Βροχή οι μαρτυρίες, οι γνώμες, τα δημοσιεύματα, οι φήμες γύρω από την τραγωδία του 15χρονου αυτόχειρα στην Αργυρούπολη, άγνωστες αλλά και αδιασταύρωτες πληροφορίες ακόμα και την ώρα της κηδείας του. Άλλη μια οικογενειακή τραγωδία, άλλος ένας νεκρός-θύμα της αντικοινωνικής κοινωνίας γύρω μας, άλλο ένα θρίλερ καθώς ασχολείται η αστυνομία, ασχολείται η δικαιοσύνη, ψάχνουν το προσωπικό ημερολόγιο του μαθητή μπας και ανακαλύψουν στοιχεία για πράγματα που κατά τις Αρχές παραμένουν αδιευκρίνιστα, έγινε και άρση απορρήτου των τηλεφωνικών του επικοινωνιών, αρχίζουν καταθέσεις των μελών της οικογένειας του και βλέπουν το φως της δημοσιότητας μαρτυρίες των φίλων του παιδιού, σύμφωνα με τις οποίες ο 15χρονος είχε πριν από λίγο καιρό πέσει θύμα ξυλοδαρμού από συνομηλίκους του για ασήμαντη αφορμή αλλά και χωρίς να δοθεί συνέχεια.
Και χωρίς να διεκδικώ δάφνες «ερευνητού», το μυαλό μου ξαναγυρίζει στις τρομερές μέρες του Φλεβάρη 2015 και στην υπόθεση της εξαφάνισης του 20χρονου φοιτητή της Γαλακτοκομικής Σχολής Ιωαννίνων Βαγγέλη Γιακουμάκη που βρέθηκε νεκρός περίπου ένα μήνα αργότερα, στις 15 Μαρτίου, με τραύματα από μαχαίρι. Τα θυμάστε, είμαι βέβαιος. Πιστεύεται ότι είχε πέσει θύμα bullying και λεκτικού εκφοβισμού, τα οποία ήταν και τα αίτια της εξαφάνισης και του θανάτου του.
Δεν μπορούμε να ξέρουμε πώς θα εξελιχθεί αυτή η υπόθεση, του αγοριού από την Αργυρούπολη κι αν θα έχει παρόμοια τροπή με την υπόθεση Γιακουμάκη. Οι γονείς του φοιτητή κήδεψαν το γιο τους ένα μήνα μετά την εξαφάνισή του αλλά ακόμα δεν είναι σίγουροι για το τι έγινε, πως έγινε, ποιος έφταιγε, ποιος καταδίωκε το παιδί τους.
Στην Ελλάδα υπάρχει bullying; Ο κόσμος αναρωτιέται ακόμα; Γιατί δεν την έχουμε «μεταφράσει» σωστά στα Ελληνικά αυτή την αμερικάνικη έκφραση που περιλαμβάνει σαν έννοια όλη την παρακμή του σύγχρονου αμερικάνικου κοινωνικού εκφοβισμού; Γιατί χρησιμοποιούμε την αμερικάνικη λέξη; Τι φοβόμαστε; Τις λέξεις; «Νταηλίκι»; «Εκφοβισμός του πιο αδύναμου»; «Τρομοκρατία»; «Τραμπουκισμός»; «Τσαμπουκαλίκι»;
Κάτι απ΄όλα και όλα μαζί, το φαινόμενο μπορεί να πήρε την ονομασία του από ένα απ΄ τα χειρότερα φαινόμενα βίας σε μια χώρα που μέχρι πριν από 40-50 χρόνια ίσχυε σε πολλές περιοχές ο «νόμος του Λυντς».
Τα γράφω με χέρι τρεμάμενο και δακρύζω. Όχι. Bullying δεν μου έγινε στην ουσία ποτέ στο σχολείο. Αν ζούσα 60-70 χρόνια νωρίτερα, θα το είχα κι εγώ νοιώσει στο πετσί μου. Ήμουν τυχερός. Ένοιωσα αρκετές φορές κάπως «περίεργα». Αλλά υπήρχαν πάντοτε οι άνθρωποι που δεν μου επέτρεψαν να το βιώσω. Με προστάτευσαν. Ακόμη και η σκληρή κοινωνία με προστάτευσε.
Πόσους όμως δεν έχει κανείς προστατεύσει; Πόσοι δεν έχουν νοιώσει απόβλητοι, παραμερισμένοι, τρομοκρατημένοι, εκφοβισμένοι επειδή…. επειδή έτσι. Και μη μου λέει κανείς ότι στην Ελλάδα «όπου ανθεί φαιδρά πορτοκαλλέα» δεν υπάρχει bullying. Νταηλίκι. Τσαμπουκαλίκι. Τρομοκρατία. Στο σχολείο, στο δρόμο, στη γήπεδο, στο γυμναστήριο, στο καφενείο. Υπάρχει. Αναπτύσσεται. Ανθεί. Και καταστρέφει ζωές, καριέρες, όνειρα, προσδοκίες, ψυχές ανθρώπων που δεν βλέπουν, που δεν ακούνε, που δεν μαθαίνουν εύκολα και γρήγορα, είναι κοντοί, που είναι χοντροί και δεν μπορούν να τρέξουν γρήγορα, που είναι δύσμορφοι, παραμορφωμένοι, που ένα χέρι ή ένα πόδι τους δεν λειτουργεί καλά, που τραυλίζουν, που ψευδίζουν, που είναι πιο μαύροι, πιο κίτρινοι ή πιο κόκκινοι…..
Κι αυτό το bullying που στην πραγματικότητα είναι η έκφραση της πιο χυδαίας, της πιο σκληρής, της πιο μοχθηρής υποβάθμισης της ανθρώπινης ύπαρξης, η βαθύτερη καταπάτηση ανθρώπινων δικαιωμάτων και αρχών Ισότητας και Δικαιοσύνης, θα το πολεμάω, όσο μπορώ, μέχρι να πεθάνω.
