Ο Δημήτρης Ζώρζος ως ομιλητής

Ο Δημήτρης Ζώρζος είναι σεξουαλικός βοηθός για ανάπηρα άτομα και σεξουαλικός θεραπευτής, ενώ δραστηριοποιείται εδώ και χρόνια στην Ισπανία. Γνωριστήκαμε μαζί του πριν ένα χρόνο περίπου, στην εκπομπή του meallamatia.gr με θέμα “Σεξ και Αναπηρία”, όπου βρέθηκε μεταξύ άλλων εκλεκτών καλεσμένων να μας μιλήσει για την εμπειρία του ως επαγγελματίας στον χώρο.

Προ ολίγων ημερών, μοιράστηκε το παρακάτω κείμενο στον προσωπικό του λογαριασμό στο Facebook, κάνοντας ένα άνοιγμα καρδιάς για την ιστορία της δικής του (προσωρινής) βλάβης.

«Σαν σήμερα πριν από 15 χρόνια, ήμουν ξάπλα στον καναπέ του θρυλικού διαμερίσματος της Plaza Tripi στο γοτθικό κέντρο της Βαρκελώνης, καπνίζοντας ένα lucky strike και βλέποντας Futurama. Ήθελα να ξεφύγω από την απόγνωση ενός ακόμα χωρισμού (εκείνη στο διπλανό καναπέ έψαχνε διαμέρισμα), από μια ατελέσφορη προσπάθεια σοβαρής μουσικής μελέτης (πλησίαζαν και οι εξετάσεις στη μουσική σχολή Taller de Musics), από τη γλυκιά μα και κούφια φιέστα της Βαρκελώνης της πατσάνγκας. Ήθελα να ξεφύγω από τη ζωή και από την πραγματικότητα.

Ξαφνικά και απρόσμενα, όντας φανατικός καπνιστής πολλών ετών, αδυνατώ να τελειώσω αυτό το τσιγάρο. Πάω να το σβήσω, το χέρι δε φτάνει στο τασάκι. Μούδιασε γαμώ το. Το πιάνω με το δεξί και το σβήνω. Νοιώθω μια γενική σύγχυση και πάω να σηκωθώ. Σωριάζομαι στα αριστερά.

Είσαι καλά ρε; Η Εύη δεν πιστεύει στα μάτια της με το όλο σκηνικό. Μια χαρά είμαι, απλά μούδιασε το χέρι και το πόδι από την ξάπλα. Θα κάτσω στα τύμπανα και θα ξεμουδιάσω με τη μία. Σέρνομαι ως το σετάκι που είχα στημένο στο σαλόνι και με την πρώτη προσπάθεια για το συχρονισμένο κοπάνημα που απαιτούν τα τύμπανα κατάλαβα αμέσως πως κάτι δεν πάει καλά.

Εκεί ένοιωσα για πρώτη φορά στη ζωή μου την αίσθηση του να μην έχω τον έλεγχο της κίνησης του σώματός μου. Το μυαλό δίνει την εντολή αλλά για κάποιο λόγο δε φτάνει στα άκρα. Από τη μια στιγμή στην άλλη, όλη η σωματική εκπαίδευση και εμπειρία στα σκουπίδια. Τουλάχιστον για το αριστερό χέρι, το αριστερό πόδι και την αριστερή πλευρά του προσώπου.

Βέβαια, η αποδοχή δεν είναι τόσο άμεση όσο η συνειδητοποίηση και σκέφτηκα πως θέλω επιβεβαίωση από ειδικό. «Πάμε στο κέντρο υγείας», της λέω, και χωρίς να το σκεφτεί, ως ανθρώπινη πατερίτσα με κατεβάζει τους 4 ορόφους και τραβάμε κούτσα-κούτσα για το κέντρο υγείας. Με συνοπτικές διαδικασίες και μετά από σύντομη νευρολογική εξέταση, η γιατρός μου συνέστησε να πάρω ταξί για τα επείγοντα του Hospital del Mar. Το ασθενοφόρο θα αργούσε και δεν υπήρχε χρόνος για χάσιμο. Εγώ ακόμα σκεφτόμουν πως είναι υπερβολές και πως θα ξεμουδιάσω.

Πάμε στα επείγοντα και οι αλλαγές στις φάτσες και τις κινήσεις όλων όσων με εξυπηρετούσαν, καθώς και το γεγονός πως με μετέφεραν κάθε φορά και σε πιο εσωτερικό τομέα του νοσοκομείου, με βοήθησαν σταδιακά να αποδεχτώ πως δεν πρόκειται για ένα μούδιασμα.

Όταν βρέθηκα κρεβατωμένος, με νοσοκομειακή ποδιά και ηλεκτρόδια στον έβδομο όροφο στο γηριατρικό και νευρολογικό τμήμα κατάλαβα πως ήρθε η ώρα να ειδοποιήσω την Εύη να πάει σπίτι γιατί δε θα γυρνούσα για φαΐ και πως πρέπει να ειδοποιήσω και την οικογένεια στην Αθήνα. Θα στείλω μήνυμα στον Λευτέρη που είναι ο πιο ψύχραιμος και δε θα κάνει καμιά τρέλα μέχρι να αποσαφηνιστεί η κατάσταση.

Τουλάχιστον να ξέρει πως είμαι καλά και πως δεν είναι κάτι σοβαρό.

Μην πεις τίποτα στη μαμά ρε!

Μη μπορώντας να έρθω αντιμέτωπος με την όλη κατάσταση, βρήκα ένα διασκεδαστικό παιχνίδι παίζοντας με την αναπνοή, ανέβαζα και κατέβαζα τους καρδιακούς ρυθμούς και το έβλεπα σε πραγματικό χρόνο στο μόνιτορ που ήταν συνδεδεμένο με τα όργανα και τα καλώδια που είχα κολλημένα στο κεφάλι και στον κορμό. Σύντομα μου την είπαν οι νοσοκόμες, γιατί όποτε το παράκανα σφύριζε στο γραφείο τους και έρχονταν τρέχοντας γιατί νόμιζαν πως παθαίνω ανακοπή. Στο εξής το παιχνίδι μετατράπηκε στο πόσο κοντά θα μπορούσα να φτάσω στο όριο χωρίς να σφυρίξει η μαλάκια. Κατά τις δύο το βράδυ, μια έμπειρη με μαύρους κύκλους στα μάτια νοσοκόμα, ήρθε και χωρίς κουβέντες και εξηγήσεις μου έβγαλε τα καλώδια και ξεστόμισε: Ώρα για ύπνο δε νομίζεις; Μέσα της θα σκεφτόταν κάτι τύπου: Δε πα να ψοφήσει το μαλακιστήρι που θα μας κάνει να τρέχουμε όλη νύχτα… Κάπου εκεί παραδόθηκα στο Μορφέα.

Την επόμενη μέρα παρουσιάστηκαν στο νοσοκομείο μάνα και αδερφός και Εύη και φίλοι.

«Νταξ, μάλλον τα πράγματα είναι σοβαρά», σκέφτηκα, «και πρέπει να φερθώ και εγώ ανάλογα». Κοιτάζω γύρω μου και σκέφτομαι: Η οικογένειά μου είναι εδώ· οικογένεια η Εύη, οικογένεια οι φίλοι, οικογένεια και η οικογένεια. Τι τυχερός που είμαι!

Οι εξετάσεις έδειξαν πως έπαθα εγκεφαλικό και έμεινα ημιπληγικός σε όλη την αριστερή πλευρά του σώματος, μετά από θρόμβωση στη δεξιά αρτηρία του εγκεφάλου. Μια μέρα ήρθε η φυσιοθεραπεύτρια να ξεκινήσω την κινητική αποκατάσταση. «Περπάτα», λέει, και εγώ έγερνα αριστερά και έπεφτα στον τοίχο. «Μη βιάζεσαι, ανάλυσε κάθε κίνηση, ξεχώρισέ τη σε τμήματα και κάν’ τη σιγά σιγά. Μετά όλα μαζί και μετά ανεβάζεις ταχύτητα. Μη και λο, μήλο.». Ώπα, το ίδιο όπως όταν θες να μάθεις ένα αρπέτζιο, κλίμακα ή ένα σόλο σε μουσικό όργανο σκέφτηκα. Η επένδυση στη μουσική μελέτη δεν ήταν μάταιη τελικά. Είπα στην Εύη να μου φέρει το μπάσο από το σπίτι και ξεκίνησα τη δουλειά. Σε χρόνο ρεκόρ επανήλθε ο έλεγχος της κίνησης πρώτα στα δάχτυλα και μετά στο υπόλοιπο το σώμα. Στην επόμενη εξέταση μου είπαν πως είχαν προγραμματίσει δύο μήνες για αποκατάσταση στο Hospital de Sant Pau αλλά αφού τα καταφέρνω μόνος μου δε χρειάζεται να πάω.

Η όλη εμπειρία μού έκανε σαφές πως πρέπει να αφιερώνω κάθε στιγμή της ζωής μου σε ό,τι πραγματικά με ενδιαφέρει. Αυτό έκανα όσο μπόρεσα και αυτό θα συνεχίσω να κάνω.

Η ανθρώπινη σεξουαλικότητα που πάντα με ενδιέφερε και η αναπηρία, έστω και σύντομη, έγινε το κεντρικό σημείο της επαγγελματικής μου εκπαίδευσης και δραστηριότητας έκτοτε.

Δεκαπέντε χρόνια μετά, χωρίς καλώδια, με πλήρη έλεγχο της κίνησης του κορμιού μου, με την υπερηφάνεια μιας μοναδικής βιωματικής και επαγγελματικής εμπειρίας, με καρκίνο στο σώμα, με την κοιλιά και την καρδιά τίγκα από το χτεσινό μαραθώνιο μπάρμπεκιου με ξαδέρφια και ανήψια, κάθομαι στο σαλόνι της μάνας μου και σκέφτομαι: Τι κωλοφαρδία ρε μαλάκα Μήτσο… Ευχαριστώ οικογένεια!

Δεκαπέντε χρόνια συνειδητής δουλειάς σε προσωπικό και επαγγελματικό επίπεδο. Μια ζωή γεμάτη αγάπη, συγκινήσεις, προκλήσεις και εμπειρίες. Όλα χάρη στην τύχη του να είμαι διαρκώς μέσα στην αγκαλιά της οικογένειας. Της βιολογικής, της φιλικής και της πνευματικής.

Αυτή τη στιγμή νοιώθω τη ζεστασιά όσο ποτέ.

Δεν ξέρω πού θα με βρει το αύριο και δε με νοιάζει να το μάθω.

Ξέρω όμως πως ο νέος κύκλος της ζωής μου θα είναι ακόμα πιο συνειδητός, ακόμα πιο συνεπής, με περισσότερη αγάπη, προσφορά και δημιουργικότητα. Και όλα αυτά χάρη στην οικογένεια. Αυτή που βρήκα, αυτή που έφτιαξα και φτιάχνω.

Τι τύχη ρε Μητσάρα!

ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ»

Μπορείτε να παρακολουθήσετε τον Δημήτρη Ζώρζο στην εκπομπή «Σεξ και Αναπηρία» εδώ, με ελληνικούς υπότιτλους.

 

Σχετικά με τον συντάκτη

Η μοναδική, πλήρως προσβάσιμη για κάθε χρήστη, διαδραστική, κοινωνική πύλη ενημέρωσης στην Ελλάδα!

Αφήστε σχόλιο

ΧΟΡΗΓΟΙ

Επιστροφή στην κορυφή