από την Ινώ Ρωμανού
Η Μυρτώ της Πάρου. Η Μυρτώ της Ελλάδας. Η Μυρτώ μας. Έτσι έχουμε συνηθίσει να αποκαλούμε το κορίτσι που πριν από 8 χρόνια είχε εντοπιστεί από την ίδια του τη μητέρα σχεδόν ετοιμοθάνατο πάνω στα βράχια της Πάρου. Η 15χρονη τότε μαθήτρια είχε την ατυχία να βρεθεί στο δρόμο του Αχμέτ Βακάς, ενός νεαρού από το Πακιστάν, που τη βίασε, την κακοποίησε και θέλησε να την αποτελειώσει λιώνοντας το κεφάλι της με μια πέτρα.
Η Μυρτώ της Πάρου. Η Μυρτώ της Ελλάδας. Η Μυρτώ μας. Μόνο που η Μυρτώ είναι της μαμάς της. Γιατί είναι μόνο εκείνη που εδώ και χρόνια ανεβαίνει τον κοινό τους γολγοθά, σβήνει μαζί της κάθε χρόνο κεριά γενεθλίων και βυθίζεται στη θλίψη όταν κάθε 22 Ιουλίου θυμάται τη φρίκη που έζησε η κόρη της. Το 2012.
Αυτά θυμήθηκε χθες η Μαρία Κοτρώτσου:
«Μυρτώ μου, Σαν σήμερα ακριβώς 22 Ιουλίου πριν 8 χρόνια, ένα τέρας κατέστρεψε τη ζωή σου. Έτσι χωρίς λόγο, όπως κάνουν όλοι οι εγκληματίες. Σου πήρε την ζωή την κίνηση την ξεγνοιασιά των 15 χρόνων, την ευτυχία, και σε άφησε να χαροπαλεύεις για χρόνια μέσα στα νοσοκομεία και τα κέντρα αποκατάστασης. Η χαρά της ζωής μπορεί να σταμάτησε για σένα και να έμεινε ο πόνος η πίκρα η τυραννία, ο αγώνας για καλυτέρευση και η ελπίδα. Ζεις γιατί ο Θεός το θέλει και σε βοηθά.Όχι το κράτος, αυτό σε ξέχασε, σε άφησε στην άκρη να ξεχαστείς, ανεύθυνα χωρίς ντροπή να πολεμάς μόνη σου, λες και δεν έφταιξε αυτό για ότι συνέβη. Δυστυχώς γεννήθηκες Ελληνίδα! Όσο ζω θα φωνάζω για εσένα θα παλεύω για εσένα, και θα ελπίζω να σε δω έστω λίγο καλύτερα.Όχι όπως ήσουν, όχι όπως σε γέννησα. Αυτό χάθηκε 22-7-2012 από ένα κτήνος, αλλά για αυτό το χαμόγελό σου που μου δίνει δύναμη, για την ψυχή σου που την μαύρισε ένα καταραμένο χέρι, και μαζί με εσένα μαύρισε τις ζωές όλων μας.
Δεν ξεχνώ, δεν συγχωρώ.
Παλεύω, διεκδικώ το δίκιο σου, και ίσως κάποτε να τα καταφέρω για εσένα και μόνο ζωή μου.
Αυτός ζει μια χαρά, το κράτος καλά κρατεί και εσύ μωρό μου, εξακολουθείς να τυραννιέσαι.
Έτσι είναι σ’ αυτήν την χώρα που λέγεται ΕΛΛΑΔΑ, οι αθώοι πληρώνουν, τα θύματα, όχι οι θύτες.
Οι θύτες αποφυλακίζονται, γιατί τα ισόβια δεν είναι ισόβια, το κράτος κάνει τον τυφλό και κουφό, που δεν θυμάται τίποτε, και οι αθώοι πονούν, αγωνίζονται, υποφέρουν, ματώνουν για το αυτονόητο, που ούτε αυτό δεν τους αναγνωρίζεται».
