Κολάζ φωτογραφιών Νίκη Μπακογιάννη

Συνέντευξη στον Βαγγέλη Αυγουλά

Επιμέλεια: Δημήτρης Κωνσταντάρας

Ήταν 3 Αυγούστου του 1996, στην Ατλάντα, την αμερικάνικη πόλη που είχε «κλέψει» από την Αθήνα το δικαίωμα να φιλοξενήσει τους «Χρυσούς Ολυμπιακούς Αγώνες» της εκατονταετίας του θεσμού. Τελευταία ημέρα. Οι Έλληνες φίλαθλοι, «διψασμένοι» για μια διάκριση που δεν είχε έρθει. Εκατομμύρια φίλοι του κλασικού αθλητισμού και όλοι οι Έλληνες, απανταχού του πλανήτη, ήταν κολλημένοι μπροστά στους δέκτες της τηλεόρασης για ένα από τα ομορφότερα και πιο ενδιαφέροντα αγωνίσματα του στίβου: Το άλμα εις ύψος γυναικών, με το μεγάλο φαβορί, την Βουλγάρα Στέφκα Κονσταντίνοβα και τα άλλα μεγάλα ονόματα, η Μπαμπάκοβα, η Μπεβιλακουβα , η Ασταφέι…. κι ανάμεσά τους μια πολύ αγαπητή σε όλους αθλήτρια, η 28χρονη Νίκη Μπακογιάννη, δεύτερη στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα κλειστού στίβου την ίδια χρονιά με 1,96 μ. δεν είχε ελπίδες για μετάλλιο, αλλά για ένα καλό πλασάρισμα, έχοντας πετύχει πρόσφατα πανελλήνιο ρεκόρ με 1,97 μ.[ανεπίσημο 1.98 μ σε αγώνες στην Καλαμάτα ,στην τέταρτη προσπάθεια που έκανε ] «Ξεπέρασε τη φύση» έλεγαν διάφοροι ειδικοί αφού η Νίκη ήταν σχετικά κοντή για άλμα εις ύψος και με ύψος 1.70 είχε ξεπεράσει κατά 27 εκατοστά το ύψος της. Η Νίκη κάνοντας μια τρομερή εμφάνιση και συντρίβοντας το ρεκόρ της, εμφανίστηκε στους δέκτες της τηλεόρασης, για να προσπαθήσει να «περάσει» τα …. 2.03 ! Ο σχολιαστής του BBC δεν ήξερε τι να πει. «Μα από πού στο διάβολο εμφανίστηκε αυτή η κοντούλα Ελληνίδα που δεν μπορώ ούτε το όνομά της να προφέρω, να διεκδικεί μετάλλιο και να απειλεί την Κονσταντίνοβα;».

Το άλμα της Νίκης ήταν πέρα από κάθε φαντασία. Πέρασε σαν γλάρος επάνω από τον πήχη, ξεπέρασε τα 2.03, έκανε Πανελλήνιο ρεκόρ, «καπάρωσε» ένα μετάλλιο, μπήκε στο Βιβλίο Γκίνες των Ρεκόρ ως η αθλήτρια που πήδηξε ψηλότερα από το ύψος της απ΄ όλες τις αθλήτριες στην ιστορία κι έκανε τους Έλληνες και τις Ελληνίδες να «εισπράξουν» μια από τις μεγαλύτερες επιτυχίες του αθλητισμού μας.

Σήμερα, θυμάται εκείνες τις στιγμές πριν από 23 χρόνια και σκέφτεται: «Στο ταξίδι του αθλητισμού όλα αυτά τα χρόνια βίωσα πολλά συναισθήματα, αρνητικά και θετικά, ήττες και νίκες, χαρά και λύπη, απόρριψη και αποδοχή, μα μοναδικός μου στόχος ήταν να υπερβαίνω τον εαυτό μου και να γίνομαι καλύτερη αθλήτρια, καλύτερος άνθρωπος. Σε δύσκολες στιγμές χρειάστηκε να ψάξω βαθιά μέσα μου για να βρω δύναμη, να βρω μια σπίθα, μια φλόγα που θα με έκανε δυνατή, αυτή τη δύναμη εύχομαι να την έχουμε όλοι μας. Ο αθλητισμός είναι ένα όχημα για να γνωρίσεις τον εαυτό σου!»

Μίλησα με τη Νίκη Μπακογιάννη προ ημερών. Ήμουν πολύ μικρός τότε, κάτι θυμάμαι από τη χαρά και τους πανηγυρισμούς αλλά μελετώντας την πορεία αυτής της καταπληκτικής γυναίκας που σήμερα είναι μητέρα και έχει δυο παιδιά , είναι ακόμα αξιωματικός στις Ένοπλες Δυνάμεις και ασχολείται όσο μπορεί με τον αθλητισμό, και συνεχίζει τις μεταπτυχιακές της σπουδές στο τομέα της προστασίας του περιβάλλοντος . Τι κρατώ περισσότερο απ΄όσα μού είπε; Αυτή τη φράση:

«Πάντα παρατηρούσα και έβλεπα πώς ο κάθε άνθρωπος αντιλαμβάνεται κάποια πράγματα στη ζωή του και προχωράει. Έχω πολλούς φίλους αθλητές με κινητικά προβλήματα, με προβλήματα όρασης και ακοής όπου έχουν καταφέρει σημαντικά πράγματα στη ζωή τους. Ίσως ένας μη ανάπηρος να μπορεί να βλέπει ή να ακούει ή να μην έχει θέμα με κάποιο μέλος του σώματός του και να θεωρείται ότι είναι «νορμάλ» ενώ παράλληλα υπάρχουν πολλές έννοιες αναπηρίας σε πολλούς ανθρώπους».

Β.Α.: Κι αυτή ήταν μια απάντησή της στο ερώτημα για το μήνυμά της, την αίσθησή της για τους ανθρώπους με αναπηρία. Είπε και πολύ περισσότερα :

«Εγώ τους θαυμάζω όλους τους ανθρώπους που είτε γεννήθηκαν με αναπηρία ή κατά τη διάρκεια της ζωής τους μπορεί να τούς έτυχε από κάποιο ατυχές γεγονός γιατί καταφέρνουν να ξεπερνούν τον εαυτό τους. Θεωρώ ότι όλα αυτά τους κάνουν να πάνε ένα επίπεδο παραπάνω, δηλαδή ν’ ανέβουν και ψυχικά και εγκεφαλικά πολλές μονάδες παραπάνω από τους απλούς, μη ανάπηρους. Βλέπω τον άλλον άνθρωπο σαν μια ψυχή. Πιστεύω ότι στο ταξίδι της ψυχής που κάνουμε όλοι έχουμε να περάσουμε από πολλά μαθήματα».

Ο Βαγγέλης Αυγουλάς με την Νίκη Μπακογιάννη

{…χαιρόμουν που η Ελλάδα είχε τη δυνατότητα να διοργανώσει τους Ολυμπιακούς Αγώνες μετά από 104 χρόνια,

όμως αυτό που έβλεπα ήταν ότι ο κόσμος στην Ελλάδα αυτό το γεγονός δεν το αγκάλιασε τόσο ώστε να συμμετέχει. 

Νομίζω ότι έφταιξε πιο πολύ η έλλειψη αθλητικής παιδείας που υπήρχε και υπάρχει.}

Ολυμπιακοί Αγώνες στην Ελλάδα

Β.Α.: Το 2004 δεν απόλαυσες, λόγω ενός τραυματισμού, την Ολυμπιάδα στην Αθήνα. Η αίσθηση του να γίνεται στη χώρα σου αυτό το ιστορικό γεγονός και να μην μπορείς να είσαι εκεί ποια είναι;

Ν.Μ.: «Εγώ πριν το 2004 είχα γεννήσει τα παιδιά μου, έκανα δυο γιούς, το 2001 και το 2003. Για μεγάλο χρονικό διάστημα περίπου τρία χρόνια, έμεινα εκτός αγώνων και εκτός προπόνησης και σκέφτηκα να κάνω μια προετοιμασία μήπως και προλάβω να έχω τη δυνατότητα να αγωνιστώ μέσα στη πατρίδα μου. Έκανα τον κλειστό στίβο το 2004 όπου κέρδισα στο πανελλήνιο πρωτάθλημα και συνέχισα την προετοιμασία για τον ανοικτό στίβο. Ήθελα να αγωνιστώ μέσα στην πατρίδα μου. Δεν το κατάφερα γιατί τραυματίστηκα στη μέση πολύ σοβαρά και έχασα πολλές προπονήσεις αυτό είχε σαν συνέπεια να μην προλάβω να είμαι έτοιμη. Παρακολούθησα όμως τους αγώνες και είχα την τύχη να δω από κοντά πολλούς Έλληνες αθλητές, να τα καταφέρνουν και να κάνουν κάποιες επιτυχίες.

Β.Α.: Χαιρόσουν μ’ αυτούς; Στενοχωριόσουν που δεν ήσουν εκεί;

«Δεν μπορώ να πω ότι στενοχωριόμουν, βεβαίως χαιρόμουν που η Ελλάδα είχε τη δυνατότητα να διοργανώσει τους Ολυμπιακούς Αγώνες μετά από 104 χρόνια, όμως αυτό που έβλεπα ήταν ότι ο κόσμος στην Ελλάδα αυτό το γεγονός δεν το αγκάλιασε τόσο ώστε να συμμετέχει. Οι αγώνες γινόταν σε περίοδο διακοπών και τα σταδία δεν ήταν και τόσο γεμάτα όπως συνέβαινε σε άλλες χώρες που είχαν διοργανώσει ολυμπιακούς αγώνες. Νομίζω ότι έφταιξε πιο πολύ η έλλειψη αθλητικής παιδείας που υπήρχε και υπάρχει. Η Ελλάδα γέννησε τους Ολυμπιακούς Αγώνες και ο Πιερ ντε Κουμπερτέν που θεωρείται ο πατέρας των σύγχρονων ολυμπιακών αγώνων τους ξανάφερε το 1896 στην Ελλάδα μαζί με τον Δημήτριο Βικέλα τον πρώτο πρόεδρο της Διεθνής Ολυμπιακής Επιτροπής. Είναι ένα γεγονός στο οποίο συμμετέχει πολύς κόσμος. Το παρακολουθούν από την τηλεόραση πάνω από 5 δισεκατομμύρια, είναι το μεγαλύτερο γεγονός σ’ όλο τον κόσμο. Η Ελλάδα όμως δεν έχει υποδομές αθλητικής παιδείας ώστε να υποδεχτεί αυτό το γεγονός και στη πορεία να μπορεί να υποδέχεται και άλλα αθλητικά παγκόσμια γεγονότα σε διάφορα αθλήματα. Τα στάδια και οι χώροι όπου έγιναν οι αγώνες θεωρούνται πολιτιστική κληρονομία για την Ελλάδα και όταν έχεις τις εγκαταστάσεις και τις υποδομές πρέπει να τις χρησιμοποιήσεις και να δώσεις ευκαιρίες στις επόμενες γενιές, να φτιάξεις προγράμματα, επισκέψεις για τουρισμό και σχολεία οργανωμένα, να διοργανώνεις αγώνες έτσι ώστε να μπορείς να διατηρείς την επαφή σου. Αυτή τη στιγμή, οι αθλητικές εγκαταστάσεις, είναι σε κατάσταση πολύ άσχημη κατάσταση και χρειάζονται συντήρηση . Κι αυτό συμβαίνει γιατί δεν υπήρχε ένα πλάνο για το μέλλον. Σε άλλες χώρες, ας πούμε στο Σύδνεϋ της Αυστραλίας μερικά από τα στάδια όπου έγιναν οι αγώνες ήταν … προκάτ. Στήθηκαν, έγιναν οι αγώνες και μετά διαλύθηκαν. Θα μπορούσε και η Ελλάδα να είχε κάνει κάτι ανάλογο και όχι να έχει στάδια αυτή τη στιγμή και να μην ξέρει τι να τα κάνει και πώς να τα χρησιμοποιήσει και πώς να τα συντηρήσει».

Β.Α.: Αν σου έλεγαν σήμερα ότι θέλουμε τη γνώμη σου, την υπογραφή σου, ότι θα έχεις αποφασιστικό ρόλο για να πάμε στην Ελλάδα να ξαναφέρουμε, μετά το Τόκυο, τους επόμενους Ολυμπιακούς Αγώνες εδώ, θα μας άφηνες να τους ξανακάνουμε;

Ν.Μ.:«Δεν ξέρω αν η Ελλάδα, αυτή τη στιγμή στην κατάσταση που είναι μπορεί να διοργανώσει Ολυμπιακούς Αγώνες. Είμαστε σε μια δύσκολη κατάσταση λόγω της κρίσης. Αυτό δεν σημαίνει ότι η Ελλάδα δεν θα μπορούσε και να τους κάνει, θα ήθελε ένα πολύ οργανωμένο πλάνο. Γιατί οι εγκαταστάσεις ήδη υπάρχουν, από κει και πέρα πρέπει να υπάρχουν και κατάλληλοι άνθρωποι για να μπορέσουν να τα στηρίξουν όλα αυτά πάνω σε γερές βάσεις. Έτσι ώστε η Ελλάδα να μη μπει μέσα, αλλά να έχει ένα κέρδος από όλο αυτό. κέρδος που μπορεί να έχει να κάνει με τον τουρισμό, με την προβολή της χώρας και με πολλαπλές υποδομές σε πολλούς τομείς».

Β.Α.: Τι κάνει ζημιά στον ελληνικό στίβο σήμερα θεωρείς; Έλλειψη χρηματοδότησης; Κόσμος σε λάθος θέσεις;

Ν.Μ.: «Γενικά στην Ελλάδα θα πρέπει να υπάρχει ένα ουσιαστικός σχεδιασμός που να στοχεύει στο μαζικό αθλητισμό. Και μετέπειτα να πάει πιο οργανωμένα στον πρωταθλητισμό. Αυτή τη στιγμή υπάρχουν σύλλογοι με μεγάλο φυτώριο παιδιών σε όλη την Ελλάδα , το οποίο αυτό αρχίζει και φαίνεται και θα φανεί πιο πολύ στα επόμενα χρόνια. Αν ένας σύλλογος έχει 300-400 παιδιά, χρειάζονται 3-4 χρόνια για ν’ αρχίσει να φαίνεται η δουλειά. Δεν υπάρχουν και κατάλληλοι χώροι. Πολλά στάδια στην Ελλάδα είναι σε πολύ άσχημη κατάσταση και δεν μιλάω μόνο για το στίβο. Μιλάω για όλα σχεδόν τα αθλήματα. Στην Αθήνα που έχει το μεγαλύτερο πληθυσμό, οι χώροι που υπάρχουν είναι λιγότεροι από τις ανάγκες. Και δεν υπάρχει και τόσο ανεπτυγμένος μαζικός αθλητισμός για όλες τις ηλικίες. Όχι από τους διάφορους αγώνες δρόμων που έχουν πολύ μεγάλη ανάπτυξη. ΜΑΖΙΚΟΣ αθλητισμός για πάρα πολλά αθλήματα. Να μπουν νέα παιδιά, εκατοντάδες, χιλιάδες ίσως σε γήπεδα, στάδια, γυμναστήρια, αθλητικούς χώρους». Και το άλλο σημαντικό είναι και η χρηματοδότηση από το κράτος που έχει μειωθεί σημαντικά τα τελευταία χρόνια προς τις ομοσπονδίες, καθώς και τα κομμένα και μειωμένα κίνητρα προς τους νέους αθλητές που προσπαθούν να συνδυάσουν σχολειό και αθλητισμό μαζί κάτι πολύ δύσκολο άλλα όχι ακατόρθωτο.

Β.Α.: Ασχολείσαι από όσο διάβασα με διάφορα εκπαιδευτικά, αθλητικά προγράμματα για νέους;

Ν.Μ.: «Έχω κάνει διάφορα. Έχω διοργανώσει παιδικά camp καλοκαιρινά για παιδιά. Έχω κάνει προγράμματα στους Ρομά, σε μετανάστες, σε πρόσφυγες».

Β.Α.: Με δική σου πρωτοβουλία ή σε συνεργασία με φορείς;

Ν.Μ.:«Και με δική μου πρωτοβουλία και σε συνεργασία και με κάποιους άλλους. Συμμετέχω και σε διάφορα προγράμματα που έκανε η ελληνική επιτροπή με την Ολυμπιακή Ακαδημία σε σχολεία σε όλη την Ελλάδα . Με το σύλλογο των ολυμπιονικών και την Ολυμπιακή εκεχειρία . Αλλά και μόνη μου πάω σε σχολεία. Υπάρχει επαφή με τα παιδιά».

Το πρώτο πράγμα που πρέπει να μάθει ένα παιδί είναι να κολυμπάει.

Β.Α.: Γιατί λοιπόν ένα νέο παιδί σήμερα να ασχοληθεί με το στίβο και να μην γίνει ποδοσφαιριστής που το προβάλει συνέχεια η τηλεόραση, ποδόσφαιρο, μπάσκετ, πολλά λεφτά σε αυτά τα αθλήματα; Τι τους λες;

Ν.Μ.: «Οι μικρές ηλικίες μπορούν να αποφασίσουν και να κάνουν όποιο άθλημα αγαπήσει το κάθε παιδί και του αρέσει. Υπάρχουν παιδιά που τους αρέσουν τα ομαδικά και παιδιά που τους αρέσουν τα ατομικά αθλήματα. Υπάρχουν όμως και περιπτώσεις παιδιών που για να κοινωνικοποιηθούν περισσότερο, πρέπει να συμμετάσχουν, να νοιώσουν και την έννοια της ομάδας. Εγώ προτείνω το πρώτο πράγμα που πρέπει να μάθει ένα παιδί είναι να κολυμπάει. Επειδή έχουμε θάλασσες και η χώρα μας περιτριγυρίζεται από θάλασσα, είναι πολύ σημαντικό ένα παιδί στην Ελλάδα να ξέρει να κολυμπάει από πολύ μικρή ηλικία. Από εκεί και πέρα αν θέλει να κάνει στίβο , καλώς. Ο στίβος είναι η βάση για πάρα πολλά αθλήματα. Δηλαδή σε βοηθάει ο στίβος να έχεις μια καλή φυσική κατάσταση και να γνωρίζεις τις δυνατότητες του σώματός σου. Μαθαίνεις το σώμα σου και σου δίνεται η δυνατότητα να αναπτύξεις και άλλες δεξιότητες, οι οποίες είναι πολύ καλές και για το σχολείο αργότερα ως άνθρωπος . Ο στίβος σε βάζει σε μια κατάσταση να προσπαθείς να μαθαίνεις τα όριά σου, τα παιδιά συμμετέχουν σε παιδικούς αγώνες όπου ο στόχος δεν είναι να κερδίσουν, αλλά να νιώσουν το σώμα τους, τις δυνατότητες τους, την ψυχή τους, το πνεύμα τους. Πράγματα που όταν δεν κάνεις αθλητισμό, δεν μπορείς να τα νιώσεις τόσο πολύ. Βέβαια αν είσαι καλλιτεχνική φύση, επίσης θα βοηθηθείς για να βγάλεις τη φαντασία σου. Ο αθλητισμός σου δίνει πάρα πολλές δυνατότητες».

{Και εγώ είμαι 1.70. Αυτό ήταν και εμπόδιο, αλλά ήταν και ένας τρόπος στο να βάλω ένα στοίχημα με τον εαυτό μου,

ήταν μια πρόκληση για μένα, το να αποδείξω στον εαυτό μου ότι μπορώ να κάνω και περισσότερα πράγματα από αυτά που οι άλλοι πίστευαν.

Γιατί πιστεύω ότι δεν υπάρχουν όρια. Ότι τα όρια τα βάζουμε εμείς οι άνθρωποι μέσα στο μυαλό μας.}

Όταν ξεκινούσα, όλοι με θεωρούσαν κοντή για το ύψος

Β.Α.: Ξέρουμε για το ρεκόρ Guinness , για το ασημένιο μετάλλιο σε σχέση με το ανάστημά σου…. τελικά η σωματική σου διάπλαση, σε βοήθησε να πετύχεις κάποια πράγματα ή σε εμπόδισε να κάνεις ακόμη μεγαλύτερα; Που έχεις καταλήξει;

Ν.Μ.: «Όταν ήμουν πιο μικρή, δεν θεωρούσα ότι δεν θα μπορούσα να κάνω άλμα εις ύψος. Οι άλλοι θεωρούσαν ότι είμαι κοντή . Θεωρούσαν ότι θα έπρεπε να είμαι πάνω από 1.80. Και εγώ είμαι 1.70. Αυτό ήταν και εμπόδιο, αλλά ήταν και ένας τρόπος στο να βάλω ένα στοίχημα με τον εαυτό μου, ήταν μια πρόκληση για μένα, το να αποδείξω στον εαυτό μου ότι μπορώ να κάνω και περισσότερα πράγματα από αυτά που οι άλλοι πίστευαν. Γιατί πιστεύω ότι δεν υπάρχουν όρια. Ότι τα όρια τα βάζουμε εμείς οι άνθρωποι μέσα στο μυαλό μας. Σίγουρα δε θεωρώ ότι θα μπορούσα να πηδήσω 2.20, αλλά νομίζω όμως ένας παράγοντας που είναι η ψυχή ή οι άλλες ικανότητες που μπορεί να έχει ένας άνθρωπος, μπορεί να τον βοηθήσουν να φτάσει σε επιδόσεις που άλλος ούτε καν τις φαντάζεται.

Υπάρχουν δηλαδή και άντρες αθλητές που είναι 1.80 και έχουν πηδήσει 2.40. Έχουν πηδήσει 60 πόντους πάνω από το ύψος τους. Εγώ πήδησα περίπου γύρω στους 33 πόντους πάνω από το ύψος μου σαν γυναίκα δηλαδή. Υπάρχουν άντρες όμως που έχουν κάνει τα διπλάσια σε πόντους . Άρα λοιπόν για μένα δεν υπάρχουν όρια, έτσι όπως τα βάζουν οι άνθρωποι. Γιατί μπορεί ένας ψηλός να έχει το ύψος, αλλά να μην έχει άλλες ικανότητες. Δηλαδή να μην είναι τόσο γρήγορος να μην έχει συντονισμό του σώματος και να μην είναι και δυνατός. Να μην έχει έκρηξη ή να μην έχει καλή ψυχολογία. Εγώ ήμουν και δυνατή και γρήγορη και έκρηξη είχα και αλτικότητα είχα και καλή ψυχολογία είχα. Το μόνο που μου έλειπε ήταν οι 5-10 πόντοι, που μπορεί να με έφερναν στο να μπορέσω να κάνω και παγκόσμιο ρεκόρ. Αν και οι 33 πόντοι μπορούν να θεωρηθούν και παγκόσμιο ρεκόρ. Αν το βάλουμε σε συνδυασμό με το ανάστημα».

Β.Α.: Οι δυο γιοι σου που τώρα καταλαβαίνουν αρκετά καλά, πως το βιώνουν που έχουν μια μητέρα διάσημη, ολυμπιονίκη. Το ζουν; Το εισπράττουν από τον περίγυρο τους; Σου λένε πράγματα;

Ν.Μ.: «Εγώ γενικά από πολύ μικρά που ήταν τα παιδιά μου, δεν είχα μέσα στο χώρο που μεγαλώσανε πολλά πράγματα, μετάλλια και κύπελλα, όλα αυτά. Και ένας λόγος που δεν είχα ήταν γιατί δεν ήθελα να υπάρχουν όλα αυτά και να γίνεται μία σύγκριση. «Κοίταξε μαμά, αυτό εγώ θα καταφέρω να το κάνω;». Τους άφησα τελείως ελεύθερους να αποφασίσουν και να επιλέξουν τα αθλήματα και αυτά που τους ταίριαζαν. Έχουν περάσει από πολλά αθλήματα. Είναι παιδιά τα οποία βέβαια ακούνε τον περίγυρο. Δηλαδή ο κόσμος τους λέει «η μαμά σου ήτανε πολύ μεγάλη αθλήτρια». Νομίζω ότι ακόμα δεν έχουν συνειδητοποιήσει το μέγεθος. Ίσως μεγαλώνοντας».

Η επιτυχία έρχεται όταν αντιμετωπίζεις προκλήσεις

Β.Α.: Έφτασες στο ασημένιο μετάλλιο στην ολυμπιάδα με μια μαγική διαδρομή, από τη μια στιγμή στην άλλη δηλαδή ή υπήρχαν δυσκολίες που τις ξεπέρασες; Ήταν όλα ρόδινα και βρέθηκες στην επιτυχία;

Ν.Μ.: «Μα η επιτυχία δεν έρχεται όταν είναι όλα στρωμένα και ρόδινα. Έρχεται όταν έχεις να αντιμετωπίσεις προκλήσεις στη ζωή σου. Οι οποίες σε πάνε παραπάνω από ότι ήσουν πριν. Εγώ γεννήθηκα στη Λαμία, έφυγα από πολύ μικρή όταν πήγαινα σχολείο ήδη. Ήρθα στην Αθήνα και έμενα στους ξενώνες στο Ολυμπιακό στάδιο. Το πρωί πήγαινα σχολείο και το απόγευμα έκανα προπόνηση. Οι γονείς μου ήταν στη Λαμία. Ήταν μια απόφαση που την πήρα εγώ και οι γονείς μου συμφώνησαν. Έφυγα όταν ήμουν 16 στα 17. Τότε δεν αντιλήφθηκα τι σήμαινε αυτή η συμπεριφορά των γονιών μου. Το αντιλήφθηκα όταν τους έχασα, πριν από 5-6 χρόνια. Αντιλήφθηκα τότε ότι όταν χάνεις πλέον τους γονείς σου, αντιλαμβάνεσαι πολλά πράγματα γι’ αυτούς. Εκεί λοιπόν αντιλήφθηκα ότι οι γονείς αυτοί που με γέννησαν και μου δώσανε ζωή, με αφήσανε πολύ ελεύθερη να επιλέξω και να κάνω πράγματα στη ζωή μου. Βέβαια και εγώ τα διεκδίκησα. Και εκεί συνειδητοποίησα ότι έπρεπε να τους ευχαριστήσω για αυτή τη δυνατότητα που μου έδωσαν, να κάνω αυτό το ταξίδι και να ανακαλύψω τις δικές μου κρυμμένες δυνάμεις. Δεν το κάνουν όλοι οι γονείς αυτό. Και εκεί είδα ότι αυτοί οι γονείς μου έδωσαν αυτή τη δυνατότητα από πολύ μικρή. Και όλη αυτή τη διαδρομή, την έκανα μόνη μου. Βέβαια ήξερα ότι οι γονείς μου ήταν εκεί και με στήριζαν σε κάποια πράγματα. Από ένα σημείο και μετά, ανακάλυπτα εγώ από μόνη μου τη δύναμη που είχα μέσα μου. Υπήρχαν στιγμές που πετύχαινα τους στόχους και άλλες φορές που δεν τους πετύχαινα. Δηλαδή δεν είναι μια διαδρομή που είναι στρωμένη πάντα με επιτυχίες. Και όταν είναι στρωμένη και με επιτυχίες , δεν αντιλαμβάνεσαι και κάποια άλλα πράγματα. Πρέπει να ζήσεις και αποτυχίες γιατί μέσα από τις αποτυχίες γίνεσαι πιο δυνατός. Η αποτυχία σε κρατάει σε μία ισορροπία, πατάς στα πόδια σου. Οι πολλές επιτυχίες κάπου σε κάνουν να μην πατάς και στο έδαφος τόσο πολύ. Δηλαδή αρχίζεις και τα βλέπεις τα πράγματα λίγο πιο, όχι εγωιστικά, πώς να το πω, ότι είσαι εσύ και μόνο εσύ. Είμαστε εμείς μόνοι μας, αλλά μερικές φορές πρέπει να είμαστε και λίγο πιο ταπεινοί, να ζούμε και όπως ζουν και όλοι οι άνθρωποι και να πορευόμαστε».

Β.Α.: Υπήρχαν φορές που φοβόσουν ότι η μεγάλη αναγνώριση , η μεγάλη επιτυχία, τα μέσα ενημέρωσης, η διασημότητα και οι διακρίσεις θα σε αποπροσανατόλιζαν, θα έχανες το δρόμο της ταπεινότητας που είχες εσύ κρατήσει στη ζωή σου;

Ν.Μ.: «Ναι. Υπήρχαν στιγμές , τότε που απέκτησα μιαν αναγνωρισιμότητα , που επειδή ήμουν λίγο πιο κλειστή σαν άνθρωπος, δεν ήθελα πολλά – πολλά. Αντιδρούσα μερικές φορές παρορμητικά. Και απέφευγα αυτό το οποίο είχε σαν συνέπεια να θεωρούμαι, όχι ντίβα, αλλά άτομο με ιδιαιτερότητες. Αυτό το έκανα πιο πολύ γιατί ήθελα πάντα να έχω το χώρο μου. Ήθελα να έχω χώρο να μπορώ να κάθομαι μόνη μου, να μπορώ να αφουγκράζομαι τον εαυτό μου, τη μοναξιά μου ….»

Β.Α.: Έχεις πει κάποια «όχι» που θεωρείς ότι σου κόστισαν ; Ευκαιρίες, χρήματα, οτιδήποτε., ακριβώς για να προστατέψεις τον εαυτό σου;

Ν.Μ.: « Ναι. Έχω πει και όχι. Αλλά λειτουργώ και λίγο ενστικτωδώς. Όταν ήρθα από τη Λαμία στην Αθήνα, το ένστικτό μου ακολούθησα. Δηλαδή ακολουθώ και το μέσα μου. Γιατί το μέσα μας δεν είναι λανθασμένο. Δηλαδή είναι αυτό που νιώθουμε. Και όταν έχεις επαφή με το μέσα σου δεν θα σου πει ποτέ κάτι λάθος ότι κάνεις».

Β.Α.: Τελικά σε τι βαθμό πιστεύεις ότι σε έχει βοηθήσει η πολιτεία; Αν βέβαια σε έχει βοηθήσει..

Ν.Μ.: «Μπορώ να πω ότι όσο ήμουν αθλήτρια είχα το προνόμιο να μένω στους ξενώνες, το να μπορώ να έχω κάποια οδοιπορικά το μήνα, το να μπορώ μετά τους Ολυμπιακούς να είμαι στο στρατό αν θέλεις να μιλήσουμε και για μια επαγγελματική αποκατάσταση. Θεωρώ ότι με βοήθησε. Δηλαδή η πολιτεία συμβάλλει κατά κάποιο τρόπο δίνοντας αυτές τις δυνατότητες. Γιατί εγώ δεν ήμουν ένα παιδί το οποίο ζούσε στην Αθήνα και ήταν όλα στρωμένα από την οικογένειά μου, αλλά ήρθα από τη Λαμία μόνη μου εδώ, είχα κάπου να μείνω και οι πόροι μου ήταν από την ομοσπονδία. Και κάτι άλλο: Επειδή έκανα πολλά χρόνια πρωταθλητισμό δεν μπορούσα συγχρόνως να δουλεύω. Πολύ δύσκολο να κάνεις και προπόνηση και να δουλεύεις. Μετά τους Ολυμπιακούς μου έδωσε τη δυνατότητα να έχω μια επαγγελματική αποκατάσταση. Θεωρώ ότι με βοήθησε.

Βέβαια πιστεύω ότι και πάνω σε αυτό το κομμάτι θα μπορούσαν να γίνουν περισσότερα πράγματα και καλύτερα για έναν αθλητή ο οποίος φτάνει σε υψηλές επιδόσεις. Δηλαδή θα μπορούσε παραδείγματος χάρη για επαγγελματική αποκατάσταση να υπάρχει ένας φορέας όπου θα ανήκουν όλοι οι ολυμπιονίκες και αθλητές που επέτυχαν διακρίσεις όπως γίνεται σε κάποιες άλλες χώρες του εξωτερικού και από κει και πέρα αυτός ο αθλητής να είναι ενταγμένος σε κάποια προγράμματα, τα οποία να έχουν σχέση μόνο με τον αθλητισμό και την προώθηση του αθλητισμού στις νέες γενιές, στα παιδιά ή και σε διάφορα άλλα προγράμματα» με σκοπό την προαγωγή του αθλητισμού, της ολυμπιακής ιδέας της σωστής διατροφής, με οργανωμένες ομιλίες στα σχολεία .

Β.Α.: Καλό είναι να μη διορίζεστε όπου να ναι..

Ν.Μ.: «Ναι, αυτό το ότι διοριζόμαστε «όπου να ναι» δεν είναι καλό. Το να είμαι σε ένα γραφείο, μπροστά σε ένα υπολογιστή δεν είναι κάτι που σε κάνει να προσφέρεις αυτά που έζησες τις εμπειρίες . Γιατί όταν το κράτος έχει επενδύσει πάνω μου, για να καταφέρω να κάνω μία επίδοση, να φέρω για την πατρίδα μου ένα μετάλλιο, σημαίνει ότι έχει επενδύσει. Αλλά αυτή την επένδυση δεν τη «βγάζει» μετά. Δεν του δίνει τη δυνατότητα όπως πιστεύω ότι θα μπορούσε, μετά το τέλος της αθλητικής του καριέρας να συνεχίσει στον ίδιο χώρο όπου ήταν . Πολλοί αθλητές έχουν κάνει σπουδές και είναι έτοιμοι να προσφέρουν.

Β.Α.: Τα μέσα ενημέρωσης θεωρείς ότι κάνουν κάτι λάθος στην προβολή του αθλητισμού;

Ν.Μ.: «Ναι. Αυτό που κάνουν είναι ότι προβάλλουν μόνο το ποδόσφαιρο και το μπάσκετ. Τα οποία – αν σκεφτείς τις μεγάλες επιτυχίες – στην Ελλάδα δεν τις έχουν φέρει μόνο αυτά τα αθλήματα . Τις έχουν φέρει τα πιο μικρά αθλήματα. Αθλήματα τα οποία δεν προβάλλονται καν. Πιστεύω ότι κατευθύνουν ουσιαστικά το τηλεοπτικό κοινό να βλέπουν αυτά που θέλουν τα ΜΜΕ τα οποία έχουν να κάνουν με διάφορους λόγους. Όταν σου δίνει μια μασημένη τροφή, αυτό μαθαίνεις να βλέπεις. Δεν έχει το τηλεοπτικό κοινό άλλες δυνατότητες να δει και κάτι παραπάνω. Βέβαια δεν μπορώ να πω ότι και το μπάσκετ και το ποδόσφαιρο δεν μ’ αρέσουν σαν αθλήματα. Και το μπάσκετ έχει κάνει πολλές επιτυχίες. Υπάρχουν όμως και άλλα πιο μικρά αθλήματα τα οποία θα μπορούσαν να έχουν μεγαλύτερη προβολή.

Β.Α.: Κάποιος αθλητής που θα ήθελες πάρα πολύ να γνωρίσεις, αλλά δεν πρόλαβες ή δεν τα κατάφερες τελικά, που θαύμαζες αλλά δεν μπορέσατε να έρθετε κοντά;

Ν.Μ.: «Δεν μπορώ να πω ότι υπάρχει κάποιος. Τον Φόσμπερι ας πούμε τον γνώρισα. Αυτόν τον θαυμάσιο αθλητή που δημιούργησε το καινούριο στυλ στο άλμα εις ύψος, αυτό που χρησιμοποιούμε όλοι πλέον. Τη Γιολαντα Μπαλας μία άλλη πολύ μεγάλη, Ρουμάνα αθλήτρια του ύψους που μεσουράνησε τη δεκαετία του 60, έτυχε και τη γνώρισα. Τις έχω γνωρίσει σχεδόν όλες. Εγώ θα ήθελα πάρα πολύ να είχα γνωρίσει και άλλους πιο παλιούς αθλητές οι οποίοι τώρα δεν είναι εν ζωή, Όπως τον Τσικλητήρα. Ο Τσικλητήρας , όπως διάβασα, ήταν ένας πολύ μεγάλος αθλητής. Ο οποίος κατάφερε και πήρε μετάλλια στους Ολυμπιακούς και του 1908 και του 12. Έκανε ύψος και μήκος άνευ φοράς Ένα άλλο στυλ. Πολύ δύσκολο. Οι επιδόσεις που έκανε ήταν τεράστιες για την εποχή.

Β.Α.: Διαβάζεις για τη ζωή αθλητών λοιπόν;

Ν.Μ.: «Ναι, μ’ αρέσει. Η σύντομη ζωή του Τσικλητήρα ήταν εντυπωσιακή. Πέθανε στα 25 του, στον Α΄.Βαλκανικό Πόλεμο όπου ήθελε πολύ να πάει αν και μπορούσε να το αποφύγει. Αρρώστησε από σοβαρής μορφής φυματιώδους μηνιγγίτιδας για την οποία τότε δεν υπήρχε θεραπεία και πέθανε. Υπήρχαν στο παρελθόν πολλοί αθλητές που δεν έχουν προβληθεί ιδιαίτερα. Μπορεί και τυχαία. Τον Μπίμον που είχε κάνει παγκόσμιο στο μήκος το 1968, στους Ολυμπιακούς τού Μεξικού με 8.90 ποιος τον θυμάται; Πολύ μεγάλη επίδοση. Παγκόσμιο ρεκόρ που κράτησε 23 χρόνια. Και τον Πελέ έχει τύχει και τον έχω γνωρίσει. Εμένα μπορώ να πω ότι με τραβάνε πιο πολύ οι αθλητές που πέρα από ότι έχουν κάνει στον αθλητισμό, κάνανε κ άλλα σημαντικά πράγματα στη ζωή τους ή είχαν κάποιες ιδιαιτερότητες ή πέρασαν από δυσκολίες….

{…με το που ξεκίνησα, ήξερα ότι το είχα περάσει.

Και ειδικά όταν πάτησα ένιωσα ακόμα και το μικρό μου δαχτυλάκι να σπρώχνει και αυτό.

Και λες «βγήκα δεύτερη». Στο είχε πει το σώμα σου, η ψυχή σου, το μυαλό σου». Αυτό.

Δηλαδή το να μπορείς εκείνη την ώρα να αντιλαμβάνεσαι στο εκατοστό του δευτερολέπτου τη σκέψη σου.}

Θέλω να βλέπω και τι κρύβεται και από πίσω

Β.Α.: Πιο πολύ τσεκάρεις προσωπικότητες για να πεις ποιον θαυμάζεις.. Όχι αθλητική επίδοση.

Ν.Μ.: «Ναι. Το να είναι όλα στρωμένα και ανοιχτός ο δρόμος δεν μου λέει κάτι. Εγώ θέλω να βλέπω και τι κρύβεται και από πίσω. Ποιος ήταν αυτός ο άνθρωπος. Τι έχει μέσα του. Τι έδωσε. Στον αθλητισμό είναι και το αγώνισμα που έκανα εγώ, το άλμα εις ύψος που έχει κάποιες ιδιαιτερότητες. Δεν είναι όπως είναι κάποια άλλα αθλήματα που διαρκούν πολύ λίγη ώρα ας πούμε. Είναι ένα αγώνισμα το οποίο μπορεί να κρατήσει 3 και 4 μπορεί και παραπάνω ώρες. Και μέσα σε αυτή τη διάρκεια του αγώνα μάχεσαι συνεχώς με τα συναισθήματά σου.

Β.Α.: Στην Ατλάντα, Μια συγκλονιστική στιγμή που έχει παραμείνει και έχει καταγραφεί είναι στο 2.03 και στο 2.05 που η μία χειροκροτούσε την άλλη. Εσύ και η Κονσταντίνοβα. Δεν υπήρχε ανταγωνισμός ;

Ν.Μ.: «Σε αυτόν τον αγώνα στο μυαλό μου δεν ήταν ότι θα πάω να πάρω ένα μετάλλιο. Εγώ πάντα όταν αγωνιζόμουν, σκεφτόμουν την επίδοση. Δηλαδή ήθελα να περάσω τα δύο μέτρα γιατί το έβλεπα σαν όριο. Ήταν αυτό που σου λέω. Μ’ αρέσουν οι προκλήσεις. Ήταν πρόκληση να μπορέσω εγώ να καταφέρω να περάσω και δεν είναι μόνο αυτό γιατί μέσα από όλα αυτά ζεις το σώμα σου, το μυαλό σου, την ψυχή σου, τα όριά σου ανακαλύπτεις. Μέσα σε μια διαδρομή ζεις πάρα πολλά συναισθήματα. Το να είναι όλα πολύ όμορφα, ωραιοποιημένα δεν μου λέει κάτι.

Β.Α.: Τότε ένιωθες ήδη εκείνη την ώρα ότι είχες κερδίσει αυτά που ήθελες; Έβλεπες τον πίνακα. Έβλεπες τον πήχη, τι έκανες;

Ν.Μ.: «Υπήρχε μία τακτική μέσα στον αγώνα και μένα η τακτική μου ήταν να περνάω με την πρώτη. Αυτό ήταν το στοίχημα».

Β.Α.: Αλλά το 2.03 δεν το πέρασες με την πρώτη….

Ν.Μ.: «Όχι. Αλλά όταν κάνεις τέτοια προσπάθεια και έχεις μόνο ένα άλμα για να βγεις είτε τρίτη, είτε δεύτερη, με το που ξεκίνησα, ήξερα ότι το είχα περάσει. Και ειδικά όταν πάτησα ένιωσα ακόμα και το μικρό μου δαχτυλάκι να σπρώχνει και αυτό. Και λες «βγήκα δεύτερη». Στο είχε πει το σώμα σου, η ψυχή σου, το μυαλό σου». Αυτό. Δηλαδή το να μπορείς εκείνη την ώρα να αντιλαμβάνεσαι στο εκατοστό του δευτερολέπτου τη σκέψη σου. Η προσπάθεια μπορεί να κρατήσει 10-15 δευτερόλεπτα. Από την ώρα που θα πατήσω μέχρι να το περάσω μπορεί να είναι 2 δευτερόλεπτα. Μέσα σε αυτά τα δύο δευτερόλεπτα κάνω focus στην προσπάθεια. Δηλαδή αισθάνομαι εκείνη την ώρα το σώμα μου πως είναι πάνω από τον πήχη. Αν είμαι μακριά….. υπάρχουν περιπτώσεις που ήμουνα πολύ μακριά και έκανα μία άλλη κίνηση για να το σώσω, για να μην πέσει ο πήχης. Το έχω κάνει και αυτό. Ή έχω αισθανθεί την ώρα που πατάω ότι είμαι μακριά δηλαδή παίζονται σε κλάσματα δευτερολέπτου οι σκέψεις που κάνω εκείνη την ώρα και πρέπει να αντιδράσω».

Β.Α.: Παρακολουθείς τώρα στίβο και νέους αθλητές; Μπορείς να προβλέψεις; Άμα δεις κάποιον στο αγώνισμά σου, ξέρεις τι θα κάνει ;

Ν.Μ.: «Ξέρω τι θα κάνει, πως πατάει, αν είναι μακριά. Μπορώ να προβλέψω. Βέβαια προτιμώ όταν είμαι εκεί, από κοντά, μέσα στο γήπεδο. Και πάντα θα πάω να κάτσω στην ανάλογη γωνία. Δηλαδή ξέρω που πρέπει να πάω να κάτσω. Πρέπει να κάτσω στο πέταλο στη συγκεκριμένη γωνία. Δεν θα κάτσω εκεί που τρέχουν στα 100μ. Γιατί από εκεί δεν φαίνεται. Πρέπει να κάτσω σε μία γωνία που να το βλέπω από καλή πλευρά».

Η Νίκη Μπακογιάννης κάνοντας το άλμα

Υπό προϋποθέσεις, θα πήγαινα και στο Survivor

Β.Α.: Οι νέοι αθλητές εδώ στην Ελλάδα ή σύλλογοι , σου ζητούν να τους επισκεφτείς, να τους συμβουλεύσεις; Υπάρχει επαφή τέτοια;

Ν.Μ.:«Υπάρχει μια συνεργασία και με την Καλαμάτα που πάω συχνά εκεί σε ένα σύλλογο. Και πάω μαζί τους και ταξίδια στο εξωτερικό. Κάνουμε συνεργασίες με άλλους αθλητές από συλλόγους σε άλλες χώρες και πάμε και κάνουμε μαζί προπόνηση, κάνουμε ανταλλαγή…..».

Β.Α.: Αθλείσαι ακόμα, γυμνάζεσαι;

Ν.Μ.: «Ναι. Κάνω. Κάποιο διάστημα δεν έκανα, αλλά τώρα κάνω συνεχώς. Προσπαθώ δηλαδή να μην το αφήσω γιατί αυτό με κάνει να νιώθω νέα, να έχω περισσότερες αντοχές και καλύτερη ψυχολογία, να είμαι δραστήρια, να μην βαριέμαι.

Β.Α.:Έχουμε δει πολλούς αθλητές να πηγαίνουν σε κάτι παιχνίδια τύπου Survivor, για να κερδίσουν. Αν σου έλεγαν θα πήγαινες;

Ν.Μ.: «Είναι μια πρόκληση και αυτό ».

Β.Α.: Το αφήνεις ανοιχτό…..

Ν.Μ.:«Δεν ξέρω να σου πω την αλήθεια. Κάτω από συγκεκριμένες βάσεις μπορεί και να πήγαινα. Δεν θα πήγαινα αν ήμουν τελείως αγύμναστη. Ή αν είχα επιπλέον κιλά. Θα πήγαινα μόνο αν ήμουν καλά γυμνασμένη. Με την προϋπόθεση ότι η προσπάθεια που θα έκανα θα είχε ένα καλό αποτέλεσμα. Τώρα…. να σου πω την αλήθεια…. υπάρχει και το άλλο. Για ποιο λόγο να πάω εκεί;».

Β.Α.: Ίσως σε ένα ριάλιτι αθλητισμού καλύτερα;

Ν.Μ.:«Σίγουρα όλοι αυτοί που πάνε εκεί αποκτούν μια μεγαλύτερη δημοτικότητα. Δηλαδή γίνονται πιο γνωστοί. Έχουν περισσότερους Followers. Δηλαδή παίζεται ένα παιχνίδι, τώρα, αυτή τη στιγμή. Μπορεί να μην έχεις κάνει κάτι σημαντικό , αλλά να έχεις 500.000 followers. Γιατί έχεις “χτίσει” κάτι. Μα αυτό είναι ένας αέρας. Πουλάς έναν αέρα στην προκειμένη περίπτωση. Δεν είναι κάτι. Και εκεί προβληματίζεσαι λίγο. Λες: για ποιο λόγο να το κάνω εγώ αυτό το πράγμα; Να αποκτήσω περισσότερη δημοτικότητα; Για να βγάλω χρήματα; Για να πάω να δοκιμαστώ; Αν θα πήγαινα, θα πήγαινα μόνο σαν πρόκληση να δω πως είναι, να τσεκάρω τον εαυτό μου σε δύσκολες συνθήκες».

Β.Α.: Έχεις και εσύ social media πάντως. Μέσω facebook σε βρήκαμε και γνωριστήκαμε.

Ν.Μ.: «Ασχολούμαι κι’ εγώ λίγο. Δεν μπορώ να πω, μερικές φορές τα βαριέμαι. Δεν είμαι δηλαδή το παιδί που γεννήθηκε με αυτά. Τα παιδιά μου και η προηγούμενη γενιά, είναι κάποιοι δηλαδή που ξέρουν να τα χειρίζονται αφού γεννήθηκαν με αυτά . Εμείς οι παλιότερες γενιές, όχι ότι δυσκολευόμαστε, αλλά έχουμε έναν άλλο τρόπο σκέψης. Η αξία δεν προστίθεται με το να έχεις ένα facebook ή ένα instagram. Το να πας να μιλήσεις σε ένα σχολείο μπορεί να έχει μεγαλύτερη αξία από το να προβάλλεσαι στο instagram με μια φωτογραφία σου που μπορεί να είναι με μαγιό ή να διαφημίζεις ένα προϊόν. Και πιστεύω ότι στα παιδιά πρέπει να περνάς μηνύματα. Πρέπει να έχουν επαφές και με τους αθλητές και με άλλους ανθρώπους που έχουν πετύχει κάποια πράγματα…… θυμάμαι μια άλλη φορά που είχαμε πάει στη Σιβιτανίδειο Σχολή. Υπήρχαν κάποια παιδιά που τους μιλάγαμε για στόχους και σκληρή προσπάθεια , ότι αν θες κάτι να κάνεις στη ζωή σου και το βάλεις στόχο και δουλέψεις σκληρά για αυτό, δεν υπάρχει περίπτωση να μην πετύχεις. Και κάποια παιδιά από κάτω, παιδιά 16-17 χρονών, είχαν μια λανθασμένη εντύπωση ότι στην Ελλάδα επικρατείς όταν έχεις ένα γνωστό. Μπορεί να ισχύει και αυτό, αλλά ισχύει και το δικό μας. Ότι αν βάλεις ένα στόχο και θες να τον πετύχεις, θα τον πετύχεις αν δουλέψεις. Δεν υπάρχει περίπτωση. Με το να κάνεις μισές δουλειές δεν έχεις αποτέλεσμα. Αν όμως επικεντρωθείς σε ένα στόχο, πάντα έχεις αποτέλεσμα. Γιατί στέλνεις την ενέργειά σου εκεί και αυτό κάποια στιγμή θα σου επιστραφεί πίσω. Γιατί έτσι λειτουργούν τα πράγματα.

Β.Α.: Ποιο είναι το μήνυμά σου στο κλείσιμο της συζήτησης μας;

Ν.Μ.: «Μπορεί η Ελλάδα να περνάει μια φάση αυτή τη στιγμή. Παρόλα αυτά πρέπει όλοι οι άνθρωποι, οποιασδήποτε ηλικίας , να μάθουμε να έχουμε όνειρα. Να ονειρευόμαστε γιατί αν σταματήσουμε να ονειρευόμαστε δεν θα είναι όμορφη η ζωή μας . Η ζωή είναι ένα ταξίδι.  Ας το κάνουμε αυτό το ταξίδι ωραίο. Τα όνειρα δεν τελειώνουν και δεν κοστίζουν τίποτα. Υπάρχουν άνθρωποι που ζουν πολύ απλές ζωές και έχουν όνειρα. Αν θέλεις δηλαδή να προχωρήσεις πρέπει να έχεις όνειρα».

Μικρό βιογραφικό

Η Νίκη Μπακογιάννη γεννήθηκε στη Λαμία. Ξεκίνησε από τον Αθλητικό Όμιλο «Αθανάσιος Διάκος» και συνέχισε με τα χρώματα του αθλητικού συλλόγου ΑΣΕ Δούκα και τέλος με τον Ολυμπιακού. Από τα 15 της χρόνια συμμετείχε για πρώτη φορά σε διεθνείς αγώνες, για 19 χρόνια ήταν μέλος της εθνικής ομάδας στίβου. Το 1985 έλαβε μέρος στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα στίβου εφήβων νεανίδων στο Κότμπους όπου πέρασε το 1,85 μ. Το 1986 πήρε τη Πέμπτη θέση στο παγκόσμιο πρωτάθλημα της Αθήνας. Το 1992 στη Βαρκελώνη έλαβε για πρώτη φορά μέρος σε Ολυμπιακούς Αγώνες αλλά με 1,88 μ. δεν πέρασε στον τελικό. Το 1996 ήταν δεύτερη στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα κλειστού στίβου (1,96 μ.) και το 1997 δεύτερη στους Μεσογειακούς Αγώνες όπως και το 1987 και Τρίτη και 1994 και το 1991 . Έχει κερδίσει 12 φορές το πρωτάθλημα Ελλάδος στο ανοικτό στίβο και 10 φορές στον κλειστό στίβο, ήταν 3 φορές νικήτρια σε βαλκανικούς αγώνες ανοικτού στίβου το 1989,1992,1994 . Έχει κερδίσει πολλές φορές το πρωτάθλημα Μπούνο Ζαουλί με τα χρώματα της Ελλάδας. Επελέγη ως καλύτερη Ελληνίδα αθλήτρια το 1989 και 1996. Η μεγαλύτερή της διάκριση είναι το ασημένιο μετάλλιο στον τελικό των Ολυμπιακών Αγώνων της Ατλάντα το 1996 με 2,03 μ.

Αγωνιζόταν μέχρι και το 2004 όταν και κέρδισε στο πανελλήνιο πρωτάθλημα κλειστού στίβου όμως δεν κατάφερε να πάρει την πρόκριση – λόγου σοβαρού τραυματισμού- για τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας. Είναι μητέρα δύο παιδιών, καθηγήτρια φυσικής αγωγής καθώς και Αξιωματικός της Πολεμικής Αεροπορίας. Ασχολείται με αθλητικά προγράμματα για παιδιά και νέους . Έχει βραβευτεί για την πρόσφορα της στον αθλητισμό από τον πρόεδρο της δημοκρατίας με το χρυσό Σταύρο του Τάγματος του Φοικινος.

Το άλμα της Νίκης Μπακογιάννη στην Ατλάντα.

Σχετικά με τον συντάκτη

Δικηγόρος, Πρόεδρος της ΑΜΚΕ "Με Άλλα Μάτια", Τακτικός Εκπρόσωπος στην Ελλάδα της Διεθνούς Οργάνωσης VIEWS για νέους με προβλήματα όρασης

Αφήστε σχόλιο

ΧΟΡΗΓΟΙ

Επιστροφή στην κορυφή