Συγκλονίζουν το μήνυμα του Ντάνου για τους Αναπήρους και οι πρωτοβουλίες του για τα Κακοποιημένα Παιδιά

Συνέντευξη στον Βαγγέλη Αυγουλά

Ευγενικός, προσιτός και προσγειωμένος. Όχι τρεις απλοί χαρακτηρισμοί, αλλά τρεις από τους πολλούς λόγους που έχει κάποιος για να θέλει να συνομιλήσει με τον Γιώργο Αγγελόπουλο, ή αν προτιμάτε, τον Ντάνο, τον τροπαιούχο του Survivor!

Συνάντησα λοιπόν το Γιώργο και από κοντά, διότι τα λέμε ενεργά και μέσω Instagram –το οποίο διαχειρίζεται μόνος του για να διατηρεί την αυθεντικότητα των απαντήσεων του και της αλληλεπίδρασής του με τους followers του-, και διαβάστε τι λέει στο meallamatia.gr :

Β.Α.: Το «Ντάνος» πως έχει προκύψει σαν παρατσούκλι;

Γ.Α.: Τα παρατσούκλια συνηθίζονται στις επαρχίες. Στη Σκιάθο οι θείοι μου που είχαν το φούρνο, είχαν αυτό το παρατσούκλι και επειδή πήγαινα εκεί από παιδί, εγώ ήμουν το «Ντανάκι» και μετά όταν μεγάλωσα, το κράτησα και έγινα ο «Ντάνος». Πολλές φορές στην επαρχία μας γνωρίζουν με τα παρατσούκλια μας και όχι με τα ονόματά μας.

Η συνταγή του Survivor

Β.Α.: Ποια είναι η συνταγή για να γίνει κάποιος survivor στη σύγχρονη δύσκολη καθημερινότητα;

Γ.Α.: Νομίζω ότι πρέπει να σου απευθύνω εγώ αυτή την ερώτηση αρχικά! Είσαι ένα παράδειγμα για μένα και για τους άλλους ανθρώπους και νομίζω ότι ένα κομμάτι, ένα στοιχείο της συνταγής είναι αυτό. Κανένας δεν τα έχει όλα καλά ή μπορεί φαινομενικά να είναι καλά, αλλά δεν είναι πάντα τα πράγματα όπως τα θέλουμε. Το θέμα είναι να έχεις στόχους στη ζωή σου γιατί από τη στιγμή που κάτι το σκέφτηκες είναι εφικτό να γίνει. Και να προσπαθείς να περνάς καθημερινά τεστ, γιατί οτιδήποτε κάνουμε στη ζωή μας καθημερινά είναι ένα τεστ που εμείς επιλέγουμε πως θα το περάσουμε και ο τρόπος μας χαρακτηρίζει ως ανθρώπους. Κάθε άνθρωπος έχει την προσωπικότητά του και τον τρόπο που αντιμετωπίζει τα πράγματα και τα όνειρά του. Όπως έχει τραγουδήσει και ο Καζαντζίδης, «οι άνθρωποι πεθαίνουν όταν πεθαίνουν και τα όνειρά τους», οπότε όσο ονειρευόμαστε είμαστε ζωντανοί και καλό είναι τα όνειρά μας να τα κυνηγάμε.

{Ο άνθρωπος γεννιέται μόνος του και μπορεί να έχει τα πάντα,

είτε έχει ανθρώπους δίπλα του είτε όχι.

Αρκεί να συγκεντρώσει το μυαλό του στο τι θέλει να είναι

και να αρχίσει να διαμορφώνει τη ζωή του πάνω σε αυτό.}

Παίρνω δύναμη από την επαφή μου με ανθρώπους που αντιμετωπίζουν δυσκολίες

Β.Α.: Γύρω σου καθημερινά σε αυτή τη χώρα υπάρχουν άνθρωποι με αναπηρία που δεν έχουν πεζοδρόμιο να κινηθούν με το αναπηρικό αμαξίδιο, με το λευκό μπαστούνι των τυφλών κ.α. Υπάρχουν πολλοί αποκλεισμοί καθημερινά για τους ανθρώπους με αναπηρία, π.χ. ένας τυφλός δε μπορεί να ξέρει την ημερομηνία λήξης ενός προϊόντος ή ένας κωφός δε βρίσκει διερμηνείς νοηματικής γλώσσας στα νοσοκομεία. Μιλάμε για ανθρώπους σύγχρονους survivors που πραγματικά και εμείς και οι οικογένειές μας δίνουμε αγώνα για να επιβιώσουμε. Τι σκέφτεσαι και πως νιώθεις για αυτούς τους ανθρώπους;

Γ.Α.: Αρχικά θέλω να πω ότι συναντάω πολλούς ανθρώπους στη ζωή μου και κατ’ επιλογή μου κυρίως, οι οποίοι βρίσκονται σε μία δυσμενή κατάσταση. Μπορεί να ακούγεται εγωιστικό, αλλά το κάνω για μένα γιατί εκτιμώ έτσι περισσότερο τα πράγματα που έχω μετά την κάθε συνάντηση. Μπορεί οι άνθρωποι που προανέφερες να έχουν μια σωματική αναπηρία, αλλά τελικά οι άνθρωποι οι οποίοι δε σέβονται αυτή την αναπηρία και αναπαράγουν το ρατσισμό, αυτοί έχουν αναπηρία επί της ουσίας. Γενικά δυστυχώς η χώρα μας υστερεί στη σωστή αντιμετώπιση των ανθρώπων. Δεν είναι δύσκολο το να αλλάξουν κάποια πράγματα είτε από την κεντρική πολιτεία είτε από τον κάθε τόπο μεμονωμένα γι’ αυτούς τους ανθρώπους και να σας δώσουμε το δικαίωμα σε ότι έχουμε και εμείς το δικαίωμα να κάνουμε. Για να είμαστε όμως και αντικειμενικοί και ρεαλιστές, αυτό είναι πάνω από όλα θέμα νοοτροπίας. Αν μπορώ να δώσω ένα μήνυμα μέσα από αυτή τη συζήτηση που κάνουμε είναι ας μπούμε γενικά στη θέση των ανθρώπων που βλέπουμε ότι είναι σε μια διαφορετική από μας κατάσταση. Δεν είναι πολύ δύσκολο, αν καθίσουμε και τους παρατηρήσουμε λίγο. Και μπράβο και σε αυτό που προανέφερες για το εγχείρημα που κάνεις για το Δείπνο στο Σκοτάδι, για τους ανθρώπους που βλέπουν, γιατί τους μυείς πραγματικά στη δική σου καθημερινότητα και έστω για λίγο καταλαβαίνουν το πρόβλημα που αντιμετωπίζει ο κάθε άνθρωπος όπως εσύ αυτή τη στιγμή στα μάτια σου ή άλλοι άνθρωποι στην κίνησή τους κτλ. Νομίζω ότι ο καθένας μας μπορεί να αλλάξει την καθημερινότητα όλων των ανθρώπων, όχι μόνο αυτών που βρίσκονται σε μια δύσκολη κατάσταση, αρκεί να το πάρει απόφαση και να κουράσει λίγο το μυαλό του γι’ αυτούς τους ανθρώπους οι οποίοι τον χρειάζονται, γιατί τα πράγματα είναι τόσο ρευστά που μπορεί αύριο ένας δικός μας άνθρωπος ή εμείς οι ίδιοι να βρισκόμαστε σε μια αντίστοιχη δύσκολη κατάσταση. Μπορούμε να πετύχουμε πάρα πολλά πράγματα ως άνθρωποι, ως μονάδες, παροτρύνοντας ανθρώπους γύρω μας, δίπλα μας, με αφετηρία τον τρόπο που αντιμετωπίζουμε τους συνανθρώπους μας.

Άξιζαν 35 χρόνια υπομονής

Β.Α.: Είχες δύσκολα παιδικά χρόνια, έχω διαβάσει το μεγαλύτερο μέρος του βιβλίου σου. Κι όμως δεν πήγες στην «εύκολη» λύση του να αποκτήσεις παραβατική συμπεριφορά ή να τα παρατήσεις όλα ή να μη δουλεύεις σκληρά αλλά να ψάχνεις εύκολους δρόμους. Τα παιδιά σήμερα που σε διαβάζουν, σε ακούν, σε παρακολουθούν και νιώθουν ότι πιέζονται, νιώθουν ότι περνούν δύσκολα, μπορεί να είναι παιδιά χωρισμένων γονιών όπως εσύ, γι’αυτούς θέλω το δικό σου μήνυμα, το δικό σου κίνητρο, τη συνταγή για να πάρουν δύναμη, για να μην τα παρατήσουν εύκολα.

Γ.Α.: Εγώ αυτό που έχω καταλάβει ως αποτέλεσμα όλων αυτών των ετών, γιατί έκλεισα πρόσφατα τα 38 και έκανα τους απολογισμούς μου και την αυτοκριτική μου, είναι ότι ο άνθρωπος γεννιέται μόνος του και μπορεί να έχει τα πάντα, είτε έχει ανθρώπους δίπλα του είτε όχι. Αρκεί να συγκεντρώσει το μυαλό του στο τι θέλει να είναι και να αρχίσει να διαμορφώνει τη ζωή του πάνω σε αυτό. Πέρασα πάρα πολλά τεστ, είχα πάρα πολλές στιγμές στη ζωή μου που θα μπορούσα να τις ξεπεράσω όπως είπες με πολύ πιο εύκολο τρόπο. Αν το επέλεγα όμως αυτό θα άλλαζα τον Γιώργο που θέλω να είμαι. Προτίμησα να κάνω υπομονή και πίστεψέ με πέρασαν 35 χρόνια για να αποδώσει αυτή η υπομονή που έκανα σε κάποιους τομείς της ζωής μου. Και άξιζε η αναμονή. Άξιζε η υπομονή αυτή. Εάν λοιπόν η συζήτησή μας διαβαστεί και από νέους, θέλω να τους πω ότι όλα τα προβλήματα που μπορεί να αντιμετωπίζει ο κάθε ένας στη ζωή του, δεν είναι άξια για να επιλέξεις τον φαινομενικά εύκολο δρόμο και τον δρόμο ο οποίος ενδεχομένως θα σου λύσει προσωρινά το πρόβλημα και θα σου δημιουργήσει όμως μεγαλύτερα αργότερα. Ας πούμε, ναι είναι πολύ σημαντικό να έχεις τους γονείς σου, είναι πολύ σημαντικό να έχεις ανθρώπους που σε αγαπάνε, είναι σημαντικό να βρίσκεσαι σε μία καλή οικονομική κατάσταση και είναι σημαντικό να μπορείς να κάνεις πράγματα που αγαπάς. Υπάρχει όμως και η επόμενη μέρα που μπορείς να είσαι ο ίδιος άνθρωπος χωρίς αυτά τα οποία δεν έχεις ή που θα ήθελες να έχεις. Και μπορεί να τα αποκτήσεις αργότερα και με λίγο παραπάνω κόπο, αλλά με μεγαλύτερη αξία, όταν θα τα έχεις πετύχει με αυτόν τον τρόπο, μακρυά από τον «εύκολο» δρόμο η ζωή μας δεν έχει συγκεκριμένη ημερομηνία λήξης, δεν την γνωρίζουμε, θεωρητικά είναι πολλά τα χρόνια που θα ζήσουμε, δεν εξαρτάται από εμάς βέβαια, αλλά δεν είναι μια ζωή που μέχρι τα 10 ή τα 15 ή τα 20 έχεις διαμορφώσει το 100% του χαρακτήρα σου ή της ζωής σου γενικά. Είναι ένας συνεχής αγώνας, μία συνεχής προσπάθεια που κάποια πράγματα θα σου είναι εύκολα και κάποια δύσκολα και το τελικό αποτέλεσμα έρχεται πολλά χρόνια αργότερα. Οπότε ένα λάθος μπορεί να είναι σωστό μετά και ένα σωστό μπορεί να είναι λάθος μετά.

Το Βιβλίο

Β.Α.: Γιατί αποφάσισες να γράψεις το βιβλίο σου; Ήθελες να μείνει κάτι γραπτό για σένα; Ήθελες να μοιραστείς μια αλήθεια σου με τον κόσμο; Πως το σκέφτηκες;

Γ.Α.: Το βιβλίο οφείλεται κυρίως σε μία μεγάλη κουβέντα που κάναμε με την Αυγή Σαββίδου τη συνεργάτιδά μου και σύμβουλό μου, γιατί εκείνη με έκανε να αισθανθώ άνετα και να σκεφτώ πράγματα που είχα ζήσει μικρότερος, αλλά και πράγματα τα οποία δεν είχα συζητήσει και με φίλους μου ακόμα. Στα πλαίσια αυτής της συζήτησης όταν τα είδα όλα αυτά συγκεντρωμένα, δεν μου ήταν πολύ εύκολη η απόφαση να τα δημοσιεύσω, αλλά πίστεψέ με ήταν πάρα πολύ λυτρωτικό όταν έγινε γιατί όλα αυτά δεν είναι τίποτε άλλο από εμένα. Είναι οι στιγμές μου, όλα όσα έχω ζήσει, οι αποφάσεις μου, τα λάθη μου, τα σωστά μου και όλα αυτά είμαι εγώ. Οπότε μέσα από όλο αυτό που έχει δημιουργηθεί και μία σχέση που έχει χτιστεί μέρα με τη μέρα, από το παιχνίδι και μετά με τον κόσμο, αλλά και πριν το παιχνίδι με τους δικούς μου, θα ήταν σίγουρα πιο ειλικρινής μετά από μια γνωστοποίηση των πραγμάτων που δεν γνώριζαν ακόμα και οι πολύ δικοί μου άνθρωποι. Παράλληλα είναι λυτρωτικό, γιατί είτε λάθη είτε σωστά, δεν ντρέπομαι που τα μοιράζομαι και όλα αυτά μου δημιούργησαν ένα μηχανισμό βλέποντας το οτιδήποτε μπροστά να μπορώ να το αξιολογήσω και να το αντιμετωπίσω. Καλό ή κακό. Δεν είναι μόνο τα κακά που πρέπει να αντιμετωπίζεις, είναι και τα καλά που θέλουν διαχείριση. Δοξάζω το Θεό κάθε μέρα για όλα μου τα καλά, αλλά κυρίως για τις δύσκολες στιγμές που έζησα γιατί ήταν ένα πολύ μεγάλο σχολείο για μένα που με προίκισε με στοιχεία τέτοια να μπορώ να ανταπεξέρχομαι καθημερινά σε οτιδήποτε βρεθεί μπροστά μου.

Ο Ντάνος Ηθοποιός

Λίγες μέρες πριν την πρεμιέρα της κινηματογραφικής του συνεργασίας με τον Μάρκο Σεφερλή και άλλους γνωστούς ηθοποιούς, τον ρωτήσαμε και γι’αυτό του το εγχείρημα.

Β.Α.: Έχεις κάνει τα βήματά σου στην ηθοποιία και μάλιστα το έχεις πετύχει πάρα πολύ καλά, το λένε όλοι, ακόμα και αυτοί που σε παρακολουθούσαν στην αρχή διστακτικά και σε έκριναν. Πετυχαίνεις χωρίς να το έχεις σπουδάσει. Ποιο είναι το κλειδί της επιτυχίας σε αυτό το δύσκολο κομμάτι της συνεχούς τηλεοπτικής έκθεσης;

Γ.Α.: Θεωρώ πολύ σημαντικό το ότι αυτός ο χώρος με αγκάλιασε από την πρώτη μέρα είτε από επιλογή του είτε όχι. Οπωσδήποτε και για μένα, βγαίνοντας από ένα παιχνίδι το οποίο μου έδινε πάρα πολλές ευκαιρίες και επιλογές, ήταν μία επιλογή με ρίσκο το να ασχοληθώ με κάτι με το οποίο δεν είχα ασχοληθεί ποτέ ξανά και σε τόσο υψηλό επίπεδο, γιατί συζητάμε για ένα σήριαλ, το Τατουάζ, το οποίο ήταν ήδη πετυχημένο με ένα μεγάλο cast ηθοποιών οπότε είχα την ευθύνη μόνο να προσθέσω σε αυτό. Λίγο το σενάριο και λίγο το 100% της δικής μου προσπάθειας ή και των ανθρώπων που συνεργάστηκα και ενδεχομένως όλο αυτό μαζί, βγάλαμε ένα καλό αποτέλεσμα. Ακολούθησαν και άλλα βήματα και επιλογές μου στο επάγγελμα του ηθοποιού. Εργάζομαι ως ηθοποιός και θεωρώ ότι όσο προχωρά η ενασχόλησή μου σε αυτό το χώρο, σε αυτό το επάγγελμα, σέβομαι όλο και περισσότερο τους ηθοποιούς και κατανοώ όλο και περισσότερο αυτό το επάγγελμα και αυτό το δείχνω. Από εκεί και πέρα το γιατί το επέλεξα και με έκριναν στην αρχή για αυτό, νομίζω ότι μέσα από το χρόνο όλα απαντώνται και όλα κρίνονται εκ του αποτελέσματος πάντα.

Πέρασα την πόρτα του επαγγέλματος αυτού με σκυμμένο το κεφάλι και όχι ως ο νικητής του survivor, αλλά ως ένας νέος άνθρωπος και ένας νέος στο χώρο αυτό που θέλω να δοκιμάσω τις δυνάμεις μου και να μάθω ότι περισσότερο μπορώ και όσο πιο γρήγορα μπορώ για να μπορέσω να προσθέσω και να κάνω και το επόμενο βήμα και για τη δική μου τη ζωή, όχι μόνο για το επάγγελμα. Και δόξα τω Θεώ μέχρι στιγμής, γιατί είναι και κάτι που πάω βήμα βήμα, είμαι ευχαριστημένος πολύ και σίγουρα θα πρέπει να πω και ένα μεγάλο ευχαριστώ στον κόσμο γιατί μετά από το παιχνίδι με στηρίζει σε κάθε μου βήμα, σε οτιδήποτε κάνω, και χωρίς αυτούς δεν θα είχα πετύχει τόσα πράγματα.

Β.Α.: Μετά το survivor εκτοξεύτηκες σε δημοτικότητα, σε ευκαιρίες, και οικονομικά και σε όλα τα επίπεδα και όμως κάτι υπάρχει που τον άνθρωπο Γιώργο Αγγελόπουλο τον κράτησε οριοθετημένο, με χαμηλά το κεφάλι να μην καβαλήσει το καλάμι. Τι είναι αυτό που σε κρατάει αυθεντικό;

Γ.Α.: Αυτό που με κράταγε και πριν το παιχνίδι. Πάντα πίστευα ότι όλα πρέπει να έχουν μια ισορροπία και πάνω απ’ όλα εμείς μέσα μας να έχουμε μια ισορροπία και μια ηρεμία. Και ίσως αυτή η ηρεμία που είχα στα δύσκολα με βοήθησε να την έχω και στις πιο καλές στιγμές της ζωής μου. Γιατί θέλω να αντιμετωπίζω και τα άσχημα και τα καλά το ίδιο. Δηλαδή δεν απογοητεύομαι για πολύ με ένα άσχημο, αλλά δεν θα πετάξω και στα σύννεφα με ένα καλό. Χαίρομαι με μια επιτυχία ή κάτι όταν πηγαίνει καλά και στεναχωριέμαι με κάτι το οποίο δεν πάει καλά, αλλά θεωρώ ότι όλα είναι μάχες και όχι ο πόλεμος.

{Σημαντικό είναι να ξέρουμε τι έχουμε και να το ζούμε,

γιατί είναι τόσο γρήγορο όλο αυτό και

τα χρόνια περνάνε και η ζωή μας είναι στιγμές}

«Δικά μας και τα σωστά, δικά μας και τα λάθη»

Β.Α.: Τι σε κάνει χαρούμενο στην καθημερινότητά σου και αν υπάρχει κάτι για το οποίο μετανιώνεις που έκανες ή που δεν έκανες μέχρι τώρα στη ζωή σου;

Γ.Α.: Με κάνει χαρούμενο η θάλασσα, η γυμναστική, η καλή παρέα από τους φίλους μου, η αληθινή παρέα γιατί η λέξη φιλία και αυτό με τα social media, με κάνεις φίλο κλπ. είναι λίγο ουτοπία. Με κάνει χαρούμενο να έχω ουσιαστικούς ανθρώπους στη ζωή μου και δίπλα μου και σίγουρα η οικογένειά μου. Από εκεί και πέρα με κάνει χαρούμενο το να μπορώ να είμαι δίπλα στα παιδιά, γι’ αυτό και δημιουργήσαμε με τον Τάσο Τούγκα και τη Ράνια Κωστάκη το «φύλακα άγγελο», το σωματείο για τα παιδιά και ίσως είναι και από τα πιο σημαντικά στη ζωή μου αυτό, στα 38α γενέθλιά μου, να γίνονται και τα γενέθλια του «φύλακα άγγελου». Δεν μετανιώνω για κάτι. ίσως το επεξεργάζομαι ως επιλογή είτε καλή είτε όχι, αλλά δεν μετανιώνω για κάτι γιατί δικά μας τα σωστά και δικά μας και τα λάθη. Αρκεί να είναι δικά μας.

Ο Ντάνος φύλακας άγγελος των παιδιών που υποφέρουν

Ο «Φύλακας Άγγελος», όπως μας εξήγησε ο Γιώργος Αγγελόπουλος, είναι ένα σωματείο με στόχο την υποστήριξη και τη φροντίδα παιδιών που έχουν ταλαιπωρηθεί στη ζωή τους, ιδίως κακοποιημένων.

Πρώτος στόχος, η δημιουργία στα δικαστικά μέγαρα, με αρχή τη Θεσσαλονίκη, ειδικά διαμορφωμένου χώρου βραχύας φιλοξενίας και μέριμνας για ανηλίκους που εντοπίζουν οι Αρχές να υποφέρουν.

Για την υποστήριξη του σκοπού θα πραγματοποιηθεί μεγάλη φιλανθρωπική συναυλία τέλη Μαρτίου στη Θεσσαλονίκη την οποία θα παρουσιάσει ο Ντάνος, και θα ακολουθήσουν αντίστοιχες εκδηλώσεις στην Αθήνα και σε άλλες πόλεις.

Ως δικηγόρος και ενεργός πολίτης με αναπηρία, προσφέρθηκα εθελοντικά να βοηθήσω στο έργο του Φύλακα Άγγελου και είναι τιμή μου που ο ιδρυτής του, ο Γιώργος Αγγελόπουλος, δέχτηκε αυτή μου τη συνεργασία, για τα παιδιά με αναπηρία που αποτελούν, δυστυχώς, αποδεδειγμένα, εύκολο στόχο στην εκμετάλλευση και την κακοποίηση.

Β.Α.: Επειδή μιλάς στο meallamatia.gr, θέλω να σε ρωτήσω, τι θέλεις και τι προσπαθείς να βλέπεις καθημερινά «Με Άλλα Μάτια»; Τι θες να βλέπεις αλλιώς, πέρα από τη βιτρίνα, πέρα από την πρώτη εντύπωση, πέρα από την πρώτη ματιά, πως αντιλαμβάνεσαι εσύ αυτή τη δική μας πρόσκληση και πρόκληση;

Γ.Α.: Λένε μια έκφραση, ότι αν δεν μπεις στα παπούτσια κάποιου δεν μπορείς να καταλάβεις. Εγώ θεωρώ ότι αυτή η έκφραση σημαίνει αυτό το πράγμα, ότι αν δεν δεις με τα μάτια του άλλου δεν μπορείς να καταλάβεις, γιατί τα μάτια είναι η ψυχή του ανθρώπου και είναι η γλώσσα του σώματος που εάν ένας άνθρωπος μπει στη διαδικασία, σε οτιδήποτε του παρουσιάζεται μπροστά του, σε οποιαδήποτε κατάσταση που έχει να κάνει με κάποιον άλλον, να βάλει τον εαυτό του να σκεφτεί γιατί αντιδρά έτσι ή γιατί κάνει αυτό ή πως θα ήταν να ήταν στα δικά του τα μάτια και τα παπούτσια, γίνεται πολύ πιο απλό το πράγμα για αυτόν που το κάνει και σίγουρα θα τον βοηθήσει και να αντιμετωπίσει την όποια κατάσταση, αλλά και να αξιολογήσει και να εκτιμήσει τα πράγματα που έχει. Μπορεί κάποιος να έχει κάποιες φορές λιγότερα, μπορεί να έχει κάποιες φορές περισσότερα. Σημαντικό είναι να ξέρουμε τι έχουμε και να το ζούμε, γιατί είναι τόσο γρήγορο όλο αυτό και τα χρόνια περνάνε και η ζωή μας είναι στιγμές που θα μας βοηθήσει να είμαστε σίγουρα πιο ήρεμοι, πιο εύστοχοι ως προς την αντιμετώπιση του οποιουδήποτε ανθρώπου, γιατί δεν είμαστε όλοι το ίδιο. Και πέρα από αυτό, θα έλεγα συμβουλευτικά αυτό που με έχει βοηθήσει, και είναι πριν αντιδράσουμε να πάρουμε λίγο χρόνο. Γιατί όλα αλλάζουν σε αυτό το διάστημα που παγώνουμε τα πράγματα. Δεν είναι απαραίτητο να απαντήσουμε αμέσως. Ούτε είναι απαραίτητο να λύσουμε το οποιοδήποτε πρόβλημα εκείνη τη στιγμή. Όπως έλεγε και ένας πολύ καλός μου φίλος ο Παναγιώτης στη Σκιάθο, μεταφέροντας μας μια παλιά ξένη παροιμία, όταν δεν μπορείς να αντιμετωπίσεις κάτι ή δεν σου βγαίνει κάτι μέχρι το βράδυ, κοιμήσου και την επόμενη μέρα θα είναι διαφορετικά.

Β.Α.: Το κύπελλο του survivor το έχεις αφιερώσει στο Θεό, ξέρουμε ότι δεν είναι σπίτι σου. Βρίσκεται στους Αγίους Ισιδώρους, στο Λυκαβηττό. Το βιβλίο σου που το αφιερώνεις πάνω απ’ όλα;

Γ.Α.: Στην οικογένειά μου γιατί είναι αυτή που συνέβαλε στο να δημιουργηθώ πολύ ως χαρακτήρας στα πρώτα μου βήματα. Οι δικοί μου είναι αυτοί που μου έμαθαν πολλά πράγματα στα πρώτα χρόνια της ζωής μου και τους ευχαριστώ. Είναι αφιερωμένο σε αυτούς γιατί μπορεί από ένα σημείο και μετά να είναι όλα επιλογές μου όλα, αλλά τα πρώτα εφόδια για αυτές τις επιλογές μου τα έδωσαν αυτοί.