Μια συγκλονιστική μαρτυρία, μια κραυγή αγωνίας ενός πατέρα για το δικαίωμα του παιδιού του στην εκπαίδευση, δημοσιεύτηκε στα social media, στη σελίδα «Σύλλογος ΑΜΕΑ Νάξου».
Πρόκειται για την ανάρτηση του Θανάση Καραμπάτση, πατέρα της μικρής Μαρίας, ενός παιδιού με σοβαρές κινητικές και υγειονομικές ανάγκες, που φοιτά στο ειδικό νηπιαγωγείο Νάξου.
Μέσα από ένα βαθιά ανθρώπινο και ειλικρινές κείμενο, ο πατέρας αποτυπώνει τη σκληρή πραγματικότητα της ειδικής αγωγής στις Κυκλάδες — τις ελλείψεις, την αδιαφορία, τα γραφειοκρατικά εμπόδια και την ψυχολογική φθορά μιας οικογένειας που παλεύει καθημερινά για το αυτονόητο: να πάει το παιδί της σχολείο.
Η καταγγελία του Θανάση Καραμπάτση δεν είναι απλώς μια προσωπική ιστορία· είναι ένα καθρέφτισμα ενός συστήματος που αφήνει πίσω του τα πιο ευάλωτα παιδιά, στερώντας τους όχι μόνο το δικαίωμα στη μάθηση, αλλά και την αξιοπρέπεια.
Ακολουθεί αυτούσια η ανάρτηση του πατέρα της Μαρίας, όπως δημοσιεύτηκε στη σελίδα “Σύλλογος ΑΜΕΑ Νάξου”:
“Σήμερα θα σας πω μια ιστορία. Είναι η ιστορία της Μαρίας που προσπαθούσε να πάει σχολείο.
Από μικρός θυμάμαι τον πατέρα μου να μας λέει ότι χρειαζόταν μια ώρα με το γαϊδουράκι για να πάει στο σχολείο, αλλά ποτέ δεν φανταζόμουν ότι μετά από 60 χρόνια η κόρη μου θα δυσκολευόταν περισσότερο.
Την κόρη μου την λένε Μαρία, είναι πεντέμισι χρονών. Πάσχει από εγκεφαλική παράλυση, επεισόδια επιληπτικών κρίσεων και κινείται με αμαξίδιο· δεν ακούει και σιτίζεται με γαστροστομία. Φέτος είναι η δεύτερη χρονιά της σχολικής της πορείας στο ειδικό νηπιαγωγείο Νάξου· μιας πορείας δύσκολης και γεμάτης εμπόδια θεσμικά και ανθρώπινα.
Τα προβλήματα φέτος στο σχολείο ξεκινούν ήδη απ’ την ημέρα γνωριμίας. Ένα σχολείο με προϊσταμένη νηπιαγωγό εμφανώς ακατάλληλη για θέση ευθύνης σε ειδικό σχολείο. Το σχολείο δεν έχει, επίσης, ούτε νοσηλεύτρια, η οποία είναι απαραίτητη για παιδιά που παθαίνουν κρίσεις και φέρουν γαστροστομία, ενώ και ο αριθμός των θεραπευτών είναι ελλιπής. Η δυνατότητα, λοιπόν, να πάει η Μαρία σχολείο καθίσταται ανύπαρκτη.
Μετά από πολλά τηλέφωνα και προσπάθειες, η Διεύθυνση Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης Κυκλάδων αλλάζει την προϊσταμένη του νηπιαγωγείου και ορίζει άλλη νηπιαγωγό (τις ευχαριστούμε και τις δύο για την πρόθεσή τους να βοηθήσουν). Περιμένουμε, λοιπόν, την β’ φάση προσλήψεων αναπληρωτών, μήπως καλυφθούν και οι υπόλοιπες θέσεις.
Η β’ φάση έρχεται αλλά νοσηλεύτρια δεν έρχεται.
Η απάντηση από ανθρώπους στο Υπουργείο ήταν ότι είναι δηλωμένο το κενό αλλά δεν έχει καλυφθεί λόγω έλλειψης πόρων.
Το ειδικό νηπιαγωγείο Νάξου, επί της ουσίας, συστεγάζεται με το ειδικό δημοτικό Νάξου. Τα δύο σχολεία είναι αντικριστά, έχουν απόσταση 15 μέτρων, με μόνο διαχωριστικό έναν αγροτικό δρόμο. Υπό αυτές τις συνθήκες και δεδομένου ότι στο δημοτικό σχολείο δεν υπάρχει παιδί που να σιτίζεται μέσω γαστροστομίας, με απόφαση της ΔΠΕ κυκλάδων, το ωράριο της νοσηλεύτριας του δημοτικού μοιράζεται μεταξύ των δύο σχολείων. Οι σκέψεις μας τότε ήταν ότι, έστω και με ελλιπές προσωπικό, ίσως η Μαρία καταφέρει να πάει σχολείο.
Τις επόμενες μέρες, συγκλήθηκε στο διπλανό δημοτικό σχολείο συγκέντρωση γονέων με κείμενο προς υπογραφή. Το κείμενο, μεταξύ των άλλων, περιείχε σοβαρά παράπονα προς την Πρωτοβάθμια επειδή διέθεσε ώρες της νοσηλεύτριας στο σχολείο της Μαρίας. Οι γονείς των παιδιών του δημοτικού έπρεπε επίσης να υπογράψουν και Υ.Δ. ότι το παιδί τους πηγαίνει στο σχολείο ΜΕ ΔΙΚΗ ΤΟΥΣ ΕΥΘΥΝΗ, λόγω της διάθεσης της νοσηλεύτριας στο νηπιαγωγείο. Κατανοώ ότι κάθε σχολείο οφείλει να αγωνίζεται για τις καλύτερες συνθήκες των «δικών» του μαθητών.
Δεν πρέπει, όμως, να προέχει το να πάνε όλα τα παιδιά στο σχολείο; Είναι απαράδεκτο να μην υπάρχει νοσηλευτής σε ειδικό νηπιαγωγείο με τέτοιες ανάγκες και το υπουργείο είναι υπόλογο για την συνθήκη αυτή.
🔸 Η Μαρία, όμως, γιατί να είναι υπόλογη που χρειάζεται τη νοσηλεύτρια περισσότερο από τα παιδιά του δημοτικού;
🔸 Γιατί δεν μπορεί να υπάρξει συνεργασία μεταξύ των ειδικών σχολείων, τα οποία χωρίζονται από 15 μέτρα απόσταση;
🔸 Γιατί πρέπει να λειτουργούν ανταγωνιστικά, ποιος θα πάρει περισσότερο προσωπικό;
🔸 Γιατί δεν μπορεί η νοσηλεύτρια σε περίπτωση ανάγκης να βοηθήσει όποιο παιδί τη χρειάζεται ανεξαρτήτως του σχολείου στο οποίο είναι;
🔸 Γιατί κανείς δεν ενδιαφέρεται να πάει η Μαρία σχολείο;
Πέρυσι, είχαμε αιτηθεί ένα σύστημα εναλλακτικής επικοινωνίας τον Οκτώβριο από το γειτονικό σχολείο. Χρειάστηκε η παρέμβαση της ΔΠΕ δια ζώσης, ώστε τέλος ΑΠΡΙΛΙΟΥ να βρεθεί μια λύση και να καταφέρει η Μαρία να ξεκινήσει θεραπείες -8 στο σύνολο μέχρι το τέλος της χρονιάς- σε μία εκ των οποίων ο εξοπλισμός έλειπε εκτός σχολείου σε άλλες χρήσεις της Διεύθυνσης.
Την εβδομάδα που πέρασε η Μαρία πήγε στο σχολείο, η μητέρα της όμως έπρεπε να είναι απ’ έξω, στο αμάξι, έχοντας και άλλα δύο παιδιά, δυόμιση ετών και ένδεκα μηνών, από τις 8:30 μέχρι την 13:00, για να χορηγήσει φάρμακο σε περίπτωση κρίσης και να της δώσει ΝΕΡΟ όταν θα έλειπε η νοσηλεύτρια. ΝΕΡΟ! Βασική έγνοια του σχολείου, πότε θα έρθει ο ιδιώτης ειδικός βοηθός της Μαρίας, που πρέπει να πληρώσουμε εμείς. Δυστυχώς, ακόμα περιμένουμε το ποινικό μητρώο του που θέλει πάνω από 2 εβδομάδες να εκδοθεί.
Η ΔΠΕ μετά από παράκλησή μας να έρθει από κοντά να δώσει μια λύση σε όλο αυτό το αδιέξοδο, μας ενημέρωσε ότι ούτε η διευθύντρια, ούτε η σύμβουλος ειδικής αγωγής μπορούν να έρθουν στη Νάξο από τη Σύρο που εδρεύουν, λόγω μη παροχής οδοιπορικών και αναγκαίων αδειών για τη μετακίνηση από την υπηρεσία τους. Μένουμε, λοιπόν, μόνοι μας να παλεύουμε με ένα σύστημα χωρίς καμία αξιοκρατία και έλεγχο, που λειτουργεί με το φιλότιμο. Αν δεν υπάρχει κι αυτό, τότε δεν λειτουργεί καθόλου.
Κουραστήκαμε να παλεύουμε. Λέμε λοιπόν ότι ίσως είναι καλύτερα να μην πάει φέτος· να μην πάει κάπου που δεν την θέλουν, γιατί «δεσμεύει ώρες από τη νοσηλεύτριά άλλων παιδιών», σε ένα περιβάλλον που η περιχώρηση είναι λέξη άγνωστη, σε ένα περιβάλλον όπου η Μαρία θα παραμένει στο περιθώριο, γιατί δεν μπορεί να φωνάξει τόσο δυνατά όσο τα άλλα παιδιά, τα οποία την ίδια ώρα μπορεί να ακούνε πλείστα μαθήματα περί αλληλεγγύης, δικαιωμάτων και συμπερίληψης.
Μακάρι η Μαρία να μπορούσε να πάει στο σχολείο με το γαϊδουράκι, όπως ο παππούς της τότε. Ας μείνει, όμως, στο σπίτι με τις τρείς αδερφές της που την αγαπάνε. Ίσως, είναι καλύτερα.
Ο πατέρας της, Καραμπάτσης Θανάσης”
Πηγή: naxospress.gr
