή θέληση, μπορούν να κάνουν πάρα πολλά που ο κόσμος έχει ανάγκη σήμερα, περισσότερο από κάθε άλλη φορά».

Β.Α.:  Τι σκέφτεστε κάθε χρόνο 3 Δεκέμβρη, ανήμερα της Παγκόσμιας Ημέρας ΑμεΑ;

Τ.Μ.: «Παγκόσμια Ημέρα ΑμεΑ, γιορτή ΑμεΑ, ημέρα της μαμάς, της γιαγιάς, του μπαμπά, της μαρίδας, της καρύδας, της γαρίδας, του γύρου, του αναπήρου.

Να σε ρωτήσω: τι γιορτάζουμε; Πιστεύουμε ότι η αναπηρία είναι κάτι πολύ καλό που το γιορτάζουμε; Μακάρι να πιστεύουμε κάτι τέτοιο. Και μη μου πει κανείς ότι την ημέρα αυτή διεκδικούμε, προβάλλουμε τα κατορθώματά μας ή γινόμαστε φανεροί στην κοινωνία.

Προσωπικά με πιάνει κατάθλιψη την ημέρα αυτή που ακούω τις φανφάρες όλων των πολιτικών καθώς και των φορέων μας.

Αν δεν κάνω λάθος, ήταν το 1982 που καθιερώθηκε από τον ΟΗΕ η 3 Δεκέμβρη ημέρα των αναπήρων. Τότε ήμουν στην Εκτελεστική Γραμματεία του τότε Υπουργείου Υγείας – Πρόνοιας με υπουργική υπογραφή (δεν νομίζω ότι με γνώριζε ο Υπουργός). Να σας πώ το έργο μας; Η Επιτροπή παρήγαγε ως έργο μία αφίσα έχοντας προϋπολογισμό πέντε εκατομμύρια δραχμές (5.000.000 τότε)! Η ευθύνη της οικονομικής διαχείρισης ανήκε σε άλλη επιτροπή. Επίσης, άλλο έργο της ήταν η αλλαγή της ορολογίας: όχι πια ανάπηροι, άτομα με ειδικές ανάγκες, ΑΜΕΑ. Αργότερα γίναμε ΑμεΑ και τελικά γίναμε ξανά ανάπηροι.

Μου θυμίζει το εξής γνωστό: όταν δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι σημαντικό ανακατεύουμε τα πίτουρα. Μήπως τόσα χρόνια δεν γίνεται το ίδιο με το υπουργείο Παιδείας; Αλλάζουμε τον τρόπο εξετάσεων, ποτέ την ουσία, ποτέ τι διδάσκουμε και γιατί.

Στο σκέλος της ερώτησης : τι θα ήθελα εγώ; σου απαντώ.

Βλέπεις πολλά αμαξίδια αναπήρων να κυκλοφορούν στους δρόμους, στο μετρό, στα λεωφορεία; Ράμπες έχουμε αρκετές, έστω και όχι τόσο καλές, άρα το πρόβλημα αλλού βρίσκεται. Πόσοι τυφλοί κυκλοφορούν χρησιμοποιώντας τους οδηγούς όδευσης; (πάρα πολλοί από τους οδηγούς αυτούς είναι ακατάλληλοι αλλά δεν φταίει μόνο αυτό)».

Από την υποδοχή του Σχολείου μας στο Δημαρχείο της Agueda στην Πορτογαλία
Από την υποδοχή του Σχολείου μας στο Δημαρχείο της Agueda στην Πορτογαλία

❝Η αποκατάσταση των αναπήρων έχει γίνει κυρίως υπόθεση ιατρική.

Η αποκατάσταση έξω από την πραγματικότητα,

ξένη από τις πραγματικές ανάγκες, κοινωνικές, προσωπικές.❞

Ο κ. Μερκούρης δε χρειαζόταν ερωτήσεις. Συνέχισε να μας μιλά, καθοριστικά ουσιαστικός:

«Το πρόβλημα κακώς εντοπίζεται μόνο στις ράμπες και στα πεζοδρόμια. Το πρόβλημα είναι πολύ βαθύτερο. Δεν θέλουμε να κυκλοφορούν οι ανάπηροι γι’ αυτό δεν έχουμε ουσιαστικά μέτρα. Δεν θέλουν οι οικογένειες να κυκλοφορούν τα ανάπηρα παιδιά τους, για λόγους που θα μας τους πουν οι ψυχολόγοι και οι κοινωνιολόγοι.

Το ίδιο και το ανάπηρο κράτος με τους ανάπηρους φορείς του.

Πηγαίνω για πολλά χρόνια σε μια πόλη της Γερμανίας (όχι στο Μπάντεν-Μπάντεν) τη Χαϊδελβέργη όπου είναι το Orthopädische Universitätsklinik, εκεί, στο πρόγραμμα αποκατάστασης των κινητικά αναπήρων, εφαρμόζουν υποχρεωτική έξοδο από την κλινική στην πόλη με τα μέσα μαζικής κυκλοφορίας. Το είχαμε γράψει πριν από πολλά χρόνια, τι κόστος απαιτεί ένα ανάλογο πρόγραμμα από το κέντρο αποκατάστασης αναπήρων (το σημερινό ΕΚΑ) για την έξοδο των υπό αποκατάσταση αναπήρων από τον Ιδρυματικό χώρο έστω στις κοντινές πλατείες. Η στάση των λεωφορείων είναι πολύ κοντά, και τα οχήματα αυτά θα μπορούσαν να διαθέτουν υποχρεωτικά ράμπες. Το ΕΚΑ διαθέτει, εκτός από φυσιοθεραπευτές, και γυμναστές που άνετα θα συνόδευαν τους αποκαθιστάμενους στις ζωτικές ανάγκες των ανθρώπων.

Να κάνω και διαφορετικά την ερώτηση;

Είμαστε ευχαριστημένοι από τις υπηρεσίες αποκατάστασης των αναπήρων στον τόπο μας;

Είναι πραγματικότητα η αποκατάσταση από τα Κρατικά Ιδρύματα; Αν ναι γιατί αυξάνονται και ανθίζουν οι ιδιωτικές επιχειρήσεις αποκατάστασης οι οποίες και αυτές βρίσκονται στο ίδιο καζάνι. Πόσους αποκαταστημένους πραγματικά, ιατρικά, επαγγελματικά, κοινωνικά γνωρίζουμε; Η αποκατάσταση των αναπήρων έχει γίνει κυρίως υπόθεση ιατρική. Η αποκατάσταση έξω από την πραγματικότητα, ξένη από τις πραγματικές ανάγκες, κοινωνικές, προσωπικές.

Είναι πολύ εύκολο να σύρουμε τόνους από πέτρες αναθέματος στους διευθυντές των κλινικών, στους νοσηλευτές και σ’ όλο το λοιπό προσωπικό. Ποιοι όμως είναι οι πραγματικοί υπεύθυνοι, ποιοι χαράζουν τα προγράμματα εκπαίδευσης και πόση ευθύνη αναλογεί στον καθένα μας;

Μήπως και στην ειδική εκπαίδευση (θα έθιγα την όλη εκπαίδευση) δεν συμβαίνουν ανάλογα; Ποιος είναι ο ρόλος των ειδικών σχολείων και των ειδικών εκπαιδευτικών; Το σεβαστό μας υπουργείο μεριμνά να φορτώσει ύλη μαθημάτων (γνώσεις που μπορεί να είναι και άχρηστες) κάνοντας πως αγνοεί τις πραγματικές ανάγκες των μαθητών.

Μήπως και εδώ για την κίνηση των παιδιών στην πόλη δεν ισχύουν τα ίδια; Οι προϊστάμενες αρχές των σχολείων έχουν «διακαή πόθο» να βγει η ορισμένη ύλη, ανεξάρτητα από τις ζωτικές ανάγκες και δυνατότητες των μαθητών. Τα παιδιά μας δεν μαθαίνουν να κυκλοφορούν ούτε στη γειτονιά τους, δεν μπορούν να ψωνίσουν μόνοι τους σε σούπερ μάρκετ. Δεν μιλάμε για τη χρήση των μέσων μαζικής μεταφοράς, πολλά δεν ξέρουν το μετρό. Τι να σου κάνει ο εκπαιδευτικός , «έρημος και απρόσωπος» κατά τον στίχο από τραγούδι του Σαββόπουλου.

Επειδή είμαι παλιός (κατά «τις ένδοξες ημέρες» του παρελθόντος, με απίθανα κακά) η αποκατάσταση περιλάμβανε και την επαγγελματική έχοντας τριάντα τόσα τμήματα σχολών επαγγελμάτων με ζήτηση στην τότε κοινωνία. Σήμερα πως αντιλαμβανόμαστε την αποκατάσταση;

Οι νοσηλευτικές σχολές αποσκοπούν στην ακαδημαϊκή εργασία των αποφοίτων αλλά όχι στις ανάγκες αυτού του χώρου. Ενδεικτικά οι σχολές νοσηλευτών τόσο του «Ευαγγελισμού» όσο και του «Ερυθρού Σταυρού» περιλάμβαναν στο πρόγραμμά τους εξάσκηση των φοιτητριών τους σε κανονικές βάρδιες των νοσοκομείων. Συγκρίνετε τώρα τους φοιτητές των νοσηλευτικών μας σχολών που ελάχιστη εμπειρία αποκτούν από εξυπηρέτηση και περιποίηση ασθενών σε πραγματικές συνθήκες. Μήπως, τραγικό, κάτι ανάλογο συμβαίνει στην εκπαίδευση των ιατρών;

Ίσως εδώ να μου προσάψει κάποιος τουλάχιστον γραφικότητα, παρήγορο, επιθυμητό και ευκταίο να συμβαίνει κάτι τέτοιο, όμως, εμπειρία πάνω από μισό αιώνα στα θέματα υγείας και εκπαίδευσης, αυτό μου υπαγορεύει να πω».

5.Στο Σχολείο St.Fergals Senior National School στο Bray Δουβλίνου μέσα από ευρωπαϊκό σχολικό πρόγραμμα.
Στο Σχολείο St.Fergals Senior National School στο Bray Δουβλίνου μέσα από ευρωπαϊκό σχολικό πρόγραμμα.

❝Πώς μπορούμε να μιλάμε για Ειδική Αγωγή όταν το αντικείμενό της,

τα ανάπηρα παιδιά, δεν τα θέλουμε.

Δεν τα θέλει η Πολιτεία (επιτρέπονται οι αμβλώσεις ελαττωματικών εμβρύων),

δεν τα θέλει η οικογένεια (τρέχει στον προγεννητικό έλεγχο),

δεν τα θέλει η κοινωνία, εξορκίζει με τον απήγανο.❞

Β.Α.: Έχετε ζήσει με πολλούς τρόπους και από πολλές θέσεις, το Εθνικό Κέντρο Αποκατάστασης ΑμεΑ που εδρεύει στο Ίλιον. Είστε ικανοποιημένος από τη λειτουργία του;

Τ.Μ.: «Στην ερώτηση αυτή έχω ήδη απαντήσει εν μέρει. Συμπληρωματικά θα πρόσθετα τα εξής: Προσωπικά στη μακρόχρονη παραμονή μου στο τότε ΕΙΑΑ είχα περάσει πολύ καλά μπορώ να πω. Δεν έχω κάτι να πω για κανέναν, Διοικητικό Προσωπικό, Νοσηλευτικό και Ιατρικό. Η απάντηση, όμως, που αιωρείται είναι η προσφερόμενη αποκατάσταση. Ένας πραγματικός, ρεαλιστικός σχεδιασμός αποκατάστασης είναι, εκ των ουκ άνευ, απαραίτητος. Η απόφαση και επιβολή του πρέπει να πηγάζει από αλλού και να δίνει λύσεις σε ζωτικά προβλήματα αποκατάστασης.

Φεύγει ο «αποκαταστημένος» μετά την ολοκλήρωση του προγράμματος και «φυλακίζεται» στον τέταρτο όροφο απ’ όπου δεν μπορεί να «δραπετεύσει» από τεχνικά εμπόδια. Τον ξεχνούν οι συγγενείς και φίλοι, κοινωνικά εμπόδια. Δεν τον βοηθά η κουρασμένη και εξαντλημένη οικογένεια, ποια εμπόδια σ’ αυτό;

Η αποκατάσταση ενός οποιοδήποτε ατόμου απαιτεί την εργασιακή του ένταξη. Πέρα από κάποιους νόμους (πότε λειτουργούν και για ποιούς) τι άλλο ουσιαστικό υπάρχει; Μπορεί να επιτευχθεί αποκατάσταση χωρίς εργασία; Και δεν εννοώ μόνο την οικονομική δυνατότητα.

Και για την Ειδική Αγωγή. Οι απόφοιτοι των Σχολείων μας πως εντάσσονται στην εργασία; Πέρα από την εγκύκλια εκπαίδευση, έστω και την πανεπιστημιακή, είναι κατακτήσιμη η εργασία; Και εδώ απαιτείται πλέγμα ενεργειών».

Β.Α.: Ποιες ενέργειες πρέπει να κάνει η πολιτεία σήμερα για τη βελτίωση της ειδικής εκπαίδευσης;

«Σ’ αυτή την ερώτηση μία λέξη μου ταιριάζει: Υποκρισία.

Πώς μπορούμε να μιλάμε για Ειδική Αγωγή (ανάπηρα παιδιά όλων των κατηγοριών) όταν το αντικείμενό της, τα ανάπηρα παιδιά, δεν τα θέλουμε. Δεν τα θέλει η Πολιτεία (επιτρέπονται οι αμβλώσεις ελαττωματικών εμβρύων), δεν τα θέλει η οικογένεια (τρέχει στον προγεννητικό έλεγχο), δεν τα θέλει η κοινωνία, εξορκίζει με τον απήγανο.

Κάποτε, όχι στον μεσαίωνα, καρατομούσαμε τα «ελαττωματικά» έμβρυα γιατί, τάχα, δεν ξέραμε αν ήσαν πραγματικοί άνθρωποι. Σήμερα η Βιολογία μας λέει πως από την στιγμή της σύλληψης είναι εν δυνάμει ολοκληρωμένος οργανισμός, αν και η Θεολογία το ίδιο έλεγε εδώ και πολλούς αιώνες, η κατάσταση δεν άλλαξε. Τώρα βλέπουμε το παιδί προτού να γεννηθεί, αναγνωρίζουμε χαρακτηριστικά, το δείχνουμε με καμάρι στους φίλους μας αλλά ούτε και αυτό μας εμποδίζει από την καρατόμηση των ανεπιθύμητων παιδιών.

Με είχανε καλέσει σ’ ένα σύλλογο να μιλήσω με θέμα πώς να προσφέρουμε στα ΑμεΑ. Στο τέλος της εισήγησης τους ρώτησα αν πραγματικά αποδεχόμαστε και αγαπάμε τα περίφημα ΑμεΑ. Κάτι σαν τεστ είπα, «αν απόψε έρθει ο γιός σας ή η κόρη σας και σας πει ότι είμαι ερωτευμένη με έναν ανάπηρο, θα είστε χαρούμενοι για το γεγονός;». Από τότε δεν με ξανακάλεσαν.

Η Πολιτεία, λοιπόν, οφείλει να σέβεται τόσο τους ειδικούς μαθητές, όσο και τις οικογένειές τους. Αυτό βέβαια προϋποθέτει πραγματικό σεβασμό σε κάθε πολίτη και μέριμνα του κράτους στον κάθε πολίτη για τον σεβασμό του άλλου.

Έτσι φίλε Βαγγέλη για σπουδαία θέματα όπως η Ειδική Αγωγή και η αποκατάσταση πρέπει να φτάσει κανείς στη ρίζα του κακού και όχι στα κακά φύλλα ή κακές παραφυάδες».

7. Από την υποδοχή των πορτογάλων εκπαιδευτικών και μαθητών στο Σχολείο μας. Διακρίνεται ο τότε διευθυντής εκπαίδευσης κ. Σπύρος Ζούμπος και ο διευθυντής του, τότε, Ε΄ Γραφείου και αντιδήμαρχος, αείμνηστος Γιάννης Γκιώνης.

Β.Α.: Ήταν δύσκολο να διευθύνετε ένα Ειδικό Σχολείο; Ποιες οι διαφορές από τη Διεύθυνση ενός σχολείου γενικής εκπαίδευσης;

«Και το Ειδικό Σχολείο είναι ένα σχολείο στην ίδια χώρα, στο ίδιο καζάνι με τα καλά και τα άσχημά του. Δεν θα αναφερθώ σε μικρές γραφειοκρατικές και τυπικές διαφορές, αυτά τακτοποιούνται εύκολα. Το δυσκολότατο είναι οι ένδο συγκρούσεις  του ίδιου ατόμου ως προς αξίες, αρχές, πρακτικές. Θα πρέπει να υπολογίσουμε και τις αντίθετες απόψεις του προσωπικού του Σχολείου σε βασικά θέματα εκπαίδευσης και συμπεριφοράς ακόμη και σε δευτερεύοντα προβλήματα που αναφύονται στην καθημερινότητα του Σχολείου. Στο ίδιο κλίμα κινείται και ο Σύλλογος Γονέων με τις δικαιολογημένες επιβαρύνσεις. Όλοι αυτοί οι λόγοι συνθέτουν το απαραίτητο «συναινετικό» κλίμα που δημιουργείται στη Σχολική κοινότητα.

Και οι φορείς της Ειδικής Αγωγής σε τοπικό και κρατικό επίπεδο; Σε τοπικό επίπεδο, συνήθως, οι φορείς δεν γνωρίζουν ή γνωρίζουν επί μέρους, σε κρατικό επίπεδο οι ειδικοί είναι τόσο «εξειδικευμένοι» που αγνοούν την ελληνική πραγματικότητα,

Στο βασικό ερώτημα πού στοχεύει η Ειδική Αγωγή και τι αντίκτυπο θα έχει στους «ειδικούς μαθητές», στην οικογένεια και στην κοινωνία δεν έχω πάρει ακόμα ικανοποιητική απάντηση».

Β.Α.: Ήσασταν εκπαιδευτικός επί δεκαετίες, τι μοιράζονταν μαζί σας οι μαθητές σας με αναπηρία και οι οικογένειές τους; Ποια τα βάσανα τους και ποια τα όνειρα τους;

«Τι άλλο θα μπορούσες να μοιραστείς από την κοινή αγάπη για τη ζωή, τον κοινό έρωτα για τα ανθρώπινα, την κοινή εμπειρία. Μιλούσαμε σε μία γλώσσα κοινή για τους ίδιους και για την οικογένειά τους, χτίζαμε κοινά όνειρα με τα ίδια φθαρμένα εργαλεία. Πονάγαμε και αγανακτούσαμε γι’ αυτά που συνέβαιναν. Χαιρόμασταν για τις επιτυχίες των παιδιών σαν επιτυχίες της ζωής».

Και τώρα να έρθουμε στις υπόλοιπες ερωτήσεις που αφορούν προσωπικά θέματα.

❝Ανάπηρο δεν σε κάνει το έλλειμμα που έχεις

αλλά το πόσο θέλεις να είσαι ανάπηρος,  εξ ου και οι υγιείς ανάπηροι❞

Β.Α.: Πώς αποκτήσατε την αναπηρία και πώς αποκτήσατε τη δύναμη να συνεχίσετε τη ζωή σας παρά τις δυσκολίες που προέκυπταν εξ αιτίας της αναπηρίας σας;

«Η αναπηρία μου χρονολογείται όσο και τα χρόνια μου (μη με ρωτάς από πότε). Εκφυλιστικό νόσημα του νωτιαίου μυελού, το είπαν.

Όλοι οι άνθρωποι σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης και σε οποιεσδήποτε συνθήκες, επιθυμούν να συνεχίσουν τη ζωή τους αποβλέποντας σε καλύτερους όρους γι’ αυτήν. Οι δυσκολίες σε ενεργοποιούν να βρεις λύσεις και (αν θέλεις) η ωριμότητα σε οδηγεί σε ρεαλιστικές λύσεις.

Εξίσου σημαντικό είναι η ψυχική σου διάθεση, δευτερευόντως το περιβάλλον, να μη θέλεις να είσαι ανάπηρος.

Ανάπηρο δεν σε κάνει το έλλειμμα που έχεις αλλά το πόσο θέλεις να είσαι ανάπηρος, εξ ου και οι υγιείς ανάπηροι».

Β.Α.: Πόσο εύκολο ήταν να ολοκληρώσετε τις σπουδές σας και μάλιστα σε διαφορετικές σχολές και σε διαφορετικά γνωστικά αντικείμενα;

«Αυτή η ερώτηση έχει δύο σκέλη, την δική μου αδυναμία και την σύνδεση δύο φαινομενικά αντίθετων γνωστικών αντικειμένων Βιολογία-Θεολογία.

Για το πρώτο σκέλος. Ένας άλλος σημαντικός παράγοντας που δεν έθιξα (χωρίς να ακυρώνει τα προηγούμενα) είναι η βοήθεια των άλλων στην αναπλήρωση των ελλείψεών σου. Για την πληρέστερη κατανόηση θα αναφερθώ τώρα και στην ερώτηση σου για τον λόγο που έγραψα το βιβλίο «Σπασμένο ψηφιδωτό, αυτοβιογραφική αναφορά» και τι θα ήθελε να πει.

Δεν γράφω μία πληρέστερη αυτοβιογραφία αλλά προσωπικά μου, πραγματικά γεγονότα με τα οποία θέλω κάτι να πω. Μέσα στο βιβλίο αναφέρεται ένα πλήθος ονομάτων, ανθρώπων που βρέθηκαν στην πορεία μου. Και όλοι, σε οποιοδήποτε ρόλο, συνετέλεσαν σε αυτό που είμαι. Η αναφορά γίνεται για να τονισθεί κατ’ εξακολούθηση η σημαντική προσφορά μας στον νέο άνθρωπο και από αυτό η ευθύνη που μας βαραίνει για τον άλλον. Η πολιτεία ήταν απούσα (τι πρωτότυπο) αλλά πολλοί άνθρωποι σε οποιαδήποτε θέση ήταν παρόντες. Ήταν παρόντες αυτοί που ήθελαν, αυτοί που έβλεπαν άνθρωπο και όχι καροτσάκι, όσοι επιθυμούσαν την εξέλιξη του «ανάπηρου» που η αναπηρία του δεν του στερούσε την ιδιότητα επιθυμιών όπως και στους κοινούς θνητούς.
Το βιβλίο είναι γραμμένο με πολύ συναίσθημα χωρίς να ξεφεύγει από τον ρεαλισμό. Είναι μια κατάθεση ζωής που κινείται στους άξονες «θέλω να ξεπεράσω τα εμπόδια μίζερης αναπηρίας, αν και η αναπηρία είναι πάντα παρούσα», είναι τελείως απαραίτητη η ανθρώπινη βοήθεια και ο Θεός επενεργεί με απίθανους τρόπους.

Ο προλέγων το βιβλίο καθηγητής Γιάννης Παπαδόπουλος αναρωτιέται τι ήταν αυτό που με κινητοποιούσε για την πορεία μου και από πού αντλούσα τη δύναμη. Ο λόγος της κινητοποίησης έχει ήδη λεχθεί, η αγάπη, ή ο έρωτας όπως γράφω, για τη ζωή. Η δύναμη δίνεται από πάνω, από τον Θεό. Αυτό προϋποθέτει πίστη, και η πίστη στον Θεό είναι πάντα ζητούμενο.

Δυστυχώς η πανδημία δεν μας επέτρεψε να προβούμε σε κοινοποίηση του βιβλίου μέσα από παρουσιάσεις όπως είχανε προγραμματιστεί, ούτε προλάβαμε να το δώσουμε σε βιβλιοπωλεία. Προς το παρόν διακινείτε μόνο από εμάς».

Και ο κ. Μερκούρης συμπληρώνει:

«Αλήθεια πόσο αντίθετες μπορεί να είναι δύο επιστήμες με κοινό σκοπό; Η Βιολογία ερευνά τον άνθρωπο, η Θεολογία τον άνθρωπο σε σχέση με τον εαυτό του (και τη βιολογική υπόσταση), σε σχέση με το περιβάλλον (τμήμα της Βιολογίας) και σε σχέση με τον Θεό, κατ’ εξοχήν αντικείμενο της Θεολογίας. Γιατί θα πρέπει δύο επιστήμες με κοινό αντικείμενο τη Ζωή να είναι αντίπαλες; Η κάθε μία εξετάζει και διατυπώνει απόψεις κάτω από το δικό της πρίσμα σε κοινό πεδίο».

Β.Α.: Μετά από αυτά τι θα μπορούσαμε να πούμε στο ερώτημα : Πίστη στο Θεό και αναπηρία, πάνε μαζί;

«Γιατί να μην πάνε μαζί, αλλά και γιατί να πάνε;

Ο κάθε άνθρωπος, ανεξάρτητα από όποια δεδομένα, ιστορικό και γεωγραφικό χώρο, τοποθετείται με προσωπικό τρόπο απέναντι σε βασικά θέματα ύπαρξης. Μπορεί να πιστεύει στον Θεό αλλά και να μη πιστεύει. Αυτό που έχει μεγάλη σημασία είναι να ξέρει τι απορρίπτει και γιατί. Οι είκοσι αιώνες χριστιανισμού έχουν εμπλουτίσει την ανθρώπινη σκέψη με χιλιάδες τόνους από βιβλία και τα εκατομμύρια των μαρτύρων αποτελούν πολύτιμο αποθησαύρισμα εμπειρίας για όλο το ανθρώπινο γένος. Συνεπώς σημαντικότατο είναι η γνώση πριν την απόρριψη.

Η δική μου στάση, λοιπόν, απέναντι στην αναπηρία και στον Θεό φαίνεται από τα προηγούμενα.»

Ο Αναστάσιος Μερκούρης γεννήθηκε το 1951.

ΑΚΑΔΗΜΑΪΚΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ

  • 1981 – 1987 Βιολογικό Τμήμα της Σχολής Θετικών Επιστημών του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών. Πτυχίο: Λίαν καλώς. (Α 1)
  • 1989 – 1995 Τμήμα Κοινωνικής Θεολογίας της Θεολογικής Σχολής του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών. Πτυχίο: Άριστα. (Α 2)
  • 1988 – 1995 Διδακτορική Διατριβή (Ph. D.) στο Βιολογικό Τμήμα του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών. Βαθμός: Άριστα. (Α 3)
  • 1973 – 1975 Μέση Ιδιωτική Σχολή Λογιστικής («Κλίμενς»). 2 Βεβαιώσεις Σπουδών : Άριστα. (Α 4)

Έχει επίσης μεγάλη κοινωνική δραστηριότητα σε συλλόγους και πολλές συμμετοχές σε συνέδρια και σε εκπαιδευτικά προγράμματα.

Έχει κάνει πολλές εκπαιδευτικές επισκέψεις στο εξωτερικό, ενώ μετρά πολλές επιστημονικές εισηγήσεις και δημοσιεύσεις.

Τελευταία μέρα στο Σχολείο με κάποιους συναδέλφους και φίλους.
Τελευταία μέρα στο Σχολείο με κάποιους συναδέλφους και φίλους.

Σχετικά με τον συντάκτη

Δικηγόρος, Πρόεδρος της ΑΜΚΕ "Με Άλλα Μάτια", Τακτικός Εκπρόσωπος στην Ελλάδα της Διεθνούς Οργάνωσης VIEWS για νέους με προβλήματα όρασης

4 comments on “Τάσος Μερκούρης για την αναπηρία: «όταν δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι σημαντικό ανακατεύουμε τα πίτουρα»

  • Τάσος Μερκούρης λέει:

    Βαγγέλη ευχαριστώ για την φιλοξενία, το ζητούμενο είναι να προστίθεται ένα ακόμη λιθαράκι στο οικοδόμημα αποκατάστασης ανθρώπων που χρειάζονται βοήθεια (όλοι οι άνθρωποι χρειαζόμαστε βοήθεια). Ίσως για πολλούς η συνέντευξη να είναι μία ακόμη βοώσα φωνή εν ερείμω, ίσως για άλλους να γίνει ερέθισμα για δράση.

    Απάντηση
  • Δημήτρης Κ. Σταμέλος λέει:

    Αν και τον Τάσο τον γνωρίζω, συνειδητοποίησα πόσο λίγο τον γνωρίζω. Η ευθύνη μου είναι αδικαιολόγητη. Η συνέντευξη είναι αποκαλυπτική και για την δική μας αναπηρία να αντιλαμβανόμαστε το εύρος της ζωής. Και εμείς μεγαλώνουμε και έχουμε να μάθουμε πολλά ακόμα από τους δάσκαλους σαν τον Τάσο. Θα επιθυμούσα να έχω 3 αντίτυπα του βιβλίου του.

    Απάντηση
  • Γρηγόρης Δούσης λέει:

    Αγαπητέ συμπατριώτη Τάσο. Πόσο σημαντικός, πόσο πλούσιος ο λόγος σου; και πως να μην είναι άλλωστε, αφού δεν είναι μια απλή συνέντευξη, αλλά μια καυτή εξομολόγηση ψυχής…να είσαι πάντα καλά…η δύναμη σου είναι αξιοζήλευτη…

    Απάντηση

Αφήστε σχόλιο

ΧΟΡΗΓΟΙ

Επιστροφή στην κορυφή