Παιδιά ενός κατώτερου θεού;
Τα άτομα που βιώνουν στο πετσί τους το ρατσιστικό πρόσωπο της ελληνικής κοινωνίας
Επιμέλεια: Αλεξάνδρα Καππάτου, ψυχολόγος, παιδοψυχολόγος και συγγραφέας
Ο 36ΧΡΟΝΟΣ ΑΝΤΩΝΗΣ, πριν από λίγο καιρό, έχασε άδικα τη ζωή του με έναν απάνθρωπο και σκληρό τρόπο γιατί κάποιος ή κάποιοι θεώρησαν ότι η ζωή του δεν έχει καμιά αξία επειδή… το χρώμα του δέρματός του ήταν πιο σκούρο και παρέπεμπε σε αλλοδαπό, αλλά και επειδή, ενδεχομένως, κατάλαβαν ότι ήταν ΑμεΑ, σύμφωνα με όσα έχουν δει το φως της δημοσιότητας. Μία τραγωδία που βάζει καίρια ερωτήματα για τον ρατσισμό και τις διακρίσεις σε άτομα με κάποιο είδος αναπηρίας.
Με αφορμή αυτό το τραγικό συμβάν, αλλά και το γεγονός ότι συχνά κάποιο άτομο ΑμεΑ κακοποιείται, πολλά σοβαρά ζητήματα έχουν αναδυθεί, καταδεικνύοντας σοβαρά ελλείμματα ενημέρωσης και ευαισθητοποίησης του πληθυσμού, αλλά και έλλειψη ενσυναίσθησης και κοινωνικής αντίληψης.
ΑμεΑ είναι τα Άτομα με Αναπηρία που μπορεί να γεννήθηκαν με αυτή ή την απέκτησαν για κάποιο λόγο κατά τη διάρκεια της ζωής τους. Οι αναπηρίες είναι πολλών ειδών, εκτός από τις κινητικές, οι οποίες είναι λίγο-πολύ γνωστές σε όλους γιατί είναι εμφανείς. Μπορεί να είναι νοητικές, αναπτυξιακές, αισθητηριακές ή συνδυασμός των προηγουμένων ή έχουν επισυμβεί μετά από κάποια σοβαρή ασθένεια κ.λπ. Ας σημειωθεί ότι κάποιες περιπτώσεις μπορεί να μην γίνονται αντιληπτές στους άλλους, ώστε, συχνά, να παρερμηνεύονται διάφορες συμπεριφορές των ΑμεΑ. Κάποιες από τις αναπηρίες, πιθανώς, δυσκολεύουν την πρόοδο των ατόμων, την αυτονόμησή τους και την ισότιμη συμμετοχή τους στην εκπαίδευση, στην εργασία κ.λπ.
Δυστυχώς, ακόμη και σήμερα πολλά Άτομα με Αναπηρία δεν έχουν ίσες ευκαιρίες σε σχέση με τους υπόλοιπους, ενώ συχνά βιώνουν υποτίμηση ή κακοποίηση λες κι ευθύνονται γι’ αυτό που τους συμβαίνει.
Υπολογίζεται ότι 87 εκατ. άτομα στην Ευρώπη έχουν κάποια μορφή αναπηρίας.
ΠΡΟΣΟΧΗ! Δεν θα πρέπει να μας διαφεύγει ότι τα Άτομα με Αναπηρία αξίζουν τον σεβασμό, την αποδοχή, τη συνεργασία και την υποστήριξή μας, στοιχειώδεις έννοιες για τις οποίες χτυπούν, χρόνια τώρα, το καμπανάκι οι επιστήμονες Ψυχικής Υγείας.
Όταν λείπει η συναισθηματική νοημοσύνη
Η ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΤΟΥ ΑΝΤΩΝΗ, ενός ακόμη Αντώνη, τον οποίο η κοινωνία θεωρεί ως πολίτη Β ‘ κατηγορίας, είναι μία τραγική ιστορία εκδήλωσης ανάλγητης ρατσιστικής συμπεριφοράς. Ίσως ο Αντώνης ενοχλούσε με τη συμπεριφορά του, ίσως τον θεώρησαν χαζό, ίσως «Πακιστανό», άρα η ζωή του δεν έχει ισότιμη αξία. Σοκαριστικό είναι, επίσης, το γεγονός ότι κανείς από τους υπεύθυνους δεν σκέφθηκε ότι σπρώχνοντάς τον θα μπορούσε να πνιγεί, όπως και το ότι στη θέση του θα μπορούσαν να είναι το παιδί, ο αδελφός, ο φίλος, ο ξάδελφός μας… Αντίθετα, αποφάσισαν ότι «δεν χάθηκε ο κόσμος» αν πνιγεί . Και τι έγινε; Εδώ και χρόνια οι ψυχολόγοι συζητούν για τη ν ανάπτυξη της αυτοεκιίμησης στα παιδιά, την συναισθηματική νοημοσύνη, την ενσυναίσθηση, την αλληλεγγύη, τη συνεργασία, την αποδοχή του άλλου, τον σεβασμό στα δικαιώματά του, τη συμπερίληψη κ,λπ. Δεξιότητες που οφείλουμε ως γονείς να καλλιεργήσουμε στα παιδιά μας από νωρίς, στο πλαίσιο της διαπαιδαγώγησης σε συνεργασία με το σχολείο.
Σκέφθηκαν, άραγε, οι υπεύθυνοι της τραγωδίας τι παράδειγμα έστειλαν πρώτα στα δικά τους παιδιά για την αξία της ανθρώπινης ζωής, για την αποδοχή της διαφορετικότητας, για τη βία, τον σεβασμό σε μια περίοδο που το αξιακό σύστημα έχει χάσει τον προσανατολισμό του; Άραγε, τι προοπτική δίνουμε στους νέους με το παράδειγμά μας; Και όμως, ο σεβασμός στον συνάνθρωπο, η αλληλεγγύη, η κατανόηση της θέσης του άλλου αποτελούν τη δύναμή μας για να αντιμετωπίσουμε το μέλλον, αν θέλουμε να διατεινόμαστε ότι είμαστε μια σύγχρονη και ανθρωποκεντρική κοινωνία…
Η ΕΣΑμεΑ στο πλευρό κάθε… Αντώνη
Δυστυχώς, παρά τις συνεχείς παρεμβάσεις της ΕΣΑμεΑ σε ζητήματα που αφορούν την προστασία της ζωής και των δικαιωμάτων των ΑμεΑ, η χώρα έχει πολύ δρόμο ακόμα να διανύσει. Τα στερεότυπα, καθώς και οι προκαταλήψεις που υπάρχουν στην ελληνική κοινωνία για τα Άτομα με κάθε μορφής Αναπηρία έχουν εμπεδωθεί στη νοοτροπία του Έλληνα, έτσι ώστε να μην θεωρεί τα άτομα αυτά ως πολίτες οι οποίοι έχουν τα ίδια δικαιώματα με τους άλλους. Δεν χρειάζονται οίκτο, απλώς την κατανόηση και τον σεβασμό στα δικαιώματά τους. Άλλωστε, όλοι γνωρίζουμε τον αγώνα τον οποίο δίνουν οι άνθρωποι με κινητική αναπηρία για να κυκλοφορήσουν στους δρόμους. Συχνά οι μπάρες στον δρόμο για τη διέλευσή τους είναι κατειλημμένες από αυτοκίνητα, ενώ δεν έχουν πρόσβαση σε δημόσια κτήρια, χώρους Πολιτισμού, όπως σινεμά, θέατρα, βιβλιοθήκες, καθώς και σε χώρους εστίασης. Το γεγονός αυτό δείχνει ξεκάθαρα πώς αντιμετωπίζει ο’Ελληνας το Άτομο με Αναπηρία. Ας σημειωθεί ότι, παρά το γεγονός ότι η Ελλάδα έχει κυρώσει τη Σύμβαση του ΟΗΕ για τα Δικαιώματα των Ατόμων με Αναπηρία, η οποία είναι πλέον νόμος του κράτους από το 2012, ο νόμος παραμένει ακόμα κενό γράμμα. Αφορά «στην ευαισθητοποίηση της κοινωνίας σχετικά με τα άτομα με αναπηρία, την ενθάρρυνση του σεβασμού των δικαιωμάτων και της αξιοπρέπειάς τους», καθώς και την καταπολέμηση «των στερεοτύπων, των προκαταλήψεων και των επιβλαβών πρακτικών που αφορούν άτομα με αναπηρία».
Tips
■ Εκπρόσωποι φορέων, καθώς και εργαζόμενοι, σε κάθε τομέα, οφείλουν να εκπαιδευτούν στην επικοινωνία με άτομα που ανήκουν σε διαφορετικές κατηγορίες αναπηρίας, όπως ακουστική αναπηρία, αναπηρία όρασης και νοητική αναπηρία.
■ Το αναπηρικό κίνημα διεκδικεί πολιτικές ευαισθητοποίησης της Πολιτείας και της κοινωνίας, που θα καλλιεργήσουν την αποδοχή των δικαιωμάτων των Ατόμων με Αναπηρία και θα προαγάγουν την εκπαίδευση εργαζομένων, αλλά και όλων των πολιτών για μια συμπεριληπτική κοινωνία χωρίς διακρίσεις
Πηγή: Εφημερίδα “Η Αυγή της Κυριακής”
