Ας μιλήσουμε για μια φορά στη ζωή μας ειλικρινά.
Έτσι για αλλαγή ας σκεφτούμε όλοι ποιες είναι οι ευθύνες μας, ως λαός, για τους ανθρώπους που πεθαίνουν κάθε φορά που κρατικοί φορείς ξεγυμνώνονται μπροστά μας και χάνουν το φύλλο συκής της ντροπής, υπευθυνότητας, επαγγελματισμού, την ανθρωπιά και τελικά το φιλότιμο που τόσο διαφημίζουμε.
Θα μιλήσω ως αυτός που φταίει, κοιτάζει τον εαυτό του στον καθρέφτη και μονολογεί, προσπαθώντας να βρει κάτι που θα απαλύνει τον πόνο των γονιών, των συντρόφων, των παιδιών που κλαίνε για τις απώλειες τους κάθε φορά που το κράτος μας “προδίδει” και τρώει τα παιδιά του. Η ευθύνη αρχίζει και τελειώνει σε αυτόν που βλέπω απέναντι μου στον καθρέφτη.
Αλλά δεν θα το καταλάβω, ούτε θα το παραδεχτώ ποτέ.
“Το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι” λένε , αλλά ποιο είναι το κεφάλι;
Το κράτος;
Ποιος είναι το κράτος;
Εμείς. Η κυβέρνηση;
Εμείς δεν την επιλέγουμε;
Τα κόμματα; Εμείς είμαστε τα κόμματα.
Κάθε φορά που έχουμε ένα τραγικό δυστύχημα σαν αυτό στα Τέμπη, πέφτουμε από τα σύννεφα. Πόσο ψηλά είναι αυτά τα σύννεφα κάθε φορά και γιατί δεν τραυματιζόμαστε ή γιατί δεν σκοτωνόμαστε από την πτώση;
Η υποκρισία περισσεύει. Κάθε φορά αποδεικνύεται ότι τα δυστυχήματα δεν είναι αποτελέσματα ενός ανθρώπινου λάθους. Υπάρχει πάντα ιστορικό λαθών, “παραλήψεων”, “αναίμακτων εξυπηρετήσεων” και ότι άλλο. Όλοι έχουμε την ευθύνη. Πρέπει να αλλάξουμε τα πάντα.
Το δύσκολο είναι να αλλάξουμε εμείς. Μπορούμε; Θέλουμε;
Μπορούμε να σταματήσουμε να είμαστε στρατιωτάκια κομματικών στρατών, άβουλοι ακόλουθοι συστημάτων και λόγων που είναι ξεπερασμένοι; ΠΡΟΒΑΤΑΚΙΑ που δεν είναι και τόσο αθώα τελικά; Όλοι έχουμε χρησιμοποιήσει ένα τηλέφωνο βουλευτή ή γενικά κάποιου δημόσιου λειτουργού για να εξυπηρετηθούμε χωρίς ταλαιπωρία.
Στη δημοκρατία δεν υπάρχουν μόνο οι εκλογές. Υπάρχουν υποχρεώσεις και δικαιώματα.
Ναι είναι υποχρέωση ο έλεγχος της εξουσίας.
Ναι είναι υποχρέωση η απόδοση του δικαίου
Ναι είναι υποχρέωση η διεκδίκηση των δικαιωμάτων μας.
Η μεγαλύτερη υποχρέωση μας είναι να αλλάξουμε την κοινωνία. Να την κάνουμε καλύτερη. Να την επικαιροποιήσουμε. Να μην μένουμε πίσω. Να τραβάμε εμείς το “άρμα” και όχι να μας τραβάει αυτό.
Ζζζζζζζζζζζζζζ!
Το γνωστό ενοχλητικό κουνούπι.
Εις το επανιδείν
Διαβάστε επίσης:
