Παράξενη εποχή, μονίμως διχασμένη
ψάχνοντας τη χαμένη της ταυτότητα
μοιραία επάνω μας ξεσπάει αγριεμένη
την εγγενή της επιθετικότητα
Σωτήρης Σαράκης, Το τραύμα
Πάντοτε αναρωτιόμουνα “πόση Δημοκρατία μπορεί ν’ αντέξει ο μέσος Έλληνας;” και συνακόλουθα “πόσον ορθολογισμό πρέπει να σπαταλήσει [sic] για να συνειδητοποιήσει ότι ο νόμος μπορεί να στενεύει λίγο την απόλυτη ελευθερία κίνησής του αλλά κυρίως τον προστατεύει από την αυθαίρετη δράση του εκάστοτε ισχυρότερου;” Ο Νόμος σε μεγάλο βαθμό μετατρέπει τον άνθρωπο σε πολίτη και δίνει στο Κράτος Δικαίου ένα πλαίσιο αρχών και ορίων, σύμφωνα και με τις δημοκρατικές αξίες.
Αν η συνείδηση του πολίτη συνίσταται στην αίσθηση της συνύπαρξης και συναίνεσης [του συν-ανήκειν] και ταυτόχρονα αποτελεί έναν ηθικό οδικό χάρτη κοινωνικής συμπεριφοράς, ένα δείκτη αυτογνωσίας, ενοχής και ευθύνης, τότε αντιλαμβανόμαστε την κρίσιμη σημασία της σχέσης Πολιτεύματος-Πολιτικού συστήματος και-Πολίτη.
Αφού, ως γνωστόν, το νερό παίρνει το σχήμα του ποτηριού μέσα στο οποίο μπαίνει, έτσι και οι ιδέες παίρνουν το σχήμα του πολιτικού φορέα που [ισχυρίζεται ότι] τις εκφράζει. Άρα οι πολιτικές ιδεολογίες και τα κομματικά μορφώματα, εκτός από την ανάληψη [κατάληψη;] της εξουσίας, έχουν κι έναν-έμμεσο;- διδακτικό χαρακτήρα.
Αν η πολιτική και οι πολιτικοί προκρίνουν τις μετωπικές συγκρούσεις με τους αντιπάλους τους και αρνούνται τον διάλογο των συγκλίσεων, δοξολογώντας τα πάθη, γιατί νομίζουνε ότι ο πολίτης θα υιοθετήσει διαφορετική στάση στην προσωπική του ζωή; Αν η στρατηγική της έντασης και της απόρριψης του ορθολογισμού, εν ονόματι του φανατισμού των μαζών, κυριαρχεί στο Καπιτώλιο, γιατί ευελπιστούμε ότι κάτι τέτοιο δεν θα συμβεί και μέσα στην κοινωνία; Αν η “φυσική αθεσμία” [;] της απόλυτης /άναρχης ανομίας θεωρείται δικαίωμα, τότε πως πιστεύουν ότι μπορεί η πολιτειακή θεσμοθέτηση να προστατεύσει τους αδύναμους;
Αν υιοθετήσουμε τη σκέψη του Κούντερα [“Η ζωή είναι αλλού”]: “η πολιτική είναι απλώς μία ατελείωτη αναμονή μπροστά στο ακουστικό ενός τηλεφώνου, από το οποίο δεν μπορείς να τηλεφωνήσεις πουθενά”, μήπως το ίδιο δεν θα συμβεί και με τη Δημοκρατία μας, αν δεν αποφασίσουμε να ξανακαθίσουμε στα θρανία για να διδαχτούμε από τα λάθη και τις ήττες μας;
Δημοκρατία δίχως κόμματα που λειτουργούν δημοκρατικά και δίχως πολίτες που σέβονται τους δημοκρατικούς θεσμούς δεν νοείται.
Κι ο νοών ,νοείτω…
ΥΓ. Τα κόμματα οφείλουν ν’ αντ-αγωνίζονται για το ποιό έκανε το καλύτερο για τη χώρα κι όχι να αλληλο-κατηγορούνται για το ποιό έκανε το χειρότερο
Πηγή: Εφημερίδα “Το Βήμα”
