Ζάρια και κομπολόγια στην αγορά:
Τα θρύψαλα της Ιστορίας
Θ. Βοριάς
Εκτός από τα διάφορα συνθήματα αναρωτιέμαι αν βγάλαμε και κάποια δημοκρατικά διδάγματα από τη δράση των εγκληματικών/τρομοκρατικών οργανώσεων στη Μεταπολίτευση.
Αν δηλαδή εκτός από τις κραυγές μίσους και τις δολοφονικές ενέργειες πολλών καταδικασθέντων έχουμε συναγάγει το συμπέρασμα ότι τα θύματα της μισαλλοδοξίας δεν πρέπει να διακρίνονται “σε δικούς μας και σε ξένους” γιατί είναι όλοι άνθρωποι και διαθέτουν την ίδια αξία και αξιοπρέπεια (ανεξαρτήτως χρώματος ιδεολογικών αιμοσφαιρίων).
Ο τυφλός φανατισμός και ο εξίσου επικίνδυνος λαϊκισμός πρέπει να μας έχουν πείσει ότι καταλήγουν -με τον έναν ή τον άλλον τρόπο- σε ακραίες καταστάσεις ανελευθερίας και παραβίασης του Κράτους Δικαίου.
Αναρωτιέμαι επίσης ποιός πολιτικός χώρος μπορεί να εγγυηθεί τη δημοκρατική νομιμότητα, η οποία είχε διαταραχθεί από τη δράση των παραπάνω οργανώσεων, μη-παραβιάζοντας ο ίδιος τις βασικές αρχές του Συντάγματος.
Ποιός κομματικός χώρος θα αρνηθεί επίσημα και αμετάκλητα κάθε μορφή βίας, χωρίς τους δίβουλους αστερίσκους.
Ποιός πολιτιστικός χώρος θ’ απορρίψει τη συνωμοσιολογία και τον ανορθολογισμό.
Ποιός κοινωνικός χώρος θα υπερασπίζεται τους θεσμούς δίχως εκπτώσεις και συμψηφισμούς.
Επειδή σε αυτή τη χώρα συνεχώς αλλάζουμε άποψη για το ποιός εκπροσωπεί το φως και ποιός το σκοτάδι, ποιός ζει με το παρελθόν και ποιός σχεδιάζει το μέλλον, ποιός λέει την αλήθεια και ποιός διακινεί fake news, ποιός σέβεται την Ιστορία και ποιός δημαγωγεί με μύθους, πιστεύω ότι οφείλουμε άπαντες να συμφωνήσουμε πως η επίκληση-κατά βούληση και κατά περίσταση- του Λαού δεν μετατρέπει το Πολίτευμα σε Λαϊκή Δημοκρατία.
Στην Πολιτική Λαϊκή Αγορά μπορούν ορισμένοι να πουλάνε και ν’ αγοράζουν ό,τι να ‘ναι (με την ανοχή του λαού) αλλά δεν μπορούν να ξεπουλάνε τη Δημοκρατία.
Έχουμε διαπιστώσει ότι από την Ανεκτική Δημοκρατία στην Έμφοβη Δημοκρατία περνάμε πολύ εύκολα, ότι από την ακαδημαϊκή ελευθερία στη βία των κουκουλοφόρων μιάς ιδεοληψίας ολίσθημα, ότι από τη διγλωσσία στη διφορούμενη στάση ενός υποκριτικού λόγου σκοπιμότητα.
Αναρωτιέμαι τέλος αν οι συνέλληνες είμαστε μία κοινότητα μόνο στο φαντασιακό πεδίο, ένα διφορούμενο πολιτικό έθνος, μία αφηρημένη οντότητα χωρίς συλλογικό όραμα και δίχως κοινά συναισθήματα συνύπαρξης, δηλαδή μοναχικά άτομα με σκισμένες ταυτότητες. Αρνούμενοι την παραδοσιακή ηθική των αρετών (στο όνομα διαφόρων –ισμών), μετατρέποντας τα σύμβολα σε αντικείμενα κι εκλαμβάνοντας την πραγματικότητα σαν εχθρό της θεωρίας μας, τρώμε αμάσητο τον σανό της όποιας προπαγάνδας.
Μ’ αυτά και μ’ αυτά έχουμε υποβαθμίσει τη δημοκρατική συμμετοχή σε λαϊκή συνενοχή, αναφερόμενοι ανεπιγνώστως στο (επικίνδυνο) περί δικαίου (sic) αίσθημα του λαού και στην άμεση απονομή της λαϊκής (sic) δικαιοσύνης (γνωστής και ως νόμος του Λιντς) σε όποιον δεν υιοθετεί τις απόψεις μας.
Το ξαναλέω. Η Δημοκρατία δεν είναι bazaar να ψωνίζεις όποτε θες, ό,τι γουστάρεις, συνήθως μη-πληρώνοντας το τίμημα (στο όνομα της πολιτικής ανυπακοής) και στο τέλος της ημέρας να κατηγορείς το σύστημα(;) ότι πτώχευσε.
Οι αντιδημοκρατικές οργανώσεις δεν μας απ-έδειξαν μόνο τα κενά των θεσμών και τη διπροσωπία αρκετών πολιτικών και πολιτών. Κυρίως μας προειδοποίησαν ότι έτσι που πορευόμαστε [όχι κόντρα στον άνεμο αλλά κόντρα στον εαυτό μας] θα συναντάμε πολύ συχνά Κύκλωπες.
ΥΓ. Τα διάφορα παπαγαλάκια πρέπει να συνειδητοποιήσουν ότι προοδευτικό δεν είναι καθετί που πληγώνει και αριστερό δεν είναι καθετί που στρεβλώνει.
ΥΓ2. Η Ιστορία μας διδάσκει ότι η συνήθης μοίρα των νέων αληθειών είναι να ξεκινούν ως αιρέσεις και να καταλήγουν ως προλήψεις [Τόμας Χάλλεν]
Πηγή: www.capital.gr
