ηλεκτρονικό εισιτήριο ανέργων

Γράφει ο  Αλέξανδρος Μητροβγαίνης,

Φιλόλογος & Μέλος της Επιτροπής Νεολαίας του Πανελληνίου Συνδέσμου Τυφλών

Ήρθε λοιπόν η αναμενόμενη στιγμή, κατά την οποία τα παλιά χάρτινα εισιτήρια και οι κάρτες βρέθηκαν στη δικαιοδοσία του βασιλείου της λήθης! Εδώ και μήνες οι προετοιμασίες της νέας εποχής του ηλεκτρονικού εισιτηρίου (λέγεται πως) ήταν πυρετώδεις. Οι «πόρτες» των νέων ακυρωτικών μηχανημάτων έκλειναν από μέρα σε μέρα και οι σχετικές ανακοινώσεις –συνήθως αυτοαναιρούμενες- έδιναν και έπαιρναν!

Πλήθος κόσμου λοιπόν έσπευδε να προμηθευτεί τα νέα «μαγικά χαρτάκια», πάντοτε σε… ελληνικούς ρυθμούς, τη στιγμή που ένα άλλο πλήθος κόσμου (άνεργοι, ΑμεΑ) περίμεναν στον… πάγκο μέχρι να έρθει και η δική τους η σειρά, για να προμηθευτούν το –διαφορετικού τύπου από τις παρελθούσες χρονιές- ελευθέρας τους.

Κι εκεί κάπου ένα αναντίρρητα θετικό μέτρο ξεκίνησε να μοιάζει για τις παραπάνω κατηγορίες με ένα video game, του οποίου οι πίστες έπρεπε να τερματιστούν όλες, ώστε να ακουστεί στα αυτιά των δικαιούχων η χαρούμενη μουσικούλα που συνοδεύει την περάτωση των δοκιμασιών.

Κατά την «πρώτη –και αναμενόμενα εύκολη- πίστα» άνεργοι και ΑμεΑ περνούσαν τις ανοιχτές μέχρι τότε θύρες του νέου συστήματος ανενόχλητοι, έχοντας μαζί τους τα απαραίτητα δικαιολογητικά έγγραφα, τα οποία επιδείκνυαν σε πιθανό έλεγχο. Οι οδηγίες των αρμοδίων καλούσαν σε αναμονή και τήρηση του παλιού συστήματος μέχρι νεωτέρας και έτσι η πρώτη πίστα κατακτήθηκε με ευκολία!

Στην επόμενη φάση ξεκίνησαν σταδιακά να κλείνουν ορισμένες θύρες σε συγκεκριμένους σταθμούς, ώστε να ξεκινήσει η εξοικείωση του επιβατικού κοινού με τις νέες συνθήκες. Μηδαμινές αλλαγές, ωστόσο, προκλήθηκαν στη διέλευση των ανωτέρω ομάδων, καθώς ένα πέρασμα έμενε ανοιχτό σε κάθε σταθμό για την εξυπηρέτησή τους. Λεπτομέρεια αποτελούσε το γεγονός πως λίγοι σταθμοί διαθέτουν ειδικά πλακάκια όδευσης για ανθρώπους με δυσκολίες στην όραση, τα οποία οδηγούσαν στο ανοιχτό πέρασμα. Σε όσους σταθμούς δεν υπάρχει αυτή η υποδομή οι συγκεκριμένοι άνθρωποι δεν αντιμετώπιζαν ιδιαίτερες δυσκολίες, καθώς χρησιμοποιούσαν τις ούτως ή άλλως ανεπτυγμένες -λόγω της διαβίωσης τους σε αυτή την πόλη- μαντικές τους ικανότητες.

Έτσι με την πάροδο των μηνών τίποτα δεν άλλαξε ουσιαστικά, με συνέπεια αυτή η δεύτερη –εύκολη- πίστα να τραβήξει σε χρόνο και να κάνει τους  «παίκτες» να εφησυχάσουν! Τότε ήταν η στιγμή της μετάβασης στο επόμενο επίπεδο! Ήρθε η ώρα της έκδοσης νέων καρτών και για τις προαναφερθείσες ομάδες. Έσπευσαν, λοιπόν, οι συγκεκριμένοι άνθρωποι, άλλοι στην διαδικτυακή εφαρμογή και άλλοι στα γκισέ των σταθμών, να εκδώσουν με τα απαραίτητα δικαιολογητικά τις πολυπόθητες καρτούλες, που θα άνοιγαν τα περάσματα… Οι κάρτες εκδόθηκαν, αλλά τα περάσματα δεν άνοιξαν, γιατί αυτό θα ήταν το τελικό στάδιο της τελευταίας πίστας. Κανένα video game που σέβεται τον εαυτό του δεν οδηγεί τον παίκτη τόσο εύκολα στο happy end!

Έτσι λοιπόν με ανενεργές πλέον τις μαγικές καρτούλες ΑμεΑ και άνεργοι περίμεναν νεότερες οδηγίες από το παιχνίδι, για να συνεχίσουν την περιπέτειά τους. Αυτές καθυστέρησαν μεν, αλλά εν τέλει ήρθαν! Η οδηγία της νέας πίστας μιλούσε για διαδικτυακή ενεργοποίηση των νέων εγγράφων! Πόσο δύσκολο θα μπορούσε να ήταν! Κάποιοι άνεργοι και ΑμεΑ, όχι τόσο εξοικειωμένοι με τους ηλεκτρονικούς υπολογιστές, ενδεχομένως θα αντιμετώπιζαν σημαντικά προβλήματα, αν δεν ήθελαν να καταφύγουν στην, επ’ αμοιβή ή μη, βοήθεια κάποιου «ειδικότερου», όπως του λογιστή τους, καθώς αναπόφευκτα θα έπρεπε να δουν τα στοιχεία της κάρτας, να τα συμπληρώσουν στην ηλεκτρονική φόρμα και ύστερα να εισάγουν το οχταψήφιο προσωπικό τους pin. Αν αυτό βέβαια δεν είχε δοθεί ποτέ στους όποιους δικαιούχους και οι οδηγίες του παιχνιδιού δεν μπορούσαν να δώσουν λύση, τότε στην οθόνη του παιχνιδιού έβγαινε ένα τεράστιο «λυπάμαι», «πρέπει να ξαναρχίσετε από την προηγούμενη πίστα», «game over»! Όταν ο παίκτης κατάφερνε να υπερπηδήσει όλους τους τελευταίους σκοπέλους, στην οθόνη του εμφανιζόταν το χαρμόσυνο μήνυμα «συγχαρητήρια, ενεργοποιήσατε την κάρτα σας!» και ήλπιζε πως πλέον οι μπάρες θα παραμέριζαν στο πέρασμά του!

Ματαιοδοξούσε όμως! Ένα καλό video game δε θα τέλειωνε ποτέ τόσο εύκολα, χωρίς να «ταλαιπωρήσει» τον παίκτη του, ώστε η χαρά της μετέπειτα κατάκτησης να είναι ακόμη μεγαλύτερη. Η επόμενη και (ας ελπίσουμε…) τελευταία πίστα θα παιζόταν σε άλλο «γήπεδο»! Σε αυτό των οθονών των αυτόματων μηχανημάτων εξυπηρέτησης των σταθμών. Εκεί ο παίκτης θα έπρεπε να επιδείξει όλες του τις δεξιότητες στις νέες τεχνολογίες και να καταφέρει να εισάγει το δωρεάν κόμιστρο στην κάρτα του. Αν πάλι ήταν ηλικιωμένος ή είχε οποιεσδήποτε αντικειμενικές δυσκολίες, δεν απαγορευόταν από την αρχή του παιχνιδιού να «κλέψει» λιγάκι και να χρησιμοποιήσει τη βοήθεια του κοινού, ώστε να φτάσει στο στόχο του. Μετά από αυτή την πράγματι συγκινητική μεγαλοψυχία των συντελεστών όλα θα ήταν πιο εύκολα! Ωστόσο, πρώτα απ’ όλα θα έπρεπε το ίδιο το παιχνίδι να ενημερώσει το λογισμικό του, ώστε να γίνουν όλα τα παραπάνω, πράγμα που στην πράξη δεν αποδείχτηκε και τόσο εύκολο! Βέβαια λίγες εβδομάδες αναμονής ακόμη δεν ήταν δα και μεγάλο πρόβλημα μπροστά σε τόσους μήνες!

Η μεγάλη στιγμή πλησίαζε! Το κλίμα των αγίων ημερών βοήθησε, ώστε μπροστά στα δακρύβρεχτα πρόσωπα των δικαιούχων να εμφανιστεί στην οθόνη η επιλογή «επιδότηση»! Και ναι επιτέλους στα αυτιά τους ως μελωδικό κελάρυσμα κουδούνισε το γλυκό «γκλίν» της κατάκτησης της κορυφής του παιχνιδιού! Οι πόρτες άνοιξαν! Τα εμπόδια ξεπεράστηκαν! Περάσαμε στη νέα εποχή! Τι νόημα θα είχε λοιπόν αυτή η κατάκτηση, αν δεν είχαν αντιμετωπιστεί και ξεπεραστεί οι παραπάνω δυσκολίες;

Σχετικά με τον συντάκτη

Η μοναδική, πλήρως προσβάσιμη για κάθε χρήστη, διαδραστική, κοινωνική πύλη ενημέρωσης στην Ελλάδα!

Αφήστε σχόλιο

ΧΟΡΗΓΟΙ

Επιστροφή στην κορυφή