❝Έκανα μεγάλο άλμα από το σκάφος, βούτηξα και βρήκε το κεφάλι μου στην άμμο.

Συνθλίφτηκε ο πέμπτος και έκτος αυχενικός σπόνδυλος.

Η παραλυσία επήλθε αυτόματα. Και η ζωή μου μπήκε σε μία άλλη κατάσταση❞

Συνέντευξη στον Βαγγέλη Αυγουλά

«Μάρτιος 1991, ήμουν στη Μύκονο, 18 χρονών παρά κάτι μήνες. Μία καταπληκτική μέρα με ήλιο, καλοκαιρινή, ένα πολύ ωραίο Σάββατο. Με τη θάλασσα πάντα είχα καλές σχέσεις, δεν καταλάβαινα χειμώνα καλοκαίρι. Με φίλους βρέθηκα πάνω σε σκάφος. Μέσα στο κέφι μου ήρθε να κάνω βουτιά στη θάλασσα. Ήταν λίγο περίεργη κατάσταση γιατί ένα πολύ μικρό αεράκι γύρισε το σκάφος προς τα δυτικά, προς τη στεριά όπου ήταν πιο ρηχά. Έκανα ένα μεγάλο άλμα από το σκάφος, βούτηξα και βρήκε το κεφάλι μου στην άμμο. Συνθλίφτηκε ο πέμπτος και έκτος αυχενικός σπόνδυλος. Η παραλυσία επήλθε αυτόματα και πλέον η ζωή μου μπήκε σε μία άλλη κατάσταση. Από το 1991, μετά το ατύχημά μου, είμαι άτομο με αναπηρία – «ατελής τετραπληγία» και η ενασχόλησή μου με τον αθλητισμό αποτελεί ουσιαστική διέξοδο και ενισχύει τη συμμετοχή μου σε όλες τις εκφάνσεις της κοινωνικής μου ζωής».

Μιλάει στον Βαγγέλη Αυγουλά ο Νίκος Καπλάνης, Αθηναίος, ανάπηρος αθλητής παγκοσμίου επιπέδου, που ζει στην Πετρούπολη, εργάζεται στο δημόσιο τομέα, αρχικά στην κεντρική υπηρεσία του Υπουργείου Υγείας και τώρα στο Υπουργείο Εργασίας, Κοινωνικής Ασφάλισης και Κοινωνικής Αλληλεγγύης, σε θέματα προνοιακής πολιτικής για τα άτομα με αναπηρία. Τι και αν είναι τριάντα χρόνια παραπληγικός; Με τη θέληση, τη δύναμη ψυχής και την επιθυμία του να ξεπεράσει όσες περισσότερες συνέπειες της αναπηρίας του μπορούσε, έγινε αθλητής σε πολλά αθλήματα και με πολλές διακρίσεις. Η όρεξή του για μάθηση και εκπαίδευση τον οδήγησε να αποφοιτήσει πέρυσι από το Ειδικό Λύκειο Ιλίου και πλέον έχει εγγραφεί στο Τμήμα Ψυχολογίας του Παντείου Πανεπιστημίου. Μιλάει για όλα στη συνέντευξή του :

Θέλω να ξαναπάω στον τόπο του ατυχήματος

«Τώρα μπορώ να μιλάω γι’ αυτό, τριάντα χρόνια μετά. Τότε δεν ήθελα. Στην αρχή νόμιζα ότι είμαι ο μοναδικός ή από τους λίγους που είχε τέτοιο ατύχημα. Στην πορεία κατάλαβα ότι πολλοί αποκτούν αυτή τη βλάβη από βουτιές ή παιχνίδι στη θάλασσα. Έναν να καταφέρω να προστατέψω μ’ αυτά που λέω, θα είναι κέρδος για μένα.

Φέτος ήθελα να ξαναπάω στη Μύκονο αλλά ο κορωναιός με εμπόδισε. Δεν έχω ξαναπάει από τότε αλλά το πρώτο πράγμα που θα έκανα θα ήταν να πάω στο σημείο του ατυχήματος. Θέλω να δω πως θα αντιδράσω στην πρόκληση. Νομίζω δεν θα έχω πρόβλημα αλλά δεν το ξέρω σίγουρα.

Για το ατύχημα, οκ εγώ έφταιγα αλλά ρίχνω ευθύνες και στο γιατρό στο ιατρικό κέντρο στη χώρα της Μυκόνου. Στην αρχή νόμιζε ότι είχα πάρει ουσίες και ήμουν σε κατάσταση μέθης παρά το ότι οι άλλοι του εξήγησαν τι έγινε. Ότι δηλαδή μετά τη βουτιά , έκανα και «πνιγμό». Βρέθηκα μπρούμυτα στο νερό και δεν μπόρεσα να κουνήσω ούτε χέρια ούτε πόδια για να γυρίσω. Οι φίλοι μου νόμιζαν ότι κάνω πλάκα αλλά δέκα λεπτά μετά, κατάλαβαν ότι πνιγόμουν και βούτηξαν να με βγάλουν. Είχε όμως προλάβει να επέλθει η κατάσταση του πνιγμού. Ο γιατρός έπρεπε να μου είχε βάλει ένα κολάρο στον αυχένα. Δεν το έκανε και αυτό σίγουρα χειροτέρεψε την κατάσταση μου».

Ο Νίκος είδε πράγματι τότε, τη ζωή του να αλλάζει ριζικά. Ήταν πλέον ανάπηρος, έστω κι αν τα πρώτα δέκα χρόνια έβλεπε σταθερά βελτίωση στο σώμα του. Έκανε και αποκατάσταση σε κέντρο στη Γερμανία γιατί δεν υπήρχε κάτι στην Ελλάδα που θα μπορούσε να τον βοηθήσει. Ήταν αθλητής και πριν το ατύχημα και σε υψηλό επίπεδο. Έκανε Τάε Κβον Ντο, και εκείνη τη χρονιά είχε πάρει τη δεύτερη θέση στο παγκόσμιο πρωτάθλημα εφήβων στην Αμερική. Και θεωρούσε ότι μέσα από τον αθλητισμό και την προσπάθεια θα μείωνε την αναπηρία. Στη Γερμανία δούλεψε πολύ στο Κέντρο Αποκατάστασης με φιλοσοφία αθλητισμού. Κάθε πρωί έκανε 45 λεπτά φυσικοθεραπεία, μετά πινγκ πονγκ, κολύμβηση, στίβο, τοξοβολία, γυμναστήριο. Και ό,τι έκανε εκεί, το συνέχισε κι όταν επέστρεψε στην Ελλάδα. Έτσι, έμεινε ενεργός και βελτίωσε αρκετά τις δυσλειτουργίες στο σώμα του από τη βλάβη. Άρχισε να ψάχνεται, βγήκε από το σπίτι, κοινωνικοποιήθηκε.

«Θεωρώ ότι ο αθλητισμός στο κομμάτι «αναπηρία» παίζει τεράστιο ρόλο» λέει.

«Στο σώμα σου σε βοηθάει να αισθάνεσαι καλύτερα και να φαίνεσαι καλύτερα. Αποκτάς κοινωνική ζωή, γνωρίζεις ανθρώπους και δεν μένεις κλεισμένος. Ακόμα και σε επίπεδο απλού αθλητισμού όχι μόνο πρωταθλητισμού».

Β.Α.: Ο αθλητισμός πως βοηθάει την οικογένεια του ανάπηρου;

Ν.Κ.: «Αισθάνομαι από τους πιο τυχερούς. Η οικογένειά μου μου έχει σταθεί και με έχει βοηθήσει. Όχι μόνο ψυχολογικά αλλά και πρακτικά. Το δέχομαι με μεγάλη χαρά και μου το προσφέρουν και οι δικοί μου με μεγάλη χαρά. Από τους γονείς μου, την αδερφή μου μέχρι τα ανίψια μου. Φυσικά και εγώ τους προσφέρω όσα μπορώ από τη δική μου πλευρά. Δεν είναι όμως για όλους δεδομένο ότι οι δικοί τους θα σταθούν τόσο πολύ δίπλα τους. Εγώ δεν είχα τη διάθεση να συνεχίσω το σχολείο και σπουδές μετά το ατύχημα. Έκανα κολύμβηση, μετά πινγκ πονγκ, μετά άρχισα να ρίχνω δίσκο και το 2017, έγινα αθλητής στο Boccia ενώ από το 2005 εργάζομαι στο δημόσιο τομέα.

Έχω συμμετάσχει σε ένα μεγάλο αριθμό αγώνων, τα τελευταία 20 χρόνια:

♦ Σε Τουρνουά εντός και εκτός Ελλάδας, Πανελλήνια Πρωταθλήματα και Διεθνείς Αγώνες ως αθλητής κολύμβησης, επιτραπέζιας αντισφαίρισης και στίβου που διοργανώθηκαν από Ομοσπονδίες, Σωματεία και άλλες Οργανώσεις.

♦ Έχω πάει σε 10 Πανευρωπαϊκά Πρωταθλήματα.

♦ Σε 5 Παγκόσμια Πρωταθλήματα.

♦ Και σε 3 Παραολυμπιακούς Αγώνες (Σύδνεϋ 2000, Αθήνα 2004, Λονδίνο 2012).

Κι ακόμα, αγάπησα το θέατρο, «μπήκα» στο θέατρο και μετά, ασχολήθηκα και με την Τοπική Αυτοδιοίκηση».

Το 2017, γύρισε στα θρανία και τώρα ξεκινά το Πανεπιστήμιο

Β.Α.: 2019, 30 χρόνια μετά γυρνάς στα θρανία και τελειώνεις την Τρίτη Λυκείου.

Ν.Κ.: «Το σκεφτόμουν πολλά χρόνια. Το 2006 βρέθηκα μια ανάσα πριν πάω αλλά τελευταία στιγμή χάλασε. Όπως και την επόμενη χρονιά, είχα αφιερωθεί στον πρωταθλητισμό και με πήγε πίσω. Μπήκα το 2017 στο σχολείο και ξεκίνησα από την αρχή, από την Α’ Λυκείου. Ενώ μπορούσα να πάρω χαρτί και να συνεχίσω στην Γ’ Λυκείου θεώρησα ότι είναι πιο σωστό να ξεκινήσω από την αρχή για να έχω καλύτερη βάση. Στα 43 μου αποφάσισα να ξεκινήσω πάλι το Λύκειο. Στους δικούς μου το έλεγα μία δεκαετία αλλά εκείνοι πίστευαν ότι δεν θα το έκανα ποτέ. Πέρασα από ΚΕΣΥ για να πάρω την άδεια να μπω στο ειδικό σχολείο και τη μέρα που σηκώθηκα και πήρα το αμάξι και είπα «πάω σχολείο» , μόνο τότε με πίστεψαν».

Β.Α.: Οι καθηγητές και οι συμμαθητές σου στο σχολείο, τι έλεγαν;

Ν.Κ.: «Ήταν μια πολύ καλή περίοδος για μένα. Είχα άποψη από το γενικό σχολείο που πήγαινα πριν. Το ειδικό είναι τελείως διαφορετικό, αν και έχει μερικές ομοιότητες. Η διαφορά ήταν ότι πριν ήμουν έφηβος, τώρα ώριμος με καθηγητές που ενίοτε ήταν μικρότεροι από μένα. Ήταν εμπειρία το σχολείο αυτό, με βοήθησαν πάρα πολύ. Εκείνοι έλεγαν ότι βοήθησα και εγώ τα παιδιά που φοιτούσαν εκεί. Μακάρι να ισχύει αυτό και να μην υπερβάλλουν. Μπορείς να μιλήσεις για τον Νίκο πριν το σχολείο και το Νίκο μετά».

Β.Α.: Ήσουν καλός μαθητής;

Ν.Κ.: «Νομίζω ναι. Βαθμολογικά έπαιζα στο 19 και τις τρεις χρονιές που φοίτησα. Καλοκαίρι του 2019 , ενώ βρισκόμουν στην Τσεχία για αγώνες, ανέλαβε μια καθηγήτρια να μου κάνει το μηχανογραφικό για την Ανώτατη Εκπαίδευση. Αλλά μου έβαλε ως επιλογές μόνο Αθήνα- Ψυχολογία- Πάντειο. Αν έβαζε και επαρχία, θα έπιανα τη βάση και θα πέρναγα. Και θα ερχόμουν Αθήνα με μεταγραφή. Είτε ως φοιτητής με αναπηρία είτε ως ενεργός αθλητής με υψηλές διακρίσεις. Έχασα έναν χρόνο. Και μετά, ξανάκανα μηχανογραφικό, πέρασα ψυχολογία στο Ρέθυμνο και έχω ήδη κάνει αίτηση για μεταγραφή στο Πάντειο. Είμαι πλέον φοιτητής χωρίς να κάνω φοιτητική ζωή και ζηλεύω τους πιτσιρικάδες που κάνουν φοιτητική ζωή».

Β.Α.: Κι όταν πάρεις το πτυχίο; Τι θα κάνεις μετά;

Ν.Κ.: «Αυτό είναι ένα μεγάλο ερώτημα. Πτυχίο ψυχολογίας και μετά; Εμένα όλη μου η ζωή είναι ο αθλητισμός. Μακάρι να μπορώ να πάω ως εκεί που ούτε εγώ θα το πιστεύω. Πιστεύω ότι έχω αρκετά χρόνια μπροστά μου γιατί τώρα αγωνίζομαι στο boccia και θα το πάω όσο ποιο μακριιά μπορώ. Ξέρω ότι υπάρχει εξειδίκευση στην αθλητική ψυχολογία. Γενικά ήθελα να τελειώσω τη συγκεκριμένη σχολή. Όχι λόγω του ατυχήματος. Ήθελα να το κάνω γιατί έπρεπε. Ένας άνθρωπος πρέπει να έχει κάνει σπουδές, άποψή μου. Στην πορεία αυτό μπορεί να αλλάξει και να ασχοληθώ και πιο ενεργά με την ψυχολογία. Μακάρι να μπορέσω να κάνω και τα δύο. Γιατί αν μπω στο δίλημμα τι πρέπει να διαλέξω, ξεκάθαρα θα είναι ο αθλητισμός, αυτό που κάνω τόσα χρόνια».

Β.Α.: Μετέχεις και σε θεατρικές παραστάσεις, είσαι μέλος θεατρικής ομάδας.

Ν.Κ.: «Ονειροδίαιτοι. Αυτή είναι η ομάδα. Και είμαι εκεί από το 2017. Και σε άλλες, διαφορετικές ομάδες. Σε δύο παραστάσεις μάλιστα, υπήρχαν επαγγελματίες ηθοποιοί. Στην τελευταία μας παράσταση, παρότι είχαμε προμηθευτεί μέχρι και τα κοστούμια, και ήμασταν έτοιμοι να κάνουμε περιοδεία όλο το καλοκαίρι, ο μεγάλος χορηγός η Εθνική Τράπεζα, άλλαξε διοικητή και έπρεπε να ξαναπάρουμε την έγκριση, αλλά αυτό δεν ήρθε έγκαιρα. Ήταν πολύ ωραίο το έργο. «Ο αμαξάς». Το είχαμε δουλέψει αρκετά και στεναχωρήθηκα πολύ που δεν ολοκληρώθηκε. Τώρα βρισκόμαστε σε αναστολή λόγω κορωναϊού αλλά ελπίζω να συνεχίσουμε από του χρόνου. Το κομμάτι αυτό το έχω κρατήσει γιατί με κάνει και ξεφεύγω από την καθημερινότητα».

Β.Α.: Είσαι σε μια «μικτή» ομάδα με ανάπηρους και μη ανάπηρους ηθοποιούς. Οι επαγγελματίες πώς αντιμετωπίζουν μια τέτοια ομάδα;.

Ν.Κ.: «Δεν νομίζω ότι στέκονται σ’ αυτό. Καθόλου. Στέκονται στα λάθη που μπορεί να κάνεις εσύ, που φυσικά δεν είσαι επαγγελματίας. Μόνο να σε καλυτερεύσουν θέλουν, σαν ηθοποιό, τον τρόπο που πρέπει να τα λες, που πρέπει να κινείσαι . Δεν μένουν στην αναπηρία. Αν κάποιος με κινητικό πρόβλημα είναι πολύ καλός ηθοποιός δεν θα κλείσουν πόρτες. Θα βρεθεί ο κατάλληλος ρόλος να παίξεις αργά ή γρήγορα, αρκεί να είναι καλός ηθοποιός. Εγώ έκανα έναν μονόλογο σε μία παράσταση που δόθηκε στο σπίτι της Αγίας Φιλοθέης, στη Πλάκα, το Μάη του 2019. Δυστυχώς ο χώρος είναι μουσειακός και δεν έδινε δυνατότητα για να έχουμε πολύ κόσμο. Ήρθαν μόνο προσκεκλημένοι, σημαντικά πρόσωπα όμως. Ήρθε ο Δήμαρχος Αθηναίων , ο Αρχιεπίσκοπος έστειλε εκπρόσωπό του. Υπήρχε κόσμος «κρεμασμένος» γύρω από σκάλες, μάντρες και στα απέναντι σπίτια. Ο μονόλογος αυτός με έχει σημαδέψει. Ακόμα και τώρα τον λέω. Ήταν αυτός που με έκανε να γνωρίσω τον Αβδελιώδη, τον μεγάλο σκηνοθέτη, ο οποίος με έχει υπόψη για την επόμενη φορά εφόσον βρει ρόλο να μου ταιριάζει. Είναι ένας όμορφος χώρος το θέατρο , πολύ όμορφος όταν δεν υπάρχει αυτός ο ανταγωνισμός, που μπορεί να υπάρχει σε ένα υψηλό επίπεδο όπως της τηλεόρασης. Υπάρχουν και οικονομικά συμφέροντα. Μπορεί εγώ, με την αθωότητα μου να μην το βλέπω. Αλλά υπάρχουν. Με τον τρόπο που το κάνω εγώ, όσο μπορώ να τα συνδυάζω όλα, θα το κάνω».

❝Αν με ρώταγες τι θα ήθελα να αλλάξω στην Ελλάδα,

πρώτα από όλα δεν θα ήταν η προσβασιμότητα ή το να κινούμαι με ασφάλεια.

Θα ήταν η νοοτροπία του κόσμου.

Να καταλάβουν όλοι ότι το άτομο με αναπηρία μπορεί να είναι ένα ενεργό άτομο,

με άποψη, με απόδοση, επαγγελματικά και προσωπικά❞

Β.Α.: Κι ένα μεγάλο θέμα: Ερωτικές σχέσεις και αναπηρία.

Ν.Κ.: «Εγώ νόμιζα στην αρχή ότι η ερωτική μου πορεία είχε τελειώσει. Δεν θεωρούσα ότι μπορεί να συνυπάρξει ένας αρτιμελής με έναν άνθρωπο με αναπηρία. Νόμιζα ότι αλλάζεις κατηγορία και πρέπει να βρεις κάτι «ίδιο» σε επίπεδο συντρόφου. Δεν είναι όμως έτσι. Και εξεπλάγην όταν κατάλαβα ότι μπορεί να υπάρξει φυσιολογική ερωτική πορεία. Είχα σχέση πριν το ατύχημα, συνεχίστηκε και μετά, αλλά τη σταμάτησα. Έφυγα εγώ γιατί πίστευα ότι έτσι έπρεπε. Στην πορεία, μέσα από την καθημερινότητα άλλαξα γνώμη. Σιγά σιγά άλλαξε η οπτική μου, δημιουργώντας σχέση με ένα άτομο με το οποίο ένιωσα ότι θα μπορούσα να κάνω μέχρι γάμο και οικογένεια».

Β.Α.: Στο εξωτερικό θα ήταν καλύτερα τα πράγματα;

Ν.Κ.: «Αν με ρώταγες τι θα ήθελα να αλλάξω στην Ελλάδα, πρώτα από όλα δεν θα ήταν η προσβασιμότητα ή το να κινούμαι με ασφάλεια. Θα ήταν η νοοτροπία του κόσμου. Να καταλάβουν όλοι ότι το άτομο με αναπηρία μπορεί να είναι ένα ενεργό άτομο, με άποψη, με απόδοση, επαγγελματικά και προσωπικά. Πρόσφατα ήμουν στο Λονδίνο και αισθανόμουν ως ένας από όλους τους άλλους. Αντίθετα εδώ νιώθω ότι ξεχωρίζω. Για μένα είναι πολύ σημαντικό να μην ακούς συνέχεια το γνωστό «μήπως θέλεις να σε βοηθήσω;». Αντιλαμβάνομαι ότι ο κόσμος έχει καλή διάθεση αλλά θα προτιμούσα να περνώ απαρατήρητος, να μην βλέπει ο άλλος αν κυκλοφορώ με αμαξίδιο ή με μπαστούνι ή με ένα πόδι. Πρώτα θα άλλαζα τη νοοτροπία του κόσμου και μετά τα πεζοδρόμια και τις ράμπες, που φυσικά είναι πολύ σημαντικά».

Β.Α.: Γιατί δεν πήγες στους; Παραολυμπιακούς της Ατλάντα;

Ν.Κ.: «Το’ 96 , ενώ είχα πιάσει τα όρια, δεν μου έδωσαν βοηθό για τη συμμετοχή μου. Ήταν πολύ δύσκολο να πάω μόνος και έτσι, απέρριψα τη συμμετοχή μου. Φέτος, δεν θα ήμουν στο Τόκιο γιατί το Boccia δεν είναι σαν την κολύμβηση που αν πιάσεις το όριο πας. Στη boccia, σε κάθε νίκη μαζεύεις βαθμούς. Χρειαζόμουν ακόμη αρκετούς βαθμούς για τους επόμενους Παραολυμπιακούς. Κοίταξα να εκμεταλλευτώ αυτό που γίνεται με το locdown στο μέγιστο βαθμό και να βγω καλύτερος προπονητικά. Το έχω καταφέρει σε πολύ μεγάλο βαθμό και τώρα η προοπτική σε κάθε τουρνουά είναι το μετάλλιο. Αυτό ίσως μου δώσει τη δυνατότητα στα επόμενα 2 χρόνια να φτάσω στην παγκόσμια εικοσάδα για να πάω στους Παραολυμπιακούς. Εάν συμμετάσχω το 2024 , υπάρχει πιθανότητα για καταγραφή στο Γκίνες, να γίνω ο αθλητής με 4 συμμετοχές σε Παρολυμπιακούς σε 4 διαφορετικά αθλήματα. Εκεί στοχεύω».

Β.Α.: Τι πιστεύεις για την ανάπτυξη του Παραολυμπιακού αθλητισμού στην Ελλάδα;

Ν.Κ.: «Χρειάζονται υποδομές σε συνεργασία με την Αθλητική Ομοσπονδία και την Παραολυμπιακή επιτροπή. Οι Δήμοι πρέπει να βοηθήσουν. Αν έχουν χώρους ανεκμετάλλευτους, να τους διαθέσουν ώστε να μπορούν τα σωματεία να αναπτύξουν εκεί τα αθλήματα. Δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα να νοικιάσουν χώρους για να αναπτυχθούν από μόνα τους. Με τη βοήθεια των Δήμων μπορεί να γίνει σε πολύ ικανοποιητικό επίπεδο. Τα άτομα που είναι κλεισμένα σπίτι τους μετά από το ατύχημά τους θα πρέπει να υποστηριχτούν ώστε σιγά σιγά να μπουν στον χώρο. Μπορεί και να βγουν αθλητές ίσως και πρωταθλητές, αλλά και να γίνει η κοινωνικοποίηση του ατόμου ώστε να εξελιχθεί και να παραμείνει ενεργός».

Β.Α.: Ήσουν υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος στο Ίλιον και ιδρυτικό μέλος στο Σύλλογο ΑμεΑ- Ιλίου. Θεωρείς ότι μπορούν να αλλάξουν πράγματα σε τοπικό επίπεδο, από τις γειτονιές και όχι από τα υπουργεία;

Ν.Κ.: «Όλα αυτά ξεκινάνε από εμάς. Από τα τόσα ταξίδια που έχω κάνει, κατάλαβα ότι ο κόσμος έξω είναι πιο ενεργός από τους Έλληνες, όχι γιατί εκεί γεννιούνται πιο ευαισθητοποιημένοι αλλά οι συνθήκες τους κάνουν. Ο αντίστοιχος Καναδός, Αυστραλός, Γερμανός, έχοντας λύσει βασικά προβλήματα -που εμείς έχουμε ακόμα εδώ- μπορεί να ασχοληθεί με τα κοινά και να διεκδικήσει ακόμα καλύτερες δομές. Ο Έλληνας δεν ξέρει καν αν την επόμενη μέρα θα έχει δουλειά. Αυτά τα προβλήματα δεν σε αφήνουν να ασχοληθείς με κάτι πιο πέρα . Βλέπεις γονείς που δεν είναι καν στο σύλλογο γονέων και κηδεμόνων στα σχολεία των παιδιών τους, γιατί δουλεύουν όλη μέρα. Για να αλλάξουν όμως τα πράγματα πρέπει εμείς οι ίδιοι οι πολίτες να ενεργοποιηθούμε και να πιέσουμε. Νομίζω ότι με αυτή την οπτική προσπαθώ και από τη δική μου πλευρά να βοηθήσω και για μένα αλλά κυρίως για τους επόμενους που θα ζήσουν σε αυτή την πόλη».

Β.Α.: Δώσε μια συμβουλή σε κάποιον που ξαφνικά αποκτά κινητική αναπηρία. Τι να κάνει ο ίδιος; Η οικογένειά του;

Ν.Κ.: «Το πρώτο πράγμα είναι να βγει από το σπίτι. Με κάθε τρόπο και κάθε κόστος. Να μην κλειστεί στο σπίτι. Αυτό που δεν πρέπει να κάνει είναι να αισθάνεται πως ο,τιδήποτε χρειάζεται θα του το έχει λύσει η οικογένειά του. Να μην τον καλομάθει, είναι πολύ σημαντικό να αποφύγουμε την υπερπροστασία γιατί έτσι, το άτομο χάνει κομμάτι της αυτονομίας του. Πρέπει να του δείχνουν ότι είναι ενεργός και ότι μπορεί να κάνει πράγματα, ίσως διαφορετικά, αλλά μπορεί».

Β.Α.: Τι εύχεσαι για το μέλλον;

Ν.Κ.: «Εύχομαι να βρίσκω το κίνητρο τη διάθεση και τη δύναμη να συνεχίσω να κάνω αυτό που θέλω, αυτό που ονειρεύομαι, να πάνε όλα καλά και να τελειώσω τη σχολή μου. Αν μπορέσω να συνδυάσω αθλητισμό και ψυχολογία θα μου άρεσε πολύ. Θεωρώ σημαντικό να κρατήσω τη φιλία με τους ανθρώπους που έχω γνωρίσει μέσα από τον χώρο αλλά και εκτός. Είναι πολύ σημαντικές οι προσωπικές σχέσεις , ερωτικές , φιλικές ή επαγγελματικές. Το κομμάτι της φιλίας είναι πολύ σημαντικό για τον άνθρωπο και θα πρέπει να το επιδιώκει και να το καλυτερεύει και να υπάρχει στη ζωή του».

Β.Α.: Τι θεωρείς προτιμότερο; Να έχει γεννηθεί ένας άνθρωπος με αναπηρία ή να συμβεί η αναπηρία αργότερα;

Ν.Κ.: «Δύσκολη ερώτηση. Εκ πρώτης άποψης , μια γρήγορη απάντηση θα ήταν να έχω γεννηθεί έτσι. Από την άλλη, αν αποκτήσεις στην πορεία αναπηρία, έχεις εικόνα και από τις 2 όψεις. Είναι πιο σφαιρικό, πιο ώριμο. Βλέπεις τα πράγματα διαφορετικά, συγκρίνεις. Όπως και να ‘χει με αναπηρία η αρτιμέλεια ο άνθρωπος είναι ίδιος. Και νομίζω ότι είναι άποψη και των περισσοτέρων»!!!

Ετικέτες:

Σχετικά με τον συντάκτη

Βαγγέλης Αυγουλάς

Δικηγόρος, Πρόεδρος της ΑΜΚΕ "Με Άλλα Μάτια", Τακτικός Εκπρόσωπος στην Ελλάδα της Διεθνούς Οργάνωσης VIEWS για νέους με προβλήματα όρασης

One comment for “Νίκος Καπλάνης : Όλη μου η ζωή είναι ο αθλητισμός.”

Νίκος Καπλάνης: έφυγε άδικα και πρόωρα, στα 48 του χρόνια... λέει:

12/06/2021 at 17:52

[…] Νίκος Καπλάνης : Όλη μου η ζωή είναι ο αθλητισμός… […]
Απάντηση

Νίκος Καπλάνης : Όλη μου η ζωή είναι ο αθλητισμός.