Ανοιχτό βιβλίο με υδρόγειο σφαίρα και ένα άτομο που τα κρατάει

Δεν μπορώ να καταλάβω τι σημαίνει παγκόσμια ημέρα για κάποια θέματα που θεωρώ αυτονόητο ότι ισχύουν όλο το χρόνο, κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε λεπτό.  Εκνευρίζομαι που τον υπόλοιπο χρόνο ξεχνάμε τους τυφλούς, τους κινητικά αναπήρους, τις διαφορές ασθένειες και όχι μόνο.

Αισθάνομαι πολύ περίεργα σε τέτοιες μέρες. Αισθάνομαι είδος υπό εξαφάνιση, που χρειάζεται την προστασία και την συμπάθεια όλων. Μπαίνω σε μια θέση μειονεκτική, μοναχική, εκτός του συνόλου, δακτυλοδεικτούμενος.

Γιατί υπάρχουν αυτές οι ημέρες αφιερωμένες σε κάτι;

Μήπως είναι η δικαιολογία στην αδιαφορία της κοινωνίας στα πραγματικά καθημερινά προβλήματα;

Μήπως είναι η αίσθηση ότι κάναμε το χρέος μας απέναντι σε αυτά, καλύπτοντας τις τύψεις μας;

Γιατί χρειαζόμαστε υπενθύμιση κάθε φορά;

Ποιο και τι είναι το χρέος μας; Είναι δύσκολο ή ακριβό; Μήπως πρέπει να μπούμε λίγο στη θέση των ανθρώπων που τους αφορούν κάποιες από αυτές τις μέρες;

Δεν αρκεί μια παγκόσμια ημέρα αφιερωμένη σε οποιοδήποτε θέμα. Βλέπω ανθρώπους με αναπηρία να καλούνται σε εκπομπές για να πουν τη άποψη τους μια φορά το χρόνο για δέκα το πολύ λεπτά. Τον υπόλοιπο χρόνο τι γίνεται; Όταν παρκάρουμε σε ράμπες αναπήρων ή πάνω στις διαδρομές τυφλών;

Ο σεβασμός λένε κερδίζεται και δεν επιβάλλεται. Η αλήθεια είναι πάντα κάπου στη μέση.

Το σεβασμό μπορείς να τον κερδίσεις από ανθρώπους που ξέρουν τι σημαίνει, έχουν την παιδεία να τον δείξουν και να τον αποδώσουν. Πως να τον κερδίσουμε από τους υπόλοιπους που “σφυράνε” αδιάφορα σε κάθε τι που συμβαίνει έξω από το “κουτάκι” του εαυτού τους;

Εκεί στο χώρο των ΜΜΕ; Οι δημοσιογράφοι “ενημερώνουν” την κοινή γνώμη για τα θέματα που “θέλουν” οι ίδιοι, όχι για αυτά που πρέπει. Η ζωή μας δεν είναι μόνο η πανδημία, η οικονομία, η Τουρκία που γεμίζουν την ώρα των ειδήσεων. Ο χρόνος για ενημέρωση των καθημερινών προβλημάτων είναι περιορισμένος και προς το τέλος των εκπομπών, που ο κόσμος έχει βαρεθεί, έχει αγανακτήσει κι έχει αλλάξει κανάλι γιατί ακούει και βλέπει τα ίδια και τα ίδια.

Εκτός από όλους εσάς που είστε καλά, αρτιμελείς, με τη “κανονική” ζωή σας, υπάρχουμε κι εμείς κάπου εκεί έξω, αθέατοι για ένα χρόνο παρά μια μέρα, με την “διαφορετική” ζωή μας.

Δεν είμαστε κάτι λιγότερο ή υποδεέστερο από εσάς. Δεν είμαστε είδος υπό εξαφάνιση να μας θυμάστε μια φορά το χρόνο. Είμαστε κάποιοι από εσάς με τις ίδιες υποχρεώσεις, αλλά όχι με τα ίδια “δικαιώματα”. Φυσικά κάποιοι θα διαφωνήσουν μαζί μου. Θα με πουν περίεργο ή ακραίο. Μπορεί να είμαι. Σκεφτείτε όμως ότι μπορεί και να μην είμαι.

Μπορείτε να “βοηθήσετε” κάνοντας μια αρχή με την ενημέρωση των μικρών παιδιών. Να προσπαθήσετε να τα μάθετε να σέβονται και να αποδέχονται τους “διαφορετικούς”. Να τα μάθετε ότι δεν έχουν ουσία μόνο τα λεφτά και τα υλικά αγαθά. Να τα μάθετε να βλέπουν δίπλα τους, να απλώνουν το χέρι σε έναν άνθρωπο, όχι για να του δώσουν κάποια ελεημοσύνη, αλλά να πιάσουν το χέρι του, να του μιλήσουν, να τον ακούσουν. Να δουν ότι είναι από σάρκα, πραγματικοί όπως κι εκείνα.

Επιμένω στα παιδιά γιατί έχουν μια αγνότητα στη ψυχή και το μυαλό τους. Είναι πρόθυμα να μάθουν αυτά που εμείς νομίζουμε ότι ξέρουμε. Μπορούν και πρέπει να ανατρέψουν τα “δεδομένα” των μεγάλων.

Εις το επανιδείν

Διαβάστε Επίσης:

Με πόσα ζούμε;

Σχετικά με τον συντάκτη

Μέλος Δ.Σ. Συλλόγου ΑμεΑ Ιλίου

Αφήστε σχόλιο

ΧΟΡΗΓΟΙ

Επιστροφή στην κορυφή