Ο Παύλος Χάππλλος χαμογελαστός σε μπαλκόνι με πολύχρωμο μπλουζάκι

Ο Παύλος Χάππιλος γεννήθηκε το 1985 και μεγάλωσε στην Κύπρο. Σπούδασε Χημεία και έζησε χρόνια στο εξωτερικό, όπου εργάστηκε σε πολλές διαφορετικές δουλειές. Την περασμένη χρονιά έφτασε στο πλατό του MasterChef, απ’ όπου έγινε γνωστός και ιδιαίτερα αγαπητός στο ευρύ κοινό.

Μετά από τη συνάντησή του με τον Βαγγέλη Αυγουλά στην κουζίνα για μια πρόκληση Blind Cooking, μιλάει στο meallamatia.gr για τη μαγειρική, την ψυχοθεραπεία, το bullying και το βίωμα των ΛΟΑΤΚΙ ατόμων.

Περί MasterChef

Β.Α.: Πώς πρέπει να σε ξέρουμε; Λέμε «ο Παύλος που ήταν στο MasterChef». Δεν είναι λίγο άδικο αυτό να σε προσδιορίζει;

Π.Χ.: Εντάξει, από εκεί ξεκίνησα, από εκεί πήρα το βήμα μου, δεν έχω θέμα. Με τον καιρό θα προσπαθήσω να το αποβάλλω. Ακόμα πιστεύω υπάρχει αυτό. Το γεγονός ότι ακόμα με φωνάζουν Παυλίτο ή Παυλάρα  στον δρόμο… —ευχαριστώ κύριε Κουτσόπουλε για αυτό!— εμένα με τιμά, ότι έχω χαραχτεί ως ένας χαρακτήρας στην ψυχή ενός ανθρώπου. Είναι πολύ ωραίο.

Β.Α.: Έγινες γνωστός τηλεοπτικά από μια εκπομπή μαγειρικής, την οποία όμως κατάφερες να τη «χρησιμοποιήσεις» —και να μη σε «χρησιμοποιήσει»— και για κοινωνικούς λόγους. Κι αυτό τηλεοπτικά συνήθως δε συμβαίνει. Είχες πάει με σχέδιο στο MasterChef;

Π.Χ.: Είχα πάει λίγο με σχέδιο, να σου πω την αλήθεια. Είχα τις μαγειρικές γνώσεις, ήξερα ότι μπορώ να ανταπεξέλθω σε ένα βαθμό (όχι στο βαθμό που ανταπεξήλθα στην πραγματικότητα, αλλά πίστευα ότι μπορώ να καταφέρω κάποια πράγματα).

Β.Α.: Τα πήγες καλύτερα απ’ όσο περίμενες;

Π.Χ.: Τα πήγα πολύ καλύτερα απ’ όσο περίμενα. Το πρώτο κέρδος ήταν εκεί. Αλλά ήθελα να πω και κάποια πράγματα. Εγώ γενικά είμαι λάτρης της τηλεόρασης κι επειδή ζούσα και εξωτερικό πολύ καιρό και εκεί είναι λίγο διαφορετική η τηλεόραση, ακούς διαφορετικές φωνές και με σωστό τρόπο. Οπότε ήθελα να αντιπροσωπεύσω κι αυτή την πλευρά. Άρα ναι, είχα κάποιο σχέδιο. Αυτό που με σόκαρε στον διαγωνισμό είναι ότι πολλοί από τους συνδιαγωνιζόμενούς μου ήρθαν προετοιμασμένοι για την τηλεόραση με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Εγώ πήγα με αυτόν τον τρόπο προετοιμασμένος, με τα πράγματα που ήθελα να πω.

Β.Α.: Το σχέδιο ήταν να περάσεις κοινωνικά μηνύματα;

Π.Χ.: Το σχέδιο μου ήταν να μιλήσω για το βίωμά μου, γιατί θεωρώ ότι ήταν σημαντικό να μιλήσω σαν ένας άνθρωπος γκέι που είναι λίγο «εξοστρακισμένος» σε αυτό τον κόσμο. Θεωρώ ότι μέχρι τώρα, αυτοί που είχανε πάει ειδικά στο MasterChef από την κοινότητά μου δεν είχαν αντιπροσωπεύσει το συναίσθημα αυτού του εξοστρακισμού. Εγώ ήθελα να μιλήσω για το πώς είναι να είσαι διαφορετικός στη σημερινή κοινωνία. Η κοινωνία δεν αποδέχεται τη διαφορετικότητα ακόμα, ουσιαστικά, σε πολύ μεγάλο βαθμό. Αυτό ήθελα να βγάλω και νομίζω τό ‘βγαλα.

Β.Α.: Και πέτυχες να μη βγει σαν «reality» ποτέ, συχνά σε άφηναν να έχεις βήμα. Ήταν κατόρθωμα πάντως, γιατί στην Ελλάδα μόνο τύπου reality τέτοια πράγματα «πουλάνε».

Π.Χ.: Εγώ ήθελα να αντιπροσωπεύσω και αυτό. Ήθελα να δοκιμάσω αυτή την ιδέα, γιατί για μένα το «ένας ευγενικός άνθρωπος που προσπαθεί να δικαιολογεί τους άλλους και να δίνει και μια κατανόηση στο γιατί συμπεριφέρονται έτσι», στο μυαλό μου πουλούσε. Ένας άνθρωπος που θέλει να κάνει τηλεόραση πιστεύει ότι, για να πουλήσει, πρέπει να «το παίξει» κάπως. Να κάνει κάτι εξτρίμ. Γιατί μέχρι τώρα αυτό πουλάει. Και οι ίδιοι οι παραγωγοί το πιστεύουν. Εγώ ήθελα να ρισκάρω και να δείξω ένα άλλο πρόσωπο.

Β.Α.: Πόσο εύκολο είναι να «καβαλήσεις το καλάμι»;

Π.Χ.: Αχ σταμάτα… Δεν ξέρω, προσπαθώ να μην το κάνω. Αυτό είναι που φοβάμαι περισσότερο από όλα να σου πω την αλήθεια, αλήθεια το φοβάμαι. Αλλά νιώθω ότι αν έχεις φίλους γύρω σου που σε γειώνουν —και εμένα οι φίλοι μου μόνο αυτό κάνουν! (γέλια) — όλα καλά.

«Είμαι ο εαυτός μου, δεν μπορώ να παίξω άλλο ρόλο»

Β.Α.: Εσύ ήσουν ο εαυτός σου, λοιπόν, απ’ την αρχή μέχρι το τέλος; Δεν αναγκάστηκες να αλλάξεις εσένα για να πετύχεις πράγματα;

Π.Χ.: Γενικά από μικρός ήμουν άνθρωπος που δεν μπορούσα να προσποιηθώ. Δεν μπορώ να πω ψέματα. Έχω αφήσει πίσω μου το να προσπαθώ να δείξω κάτι άλλο για να γίνω αρεστός. Οπότε δεν μπορούσα να κάνω και διαφορετικά. Ήμουν ο εαυτός μου, γιατί δεν μπορώ να παίξω κάποιον άλλον ρόλο! (γέλια)

ΒΑ.: Είχε χρειαστεί, για να νιώθεις ότι σε αποδέχονται οι γύρω σου, να καταπιεστείς και να δείξεις κάτι άλλο από αυτό που είσαι;

Π: Είχα φτάσει σε αυτό το σημείο, σε μικρή ηλικία. Και θυμάμαι ότι στο γυμνάσιο πήρα μια πολύ συνειδητή απόφαση, ότι θα είμαι ο εαυτός μου κι από ‘κει και πέρα σε όποιον αρέσει. Πραγματικά πιστεύω ότι πολλές φορές είναι καθαρά προσωπικό αυτό το πράγμα. Εσύ θεωρείς ότι δε θα σε αποδεχτούν, οπότε θες να κρύψεις ένα μέρος του εαυτού σου, αλλά εάν το αφήσεις και είσαι αυθεντικός, η αντίδραση είναι πολύ διαφορετική από αυτή που πιστεύεις. Οπότε, όταν στο λύκειο έκανα coming out στους φίλους μου και είδα ότι η αντίδραση ήταν κουλ, πήρα περισσότερο θάρρος. Μετά όταν είδα ότι στον στρατό η αντίδραση και πάλι ήταν κουλ, πήρα ακόμα περισσότερο.

Ο Παύλος σε ασπρόμαυρη φωτογραφία γυρισμένος προφίλ και χαμογελαστός

ΛΟΑΤΚΙ, bullying και ψυχοθεραπεία

Β.Α.: Χωράνε τα ΛΟΑΤΚΙ άτομα στον στρατό;

Π.Χ.: Εννοείται ότι χωράνε, χωράνε παντού τα ΛΟΑΤΚΙ άτομα. Αυτό που λένε, το «τι θα πει ο κόσμος»… Εμείς είμαστε ο κόσμος. Όσοι υπάρχουμε μέσα στην κοινότητα είμαστε ήδη μέρος της κοινωνίας, οπότε χωράμε παντού.

Β.Α.: Τα ΛΟΑΤΚΙ άτομα βιώνουν bullying ακόμα σήμερα. Ποιο είναι το αντίδοτο;

Π.Χ.: Εγώ θεωρώ ότι το bullying πηγάζει από άγνοια και ότι εάν είσαι αυθεντικός το αφοπλίζεις πολύ εύκολα. Δηλαδή, εάν ο άλλος είναι στον δρόμο και σου λέει «πουστάρα», και γυρίσεις και του πεις «ναι ρε φίλε, είμαι πούστης!», δεν μπορεί να σου πει κάτι άλλο πέρα από αυτό. Τι να σου πει δηλαδή; Βέβαια, δεν ισχύει πάντα, γιατί υπάρχει και πόνος πίσω απ’ το bullying. Εμένα η προσωπική μου εμπειρία δείχνει ότι οι περισσότεροι θύτες βιώνουν κάτι που τους πονάει πολύ. Συχνά, αυτό που πληγώνει έναν θύτη είναι η δική του μη αποδοχή, του δικού του εαυτού, που την προβάλλει πάνω στον άλλον. Για να σε φοβίζει ένας άνθρωπος που απλά αποδέχεται τον εαυτό του, σημαίνει ότι κάνει μια επίδειξη δύναμης επειδή μέσα του νιώθει αδυναμία.

Β.Α.: Είσαι φοβερός πάντως που δικαιολογείς και προσπαθείς να κατανοήσεις και τον θύτη. Να μπεις στην ψυχολογία του και στη θέση του.

Π.Χ.: Θεωρώ ότι αν προσπαθείς να καταλάβεις τον άλλον, του δίνεις και χώρο να καταλάβει ο ίδιος τον εαυτό του και ίσως, αν θέλει, να αλλάξει. Εάν πω εγώ «είσαι μαλάκας» και τελεία, δεν δίνω κανένα χώρο. Ο άλλος το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να αμυνθεί. Εάν του πω «αυτό που μου κάνεις είναι επειδή εσύ πονάς και σε καταλαβαίνω, γιατί το έχω περάσει κι εγώ», τότε κάνω και τον άλλον να σκεφτεί τι όντως συμβαίνει μέσα του. Γιατί οι περισσότεροι νομίζω ότι παίρνουμε και τα συναισθήματά μας και τη σκέψη μας ως πραγματικότητα, το οποίο δεν ισχύει. Και δεν προσπαθούμε να δούμε από πού πηγάζει και γιατί βιώνουμε αυτό το συναίσθημα στη συγκεκριμένη κατάσταση.

Β.Α.: Τι σημαίνει coming out και πόσο σημαντικό είναι για το ίδιο το ΛΟΑΤΚΙ άτομο και τον περίγυρό του;

Π.Χ.: Coming out σημαίνει το να επικοινωνήσεις την αλήθεια σου, όποια κι αν είναι αυτή, σε άτομα του στενού σου κύκλου, κυρίως στους γονείς, που είναι το πιο δύσκολο. Εγώ γενικά έχω μια πολύ περίεργη σχέση με το coming out. Θεωρώ ότι κάνει πολύ καλό σε προσωπικό επίπεδο: όταν το κάνεις νιώθεις ελεύθερος να είσαι ο εαυτός σου, χωρίς να φοβάσαι μη μαθευτεί κάτι. Αλλά ταυτόχρονα, από τα άτομα στα οποία κάνεις coming out, πολλές φορές οι αντιδράσεις δεν είναι αυτές που περιμένεις, και πρέπει να είσαι κάπως προετοιμασμένος για τη χειρότερη αντίδραση και να καταλαβαίνεις ότι αυτή δεν έχει να κάνει με σένα, αλλά με το κάθε άτομο. Θα σου πω ένα προσωπικό παράδειγμα. Εμένα η μάνα μου μεγάλωσε σε ένα χωριό που δεν είχανε τρεχούμενο νερό. Για εκείνη, τα ΛΟΑΤΚΙ άτομα ήταν ο τρελός του χωριού που τον εξοστρακίζαμε κυριολεκτικά. Κι αυτό δεν είναι πριν 300 χρόνια, είναι πριν 80. Οπότε όταν της έκανα coming out, εκείνη το μόνο πρότυπο που είχε για το τι σημαίνει ομοφυλόφιλος ή οτιδήποτε τέτοιο ήταν αυτό. Και το πρώτο πράγμα που μου είπε ήταν «εγώ φοβάμαι μην πεθάνεις μόνος σου». Τη στιγμή εκείνη με πόνεσε πάρα πολύ για ευνόητους λόγους, αλλά όταν μετά το σκέφτηκα συνειδητοποίησα γιατί το είπε. Οπότε, κάνοντας ένα coming out, πρέπει να είσαι πάντα προετοιμασμένος για την αντίδραση του άλλου. Και χρειάζεται να του δώσεις και χώρο και χρόνο να το συνειδητοποιήσει. Γιατί εγώ μπορεί να έκανα coming out στα 17, αλλά στους γονείς μου πήρε μια δεκαετία μέχρι να συνειδητοποιήσουν ότι όντως είμαι και θα είμαι καλά και ότι δεν έχει να κάνει με αυτούς.

Β.Α.: Προσπαθούμε πολλά χρόνια να μπει πιο οργανωμένα η διάσταση της αναπηρίας ως μάθημα στα σχολεία. Το θέμα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων των ΛΟΑΤΚΙ ατόμων πιστεύεις ότι πρέπει να μπαίνει από την εκπαίδευση;

Π.Χ.: Εγώ θεωρώ ότι είναι πιο σημαντικό να μαθαίνουμε την ιστορία. Καταλαβαίνω το θέμα των δικαιωμάτων, αλλά είναι σημαντικό να μαθαίνεις τι έχει γίνει, πόσοι έχουν θυσιαστεί —γιατί θυσιάστηκαν πολλά άτομα— και να τα μαθαίνουν αυτά τα παιδιά από μικρή ηλικία. Πόσα τραύματα κουβαλάει η ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα για να φτάσει σε αυτό που είμαστε σήμερα. Από όλα αυτά, τα περισσότερα ούτε καν τα ΛΟΑΤΚΙ άτομα δεν τα ξέρουν. Είναι πιο σημαντικό να καταλαβαίνεις πού ήμασταν και πώς φτάσαμε ως εδώ, για να καταλάβεις πώς μπορούμε να προχωρήσουμε μπροστά.

Β.Α.: Έχεις δημόσια θετική στάση για την ψυχοθεραπεία. Μπορείς να μας το εξηγήσεις;

Π.Χ.: Όταν ζεις τη ζωή σου και δεν είσαι ευχαριστημένος για οποιονδήποτε λόγο ή έχεις ένα βάρος και δεν ξέρεις πώς να το λύσεις, πας σε έναν ειδικό για να σε βοηθήσει. Πιστεύω ότι πρέπει να φύγουμε από το στίγμα του ψυχολόγου για να μπορούν οι άνθρωποι πιο εύκολα να πηγαίνουν —ειδικά οι άντρες, γιατί εκείνοι είναι που έχουν κυρίως το θέμα μαζί τους. Δεν θα σου κάνει κακό να πας να μιλήσεις με έναν άνθρωπο. Επίσης, σου δίνει χώρο να συζητήσεις και πράγματα με ειλικρίνεια σε έναν τρίτο. Για παράδειγμα, έχεις πρόβλημα με τη σχέση σου. Πολλές φορές δεν μπορείς να επικοινωνήσεις αυτά που θες, γιατί φοβάσαι μην πληγώσεις τον άλλον. Εάν πας σε ένα τρίτο άτομο, ακόμα και φίλος σου να είναι ή ο παπάς της γειτονιάς, και το συζητήσεις αυτό το θέμα, αυτός θα σου δώσει έναν άλλο τρόπο να επικοινωνήσεις κάποια πράγματα. Είναι σημαντικό να ζητάμε βοήθεια και να επικοινωνούμε αυτά που αισθανόμαστε. Και αν αυτό σημαίνει να πας σε έναν ψυχολόγο, γιατί αυτό είναι κακό;

Τηλεόραση: η επόμενη μέρα

Β.Α.: Τι σου λείπει σήμερα από την τηλεόραση;

Π.Χ.: Μας λείπουν νέες φωνές. Νομίζω στην Ελλάδα έχει ομογενοποιηθεί πάρα πολύ η τηλεόραση, ενώ πιο παλιά θυμάμαι το κάθε κανάλι να έχει ένα χαρακτήρα, όποιος κι αν ήταν αυτός. Πλέον έχουν γίνει όλα πολύ τυποποιημένα, γιατί θεωρούν ότι αυτό πουλάει. Δεν καταλαβαίνω γιατί δεν μπορείς να σκεφτείς κάτι —συγνώμη που το λέω έτσι— «διαφορετικό». Και νιώθω ότι είναι καιρός να αρχίσουν να συμβαίνουν διαφορετικά πράγματα στην ελληνική τηλεόραση. Για αυτό φταίνε και τα μεγάλα κεφάλια, γιατί δεν παίρνουνε το ρίσκο. Αν πάρεις το ρίσκο, πιστεύω ότι θα σε δικαιώσει, όπως συνέβη και στην περίπτωσή μου.

Β.Α.: Θα προσπαθήσεις τηλεοπτικά να κάνεις πράγματα και να παραμείνεις μία φωνή νέα, να δίνεις το κάτι διαφορετικό στον δημόσιο λόγο;

Π.Χ.: Θα προσπαθήσω πάρα πολύ να το κάνω αυτό. Νομίζω ότι και μου ταιριάζει και δεν τελειώνει εδώ.

Β.Α.: Μπορεί όμως αν κάνεις συμβιβασμούς και ομογενοποιηθείς κι εσύ, να κερδίσεις παραπάνω πράγματα τηλεοπτικά, έτσι όπως είναι η κατάσταση. Το έχεις σκεφτεί;

Π.Χ.:  Όταν πρωτοβγήκα από τον διαγωνισμό, όλο αυτό μου πήρε λίγο καιρό μέχρι να το συνειδητοποιήσω. Αυτό που αποφάσισα μέσα μου είναι ότι εγώ τη δουλειά μου στο MasterChef την έκανα, από τη στιγμή που έρχονται άτομα και μου λένε «οι γονείς μου με βλέπουν διαφορετικά γιατί ήσουν εσύ εκεί». Δεν θέλω να γίνω πιο διάσημος. Χέστηκα, συγνώμη κιόλας! Εγώ θέλω να συνεχίσω να κάνω τη δουλειά μου, και αν αυτό σημαίνει ότι θα χάσω όλο αυτό που κέρδισα, δεν με νοιάζει. Δεν με νοιάζει να ομογενοποιηθώ για να γίνω πιο αρεστός. Νομίζω ότι δεν μπορώ να το κάνω κιόλας αυτό.

Η αγάπη για τη μαγειρική

Β.Α.: Με τη μαγειρική πώς ξεκινήσατε να γνωρίζεστε;

Π: Με τη μαγειρική γνωριστήκαμε από τα πέντε μου, γιατί μαγειρεύω πολύ από μικρός.  Έχω έναν αδερφό μεγαλύτερο, που αυτό σήμαινε ότι εγώ σχόλαγα από το Δημοτικό και μέχρι να έρθει εκείνος από το γυμνάσιο έπρεπε να μαγειρέψω για να φάμε, γιατί οι γονείς μου δούλευαν. Ο πατέρας μου είναι σεφ, οπότε γενικά η μαγειρική ήταν πάντα πάρα πολύ σημαντική στην οικογένεια. Όποτε ήμασταν σπίτι όλοι, πάντα μαγειρεύαμε. Οπότε γεννήθηκα μέσα στη μαγειρική, είναι η αλήθεια. Θυμάμαι να είμαι πιο κοντός από τον πάγκο της κουζίνας και να τρέχω μέσα στην κουζίνα του ξενοδοχείου που δούλευε ο μπαμπάς μου —που δεν είναι και το πιο ασφαλές πράγμα στον κόσμο!

Β.Α.: Όταν ξεκίνησες πιο επαγγελματικά κι αποφάσισες να πας στην τηλεόραση να μαγειρέψεις, φοβόσουν τη σύγκριση με τον πατέρα σου;

Π: Νιώθω ότι τα ξεπέρασα αυτά πιο μικρός. Γιατί ξέρεις, ως γκέι άτομο ή θα ξεπεράσεις αυτήν την προσδοκία των γονέων ή απλά θα σε καταβροχθίσει. Πάνε λίγο πακέτο. Επίσης, το πέρασε πολύ ο αδερφός μου αυτό, οπότε μέσω εκείνου έμαθα και εγώ να διαχειρίζομαι την προσδοκία του “ο πατέρας μου είναι ο τάδε και πρέπει να ανταπεξέλθω”. Και δεν λέω, εντάξει, ο πατέρας μου είναι πολύ καλός στη δουλειά του, γιατί είναι πολύ αφοσιωμένος σε αυτό που κάνει, το έχει διαβάσει, του αρέσει να μαθαίνει καινούργια πράγματα. Αλλά ήταν και άλλες εποχές τότε. Γιατί και ο αδερφός μου είναι πολύ καλός στη δουλειά του, αλλά δεν εκτιμάται τόσο πολύ τώρα (όχι πως ο πατέρας μου εκτιμήθηκε στο τέλος της καριέρας του…). Παίζουνε και όλα αυτά ρόλο, όχι μόνο το αν είσαι καλός στη δουλειά σου.

Β.Α.: Αγαπημένη σου συνταγή υπάρχει;

Π.Χ.: Αγαπημένη μου συνταγή θα πω πως είναι η λεμονοτάρτα.

Β.Α.: Φτιάχνεις δικές σου συνταγές; Πειράζεις συστατικά;

Π.Χ.: Ναι. Είμαι γενικά της φιλοσοφίας ότι είναι διαφορετικές οι συνταγές. Για παράδειγμα, το αλεύρι στην Ελλάδα δεν είναι το ίδιο με το αλεύρι στη Γερμανία. Αν πάρεις μία συνταγή από Γερμανία, την πρώτη φορά θα πρέπει να την ακολουθήσεις ακριβώς, και μετά θα δεις τι μπορείς να αλλάξεις. Αλλά πρέπει να έχεις και λίγο την εμπειρία. Πειράζω πολύ τις συνταγές, μη σου πω ότι δεν κάνω ποτέ την ίδια. Κάθε φορά θα πειράξω κάτι για να γίνει καλύτερο. Και γενικά θεωρώ ότι η μαγειρική είναι έτσι. Πολλές φορές θα βγει κακό αποτέλεσμα. Αλλά έτσι είναι η ζωή, πρέπει να πειραματιστείς!

Β.Α.: Ισχύει αυτό που μας έμεινε σαν αίσθηση από το MasterChef, ότι εσύ για κάποιο λόγο έχεις τάση προς τη ζαχαροπλαστική;

Π.Χ.: Ισχύει αυτό. Γενικά —δεν ξέρω γιατί χωριστήκαμε έτσι—, εγώ με τον αδερφό μου σπουδάζαμε μαζί στη Θεσσαλονίκη και θυμάμαι ότι εκείνος στα αλμυρά έδινε πόνο. Θα καθόταν για να φτιάξει φιλέτο με σάλτσες και όλα τα σχετικά. Εγώ στα αλμυρά βαριόμουνα, θα έκανα μία ομελέτα. Αλλά για ένα γλυκό θα καθόμουνα τρεις μέρες, να φτιάξω ψημένο cheesecake ξέρω ‘γω!

Β.Α.: Και μετά το blind cooking που κάναμε, με εκείνο το φοβερό κέικ λεμόνι, τι σου έμεινε από την εμπειρία; Μας λες στο βίντεο ότι η μαγειρική δεν είναι μόνο όραση. Τι άλλο πρέπει να κρατήσουμε;

Π: Μου άρεσε πάρα πολύ, γιατί αναγκάστηκα να σκεφτώ διαφορετικά και να βρω τρόπους, να καταλαβαίνω, για παράδειγμα, πότε είναι αναμεμιγμένο ένα μείγμα χωρίς να το βλέπω. Μου αρέσει γενικά αυτό, το να κάνεις διαφορετικά πράγματα. Αυτό που μου έμεινε είναι ότι τώρα πλέον, κάθε φορά που κάνω μία συνταγή σκέφτομαι πώς να μπορώ να την κάνω προσβάσιμη.

Επιπλέον είναι πολύ σημαντικό να μπορείς να καταλαβαίνεις τη γεύση, γιατί τότε μπορείς και στο μυαλό σου να συνδυάσεις τις γεύσεις και να προβλέψεις τι θα βγει. Αλλά δεν είναι εύκολο πράγμα και έχει και κάποια βιολογική πλευρά. Αν, π.χ. καπνίζεις καταστρέφεις λίγο τη γεύση σου. Επίσης, μπορεί να μην έχεις καλή γεύση και πάλι να είσαι καλός στο να συνδυάζεις στο μυαλό σου, μπορεί να το έχεις έμφυτο. Υπάρχει ένας πολύ διάσημος σεφ στην Αμερική, ο Grant Achatz, ο οποίος είχε καρκίνο στο στόμα και έχασε όλη του τη γλώσσα και τη γεύση. Είναι πολύ χαρακτηριστική περίπτωση για το πώς, ενώ δεν είχε γεύση για αρκετό καιρό, κατάφερε και συνέχιζε να μαγειρεύει. Υπάρχει και ντοκιμαντέρ στο Netflix για αυτόν.

Αντί επιλόγου…

Β.Α.: Τι θέλεις να βλέπεις “Με Άλλα Μάτια”;

Π.Χ.: Θέλω να τα δω όλα Με Άλλα Μάτια. Νομίζω ότι είναι απαραίτητο να αρχίσουμε να βλέπουμε τα πράγματα με τη ματιά κάποιου άλλου. Είναι πολύ σημαντικό να καταλάβουμε ότι η οπτική μας, οι σκέψεις μας ή αυτό που αισθανόμαστε δεν είναι η πραγματικότητα. Δεν το απορρίπτω, υπάρχει λόγος που σκέφτεσαι ό,τι σκέφτεσαι και νιώθεις αυτά που νιώθεις, αλλά δεν είναι η πραγματικότητα.

Μπορείτε να βρείτε τον Παύλο στον λογαριασμό του στο Instagram.

Δείτε το Blind Cooking βίντεο με τον Βαγγέλη Αυγουλά εδώ ⇓

Φωτογραφίες από το προσωπικό αρχείο του Παύλου Χάππιλου.

Σχετικά με τον συντάκτη

Δικηγόρος, Πρόεδρος της ΑΜΚΕ "Με Άλλα Μάτια", Τακτικός Εκπρόσωπος στην Ελλάδα της Διεθνούς Οργάνωσης VIEWS για νέους με προβλήματα όρασης

Αφήστε σχόλιο

ΧΟΡΗΓΟΙ

Επιστροφή στην κορυφή