Με το θάνατο του Μίκη Θεοδωράκη κλείνει ένας μεγάλος κύκλος ανθρώπων καταξιωμένων, αγωνιστών για τη δημοκρατία, ανθρώπων που ταλαιπωρήθηκαν για τα ιδανικά τους, την ιδεολογία τους που δεν έσκυψαν το κεφάλι σε κανένα ζυγό εσωτερικό ή εξωτερικό. Τεράστιος ο Θεοδωράκης , ο Γλέζος, οι ήρωες του 1940, παλιότερα οι ήρωες του 1821.
Το μεγάλο πρόβλημα μας, που εντοπίζω σήμερα, δεν είναι το παρελθόν και οι αγώνες τους.
Είναι ότι μετά από αυτούς τι;
Υπάρχουν σήμερα τέτοιοι άνθρωποι;
Υπάρχουν επαναστάτες;
Υπάρχουν άνθρωποι που δεν σκύβουν το κεφάλι απέναντι στις νέες προκλήσεις;
Τι φταίει λοιπόν, που με το “τέλος” των μεγάλων δεν υπάρχει συνέχεια;
Έχουν τελειώσει τα προβλήματα μας ξαφνικά ή μήπως έχουμε φτάσει σε κατάσταση ύπνωσης, αφήνοντας τους “άρχοντες” να κάνουν ότι θέλουν προς το συμφέρον τους;
Στον αιώνα που ζούμε ο φασισμός, οι διακρίσεις, οι ταξικοί και οικονομικοί αποκλεισμοί, η φτώχεια, οι πόλεμοι χωρίς εμφανή αιτία (για εμάς), τα κατευθυνόμενα ΜΜΕ, ο καλά οργανωμένος φόβος, είναι στην πρώτη σειρά.
Τι περιμένουμε λοιπόν για να αντιδράσουμε; Να βρούμε έναν ακόμα μεγάλο που θα μας εμπνεύσει;
Δεν μπορούμε να βρούμε σήμερα έναν από αυτούς. Χρειαζόμαστε άραγε κάποιον τέτοιο να “βγει” μπροστά και να κάνει όλα αυτά που κανονικά θα έπρεπε να κάνουμε εμείς (ο καθένας μόνος του);
Περιμένουμε κάποια μεγάλη επανάσταση, με ένα μεγάλο “αρχηγό” μπροστάρη πάνω στο άλογο με το τουφέκι στο χέρι;
Για να παραλάβουμε την τεράστια κληρονομιά που μας άφησαν και μας αφήνουν οι μεγάλοι πρέπει να δηλώσουμε την “αποδοχή” της, (όπως λένε και στην εφορία).
Είμαστε ικανοί, είμαστε άξιοι, μπορούμε να σταθούμε αντάξιοι τους;
Για να αλλάξουμε τον κόσμο, για να τον κάνουμε καλύτερο για εμάς και τα παιδιά μας, πρέπει να αλλάξουμε εμείς και αυτή είναι η πιο δύσκολη επανάσταση. Να βγούμε από τη βολή μας, να κοιτάξουμε δίπλα μας, να μάθουμε να ζούμε με αλληλεγγύη.
Για να γεννηθούν ξανά μεγάλοι που θα πάνε λίγο παρακάτω την ιστορία μας, για να επιβεβαιώσουμε ξανά τις μεγάλες λέξεις που είπαν για εμάς ξένοι ηγέτες . Όταν η ομολογία αυτών για εμάς είναι τέτοια, πρέπει να συνεχίσουμε με περισσότερο πείσμα για να κρατήσουμε τη θέση μας ψηλά. Οι “δάφνες” του παρελθόντος δεν φτάνουν να μας ζήσουν.
Πρέπει να “φυτέψουμε” και να “μαζέψουμε” δικές μας “δάφνες”.
Να σταματήσουμε να είμαστε “ζητιάνοι” των αιτήσεων και να γίνουμε κοινωνοί των δικαίων απαιτήσεων μας.
Μην περιμένετε άλλο τον ένα. Ξεκινήστε εσείς, ο καθένας μόνος του, και θα συναντηθούμε στη πορεία.
