η Κική Δημουλά

Κική Δημουλά ( 1931 – 2020) In memoriam

«Άφησα να μην ξέρω»

Από τον κόσμο των γρίφων φεύγω ήσυχη.

Δεν έχω βλάψει στη ζωή μου αίνιγμα: δεν έλυσα κανένα.

Oύτε κι αυτά που θέλαν να πεθάνουν.

Πλάι στα παιδικά μου χρόνια: «Έχω ένα βαρελάκι που ‘χει δυο λογιών κρασάκι».

Tο κράτησα ώς τώρα αχάλαστο, ανεξήγητο, γιατί ώς τώρα

«δυο λογιών κρασάκι» έχουν λυμένα κι άλυτα που μου τυχαίνουν.

Η μοίρα των ποιητών, από τις αρχές του 20ού αιώνα δεν ήταν καλή. Και σ’ όλο τον κόσμο αλλά και στην Ελλάδα που παράπονο δεν μπορεί να έχει. «Γέννησε» πολύ σπουδαίους ποιητές. Και ποιήτριες. Που ωστόσο, όσο σιγά-σιγά εξαφανίζονταν οι «φιλολογικές σελίδες» από τις εφημερίδες και οι ποιητικές βραδιές, χάνονταν τα λογοτεχνικά περιοδικά, σταματούσαν οι ερωτευμένοι να στέλνουν ποιήματα ο ένας στον άλλον επιλέγοντας άλλες μορφές «επικοινωνίας» του έρωτά τους, έμεναν στην αφάνεια. Και μόνο όταν κάποιος συνθέτης, κάποια τραγουδίστρια επέλεγαν κάποιο στίχο τους για να τον κάνουν τραγούδι υπερηφανευόμενοι ότι «μελοποιούν ποιήματα», μάθαινε ο κόσμος ότι υπήρχαν.

Τα Νόμπελ Λογοτεχνίας και τα άλλα σπουδαία βραβεία δεν μας έλειψαν αλλά μάθαμε τον Σεφέρη , τον Ρίτσο και τον Ελύτη μόνο απ΄τα τραγουδισμένα ποιήματά τους. Και τον Βάρναλη και τον Γκάτσο. Ίσως και τον Καρυωτάκη. Και τον Καβάφη. Σίγουρα τον Καββαδία. Και τον Χριστοδούλου. Και τον υπέροχο Μανόλη Αναγνωστάκη.

Η Κική Δημουλά που «έφυγε» από κοντά μας στις 22 Φεβρουαρίου άμωμη, αμόλυντη από τον «Κόσμο των Γρίφων» όπου ζούσε, ανέγγιχτη από την επικοινωνιακή καταστροφή της λογοτεχνίας, γεμάτη άπειρες βραβεύσεις και τιμητικές διακρίσεις, απολαμβάνοντας αγάπης, εκτίμησης και τιμής από τους πάντες , άκουσε μελοποιημένα αρκετά από τα ποιήματά της. Από τον Θάνο Μικρούτσικο, τον Μάνο Ξυδούς, τον Γιώργο Ανδρέου, τον Γιώργο Καζαντζή, τον Νίκο Πλάτανο, τον Κώστα Χατζόπουλο, τον Νίκο Ξανθούλη και τον Σάκη Παπαδημητρίου που έγραψε ένα θαυμάσιο ορατόριο με τίτλο «Το τελευταίο Σώμα μου» που ερμήνευσε η Μαρία Φαραντούρη. Κανένα απ΄αυτά δεν έγινε «σουξέ». Ίσως και να μην τόθελε. Ίσως και να μην «ταίριαζε» η ποίησή της στους κανόνες ενός «σουξέ». Γιατί όπως και η ίδια είχε γράψει : «Μάνα, λες να είναι κληρονομική η πραγματικότης;»

Ως Βασιλική Ράδου γεννήθηκε στην Αθήνα. Κική την φώναζαν. Και το 1952 παντρεύτηκε τον ποιητή και πολιτικό μηχανικό Άθω Δημουλά, με τον οποίο απέκτησε δύο παιδιά, τον Δημήτρη (1956) και την Έλση (1957). Εργάστηκε ως υπάλληλος στην Τράπεζα της Ελλάδος από το 1949 έως και το 1973. Ποιήματά της έχουν μεταφραστεί στα Αγγλικά, Γαλλικά, Ισπανικά, Ιταλικά, Πολωνικά, Βουλγαρικά, Γερμανικά και Σουηδικά. Το βιογραφικό της με όλες τις τιμές, τα βραβεία και τις διακρίσεις, τις ομιλίες της, τις συνεντεύξεις της είναι απέραντο. Όπως και η θλίψη μας που τη χάσαμε, έστω στην ηλικία των 88 ετών.

Σε μία ομιλία της για την ποίηση η Δημουλά όρισε ως εξής το ποίημα:

«Βαδίζεις σε μιαν έρημο. Ακούς ένα πουλί να κελαηδάει. Όσο κι αν είναι απίθανο να εκκρεμεί ένα πουλί μέσα στην έρημο, ωστόσο εσύ είσαι υποχρεωμένος να του φτιάξεις ένα δέντρο. Αυτό είναι το ποίημα».

Σχετικά με τον συντάκτη

Φιλόλογος, Δημοσιογράφος, Συγγραφέας, Πρώην βουλευτής

One comment for “Κική Δημουλά (1931 – 2020) In Memoriam

Αφήστε σχόλιο

ΧΟΡΗΓΟΙ

Επιστροφή στην κορυφή