Αγαπητοί μου φίλοι,
Πέρασα πολλά χρόνια της επαγγελματικής μου ζωής στο τιμόνι κάποιου αυτοκινήτου. Μέρα ή νύχτα, δεν έχει σημασία. Ατελείωτες ώρες, εκατομμύρια χιλιόμετρα. Οι εικόνες και οι εμπειρίες μου πολλές.
Στον δρόμο είδα όλων των ειδών οδηγούς. Καλούς, κακούς, ανισόρροπους, “βλαμμένους”, μεγάλους, μικρούς, κουρασμένους κλπ.
Η συντριπτική πλειοψηφία από εμάς (βάζω και τον εαυτό μου μέσα), δεν ενημερωθήκαμε ποτέ ή κάναμε πως δεν ακούσαμε, αφού δε μας συνέφερε, σχετικά με τη ΛΕΑ (Λωρίδα Έκτακτης Ανάγκης) και τη χρησιμότητά της.
Στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες υπάρχει η συνείδηση ότι η ΛΕΑ είναι μια από λωρίδες του δρόμου που δεν μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε για πλάκα, γιατί βιαζόμαστε, γιατί είμαστε εξυπνότεροι από τους άλλους.
Η ΛΕΑ δημιουργήθηκε για να μας βοηθήσει στην ανάγκη μας, να μας δώσει μιαν ελπίδα.
√ Ένας μεγάλος αριθμός θυμάτων θα έφτανε εγκαίρως στο νοσοκομείο.
√ Ένα όχημα της Πυροσβεστικής θα προλάβαινε να σώσει ανθρώπους από φωτιές και καταστροφές.
√ Ένα όχημα (μπουλντόζα) θα μπορούσε να περάσει για να ανοίξει τον χιονισμένο ή πλημμυρισμένο δρόμο.
Θα με ρωτήσετε, πού και πότε γίνεται αυτό; Μα φυσικά, οπουδήποτε αλλού εκτός από εδώ.
Εδώ όταν δε μας ακουμπήσει άμεσα μια ανάλογη ανάγκη, δε σκεφτόμαστε τίποτα άλλο εκτός από τον εαυτό μας και την “ευκολία” μας. Πάντα προσπαθούμε να “αποποιηθούμε της ευθύνης”. Πάντα φταίει ο “άλλος”.
Υπάρχει μια τρομερή και τραγική ιστορία σχετική με τη ΛΕΑ που έχω διαβάσει σε κάποιο άρθρο ή βιβλίο (δεν θυμάμαι πια), που όταν την ακούσει κανείς, το λιγότερο που θα πάθει, όσο σκληρός κι αν είναι, είναι να τον διαπεράσει ένας κεραυνός βαριάς ευθύνης στην αγωνία του να σκεφτεί αν έχει γίνει ποτέ, χρησιμοποιώντας τη ΛΕΑ, υπεύθυνος για κάποιο τραγικό αποτέλεσμα κάποιας “καθυστέρησης” που προκάλεσε.
Η ιστορία με λίγα λόγια εξιστορούσε ένα τραγικό σοβαρό τροχαίο ατύχημα (στην αρχή) και δυστύχημα (στο τέλος). Ένας πατέρας και ένας μικρός γιος είναι σοβαρά τραυματισμένοι και εγκλωβισμένοι μέσα στο στραπατσαρισμένο αυτοκίνητό τους. Ο πατέρας, ανήμπορος να βοηθήσει τον εαυτό του και τον μικρό του γιο, προσπαθεί να του δίνει κουράγιο, λέγοντάς του συνέχεια ότι σύντομα θα έρθει βοήθεια και ότι όλα θα πάνε καλά. Μιλούσε ο πατέρας, απαντούσε το παιδί. Πονούσαν και οι δύο πολύ αλλά έκαναν κουράγιο στη σκέψη ότι όλα τελικά θα πάνε καλά. Η ώρα περνούσε αργά και βασανιστικά για αυτούς. Άρχισαν να κρυώνουν, η κατάστασή τους χειροτέρευε και η βοήθεια δεν ερχόταν. Ο μικρός ρωτούσε συνεχώς τον πατέρα του: “Πότε θα έρθουν πατέρα”; “Γιατί αργούν τόσο”; Ο πατέρας για να τον καθησυχάσει, του έλεγε όμορφες ιστορίες από τις βόλτες τους, τα παιχνίδια του, τις διακοπές που θα πήγαιναν μαζί. Κάποια στιγμή το παιδί σταμάτησε να ρωτάει και μετά από λίγο ο πατέρας σταμάτησε κι εκείνος να μιλάει. Άφησαν και οι δύο την τελευταία τους πνοή εκεί, εγκλωβισμένοι στα κρύα συντρίμμια του αυτοκινήτου τους.
Η βοήθεια έφτασε με δύο ώρες καθυστέρηση. Ήταν, βλέπετε, παραμονή Χριστουγέννων και όλοι βιάζονταν να πάνε στο ρεβεγιόν τους, μπλοκάροντας τους δρόμους και φυσικά τη ΛΕΑ. Μήπως εκείνο το βράδυ παραμονής Χριστουγέννων οδηγήσατε μπλοκάροντας τη Λωρίδα Έκτακτης Ανάγκης και εσείς;
Η Λωρίδα Έκτακτης Ανάγκης μπορεί να είναι η τελευταία ελπίδα για κάποιους ανθρώπους.
Σκεφτείτε ότι στη θέση τους μπορεί να είμαστε εμείς, η οικογένεια μας, οι συγγενείς και οι φίλοι μας.
Δεν μιλάω με αριθμούς και ποσοστά για το πόσα θύματα δε σώθηκαν, πόσες περιουσίες καταστράφηκαν, πόσες ώρες αγωνίας και ταλαιπωρίας πέρασαν κάποιοι εγκλωβισμένοι στους χιονισμένους δρόμους.
Όλα αυτά, και ειδικότερα οι άνθρωποι, δεν μπορούν να μετρηθούν με νούμερα. Ο πόνος της απώλειας είναι φρικτός. Όταν ξέρεις ότι μπορεί κάποιος να είχε σωθεί αν η βοήθεια ερχόταν νωρίτερα, είναι αβάσταχτος.
Κάντε τη χάρη στον εαυτό σας (πρώτα απ’ όλα), αφήστε ελεύθερη τη ΛΕΑ, δώστε την ευκαιρία στους ανθρώπους που έχουν ανάγκη να σωθούν.
Ναι, εγώ είμαι ξανά, το “τρελό κουνούπι” της συνείδησής σας, που δε θα σας αφήσω να κοιμηθείτε ήσυχα και πάλι.
Εδώ θα είμαι πάντα, μη βάλετε το εντομοαπωθητικό του “δεν βαριέσαι” στην “πρίζα”, δε θα με διώξει.
Εις το επανιδείν.
Διαβάστε επίσης:
[…] Λωρίδα Έκτακτης Ανάγκης και ελληνική πραγματικότητα […]