Από τη Γιάννα Τριανταφύλλη
Προσωπικές μαρτυρίες: «Οι ιδιαιτερότητες των παιδιών μου με έκαναν καλύτερη μητέρα»
Η Ελένη Παπαδάκη είναι μητέρα δύο αγοριών, του 9χρονου Γιώργου, αλλά και του 7χρονου Στάθη, που πάσχει από αυτισμό.
Η αγάπη για τα παιδιά την οδήγησε μαζί με το σύζυγό της να υιοθετήσουν ένα παιδί με νοητική στέρηση.
Μέσα από τις εμπειρίες που έχω βιώσει μέχρι τώρα στη ζωή μου, κατέληξα πως για ν’ αποκτήσεις κάτι πραγματικά
όμορφο και σημαντικό στη ζωή σου απαιτείται καθημερινός αγώνας και κατάθεση ψυχής. Όταν παντρεύτηκα, επιθυμούσα με το σύζυγό μου να κάνουμε μία μεγάλη οικογένεια. Έτσι, σύντομα αποκτήσαμε τα δύο μας αγόρια, τα οποία γέμισαν τη ζωή μας με χαρά και ευτυχία. Όταν ο μικρός μου γιος, σε ηλικία 4 ετών, διαγνώστηκε με αυτισμό, η ευτυχία μας δέχθηκε ένα ισχυρό πλήγμα. Παρά το δυνατό μου χαρακτήρα, το γεγονός ότι βρέθηκα από τη μια στιγμή στην άλλη αντιμέτωπη με μία νέα πραγματικότητα με έκανε να χάσω προσωρινά το κουράγιο μου και να περάσω μια δύσκολη περίοδο κατάθλιψης.
Ευτυχώς, αυτό δεν κράτησε πολύ και σύντομα και με τη στήριξη του συζύγου μου στάθηκα και πάλι στα πόδια μου. Μέρα με τη μέρα ανακάλυπτα πως οι μεγαλύτεροι φόβοι μας είναι μέσα στο μυαλό μας και πως χρειάζεται να τους ξορκίσουμε για να τους νικήσουμε. Με βοήθησε καθοριστικά το ότι αναζήτησα βοήθεια σε ανθρώπους και ομάδες που είχαν και εκείνοι παιδιά με ιδιαιτερότητες, γεγονός που σταδιακά όχι μόνο με απάλλαξε από τα άγχη μου και τις φοβίες μου, αλλά και με δίδαξε το πώς θα αντιμετωπίζω τις καθημερινές πρακτικές ανάγκες του παιδιού μου. Από την άλλη, έχω την τύχη να εργάζομαι λίγες ώρες την ημέρα και να έχω την καθημερινή βοήθεια των γονιών μου.
Υιοθετήσαμε ένα παιδί από αυτά που οι περισσότεροι δεν επιθυμούν
Κάποια στιγμή αποφασίσαμε με το σύζυγό μου ν’ αποκτήσουμε και τρίτο παιδάκι. Δυστυχώς, ιατρικοί λόγοι δεν μου επέτρεψαν να προχωρήσω και αποφασίσαμε να υιοθετήσουμε ένα παιδί. Όμως, όσο περνούσε ο καιρός και δεν είχαμε καμία θετικά απάντηση για την υιοθεσία αρχίσαμε να σκεφτόμαστε σοβαρά να υιοθετήσουμε ένα παιδί από αυτά που οι περισσότεροι γονείς δεν επιθυμούν. Σε μία επίσκεψη στο ίδρυμα είδαμε στην κούνια το μικρό μας Αντώνη. Τότε καταλάβαμε πως αυτό το παιδάκι είναι γραφτό να γίνει δικό μας και να ολοκληρώσει την ευτυχία μας. Το γεγονός ότι έπασχε από διανοητική υστέρηση, η οποία αργότερα αποδείχθηκε ότι είναι αυτισμός, όχι μόνο δεν μας αποθάρρυνε, αλλά έγινε η αιτία να είναι το παιδί της ψυχής και της ζωής μας μαζί με τα δύο άλλα μας παιδιά. Σήμερα είμαι υπερήφανη να λέω ότι είμαι μητέρα τριών υπέροχων παιδιών, τα οποία κάθε μέρα μου θυμίζουν πόσο σημαντικό είναι να είσαι γονιός. Οι ιδιαιτερότητές τους με έκαναν ακόμη καλύτερη μητέρα, αφού έβγαλαν από μέσα μου ό,τι καλύτερο και ξεχωριστό διέθετα».
Η γνώμη του Ειδικού: Κλειώ Αποστολάκη Ψυχολόγος-ψυχοθεραπεύτρια
Η πράξη υιοθεσίας είναι από μόνη της μία υπέρτατη πράξη αγάπης και ανθρωπιάς, που συνδέει τους ανθρώπους με
ισχυρότερους δεσμούς από εκείνες του αίματος. Όταν οι γονείς επιλέγουν να προχωρήσουν στην υιοθεσία ενός παιδιού, που χρήζει ιδιαίτερης φροντίδας, διακατέχονται από πολύ ισχυρά συναισθήματα γι΄ αυτή την απόφασή τους. Όταν μπουν σε αυτήν τη διαδικασία χρειάζεται και οι δύο να είναι ψυχικά, συναισθηματικά και κοινωνικά προετοιμασμένοι για να ανταπεξέλθουν στις απαιτήσεις μιας τέτοιος πράξης.
Επιπλέον, θα πρέπει να είναι έτοιμοι να διαχειριστούν και αρκετά άλλα αρνητικά συναισθήματα, που θα τους φέρουν αντιμέτωπους με τις δυσκολίες που θα τους παρουσιαστούν. Σίγουρα, όμως, τα θετικά συναισθήματα, που απορρέουν από την αγάπη και την αφοσίωση στο παιδί τους, είναι ικανά να υποστηρίξουν τις αντίξοες συνθήκες και να τους «θωρακίσουν» στο δύσκολο δρόμο που επιλέγουν να περπατήσουν. Δεν είναι δε λίγες οι φορές που η δύναμη και η θέληση του παιδιού τους αποτελεί παραδειγματισμό για τους ίδιους τους γονείς και τους τροφοδοτεί με ψυχικά εφόδια. Σε όλες τις περιπτώσεις, πάντως, η υποστήριξη και από κάποιον ειδικό αποδεικνύεται ιδιαίτερα χρήσιμη στο δύσκολο και αξιοθαύμαστο έργο τους ως γονείς».
Πηγή: Περιοδικό «Εγώ weekly»
