Του ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΣΠΕΓΓΟΥ*
Αποκαλείται πολλαπλή σκλήρυνση ή σκλήρυνση κατά πλάκας και χαρακτηρίζεται από τους επιστήμονες ως «η νόσος με τα χίλια πρόσωπα». Αποτελεί μια απομυελινωτική ασθένεια του κεντρικού νευρικού συστήματος που οφείλεται σε δυσλειτουργία του ανοσοποιητικού συστήματος, η οποία καταστρέφει το περίβλημα των νευρικών ινών, τη μυελίνη.
Το γεγονός αυτό έχει ως αποτέλεσμα συμπτώματα όπως διαταραχή της όρασης και της ισορροπίας, κινητικά και αισθητικά ελλείμματα, πόνους, εύκολη κόπωση και δυσκολίες στην προσοχή και τη συγκέντρωση. Μέχρι πρόσφατα θεωρούνταν νόσημα της νεαρής ηλικίας (18-35 ετών), ωστόσο με την καθιέρωση της μαγνητικής τομογραφίας και τη συσσώρευση εμπειρίας και εκπαίδευσης των νευρολόγων διαπιστώθηκε ότι δεν μπορούμε πλέον να μιλάμε για ηλικιακά όρια στην πολλαπλή σκλήρυνση ή σκλήρυνση κατά πλάκας. Αν και, παρά την επίμονη έρευνα, η νόσος παραμένει ακόμη ανίατη, υπάρχει πλέον σειρά φαρμάκων -ενέσιμων, χαπιών και ενδοφλέβιων-, που τροποποιούν ή ακόμα και καταστέλλουν σε μεγάλο βαθμό την ενεργότητά της.
1 στους 10 ασθενείς χρειάζεται υποστήριξη στη μετακίνησή του
Πρόσφατα δημοσιευμένα δεδομένα ανατρέπουν την εικόνα που είχε περιγράφει παλαιότερα και επιβεβαιώνουν αυτό που στην καθημερινή πράξη βλέπουμε σήμερα: οι ασθενείς με πολλαπλή σκλήρυνση διατηρούν επί μακρόν την κινητικότητα και τη λειτουργική τους αυτονομία. Ειδικότερα, παρατηρήθηκε ότι ποσοστό 41% των ασθενών που έλαβαν θεραπεία με ιντερφερόνη ή με κάποια από τις άλλες εγκεκριμένες φαρμακευτικές ουσίες παρέμεινε για πολλά χρόνια κλινικά σταθερό ή και παρουσίασε μερική κλινική βελτίωση. Σε ορίζοντα 16ετίας, μόλις στο 10,7% των ασθενών δεν ήταν σε θέση να μετακινηθεί αυτόνομα χωρίς άμεση υποστήριξη. Με βάση τα παλαιότερα δεδομένα, ο αριθμός των ασθενών αυτών χωρίς θεραπεία θα ξεπερνούσε το 50%. Αξιοσημείωτο είναι επίσης το γεγονός ότι, στην πορεία του χρόνου, οι περιπτώσεις υποτροπών με κλινική επιβάρυνση της πολλαπλής σκλήρυνσης ήταν σαφώς λιγότερες. Το ποσοστό των ασθενών που από την αρχική, διαλείπουσα μορφή της νόσου μετέπεσαν στη διαρκώς επιδεινούμενη -γνωστή και ως δευτεροπαθώς προϊούσα μορφή της- έφτασε μόλις στο 18,1%. Χωρίς ανάλογη θεραπεία το ποσοστό αυτό για το αντίστοιχο χρονικό διάστημα εκτιμάται ότι θα ήταν τουλάχιστον διπλάσιο!
Εξατομικευμένη θεραπεία για κάθε ασθενή
Παρά τα αισιόδοξα αυτά ευρήματα, πρέπει να επισημανθεί ότι, κατά τη διάρκεια της παρακολούθησής του, το 59% των ασθενών παρουσίασε στη διάρκεια της ζωής του τελικά κάποιο κλινικά σημαντικό έλλειμμα. Το γεγονός αυτό υποδηλώνει ότι, παρά την αδιαμφισβήτητη πρόοδο που έχει επιτευχθεί στη θεραπεία της πολλαπλής σκλήρυνσης, υπάρχει ανάγκη για ακόμη πιο αποτελεσματικές θεραπείες τόσο για τη διαλείπουσα όσο και για την προϊούσα μορφή της νόσου. Όλα δείχνουν ότι στο κοντινό μέλλον θα γίνουμε ακόμη πιο αποτελεσματικοί. Η εξατομίκευση της θεραπείας, η τακτική παρακολούθηση και η ορθή υποστήριξη και καθοδήγηση των ασθενών με πολλαπλή σκλήρυνση αποτελούν την προϋπόθεση και ταυτόχρονα την εγγύηση για την καλύτερη δυνατή έκβαση.
*Νευρολόγος, Αναπληρωτής Καθηγητής Νευρολογίας, Υπεύθυνος Τμήματος Απομυελινωτικών Νοσημάτων ΥΓΕΙΑ
Πηγή: Εφημερίδα «Νέα Σελίδα»
