Μα, προλαβαίνουμε…

Μα, προλαβαίνουμε…

«Είχες κάποιον δικό σου στο τρένο;».

Πόσοι κάναμε ή δεχτήκαμε αυτήν την ερώτηση. «Δικό μου» δεν είχα. Τέτοιες ώρες όμως τα επίθετα δεν έχουν σημασία. Τέτοιες ώρες όλοι γινόμαστε αδέρφια. Οπότε, ναι, τελικά είχα…. Μέρες τώρα γράφω και σβήνω. Σβήνω και γράφω. Ποιες λέξεις άραγε θα μπορούσαν να ταξιδέψουν ψηλά; Να πουν ένα αντίο ή ένα καλημέρα. Γιατί μας ακούν. Πάντα μας ακούν αυτοί που φεύγουν. Και ξέρω πως θα εύχονταν η «θυσία» αυτή, κάτι να μας πει.

«Θέλω κάτι να σου πω». Πολλές φορές το σκεφτόμαστε, λίγες το ξεστομίζουμε και ελάχιστες το πραγματοποιούμε. Ένα τηλέφωνο που δε σήκωσες, ένα μήνυμα που δεν έστειλες, μια αγκαλιά που δεν τόλμησες, ένα «συγγνώμη» που ξέχασες, ένα «μου λείπεις» που έπνιξες. Η κάθε μέρα έχει αρχή και τέλος. Όλοι το ξέρουμε αλλά πόσο πραγματικά το καταλαβαίνουμε; «Θα το κάνω αύριο». «Θα μιλήσουμε κάποια άλλη στιγμή». «Σήμερα δεν μπορώ». «Το 24ωρο δε μου φτάνει»…

Με τι έχουμε γεμίσει τις μέρες μας τελικά;

«Γράψε ποια πράγματα έχουν αξία για σένα. Έπειτα γράψε σε ποια πράγματα αφιερώνεις την ημέρα σου. Τέλος, κάνε τη σύγκριση», διάβασα κάπου… Μπορεί να σε ταρακουνήσει. Αλλά αυτό το τράνταγμα στις γραμμές του τρένου τα ξεπέρασε όλα. Όσοι ήμασταν σε λήθαργο, ξυπνήσαμε. Μέσα από τις στάχτες της φωτιάς που ξέσπασε, είδαμε καθαρά.

Άλλαξε τη ζωή σου για χάρη τους. Εις μνήμην τους. Κάνε το αύριο, τώρα. Κάνε το μέλλον, παρόν. Κάνε το όνειρο, πραγματικότητα. Βγάλε τη μάσκα, συστήσου ξανά. Δώσε τα χέρια. Πάρε τα χέρια. Αυτό το κράτημα των χεριών το μαγικό. Πάμε μαζί, δε σε αφήνω. Ποια περηφάνια και ποια ντροπή; Στο τώρα είναι η ζωή.

Θυμάσαι το παράθυρο που κοίταγες απ΄ έξω; Όλοι κάποια στιγμή κοντοσταθήκαμε σε ένα παράθυρο και για λίγο χαθήκαμε στις σκέψεις μας. Τι κοίταγες; Τι ευχόσουν; Τι αναπολούσες; Ήρθε η ώρα να του δώσεις σάρκα και οστά. Θυμάμαι έντονα το παράθυρο στο τρένο. Ταξίδευα χρόνια σε αυτή τη γραμμή. Πόσο γρήγορα άλλαζαν οι παραστάσεις. Μου άρεσε να χάνομαι στο πράσινο. Κι έτσι όπως άδειαζε το μυαλό μου εκείνη την ώρα, έπαιρνα τις πιο σωστές αποφάσεις. Όποιος και να είναι ο προορισμός σου, με όποιον και να ταξιδεύεις στη ζωή, έχε πάντα ένα παράθυρο να κοιτάς. Άδειαζε το μυαλό σου και γέμιζε την καρδιά σου.

«Μια αστραπή η ζωή μας, μα προλαβαίνουμε»,

Νίκος Καζαντζάκης.