Χέρι που ρίχνει στην κάλπη ψηφοδέλτιο

Να ‘μαστε λοιπόν.

Μία ακόμα εκλογική διαδικασία αρχίζει. Άλλη μια φορά μπροστά σε ένα δίλημμα που καλούμαστε να απαντήσουμε όλοι εμείς οι “αθέατοι” αυτής της κοινωνίας, αυτού του “κράτους”.

Να “παω” ψηφίσω ή όχι;

Να μπω ξανά στην εξευτελιστική διαδικασία, που κατά το νομικό πλαίσιο, ισχύει για εμάς τους “διαφορετικούς”;

Να μισθωσω ένα αυτοκίνητο για να πάω στο εκλογικό κέντρο; Να μου βάλουν πάλι το στίγμα του διαφορετικού; Να κατέβει ο δικαστικός αντιπρόσωπος (αφού δεν υπάρχει υποδομή για μένα που θα επιτρέψει να ανέβω σε όροφο τις περισσότερες φορές) να μου δώσει το υλικό να γυρίσω το κορμί μου και να “σταυρώσω” την επιλογή μου, ως ναρκομανής που παίρνει τη δόση του.

Να πάω στο παραβάν, εφόσον μπορώ, με κάποιον βοηθό εμπιστοσύνης μου, που αν γίνει κάποιο ανθρώπινο λάθος να ψηφίσω διαφορετικά από την επιλογή μου.

Να μην υπάρχει διερμηνέας νοηματικής για να με βοηθήσει στην περίπτωση που χρειαστώ κάποια βοήθεια;

Να στερηθώ άλλη μια φορά το δημοκρατικό δικαίωμα μου, της ίσης αντιμετώπισης όλων των πολιτών αυτής της μικρής γειτονιάς του κόσμου;

Ποιος είναι ο λόγος που το εκλογικό σύστημα είναι τόσο πίσω από κοινωνικής άποψης;

Ζούμε στον αιώνα της επικοινωνίας με όλους τους τρόπους, της απίστευτης ταχύτητας του διαδικτύου, της ασφάλειας των ηλεκτρονικών συναλλαγών με το κράτος.

Γιατί στην εποχή μας που το κράτος αναγνωρίζει την ταυτοποίηση μου που γίνεται ηλεκτρονικά, μέσω του gov.gr με τους κωδικούς μας, δεν μπορούμε να ψηφίζουμε εξ αποστάσεως ηλεκτρονικά;

Στα περίπτερα “ανεπτυγμένα” κράτη του κόσμου οι άνθρωποι μπορούν να ψηφίσουν ηλεκτρονικά χωρίς να στιγματίζονται ή να ταλαιπωρούνται σωματικώς και οικονομικώς.

Τι “χάνω” από όλα αυτά;

Γιατί το σαθρό σύστημα θέλει να δείχνει ότι με βοηθάει χωρίς να το κάνει;

Γιατί σε όλες τις διαδικασίες της ζωής μου, πρέπει να με στιγματιζουν (δείχνοντας την “μεγαλοψυχία” τους);

Γιατί αυτή η αναγκαστική “αποχή” συμφέρει να υπάρχει;

Ημέρα εκλογών, ημέρα απογραφής προβάτων, που παίρνουν τα πράγματα όπως τους τα δίνουν.

Ότι και να γίνει, ότι και αν κάνουν δεν θα πέσω ποτέ στον Καιάδα που με σπρώχνουν; Θα παλεύω όσο μου επιτρέπουν οι δυνάμεις μου από όποιο μετερίζι να διεκδικήσω το αυτονόητο:

Ισότητα παντού και όχι όπου μας συμφέρει.

Ας αναγνωρίσουν κάποια στιγμή και τα δικά μου δικαιώματα (εδώ θα είμαι και θα περιμένω)

Ναι πάλι εγώ είμαι το ενοχλητικό κουνούπι.

Εις το επανιδείν.

Διαβάστε επίσης:

Προσωπικός Βοηθός: Μετά την έγκριση το μπάχαλο συνεχίζεται!

Σχετικά με τον συντάκτη

Μέλος Δ.Σ. Συλλόγου ΑμεΑ Ιλίου

Αφήστε σχόλιο

ΧΟΡΗΓΟΙ

Επιστροφή στην κορυφή