Πεταμένες ζωές, βιασμένες λέξεις

Εδώ και 5 ημέρες θέλω κάτι να γράψω. Πατώ γράμματα. Α. Δ. Ι. Α. Σβήνω. Δεν αφήνει η λέξη. Δε θέλει να ξεκολήσει από μέσα μου και να αγγίξει αυτόν τον κόσμο. ‟Γιατί να συμβαίνει αυτό;” Ψευτοφιλοσοφώ. Ο εγωισμός μου ανεβαίνει… μάλλον οι λέξεις ΜΟΥ δε θέλουν να βρεθούν σε ένα βρώμικο, ψεύτικο, μαυρισμένο κόσμο.

Όμως εγώ θέλω κάτι να πω! Δε με ενδιαφέρει αν λέγεσαι Τσίπρας, Μητσοτάκης, Γαλανόπουλος, Τσαλαμούτης. Τυχαία ονόματα σε ένα βιβλίο διευθύνσεων ή κεφαλίδες εφημερίδων. Με ενδιαφέρει ότι δεν έκανες σωστά τη δουλειά σου! Με ενδιαφέρει που ζούμε ημέρες τραγικές σε ένα υποτιθέμενο απολαυστικό καλοκαίρι. Έρχεται ο διαβολάκος για να με χτυπήσει στην πλάτη. Α ναι, τώρα θυμήθηκα… και στην Καλιφόρνια δε ζουν καλοκαίρι. Τον κοιτάζω να χαμογελά. Είναι σα να μου λέει ‟μονάχα η φύση φταίει ανθρωπάκο”. Και όμως, αυτές οι λέξεις ακόμα δε θέλουν να βγουν από μέσα μου… φοβούνται! Είναι τα παιδιά μου…

Άραγε, θα κάνω παιδιά; Τα βάζω κάτω… 10.. + 570 – 7.. = τα κουκιά δε βγαίνουν. Οι λέξεις ΜΟΥ τρέμουν. Τι να κόψω; Κόβοντας κάτι, κόβω το οξυγόνο. Μάλλον ανάποδα σκέφτομαι από αυτούς. Αν κόψουν πολύ οξυγόνο, θα έχουν περισσότερα κουκιά. Δυο εκτάρια από εδώ, πέντε από εκεί σύνολο 26 κορμιά να φλέγονται ταυτόχρονα. Ή μάλλον 94 και κάτι ψιλά ΑΜΚΑ διαγραφή από τη λίστα. Χαμένοι φόροι. Φόροι που θα στερήσουν από εμένα (βλ. όλους μας) πολίτη να σπουδάσω ρομποτική-κοπτομηχανική σε ένα σχολείο άχρωμο. Έγινα ψυχίατρος. Έμαθα να ακούω καλύτερα. Ακούω, τι λέω όμως; Κουράγιο αγαπημένε μου άνθρωπε. Είμαι κοντά σου να σε αγκαλιάσω. Εγώ και κάποιοι άλλοι χιλιάδες άνθρωποι που έχουν μικρό όνομα, χωρίς ΑΜΚΑ. Με λένε Στέλιο, χάρηκα!

Αχ αυτές οι λέξεις σηκώνουν ανάστημα. Πατάει η πρώτη λέξη και βρίσκεται στο κενό. Κουνιέται έντονα, κοντεύει να πέσει. Όμως τα κατάφερε, στέκεται όρθια, σταθερή. Η αρχή έγινε, πάντα αυτό είναι το δύσκολο. Ο δρόμος άνοιξε. Τα γράμματα στέκονται σθεναρά το ένα δίπλα στο άλλο. Συμμετέχει και το Κενό, που τους αφήνει χώρο ανάσας και διαφυγής. Είναι και αυτό μέρος της πρότασης, της ομάδας των. Τελικά διαβάζω ‟Έρχεται η στιγμή για να μας διδάξει ότι το τώρα μπορεί και να διαρκέσει ΜΟΝΟ στο ΤΩΡΑ και μετά να χαθεί, στις στάχτες. Ούτε μια ανάμνηση δε γίνεται, απλά χάνεται!”. Θλίψη. Δυνατό νόημα φτιαγμένο απάνου σε στάχτες.

‟Εγώ δε φταίω” σηκώνω πρώτος το χέρι για να το πω. Και συνεχίζω ‟φταίει το Γ2, η παλιότερη τάξη που ακόμα δεν έχουμε θρανία. Χωρίς θρανία δε μπορούμε να διαβάσουμε”. Σε κάποιο άλλο σχολείο εκείνη τη στιγμή μάθαιναν πως από απλά υλικά φτιάχνονται τα θρανία… Ειρωνεία!

Κύριε Προτυπο-υργέ, είμαι Έλλην και όχι Γρέκος. Θέλω να δημιουργώ, όμως τελικά τα εργαλεία μου είναι φθαρτά και καταστρέφω. Τα εργαλεία αυτά τα ψώνισα από το Πρότυπο μαγαζάκι σας. Φεύγοντας μου κλείσατε το μάτι. Τότε δεν κατάλαβα. Μετά από καιρό έμαθα πως γκρέμιζα αντί να χτίζω, έτσι μου λέγατε ‟όσο περισσότερο τόσο το καλύτερο”. Ποτέ δε μου δώσατε το παράδειγμα που περίμενα. Αλληλοπουληθήκαμε!

Καιρός να φύγετε λοιπόν. Δε κάνετε για αυτό το μαγαζί. Ποιος κάνει; Δε ξέρω. Τα χρώματα έχουν χαθεί. Τα τζάκια έχουν μισογκρεμιστεί. Και από εκεί μπαίνει πολύς αέρας… Ευτυχώς, διώχνει τις στάχτες! Βέβαια, φουντώνει τη φλόγα. Μια φλόγα που δεν υπολογίζει τις συνέπειες. Το ξέρω καλά. Έχω μέσα μου μια φλόγα οργής για όλα αυτά που με κρατούν φυλακισμένο. Όχι γιατί δε μπορώ, αλλά κάπου κάπου με κρατάτε φυλακισμένο. Όχι ντεμέκ φυλακισμένο, αλλά πραγματικά Φυλακισμένο όπως στο Λύρειο Ίδρυμα που φωνάζεις για να χτίσεις ξανά. Άδραξε την ευκαιρία και σβήσε τη φυλακή ψυχών από το χάρτη. Και αν δε γνωρίζεις το πώς, μη διαλέξεις το σχέδιο απόδρασης. Έλα και ρώτα με! Ξέρεις το γιατί;

ΓΕΝΝΗΘΗΚΑ ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΚΑΙ ΑΠΑΙΤΩ!