Γράφει ο Γιώργος Παπαδημητρίου
Εξετάζουμε ζητήματα από λανθασμένο πρίσμα
Δεν είναι μόνο ότι η (σοσιο)μιντιακή επικαιρότητα (την οποία διαμορφώνουμε εμείς οι ίδιοι, αλλά και εκείνη διαμορφώνει την ίδια στιγμή τις τάσεις και σκέψεις μας, σε μια αμφίδρομη διαδικασία) μάς οδηγεί να διυλίζουμε τον κώνωπα και να σπαταλούμε αμέτρητο χρόνο και φαιά ουσία στην παθιασμένη ενασχόληση με δευτερεύοντα και επουσιώδη θέματα.
Το χειρότερο στην όλη ιστορία είναι ότι πολλές φορές καταλήγουμε να εξετάζουμε ορισμένα ζητήματα από ένα παντελώς λανθασμένο πρίσμα, κάτω από το πρόσχημα και τον μανδύα μιας προκάτ και πατενταρισμένης ευαισθησίας, από την οποία απουσιάζει εμφατικά η ουσία και το ζουμί. Μια τέτοια περίπτωση υπήρξε δίχως άλλο και ο ντόρος που ξεσήκωσε η επίσκεψη του νεοεκλεγέντος αρχηγού της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, Στέφανου Κασσελάκη, στο Εργαστήρι Ειδικής Επαγγελματικής Εκπαίδευσης στην Καλλιθέα.
Από τη μια πλευρά, το σούσουρο για το «παρκούρ» του Κασσελάκη, το οποίο θεωρήθηκε υποτιμητική κίνηση απέναντι στους μαθητές τους συγκεκριμένου σχολείου. Από την άλλη, η κουβέντα για την (απρόσκλητη ή μη) παρουσία της Υφυπουργού Παιδείας, Δόμνας Μιχαηλίδου στον χώρο εκείνη ακριβώς τη στιγμή. Με άλλα λόγια, παιχνίδι εντυπώσεων ένθεν κακείθεν και καμία επαφή με την πραγματική ρίζα του προβλήματος.
Πού έγκειται λοιπόν η ουσία;
Πρώτα απ’ όλα, στην επιτακτική ανάγκη πλήρους ένταξης των παιδιών με αναπηρία στο εκπαιδευτικό σύστημα της χώρας, μια ανάγκη που πηγάζει όχι μόνο από τις σύγχρονες αντιλήψεις (όπως εκφράζονται και πιστοποιούνται μέσα από ερευνητικά ευρήματα, ακαδημαϊκή τεκμηρίωση, προσωπικές μαρτυρίες) αλλά και από την υποχρέωση της Ελλάδας να εναρμονιστεί τόσο με τη Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών για τα Δικαιώματα του Παιδιού όσο και με τη Σύμβαση για τα Δικαιώματα των Αναπήρων του ΟΗΕ (αμφότερες ενσωματωμένες στην εθνική έννομη τάξη βάσει νόμου), οι οποίες θέτουν στο επίκεντρο την κατάργηση των διακρίσεων και τη χορήγηση ίσων ευκαιριών συμμετοχής.
Για να το θέσουμε ακόμη πιο απλά και κατανοητά, η ΕΕ έχει διακόψει πλέον τη εκταμίευση ευρωπαϊκών κονδυλίων για την ανέγερση διαχωριστικών εκπαιδευτικών κέντρων, έχοντας θέσει ως μεσοπρόθεσμο στόχο τη σταδιακή κατάργησή τους.
Καταπολέμηση μισαναπηρισμού και παροχή ίσων ευκαιριών
Γενικότερα μιλώντας, στη χώρα μας έχουμε ακόμη πολύ δρόμο να διανύσουμε τόσο στην καταπολέμηση του μισαναπηρισμού όσο και στην παροχή ίσων ευκαιριών και ανεμπόδιστης πρόσβασης στα άτομα με αναπηρία (σε όλους τους τομείς της ζωής, από την εργασία και την εκπαίδευση έως τη μετακίνηση και την κοινωνικοποίηση).
Φυσικά, η επιδίωξη όλων μας, ατομικά και συλλογικά, δεν θα πρέπει να είναι άλλη από το να υψώσουμε ανάχωμα απέναντι στην κουλτούρα της εξιδανικευμένης κανονικότητας, η οποία τροφοδοτεί την κοινωνία με αυθαίρετους, περιοριστικούς και ενίοτε χυδαίους ορισμούς για το τι λογίζεται φυσιολογικό και τι όχι, λειτουργώντας ως αναξιόπιστο αξιολογικό εργαλείο για τις ικανότητες και δεξιότητες των ανθρώπων με αναπηρία.
Κι όπως κάθε ριζική αλλαγή, η εγκαθίδρυση μιας νέας πραγματικότητας για ένα μεγάλο ποσοστό των συμπολιτών και συνανθρώπων μας περνά από έναν διπλό άξονα: τη θεσμική-νομοθετική κατοχύρωση δικαιωμάτων, παράλληλα με την καλλιέργεια μιας νέας νοοτροπίας, η οποία θα αποβάλλει τα παθογενή στερεότυπα του παρελθόντος.
Αντίληψη θυματοποίησης
Παρεμπιπτόντως και χωρίς την παραμικρή διάθεση να σταθούμε σε συγκεκριμένα πρόσωπα, μιας και είναι τελείως διαφορετική η πρόθεση του κειμένου, να διευκρινίσουμε κάτι (που θα όφειλε να είναι) προφανές. Η αντίληψη ότι ένα «παρκούρ» στεναχώρησε και πλήγωσε τα ανάπηρα παιδιά ενός σχολείου καθρεφτίζει μια αφ’ υψηλού συμπάθεια και μια αντίληψη θυματοποίησης, από τις οποίες πρέπει επειγόντως να απαλλαγούμε.
Το αληθινό ζητούμενο είναι να αλλάξουμε τις πολιτικές αλλά και τη στάση ζωής που γεννά εμπόδια, προκαταλήψεις, αποκλεισμούς. Η συμπερίληψη δεν είναι απλώς μια πιασάρικη λέξη-φετίχ στη σύγχρονη επικοινωνιακή ατζέντα. Είναι ένας αγώνας διαρκείας, που απαιτεί γενναίες αποφάσεις και σκληρή αυτοκριτική.
Πηγή: Τύπος της Θεσσαλονίκης
