Οδική συμπεριφορά. Δημοκρατικό δικαίωμα;

Μία μεγάλη θλιβερή ιστορία με τραγικά πολλές φορές αποτελέσματα.

Ας ξεκινήσω όμως από την αρχή. Τα παιδιά από την στιγμή που αρχίζουν να καταλαβαίνουν και να επικοινωνούν ονειρεύονται να παίξουν (στην αρχή) με αυτοκινητάκια και στη συνέχεια να οδηγήσουν ένα αυτά τα “του του” που τόσο χαριτωμένα μας λένε χαμογελώντας.

Αυτό είναι το σημείο που πρέπει οι γονείς να αρχίσουν να σκέφτονται την αρχή της καθοδήγησης στην κυκλοφοριακή αγωγή, ένα τεράστιο πρόβλημα που θα απασχολεί τα παιδιά τους για πάρα πολλά χρόνια.

Το πρόβλημα ξεκινάει από την ελλιπή κοινωνική παιδεία που παίρνουν από το σπίτι.

Δεν μαθαίνουμε τα παιδιά τι πάει να πει πραγματικά : γνώση, ευθύνη, ευγένεια, δημοκρατία, γιατί μάλλον δεν ξέρουμε ούτε εμείς τι σημαίνουν.

Στα σχολεία η διάβρωση του εκπαιδευτικού συστήματος κάνει τους δασκάλους και τους καθηγητές να ασχολούνται μόνο με τα “ιδιαίτερα” που κάνουν έξω από τα σχολεία και όχι με τις πραγματικές ανάγκες των μαθητών στην πραγματική ζωή (π.χ. Οδηγική και όχι μόνο συμπεριφορά) .

Βλέπω χρόνια τώρα κάποιες προσπάθειες με κυκλοφοριακά πάρκα που βοηθούν τα παιδιά να καταλάβουν πως θα κινούνται στους δρόμους.

Φτάνει αυτό; Πόσες είναι οι ώρες που κάθε παιδί στη διάρκεια του χρόνου που θα ενημερωθεί σχετικά;

Δεν φτάνουν όσες ώρες και να είναι γιατί τα παιδιά δεν χρειάζονται ενημέρωση, χρειάζονται εκπαίδευση.

Στο πιο σημαντικό μάθημα της ζωής. Στην μεγαλύτερη αιτία αναπηρίας και θανάτου στις παραγωγικές ηλικίες.

Τα χρόνια περνούν και τα παιδιά μεγαλώνουν.

Έρχεται η ώρα να βγάλουν δίπλωμα και οι ευτυχισμένοι γονείς “πληρώνουν” για να το αποκτήσουν τα “καμάρια” τους χωρίς να ταλαιπωρηθούν. Παίρνουν λοιπόν το δίπλωμα και από εκεί και πέρα “όποιον πάρει ο χάρος”.

Στις σχολές οδηγών, δεν μαθαίνουμε να οδηγούμε όπως θα έπρεπε φυσιολογικά αλλά πως θα ξεγελάσουμε, στην ουσία, μαθαίνοντας μόνο πως θα περάσουμε τις εξετάσεις (π. χ. σαλίγκαρος παλιότερα, οπισθογωνία και άλλα τραγελαφικά).

Βαθιά ριζωμένη αντίληψη που στην ουσία δεν εξυπηρετεί κανένα, ούτε και εμάς τους ίδιους.

Στην αρχή αγοράζουμε ένα μεταχειρισμένο παλιό αυτοκίνητο για να μάθουμε στο δρόμο μόνοι μας να οδηγούμε, απλά για να μη μας νοιάζει αν θα τρακάρουμε. Το οποίο αυτοκίνητο βέβαια δεν είναι σε κατάσταση να λειτουργεί με γνώμονα την ασφάλεια (τη δική μας και του άλλου) και τη σωστή εκπαίδευση μας.

Στη συνέχεια περνάμε στο επόμενο επίπεδο στο γρήγορο αυτοκίνητο ή τη μηχανή, που οδηγούμε σαν να μην υπάρχει αύριο με πατημένο στο τέρμα το γκάζι ,χωρίς να μας νοιάζει αν με αυτό ενοχλήσουμε, χτυπήσουμε, σκοτώσουμε κάποιον ή σκοτωθούμε εμείς.

Ο εγωισμός του καλύτερου, του αθάνατου από κάποιους;

Το αίσθημα κατωτερότητας, που προσπαθούν να ξεπεράσουν με το αυτοκίνητο για κάποιους άλλους;

Το “όπλο” μας, που σκοτώνει χωρίς σφαίρες περισσότερους ακόμα και από τους “κανονικούς” πολέμους.

Το μέσο δεν φταίει ποτέ, φταίμε εμείς που του “φορτώνουμε” τα πάντα.

Δεν έχω λεφτά, δεν πάει καλά η δουλειά μου, τα προσωπικά μου είναι χάλια, στραβό κοιμήθηκα;

Θα βγω στο δρόμο και θα τους δείξω εγώ ποιος είναι ο καλύτερος.

Οποίος τολμήσει να με κοιτάξει έστω, θα τον βρίσω, θα του κορνάρω, θα τον κλείσω για να του αποδείξω ότι είμαι ο ένας ο καλύτερος ο μέγας αρχηγός, ΕΓΩ.

Αντιμετωπίζω τους πάντες με έπαρση λες και θα κερδίσω κάτι.

Θα τρέξω στη εθνική ή στην παραλία κάθε Παρασκευή να πάω “βόλτα” να επιβεβαιώσω το “σύνδρομο της αλυσίδας” που ως κουταβάκι που μου λύνουν την αλυσίδα, τρέχω σαν τρελός προς όλες τις κατευθύνσεις χωρίς να σκέφτομαι και χωρίς πολλές φορές να βλέπω “γιατί απλά κοιτάζω”.

Επιθετική οδήγηση που όσο περνάνε τα χρόνια γίνεται χειρότερη. Ασχολούμαστε μόνο με τους άλλους οδηγούς και πότε με εμάς τους ίδιους, εμείς βλέπετε έχουμε το “αλάθητο”.

Η καλύτερη άμυνα λένε είναι η επίθεση. Στην περίπτωση αυτή όμως δεν ισχύει, είναι λάθος, η καλύτερη άμυνα είναι η ενημερωμένη (μέσω της εκπαίδευσης) , με όλα τα όπλα στη φαρέτρα και με σχέδιο άμυνα.

Τι φταίει για όλα αυτά;

● Η τρέλα του χρόνου;
● Η τρέλα της σύγχρονης εποχής;
● Η τρέλα της πλασματικής επιτυχίας;
● Η άκρατη καπιταλιστική μανία;
● Τα ψεύτικα πρότυπα που έχουμε;

Όλα τα παραπάνω;

Η λύση είναι απλή όπως σε όλα τα “και καλά” δύσκολα προβλήματα της καθημερινότητας φτάνει οι πολιτικοί μας να “ξεκολλήσουν” και να θυμηθούν ότι κάποια στιγμή και αυτοί πρέπει να κάνουν κάτι χωρίς πολιτικό κέρδος.

Την μεγαλύτερη ευθύνη στη δημιουργία του “τέρατος”, έχουμε εμείς. Έχουμε μάθει να καλύπτουμε τα προβλήματα κάτω από το χαλί, δεν διεκδικούμε την λύση, δεν ταράζουμε την ησυχία (τη δική μας ή των “φίλων” μας πολιτικών) για να μην χάσουμε την “πόρτα για το χειμώνα”. Να σώσουμε το δέντρο και ας καεί το δάσος. Το Οξυγόνο όμως δεν φτάνει αν καεί το δάσος.

Οι άνθρωποι που τόσο άδικα “φεύγουν” στους αιματοβαμμένους δρόμους είναι δικοί μας, (συγγενείς φίλοι, γείτονες άγνωστοι).

Αρχικά το μάθημα της κυκλοφοριακής αγωγής, θα πρέπει να μπει στα σχολεία, όλων των βαθμίδων με επαγγελματικό και οργανωμένο τρόπο ως μάθημα εκπαίδευσης με κάποιες υποχρεωτικές ώρες σε τακτά χρονικά διαστήματα και όχι ως απλή ενημέρωση που θα γίνει μια φορά (κι αν) σε όλη την διάρκεια της εκπαίδευσης, όπως συμβαίνει περίπου τώρα.

Το δεύτερο θα πρέπει να υπάρχει τακτική επανεξέταση οδηγών για την ικανότητα τους και όχι μόνο στην “αναγκαστική” στα εξήντα πέντε χρόνια μας.

Το τρίτο και κυριότερο μετά από κάποια ηλικία θα πρέπει να αφαιρούνται τα διπλώματα για το καλό όλων. Πρέπει οι άνθρωποι μεγαλύτερης ηλικίας να καταλάβουν ότι η χρήση ταξί είναι πιο φθηνή και λιγότερο ψυχοφθόρα από τη χρήση και συντήρηση του δικού τους αυτοκινήτου.

Κατά την γνώμη μου δεν δεν θα χρειαζόταν καν “όργανα της τάξης” αν είχαμε την παιδεία να καταλάβουμε ότι δεν γυρνάει ο κόσμος γύρω από εμάς.

Πιστεύω ότι για να αλλάξει η εικόνα που βλέπουμε κάθε μέρα στα δελτία ειδήσεων πρέπει επιτέλους για κάποια αδικήματα που έχουν να κάνουν με την οδήγηση πρέπει να προβλεφθούν και άλλου είδους κυρώσεις.

Να μετατραπούν σε κακουργήματα κάποια από αυτά όπως η οδήγηση υπό την επήρεια αλκοόλ ή ουσιών, η “ανθρωποκτονία από αμέλεια”, το κόκκινο φανάρι, η εγκατάλειψη θυμάτων σε τροχαίο. Οι κυρώσεις να είναι φυλάκιση χωρίς εξαγορά ή αναστολή (σε ενοχή για θάνατο ή βαρύτατους τραυματισμούς) ή κοινωνική υπηρεσία με δεδομένη όμως την αφαίρεση διπλώματος για πολύ καιρό και όχι για μέρες ή μήνες.

Θα μπορούσε η κοινωνική υπηρεσία να είναι βοήθεια σε τραυματίες ή ανάπηρους από ατυχήματα ή στις οικογένειες νεκρών από δυστυχήματα που έχουμε προκαλέσει εμείς.

Γι’ αυτό το θέμα όπως τόσα άλλα που μας απασχολούν πρέπει να κοιτάμε τον καθρέφτη και να τα έχουμε καλά με αυτόν το τύπο που βλέπουμε απέναντι.

Για να έχουμε το δημοκρατικό δικαίωμα της οδήγησης, πρέπει να είμαστε υπεύθυνοι και δημοκρατικοί οι ίδιοι (όχι κατ’ όνομα)

Η δημοκρατία έχει μια και μοναδική έννοια κατά την ταπεινή μου γνώμη:

Κάνω ότι θέλω αλλά σέβομαι και υποστηρίζω την ελευθερία του διπλανού μου.