Από την Ελευθερία Τσαλίκη
Οι Cool Crips μας παίρνουν μαζί στις καλοκαιρινές τους διακοπές και μας μιλούν για το πώς είναι να ταξιδεύεις στα ελληνικά νησιά σε αναπηρικό αμαξίδιο.
Υπάρχει μια σελίδα στα κοινωνικά δίκτυα, που σε αυτές τις διακοπές με έκανε να σκέφτομαι διαφορετικά τους προορισμούς στους οποίους πήγα. Σε κάθε παραλία πρόσεχα αν υπήρχαν ξύλινοι διάδρομοι και κατάλληλες εγκαταστάσεις για τα άτομα που μετακινούνται με αμαξίδια και όσο περπατούσα στα καλντερίμια των χωριών αναρωτιόμουν πόσο εύκολα ή δύσκολα θα μπορούσε ένας ανάπηρος να κάνει την ίδια βόλτα.
Μόλις επέστρεψα, θέλησα να γνωρίσω τους δημιουργούς της σελίδας «Cool CripsCool Crips | Instagram», που τόσο με επηρέασε (στο Facebook θα τη βρείτε ως «Η αναπηρία είναι κουλ| Facebook») και να τους ρωτήσω πώς πέρασαν εκείνοι τις διακοπές τους.
Ο Σπύρος και ο Γρηγόρης
Το 2020 –εν μέσω πανδημίας– και ενώ γνωρίζονταν ελάχιστα, ο Σπύρος Νταντανίδης (σήμερα 24 ετών) και ο Γρηγόρης Χρυσικός (σήμερα 27 ετών) αποφάσισαν να δημιουργήσουν τους Cool Crips, μια σελίδα σε Instagram και Facebook μέσα από την οποία θα επικοινωνούσαν μηνύματα που αφορούσαν την αναπηρία με σαρκαστικό και χιουμοριστικό τρόπο. Και οι δύο είναι τετραπληγικοί –ο Σπύρος εκ γενετής και ο Γρηγόρης εδώ και μια πενταετία– και ένιωθαν ότι υπήρχε ένα κενό στον τρόπο με τον οποίον επικοινωνούνταν μέχρι τότε τα ζητήματα αναπηρίας, στα οποία η επικρατούσα νοοτροπία είναι κυρίως ένα αίσθημα λύπησης, οίκτου.
«Το βασικό κόνσεπτ μας είναι ότι δημοσιεύουμε μια αστεία εικόνα, ένα meme, ένα βίντεο και συνδυάζεται με κάποιο μήνυμα, με κάποιο κείμενο το οποίο συνήθως επιμελείται ο Σπύρος γιατί –ως παλιός και διαβασμένος– είναι πιο έμπειρος σε αυτά. Εγώ έχω αναλάβει κυρίως το κομμάτι του να βάλω λίγο “χρυσόσκονη”, να το κάνω λίγο πιο εύπεπτο ώστε να το κατανοήσει πιο καλά ο κόσμος. Είδαμε λοιπόν ότι το να συνδυάζεις κάτι σοβαρό με κάτι αστείο ή αυτοκριτική, μια καφρίλα με μαύρο χιούμορ, είναι κάτι το οποίο μπορεί να το δει ο καθένας, ακόμα και αν είναι ένα ζήτημα που απέφευγε συνήθως, γιατί του προκαλούσε λύπη, του δημιουργούσε έναν κόμπο. Όπως το παρουσιάζαμε λοιπόν έκανε το θέμα να είναι πιο προσιτό στον κόσμο». Ήδη από την αρχή έκαναν αισθητή την παρουσία τους και μάλιστα στους πρώτους έξι μήνες η σελίδα έφτασε τα 10.000 likes στο Facebook.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Η αντίδραση του κόσμου στους Cool Crips
Γρηγόρης: «Λαμβάνουμε μηνύματα και από ανάπηρα άτομα που μας λένε “πωπω ναι ρε φίλε, επιτέλους κάποιος που το λέει αυτό” ή από την άλλη ότι “συνειδητοποιώ τώρα ότι δεν φταίω εγώ –ας πούμε– που δεν μπορώ να πάω στο εστιατόριο να φάω”. Είναι πολύ ανακουφιστικό να καταλάβεις ότι η μάχη δεν είναι με το σώμα σου, δεν είναι ότι πρέπει οπωσδήποτε να σηκωθείς και να περπατήσεις και να πας στην τράπεζα, ότι αυτό που πρέπει να αλλάξει είναι το πώς είναι δομημένο το περιβάλλον γύρω μας. Αυτό είναι πολύ ανακουφιστικό σαν σκέψη. Οπότε όποιος ανάπηρος αυτό το κατακτήσει, είναι ένα πολύ μεγάλο βήμα –pun intended– στο να ζήσει πιο ευτυχισμένα…
Προφανώς τα προβλήματα δεν φεύγουν έτσι ξαφνικά, αλλά είναι μια συνειδητοποίηση που βοηθάει πάρα πολύ. Από την άλλη, υπάρχει ένα τεράστιο μη ανάπηρο κοινό το οποίο δεν είχε ποτέ καμία επαφή με ανάπηρα άτομα –γιατί τα περισσότερα είναι κλεισμένα στο σπίτι– και οι μόνες πηγές πληροφόρησης ήταν κάποιες ειδήσεις click bait και κάποιες εικόνες. Ακόμη και οι παραολυμπιακοί αγώνες παρουσιάζονται με πολύ μεγάλη δόση λύπησης, “δεν έχει σημασία τι θα κάνετε, είστε μαχητές”. Δηλαδή ο άλλος είναι αθλητής και προπονείται 10 χρόνια για να πάρει μία διάκριση και του λες “εντάξει ρε παιδί μου ό,τι και να κάνεις ανάπηρος είσαι, μπράβο σου”».
Σπύρος: «Οι ανάπηροι άνθρωποι δεν βλέπαμε στα μέσα με έναν απλό, κάφρικο τρόπο τους εαυτούς μας. Ήταν μόνο ή πολύ στενάχωρες φιγούρες ή πολύ ηρωικές φιγούρες. Έβλεπες ότι ή η ζωή σου ή θα είναι μίζερη ή πρέπει να έχεις τόση δύναμη στα χέρια σου που να μπορείς να σηκώσεις το βάρος σου και το αμαξίδιο σου και άλλα 60 κιλά κλπ. Αυτό έβλεπαν οι ανάπηροι άνθρωποι πριν. Και οι μη ανάπηροι άνθρωποι έβλεπαν το ίδιο και γι’ αυτό τους δημιουργούνται και πολλές εντυπώσεις οι οποίες είναι ξέρεις, λίγο, «σφικτές». Αρκετοί μη ανάπηροι άνθρωποι στέλνουνε μηνύματα στην σελίδα και συγγενείς αναπήρων και άνθρωποι που έχουνε χάσει κάποιον ο οποίος είχε μια βαριά βλάβη, και μας λένε ότι “το περιεχόμενο της σελίδας με κάνει και νιώθω λίγο άβολα –γιατί είναι πολύ κάφρικη μερικές φορές– αλλά είναι απελευθερωτικό. Γιατί μου βγάζει σκέψεις, τις διώχνει και έτσι φεύγει ένα βάρος από πάνω μου”».
Πλέον, πέρα από τις σελίδες οι Cool Crips έχουν και δική τους ταξιδιωτική εκπομπή Cool Crips – Official | YouTube στο Youtube, στην οποίαν οι δύο τους μαζί με τον κωμικό Χρήστο Πέτρου, τον προσωπικό βοηθό Χρήστο Πετσάνη και δύο κάμερες, ταξιδεύουν σε ελληνικά νησιά. Πρόκειται, μου λένε, για μια ιδέα που είχε ο Σπύρος από τότε που ήταν οκτώ χρονών και έβλεπε την εκπομπή της Μάγια Τσόκλη, όμως δεν τελικά δεν την υλοποίησε μόνος του: «Αυτό που κάνουμε είναι ότι προσπαθούμε να αποτυπώσουμε μια εκδρομή μεταξύ τεσσάρων ανθρώπων, δύο αναπήρων, ενός βοηθού –που ουσιαστικά δουλεύει εκεί– αλλά και ενός κωμικού –που είναι και φίλος– οπότε δείχνουμε και ότι μπορούμε και ταξιδεύουμε με τους φίλους μας και αυτό μπορεί να έχει πλάκα».
«Η αλήθεια είναι ότι συχνά περιμένουν από το περιεχόμενο να είναι ένας οδηγός προσβασιμότητας. Δεν είναι αυτό η εκπομπή. Θα έχει και τέτοια στοιχεία αλλά το βασικό είναι οι διακοπές που είναι μια ανάγκη των αναπήρων. Όπως και η διασκέδαση. Υπάρχουν μεικτές παρέες, δεν πάμε μόνο οι ανάπηροι με τους αναπήρους και οι όρθιοι με τους όρθιους. Και θέλουμε να δείξουμε ότι προφανώς η αλληλεπίδραση που υπάρχει μεταξύ μας δεν είναι “πρόσεχε παιδί μου μην κάνεις αυτό, μην κάνεις εκείνο”, θα πέσουμε, θα γελάσουμε, θα μας κοροϊδέψουν, θα τους κοροϊδέψουμε, αυτό δεν είναι κάτι στημένο, είναι όντως κάτι το οποίο συμβαίνει σε παρέες που περιλαμβάνουν ανάπηρα άτομα. Οπότε είναι απλά μια αρκετά ρεαλιστική απεικόνιση του πώς μπορεί να είναι οι διακοπές μιας μεικτής παρέας».
cool_crips_diakopes_me_amaksidio1
cool_crips_diakopes_me_amaksidio2
Οι προετοιμασίες
Η συνάντησή μας έπρεπε να γίνει διαδικτυακά. Ο Σπύρος μένει μόνιμα στην Κομοτηνή –την «αναπηροπρωτεύουσα» όπως τη λέει χιουμοριστικά, μιας και είναι από τις καλύτερες πόλεις για να ζει ένας ανάπηρος– και ο Γρηγόρης –που μου έδειχνε επιδεικτικά την θάλασσα που υπήρχε στο φόντο– βρισκόταν για διακοπές στην Άνδρο. Η κουβέντα μας κινήθηκε γύρω από πολλά θέματα που απασχολούν το αναπηρικό κίνημα αλλά επιλέξαμε να εστιάσουμε γι’ αυτό το άρθρο στο πώς είναι να ταξιδεύεις στο αναπηρικό αμαξίδιο, τι τραγελαφικές εμπειρίες έχουν κρατήσει από τις διακοπές τους και –αυτό που μου έκανε περισσότερο εντύπωση– πόσα πράγματα πρέπει να οργανώσεις εκ των προτέρων για να έχεις μια όσον το δυνατόν πιο ξεκούραστη εμπειρία (spoiler alert: πάντα υπάρχουν απρόοπτα).
«Όταν ήμουν πιτσιρίκι δεν σχεδίαζα εγώ τις διακοπές, αλλά οι γονείς μου. Επειδή ήμουν και μικρόσωμος, μέχρι να γίνω 10-12 χρονών που δεν είχα ηλεκτροκίνητο αναπηρικό αμαξίδιο, δεν δυσκολεύονταν ιδιαίτερα, απλά βεβαιώνονταν ότι το κατάλυμα δεν έχει πολλά σκαλιά και έκλειναν ένα δωμάτιο. Μεγαλώνοντας πέρασα στο ηλεκτροκίνητο, ένιωσα πιο αυτόνομος, και κάπου στα 16-17 ήθελα να πάω και διακοπές μόνος μου. Τότε αντιλήφθηκα ότι έπρεπε να προσέχω πάρα πολλά πράγματα. Ξεκινάς για παράδειγμα κοιτώντας ότι εφόσον μπορείς να πας με το αυτοκίνητό σου στον προορισμό, πρέπει έχεις έναν προσωπικό βοηθό ο οποίος να οδηγεί (αλλά και να έχεις και προσωπικό βοηθό γενικότερα, αυτό είναι βέβαια ένα άλλο πολύ μεγάλο θέμα). Το επόμενο, είναι το ζήτημα του καταλύματος. Ακόμα και αν είναι ξενοδοχείο “86 αστέρων” εγώ θα πάρω ένα τηλέφωνο και θα τους πω: “Ναι, γεια σας εδώ τετραπληγικός με ηλεκτροκίνητο αμαξίδιο, μην με βάλετε σε δωμάτιο που δεν χωράω” γιατί και αυτό έχει γίνει. Έχει τύχει σε μεγάλο ξενοδοχείο που είχα πάει για δουλειά –και μου το είχαν κλείσει από τη δουλειά– το δωμάτιο να έχει πολύ στενή πόρτα, οπότε να μην χωράω καν να μπω», μου αναφέρει ο Σπύρος, και ο Γρηγόρης συμπληρώνει ότι ακόμα και αν κλείσουν οι ίδιοι το δωμάτιο από πλατφόρμες εύρεσης και ενοικίασης καταλυμάτων, δεν είναι σίγουρο ότι όσα δηλώνονται ως προσβάσιμα είναι στην πραγματικότητα έτσι, μιας και οι οικοδεσπότες πολλές φορές δεν ξέρουν να δηλώσουν σωστά τι είναι προσβάσιμο και τι όχι, γι’ αυτό και «αν είσαι χρήστης αμαξιδίου συνήθως το airbnb είναι off the table γιατί λίγα διαμερίσματα είναι φτιαγμένα για να είναι πραγματικά προσβάσιμα».
Πάνω στο θέμα ο Σπύρος εξιστορεί ότι «Πήγαμε πρόσφατα σε ένα δωμάτιο σε ελληνικό νησί –και εμένα μου έχει τύχει πάρα πολλές φορές και στην Αθήνα– που ενώ ήταν δηλωμένο ως προσβάσιμο, είχε δύο σκαλάκια και ο ιδιοκτήτης μου έλεγε “Έλα μωρέ δεν είναι τίποτα, είναι δυο σκαλάκια”, 30 πόντους το καθένα εντωμεταξύ».
«Επίσης» αναφέρει ο Γρηγόρης «το να χωράς στην τουαλέτα δεν είναι πάντα συχνό. Δηλαδή, μία στις δύο δεν χωράς στην τουαλέτα. Εκεί θέλει πιο πολύ ψάξιμο. Και ακόμα ένα βασικό είναι να έχεις έναν χώρο που να χωράς δίπλα στο κρεβάτι, γιατί συχνά είναι πολύ στενά τα δωμάτια, οπότε δεν μπορείς να κάτσεις δίπλα από το κρεβάτι για να μεταφερθείς από το αμαξίδιο».
Αν λοιπόν σκεφτούμε πόσο δύσκολα βρίσκεις γενικά οποιοδήποτε διαθέσιμο κατάλυμα σε κάποιο ελληνικό νησί την καλοκαιρινή περίοδο, μπείτε στην θέση κάποιου ατόμου με περιορισμένη κινητικότητα που θα ήθελε να βρει κατάλυμα με τις ελάχιστες προδιαγραφές που χρειάζεται.
Είναι όμως τόσο δύσκολο να βρεις προσβάσιμο ελληνικό νησί;
Το πρώτο καλοκαίρι αφού είχε τελειώσει με την αποκατάστασή του, ο Γρηγόρης σκέφτηκε το αυτονόητο: «“Τώρα τι θα γίνει, θα πάμε κάπου διακοπές;” Πάω λοιπόν στον Αλέξανδρο Ταξιλδάρη –που ήταν γιατρός μου στο ΚΑΤ, τετραπληγικός και αυτός και πρόεδρος του συλλόγου Περπατώ και πλέον μέντοράς μας– και τον ρωτάω: “Ρε συ Άλεξ, ξέρεις εσύ κανένα νησί που να είναι προσβάσιμο;” και η απάντησή του ήταν: “Ναι, η Αγγλία”. Οπότε καταλαβαίνεις ότι οι επιλογές όσον αφορά τα ελληνικά νησιά είναι πολύ λίγες». Παλαιότερα τα πράγματα ήταν χειρότερα, μου εξηγούν, και πολλοί προτιμούσαν να πάνε διακοπές κάπου στο εξωτερικό παρά στην Ελλάδα, όμως ευτυχώς γίνονται αλλαγές και έτσι αν και κάποιοι ανάπηροι μπορεί να επιλέγουν να πάνε στην ηπειρωτική Ελλάδα, όπου φτάνουν με το αυτοκίνητό τους, δεν είναι αδύνατον να επισκεφθούν και κάποιο νησί.
«Γενικότερος κανόνας μας» εξηγεί ο Γρηγόρης «είναι πως όσο πιο μεγάλο το νησί, τόσο πιο εύκολο. Όλο και κάτι θα βρεις να κάνεις σε αυτά. Στα προσβάσιμα νησιά θα έβαζα την Σύρο και την Κρήτη για παράδειγμα» και ο Σπύρος συμπληρώνει «Προσβάσιμη είναι και η Κως –επειδή είναι αρκετά flat– και είναι κάποια λίγα μέρη της Σάμου και της Θάσου». Βέβαια θεωρούν δεδομένο ότι θα πρέπει να θα έχουν δικό τους –προσβάσιμο– μέσο μετακίνησης, μιας και πολύ συχνά είναι αρκετά δύσκολο με τα τοπικά μέσα μαζικής μεταφοράς να εξυπηρετηθούν. «Και σε πολλές περιπτώσεις δεν υπάρχουν καν οχήματα –ένα μικρό προσβάσιμο βαν για παράδειγμα– το οποίο να ενοικιάζεται. Στην Κρήτη μόνο συναντήσαμε ενοικίαση οχήματος το οποίο να είναι προσβάσιμο και να μπορείς να μετακινηθείς. Τώρα για το πόσο ακριβό είναι αυτό, είναι άλλη κουβέντα» τονίζει ο Σπύρος.
Ακόμη ένα βασικό στοιχείο που ανέφεραν οι συνεντευξιαζόμενοι στην κουβέντα για την προσβασιμότητα των ελληνικών νησιών, είναι η διευκόλυνση για την είσοδο στην θάλασσα.
Πλέον σε πολλές παραλίες υπάρχει το seatrac, μια εγκατάσταση που καθιστά δυνατή την αυτόνομη είσοδο ενός ατόμου με περιορισμένη κινητικότητα στην θάλασσα. Όπως δείχνουν τα στοιχεία της εταιρείας, το ενδιαφέρον από τους δήμους έχει αρχίσει να αυξάνεται μιας και από τις περίπου 150 εγκαταστάσεις που είχαν τοποθετήσει πέρυσι το καλοκαίρι, φέτος αυξήθηκαν στις 188. Σε αυτό έχει συμβάλει και η αξιοποίηση ευρωπαϊκών κονδυλίων από την πλευρά των δήμων για την αγορά των εγκαταστάσεων. Όπως μας ενημέρωσε η εταιρεία, το 2021 καταγράφηκαν 36.000 χρήσεις σε όλη την Ελλάδα και φέτος υπολογίζεται ότι θα ξεπεράσουν τις 40.000.
Όταν ο δρόμος σταματάει
«Στο ταξίδι μας στην Κρήτη πήγαμε στην Κνωσό, έναν από τους πιο γνωστούς αρχαιολογικούς χώρους στην Μεσόγειο –για να μην πω στον κόσμο– που είχε όμως μια πολύ χαζή προσβασιμότητα, γιατί ενώ στην αρχή υπήρχε ένας ωραίος ξύλινος διάδρομος, που ταίριαζε και με το περιβάλλον, μετά διακοπτόταν. Ε, τον Γρηγόρη τον κουβαλήσανε, εγώ έκατσα εκεί, κλασικά» αναφέρει με χιούμορ ο Σπύρος, που όπως μου εξηγεί το ηλεκτροκίνητο αμαξίδιο του ζυγίζει περίπου 150 κιλά και έτσι δεν μπορεί να κουβαληθεί σε σημεία που δεν είναι προσβάσιμα.
«Σε αντίθεση με τον Σπύρο, το αμαξίδιό μου» λέει ο Γρηγόρης «είναι ένα ελαφρύ αμαξίδιο, οπότε σε περίπτωση ανάγκης πάντα υπάρχει η επιλογή του κουβαλήματος. Αλλά προφανώς το ότι χρειάζομαι δύο άτομα μαζί μου –γιατί δεν φτάνει πάντα ο ένας για να σε κουβαλήσουν– για να κάνω διακοπές με την ησυχία μου, δείχνει ήδη το πρόβλημα. Γενικά δεν θα μπορούσα να κάνω διακοπές με ένα άτομο, για παράδειγμα αν έκανα διακοπές με την κοπέλα μου, γιατί το να πάω στην θάλασσα ή να ανέβω σκαλιά δεν θα μπορούσα να τo κάνω».
Όπως συμπεραίνουν, στα μη τουριστικά μέρη είναι κάπως πιο εύκολo να κυκλοφορήσεις με το αμαξίδιό σου, σε αντίθεση με τα τουριστικά spots γιατί συνήθως έχουν και πολλά σκαλιά και λίγες ράμπες. «Ακόμα και σε σημεία που δεν θα χρειαζόταν να υπάρχουν πολλά σκαλιά, τα βάζουν για τη γραφικότητα. Στην Μύκονο για παράδειγμα συναντήσαμε πολλά σκαλοπάτια, σε ένα νησί που έχει τόσα λεφτά ώστε να μπορεί να βάλει ακόμα και drone να κουβαλάνε ανάπηρους. Ας βάλουν μια ράμπα» σχολιάζουν.
Η πιο τραγελαφική εμπειρία που μου περιέγραψαν ότι έζησαν αυτό το καλοκαίρι ήταν όταν πήραν το καράβι για Σύρο και Σκιάθο. Μου αφηγείται ο Σπύρος: «Στο καράβι για την Σκιάθο υπήρχε αυτή η μηχανοκίνητη καρεκλίτσα στις σκάλες. Απλώς να πούμε ότι αυτή η καρεκλίτσα είναι ή για ηλικιωμένους ή για παραπληγικούς που μπορούν να μετακινηθούν στην καρεκλίτσα (που το αμαξίδιό τους είναι περίπου επτά κιλά και κάποιος μπορεί να το κουβαλάει). Εμένα δεν με εξυπηρετεί αυτή. Οπότε μπήκα μέσα στο πλοίο, ο Γρηγόρης ανέβηκε με τις κυλιόμενες και εγώ έμεινα στο γκαράζ σε όλο το ταξίδι. Δεν το είχα ξαναζήσει αυτό.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
«Για εμένα βέβαια το πιο ακραίο είναι ότι στη Σύρο στο πλοίο υπήρχε όλη η εγκατάσταση για προσβασιμότητα, ήταν εξαιρετική αλλά για κάποιο λόγο είχαν τοποθετηθεί οκτώ αυτοκίνητα μπροστά από το ασανσέρ και έτσι δεν μπορούσαμε να περάσουμε. Φτάσαμε 20 λεπτά πριν φύγει το πλοίο, τα ακτοπλοϊκά εισιτήρια έγραφαν ότι είναι αναπηρικά, το είχα δηλώσει μέσω της εταιρείας που έκλεισα τα εισιτήρια. Όταν για παράδειγμα κλείσω ένα αεροπλάνο από εδώ για Στοκχόλμη και δεν πάρω ελληνική εταιρεία, αλλά πάρω άλλη ευρωπαϊκή, θα μου στείλουν μια φόρμα που θα λέει “δηλώστε ότι είστε ανάπηρος, πρέπει να συμπληρώσετε αυτά τα στοιχεία για το που ταξιδεύετε και να προετοιμαστεί το αεροπλάνο” και έτσι εγώ να έχω την κατάλληλη εξυπηρέτηση. Για τα καράβια αυτό δεν υπάρχει στο πρωτόκολλο, ούτε στα ελληνικά αεροδρόμια συνήθως. Οπότε στο καράβι που μπήκαμε είχαν κλείσει το διάδρομο που φτάνει στο ασανσέρ με αυτοκίνητα και μας λέγανε “Μα, έπρεπε να μας πάρετε τηλέφωνο πιο πριν και να ενημερώσετε και να πείτε ότι χρειάζεστε το ασανσέρ. Δεν μπορούμε να ξέρουμε εμείς. Έπρεπε να το πείτε και να έρθετε και μια ώρα νωρίτερα.” Και όλα αυτά χωρίς να έχω εγώ κάποια ενημέρωση όταν έκλεισα το αναπηρικό εισιτήριο, δηλαδή δεν μου έστειλαν ποτέ και πουθενά “α, επειδή είστε ανάπηρος, στείλτε μου αυτά τα στοιχεία”. Το θέμα είναι συστημικό. Βολέψανε κάποια αυτοκίνητα για λόγους χρόνου, ενώ το καράβι είχε χώρο για να μπουν τα αυτοκίνητα. Εγώ το έβλεπα ότι είχαν χώρο να πάνε τα αυτοκίνητα πιο πέρα. Δεν υπήρχε ένα πρωτόκολλο που να λέει ότι βάζουμε πρώτα τα αυτοκίνητα σε όλες τις υπόλοιπες θέσεις και αν δεν έχουμε πουθενά αλλού να βάλουμε τα αυτοκίνητα τότε και μόνο τότε θα τα στριμώξουμε στο ασανσέρ, αφού δούμε ότι δεν έχουμε αναπήρους πλέον. Δεν υπάρχει τίποτα τέτοιο, μπορούν να κάνουν ό,τι θέλουνε και απλά το ανθρώπινο λάθος εδώ είναι πολύ πολύ εύκολο. Ο Γρηγόρης πάλι ανέβηκε από τις κυλιόμενες και εγώ έμεινα στο γκαράζ για κάποια ώρα. Έπρεπε να κατεβαίνουνε ένας-ένας οι ιδιοκτήτες των αυτοκινήτων για να τα μετακινήσουν. Ένας δεν ήρθε γιατί μάλλον δεν άκουγε, οπότε γι’ αυτό μείναμε 45 λεπτά κάτω και το συζητούσαμε.
Στην αρχή βέβαια από την εταιρεία διαπραγματεύτηκαν πάρα πολύ ότι αυτό δεν γίνεται, γιατί είναι παράνομο το να μένει κάποιος στο γκαράζ ενός πλοίου και έλεγαν “βρε παιδιά, κάτι να γίνει, να πάρει εδώ μια φωτιά, μια διαρροή, τι θα γίνει;.” Εμείς τους είπαμε ότι έπρεπε να ταξιδέψουμε με αυτό το πλοίο. Η λύση τους ήταν ή να πάρουμε άλλο πλοίο ή να με κουβαλήσουνε, αλλά αυτό δεν γινόταν γιατί οι σκάλες είναι και απότομες. Είναι και πρακτικό το πρόβλημα δεν είναι μόνο θέμα αξιοπρέπειας αλλά και τα δύο είναι εξίσου σημαντικά.
Μπορεί να λέμε “cool crips”, αλλά είναι λίγο τραυματικό το να μένεις στο γκαράζ, έτσι; Δηλαδή έχεις ένα μικρό φόβο ότι “α, μπορεί κάτι να γίνει” . Οπότε ναι μεν το δείχνουμε και ψιλογελάμε με αυτό, αλλά γελάμε για κάτι που είναι οδυνηρό, για να το διώξουμε και για να δείξουμε ότι είναι και γελοίο, για να φύγει ουσιαστικά αυτή η συνθήκη».
Κλείνοντας την κουβέντα, ο Γρηγόρης μου λέει για τους τουριστικούς προορισμούς: «Μαθαίνουμε από άλλους αναπήρους, τους ρωτάμε. Ευτυχώς επίσης με το διαδίκτυο υπάρχουν πηγές πληροφόρησης. Φαντάζομαι ότι πριν 20 χρόνια πρέπει να ήταν πολύ πιο δύσκολο να αποφασίσεις πού θα πας». Σε αυτό θα συμφωνήσει και ο Σπύρος, που θα προσθέσει: «Υπάρχουν δυνατότητες για αρκετές αλλαγές όταν πάμε στα ταξίδια. Σίγουρα μπορούν πολλά μέρη να γίνουνε πολύ πιο προσβάσιμα και τέλος να πω, να μην παίρνετε τον Γρηγόρη μαζί σας στις διακοπές, γιατί είναι πολύ γκρινιάρης».
Πηγή: insidestory.gr
