«Εκπαίδευση συνείδησης ανθρώπων. Και όχι μόνον οδηγών, μια και η «Αυτοκινούμενη ζωή», αφορά την ύπαρξη όλων των Ελλήνων, που οδηγούν, συνοδηγούν, επιβαίνουν σε τροχοφόρα, περπατούν ή τρέχουν και γενικότερα συμμετέχουν σε δυστυχήματα ή ατυχήματα, που βέβαια προκαλούν οι ίδιοι. Επιβάλλεται! Λοιπόν η εκπαίδευση Συνείδησης τους, ώστε να αντιληφθούν και να πιστέψουν ότι: ότι αγαπούν πιο πολύ, το πιο πολύτιμο τους αγαθό, η ζωή τους και η ακεραιότητα τους, κινδυνεύουν να χαθούν χωρίς λόγο και προειδοποίηση μέσα σε κάποια δέκατα του δευτερολέπτου! Δεν υπάρχει τίποτε πιο δραματικό και τραγικό, από το να συνοδεύουν οι γονείς τα λατρευτά τους παιδιά, στην «τελευταία τους, κατοικία» ή να τα βλέπουν ζωντανά μεν αλλά ανάπηρα, παραπληγικά και ανήμπορα για πάντα, σε μια σκοτεινή γωνιά του κελιού –τάφου, που έγινε το σπίτι τους μετά το «απίστευτό» και απρόσμενο τροχαίο. Δεν είναι λιγότερος ο πόνος βέβαια των ορφανών παιδιών, που οι γονείς τους χάθηκαν (ή ακρωτηριάστηκαν) στην άσφαλτο, γιατί δεν κατάλαβαν ότι τα «τροχαία» δεν ξεχωρίζουν κανέναν και κτυπούν αδιάκριτα όσους κυκλοφορούν «μαζί τους» (χωρίς να τα βλέπουν») στους δρόμους. «Δεν θα συμβεί ποτέ σε εμάς» θα συμβεί μόνο στους άλλους. Δυστυχώς όμως όλοι είμαστε «εμείς και οι άλλοι» και αν δεν δείξουμε σεβασμό και φόβο θα έλεγα, για κάτι που πραγματικά εξοντώνει και καταστρέφει δεκάδες ζωές καθημερινά, είναι σίγουρο ότι το πιο «φρικτό», θα κτυπήσει και την δική μας πόρτα και τότε θα είναι πολύ αργά για μετάνοιες και «άλλες» πια συμπεριφορές».
Τον θυμάμαι να μιλά και να συγκλονίζει ο θρυλικός Ιαβέρης, ο κατά κόσμον Τάσος Μαρκουίζος, ο επί χρόνια κυρίαρχος της ασφάλτου στον αγωνιστικό αθλητισμό.
«ΠΡΩΤΗ! (1η) Αιτία Θανάτου στις ηλικίες 18-44 ετών τα τροχαία ατυχήματα στην Ελλάδα.
Από το 1965-2000 σε 35 δηλαδή χρόνια έχουμε στην Ελλάδα περισσότερους από 75.000 νεκρούς και πιο πολλούς από 1.200.000 τραυματίες ΘΥΜΑΤΑ ΤΩΝ ΤΡΟΧΑΙΩΝ ΔΥΣΤΥΧΗΜΑΤΩΝ!
Σήμερα με: 10 νεκρούς, 30 παραπληγικούς & 120 τραυματίες ΚΑΘΕ ΗΜΕΡΑ: (σαν να βυθίζεται ένα ferry boat ή να πέφτει ένα μικρό αεροπλάνο της αεροπλοΐας σε κατοικημένη περιοχή κάθε 24ωρο) καταφέραμε να κάνουμε ρεκόρ στην αύξηση θυμάτων από τα «τροχαία» και να μείνουμε μακράν μόνοι στην μακάβρια κορυφή του πόντιουμ του θανάτου και των τραυματισμών.
Την δεκαετία από το 1990 έως και 1999 η Ευρώπη πέτυχε μείωση των θυμάτων από τα «τροχαία» από (-) 14% έως και (45)%. Στην πατρίδα μας δυστυχώς είχαμε αύξηση(!) μέχρι και (+)60%.
Έχουμε λοιπόν 300 νεκρούς 900 παραπληγικούς και περισσότερους από 3.600 τραυματίες το μήνα (είναι σαν να βυθίζονται 2 μεγάλα ferry boat ή να πέφτουν 2 Boeing σε κατοικημένη περιοχή κάθε μήνα.
Έτσι λοιπόν με: 3.500 νεκρούς, 10.000 τετραπληγικούς, 45.000 τραυματίες και 2.500 μικρά παιδιά με μόνιμες αναπηρίες κάθε χρόνο από τα «τροχαία».
Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι (μακράν) πιο επικίνδυνη(!) και δύσκολη καθημερινή μας δραστηριότητα είναι η κυκλοφορία στους δρόμους ως: Πεζοί, Ποδηλάτες, Μοτοσικλετιστές, Οδηγοί Αυτοκινήτων, Επιβάτες Αυτοκινήτων, Συνεπιβάτες σε μοτοσικλέτες.
Το «τροχαίο» είναι ο ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΣ ΤΡΟΠΟΣ με τον οποίο μπορούμε να «κλείσουμε» το σπίτι μας μέσα σε ελάχιστα δέκατα του δευτερολέπτου».
Παγωμένος από τις συνειδητοποιήσεις, είχα ρωτήσει στη συνάντηση μας τον Ιαβέρη «τι φταίει»;
«Μα βέβαια η έλλειψη συνείδησης των τρομακτικών κινδύνων και συνεπειών κατά την οδήγηση, που χαρακτηρίζει τον Έλληνα και που τον οδηγεί σε άκρως επικίνδυνες και άσεμνες συμπεριφορές! Υπεύθυνο γι’ αυτό είναι βέβαια το «σύστημα» που μέσω των μηχανισμών ενημέρωσης, εκμάθησης, εκπαίδευσης και εξέτασης δεν βελτιώνει (ικανά) την κυκλοφοριακή συμπεριφορά-αγωγή και γενικότερα την Αγωγή του Πολίτη!
Πρέπει λοιπόν όλοι να πιστέψουμε ότι το μεγαλύτερο πρόβλημα στη ζωή μας είναι το τροχαίο ατύχημα και η Πολιτεία, αφού το αναδείξει, πρέπει να «ζητήσει» από τον Πρωθυπουργό της χώρας να ονομάσει και να ανακηρύξει πλέον αυτό το κοινωνικό πρόβλημα ΕΘΝΙΚΟ ΘΕΜΑ που αφορά 10.000.000 Έλληνες πολίτες («αγνοούμενους» από τον ίδιο τους τον εαυτό), δηλαδή όλους μας!
Ο Πρωθυπουργός όμως της χώρας ονόμασε το 1997, όταν μας ανετέθη από την Δ.Ο.Ε. η Ολυμπιάδα, εθνικό θέμα τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004. Λάθος βέβαια τραγικό! Μέσα στα 7 αυτά χρόνια που μεσολάβησαν, με 3.5000 νεκρούς ετησίως, το 2004 υπήρξαν 25.000 συμπολίτες μας, που εγκατέλειψαν τα εγκόσμια και οι οποίοι δεν είδαν τους Ολυμπιακούς Αγώνες».
Στατιστική δυστυχημάτων.
Που και με ποιες ταχύτητες συμβαίνουν τα περισσότερα σοβαρά τροχαία δυστυχήματα;
Το 82% με λιγότερο από 60km/h και σε απόσταση μικρότερη από 40km από το σπίτι μας. Δηλαδή στις πόλεις. Το 8% στην Εθνική οδό με μεγάλη ταχύτητα. Το 10% στους επαρχιακούς δρόμους. Πόρισμα της Διακομματικής Επιτροπής της Βουλής, ΚΕΠΠΑ (παν/μιο Αθηνών καθώς και Πανευρωπαϊκή και Παγκόσμια «στατιστική».
Με αυτή βέβαια τη λογική τα crash-test των αυτοκινήτων γίνονται με 56-60 km/h. Ούτως ή άλλως ο ανθρώπινος οργανισμός ΔΕΝ αντέχει βίαιες επιβραδύνσεις και G που προκύπτουν από άμεσους μηδενισμούς ταχυτήτων μεγαλύτερων των 80km/h (σε τοίχο, με αυτοκίνητο βέβαια). Αποτέλεσμα: οι εσωτερικές αιμορραγίες που δημιουργούνται από τη σύνθλιψη ζωτικών οργάνων.
Τι Πρέπει Να Κάνουμε;
«Πρέπει να σκεφτόμαστε και να συμπεριφερόμαστε αμυντικά, θεωρώντας ότι οι δρόμοι που κυκλοφορούμε είναι ένας πραγματικός εμπόλεμος χώρος, με θύματα πολύ περισσότερα από αυτά των πολέμων. Έτσι λοιπόν επιβάλλεται να αυξήσουμε την «άμυνα» μας, μιας και ο βασικός για την ασφάλεια μας νόμος της (φύσης) ορμής είναι αυτός που καθορίζει το μέγεθος και το σοκ του τροχαίου που εμπλεκόμαστε».
Και κλείνοντας, την ομιλία και το βιβλίο του, μας φέρνει προ των ευθυνών μας:
«Τονίζω ότι καμία βιασύνη, πίεση, επαγγελματική ή κοινωνική υποχρέωση, συμφωνία, ραντεβού ή οποιαδήποτε καθημερινή ή νυχτερινή δραστηριότητα δεν είναι σημαντικότερη από την ακεραιότητα και τη ζωή των παιδιών μας, των δικών μας, των συνανθρώπων μας και τη δική μας».
