Από πού να αρχίσω και πού να τελειώσω.
Ο ξύλινος λόγος, οι άγνωστες περίεργες λέξεις, οι κατευθυνόμενες ερωτήσεις, οι διαφορετικές ερωτήσεις που υποβάλλονται σε ρυθμό πολυβόλου, οι συνεχείς διακοπές στις απαντήσεις των συνεντευξιαζόμενων, η τρομολαγνεία, το ύφος του “βασιλικότερου του βασιλέως”.
Η υπερανάλυση των ειδήσεων, με λεπτομέρειες που δεν καταλαβαίνουμε ή δεν χρειάζεται να ξέρουμε, δεν αφήνουν το μυαλό να σκεφτεί καθαρά τις πραγματικές ανάγκες μας και μας κατευθύνει στην απίστευτη σπατάλη της “κάλυψης” των αναγκών που μας δημιουργούν.
Η καθημερινή λίστα ειδήσεων της εποχής μας, αρχίζει με τρόμο για τον κορονοϊό, προχωράει στην έλλειψη ασφάλειας (μεγάλα ειδεχθή εγκλήματα), συνεχίζει με τον μπαμπούλα της Τουρκίας, τα επεισόδια των “αναρχικών”, τα οικονομικά (ίδια επαναλαμβανόμενα θέματα για πολλές ημέρες). Δείχνουν τα πάντα στο γυαλί, (νεκρούς, αρρώστους, κακοποιημένα παιδάκια, κακοποιημένες γυναίκες) έχοντας το άλλοθι της ενημέρωσής μας. Η φράση “οι εικόνες που θα μεταδώσουμε είναι σκληρές και απομακρύνετε τα παιδιά από τις οθόνες” είναι τραγική.
Όλο αυτό το μπάχαλο που επικρατεί στην τηλεόραση επιδιώκει να κατευθύνει την ενημέρωση προς όφελος κυβερνήσεων, αντιπολιτεύσεων, πολιτικών αρχόντων αλλά και μεγάλων οικονομικά εταιρειών με στόχο το πορτοφόλι μας. Δεοντολογία, δύσκολη έννοια. Τι ακριβώς είναι και ποιος καθορίζει τη λειτουργία της; Υπάρχουν κάποιοι “ξεφτισμένοι” οργανισμοί που είναι υπεύθυνοι γι’ αυτή. Αποτελούνται από άτομα που συνήθως είναι από το “τραστ” των κομμάτων (παλιοί δημοσιογράφοι, παλιά στελέχη σταθμών), δηλαδή κριτές και κρινόμενοι από το ίδιο τσουβάλι, οι οποίοι επιβάλλουν αστεία πρόστιμα (ποτέ δεν μαθαίνουμε αν εισπράττονται). Υπάρχει κάποιος που μπορεί και πρέπει ουσιαστικά να ελέγχει τους ελεγχόμενους;
Φυσικά και δεν είναι όλα μαύρα. Υπάρχει φως στο τούνελ. Υπάρχουν άνθρωποι, σοβαροί επαγγελματίες που κάνουν τη δουλειά τους με ισχυρό το αίσθημα της ευθύνης. Υπάρχουν άνθρωποι που δεν έχουν Θεό το χρήμα με όποιο κόστος. Υπάρχει ελπίδα και εδώ. Πρέπει να τη βρούμε και να την αναδείξουμε. Πρέπει να βρούμε αυτό που μας αξίζει, και όχι αυτό που μας “σερβίρουν”, με τη δύναμη που μας δίνει το τηλεκοντρόλ.
