Γράφει η Νόρα Ράλλη
Πόσες γυναίκες ξέρετε ποιήτριες διεθνώς; Στην ιστορία της Επιστήμης, πόσες γυναίκες πρωτοπόρες θυμάστε; Στη Φιλοσοφία; Να πιάσω την πολιτική; Κάτσε, να πιάσω την καλλιτεχνία, γιατί εκεί κυριαρχεί πάλι ένα στερεότυπο: «Οι γυναίκες είναι καλλιτεχνικά όντα». Πόσες μεγάλες θεατρικές σκηνοθέτιδες; Στο σινεμά; Μοντέρ; Διευθύντριες φωτογραφίας; Να πούμε για συγγραφείς;
Κάτσε να πιάσω τη μόδα και τη μαγειρική – που ταιριάζουν κι αυτά ταμάμ στο γυναικείο φύλο, όχι; Πόσες μεγάλες μοδίστρες ξέρουμε; Σεφ; (ακόμα και σ’ αυτά τα ριάλιτι μαγειρικής, ποτέ -ποτέ όμως!- δεν φέρνουν ούτε μία γυναίκα κριτή! Κι αν το κάνουν, θα είναι μία στους 100 άνδρες). Τι άλλο να πιάσω; Προέδρους και διευθυντάδες; Πρωθυπουργούς και επικεφαλής τμημάτων, οργανισμών, θεσμών; Δημοσιογράφους, κατόχους Νόμπελ… Ακόμα και για τους δασκάλους λέγαμε: «αυτός είναι δάσκαλος», «αυτή είναι δασκαλίτσα».
Προφανώς μιλάμε πάντα συγκριτικά. Μα, υπάρχουν και στιγμές που ούτε καν ένα (ένα!) όνομα γυναίκας δεν σου έρχεται στον νου. Και δεν μιλάμε για μέλη της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας ή ανάπηρα άτομα… αλήθεια, πώς θα σας φαινόταν ένα διεμφυλικό άτομο ως δάσκαλος στο Δημοτικό στα παιδιά σας;
Θα πιάσω τους θεούς. Πόσες θεές ξέρετε; Όχι παγανιστικών θρησκειών και λατρείας, αλλά επίσημων θρησκειών. Οι γυναίκες στις επίσημες θρησκείες είναι ή παρθένες ή μετανοημένες πόρνες. Εδώ αποφασίζουν άνδρες (τώρα τι σημαίνει αυτό το «άνδρας» δεν θα το σχολιάσω καν) παπάδες για τα γυναικεία σώματα! Δεν έχει μήνα που αποφάσισε η Ιερά Σύνοδος (και μόνο που ανθρώπινο κατασκεύασμα αυτοαποκαλείται «Ιερό» κάτι μού… κάτι σε πολύ «δεν» όμως!) να γίνουν κηρύγματα στις εκκλησίες της χώρας κατά των αμβλώσεων.
Αν είχε γράψει η Εύα τη Γένεση…
«Αν είχε γράψει η Εύα τη Γένεση, πώς θα ήταν άραγε η πρώτη νύχτα έρωτα του ανθρώπινου γένους; Η Εύα θα άρχιζε δηλώνοντας πως δεν είχε γεννηθεί από κανένα παΐδι, ότι δεν γνώριζε κανέναν όφι, ότι δεν πρόσφερε μήλα σε κανέναν, ότι ο θεός δεν της είπε ποτέ ότι θα κοιλοπονάει στη γέννα κι ότι ο άνδρας θα είναι το αφεντικό. Όλα αυτά είναι σκέτα ψέματα, δηλώσεις του Αδάμ στον Τύπο».
Εδουάρδο Γκαλεάνο: «Γυναίκες»
Ο Ουρουγουανός συγγραφέας Εδουάρδο Γκαλεάνο τόλμησε να γράψει αυτά τα λόγια στο βιβλίο του «Γυναίκες» (κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Πάπυρος στα ελληνικά), το οποίο δεν πρόλαβε να το δει τυπωμένο. Πρόλαβε να το γράψει όμως… Τώρα, τι συζητήσεις έκανε για δαύτο και με ποιον θεό, εκεί που πήγε μετά θάνατον, μήτε και ξέρω. Το σίγουρο είναι πως εδώ, σ’ αυτή τη γη, με αυτούς τους κατασκευασμένους θεούς και πραγματικούς διαόλους, το βιβλίο αυτό σίγουρα θα είχε άλλη αντιμετώπιση αν ήταν το πρώτο του… Με εννοείς τι εννοώ, ντάρλινγκ, φαντάζομαι.
Ποια είναι η βασική διαφορά στη θέαση της γυναίκας από τον Γκαλεάνο σε σχέση με το κυρίαρχο αφήγημα; Η απάντηση είναι πανεύκολη όσο και εξωφρενική στην αλήθεια της: ο ίδιος δεν «κοιτάζει» τη γυναίκα ως ένα σεξουαλικοποιημένο ή αντικειμενοποιημένο σώμα. Ούτε ως θύμα εκ προοιμίου. Αλλά ως ένα βαθιά καταπιεσμένο υποκείμενο (αυτό το «υπο-» μπροστά κάτι «λέει» στη λεξούλα αυτή) της Ιστορίας. Όλης της Ιστορίας, από καταβολής ανθρώπινου κόσμου.
Γυναίκες στο Ιράν & Ευρώπη
Πριν από λίγες μέρες, ένα 22χρονο κορίτσι το σκότωσαν γιατί φάνηκαν τα μαλλιά της. Λίγες ημέρες μετά, μια νεοφασίστρια πολιτικός πανηγύριζε τη νίκη της επί της δημοκρατίας, δίπλα στον Μπερλουσκόνι, για τον οποίο η γυναίκα είναι μόνο σεξουαλικό αντικείμενο. Μία μέρα μετά, ένα 20χρονο κορίτσι πέφτει νεκρό από σφαίρες στο Ιράν. Και η Ευρώπη στέκει, λένε, «προβληματισμένη». Την ίδια ώρα που ο δυτικός κόσμος «προβληματίζεται» επίσης για το τι συμβαίνει στο Ιράν σε σχέση με τα ανθρώπινα δικαιώματα…
Είναι δυνατόν να κατανοήσουμε τον κόσμο αυτών των γυναικών με βάση τα δικά μας, δυτικά, δίπολα (Ισλάμ-Χριστιανισμός, Δύση-Μ. Ανατολή κ.λπ); Είναι δυνατόν ο φεμινισμός να είναι αποκλειστικό κτήμα του δυτικού, κοσμοπολίτικου φεμινισμού; Είναι δυνατόν να χρησιμοποιείται, το 2022 (!), και πάλι ένας «σωτήριος» λόγος; Εμείς οι δυτικές που θα πάμε να σώσουμε αυτές τις κακόμοιρες τσεμπεροφορούσες που δεν είναι, μωρέ, σαν εμάς, ελεύθερες και χειραφετημένες;
Απίστευτο αφροδισιακό είναι η εξουσία.
Κάθε μορφής. Από όλους προς όλους (έλα όμως που τα έφερε έτσι η «θεά Τύχη» και συμβαίνει να είναι κυρίως από άνδρες προς γυναίκες!)… Η μαντίλα δεν είναι το (μόνο) πρόβλημα. Το ζήτημα είναι η απόλυτη ανάγκη για εξουσία κάποιων. Και η απόλυτη (συνειδητή μάλιστα) υποταγή κάποιων άλλων σε αυτή την ανάγκη των πρώτων.
(ΥΓ.: Οι γυναίκες στο Ιράν τραγουδούν το «Bella Ciao», την ώρα που στην Ιταλία νεκρανασταίνεται ο φασισμός.)
Πηγή: www.efsyn.gr
