«Η πανδημία μας στέρησε την αφή»
Πρόσθετα εμπόδια για τους τυφλούς
Την αίσθηση με την οποία «διαβάζουν» το περιβάλλον μέσα στο οποίο κινούνται, την αφή, στέρησε από τους τυφλούς ο κορωνοϊός. Η χρήση γαντιών και η αποφυγή αγγίγματος επιφανειών για τον περιορισμό έκθεσης στον ιό έφεραν μεγάλες ανατροπές στην καθημερινότητά τους, καθώς η αφή υποκαθιστά σε σημαντικό βαθμό την όραση.
Ο δικηγόρος Βαγγέλης Αυγουλάς περιγράφει στην «Κ» τη νέα, δύσκολη καθημερινότητα.
_______
Για τους τυφλούς συμπολίτες μας αυξήθηκαν τα καθημερινά εμπόδια
Ένα θετικό σε όλη αυτή την περιπέτεια είναι πως η πανδημία του κορωνοϊού ανάγκασε το κράτος να διευκολύνει τεχνολογικά όλους τους πολίτες, άρα και τους ανθρώπους με αναπηρία, λέει στην «Κ» ο Βαγγέλης Αυγουλάς, δικηγόρος, πρόεδρος της ΑΜΚΕ «Με Άλλα Μάτια».
Της Λίνας Γιάνναρου
Όλων η καθημερινότητα άλλαξε από την περασμένη άνοιξη, απρόσμενα, βίαια. Μήνες μετά, κι ακόμα δεν μπορούμε να προσαρμοστούμε.
Όμως για κάποιους δεν άλλαξε μόνο η καθημερινότητα, αλλά ο ίδιος ο τρόπος να «βλέπουν» τη ζωή. Στους τυφλούς συμπολίτες μας, η πανδημία του κορωνοϊού στοίχισε ό,τι πολυτιμότερο, την αφή, το μέσο δηλαδή να «διαβάζουν» το περιβάλλον. «Η αλήθεια είναι ότι λόγω της χρήσης των γαντιών χάσαμε ακόμα μία αίσθηση», λέει στην «Κ» ο Βαγγέλης Αυγουλάς, δικηγόρος, πρόεδρος της ΑΜΚΕ «Με Άλλα Μάτια» και τακτικός εκπρόσωπος στην Ελλάδα της Διεθνούς Οργάνωσης VIEWS για νέους με προβλήματα όρασης.
«Πάντα όταν λείπει μία αίσθηση, αναπτύσσονται οι άλλες. Όμως, η πανδημία απενεργοποίησε και την αφή. Να σας δώσω ένα παράδειγμα. Σε έναν ανελκυστήρα πώς θα διαβάσω την ανάγλυφη γραφή για να πατήσω τον σωστό όροφο; Πώς θα κινηθώ σε μια δημόσια υπηρεσία; Στα μέσα μαζικής μεταφοράς πώς θα γνωρίζουμε ποια είναι η κενή θέση χωρίς το άγγιγμα;» Δεν είναι μόνο η χρήση γαντιών, είναι και ο φόβος της νόσου. «Όπως όλοι, έτσι κι εμείς φοβόμαστε να κινούμαστε σε δημόσιους χώρους
Μέχρι πριν από την κρίση του κορωνοϊού χρησιμοποιούσαμε άφοβα την κουπαστή για να ανέβουμε ή να κατέβουμε τις σκάλες. Τώρα προσπαθούμε να το αποφύγουμε», εξηγεί ο κ. Αυγουλάς, ο οποίος γεννήθηκε τυφλός.
Συζητάμε με αφορμή τη σημερινή Παγκόσμια Ημέρα Λευκού Μπαστουνιού, που στόχο έχει την ευαισθητοποίηση του κοινού στην προσπάθεια των ατόμων με προβλήματα όρασης για μια πιο ανεξάρτητη διαβίωση και την αντιμετώπιση των εμποδίων που συναντούν στις καθημερινές μετακινήσεις. Ποιος όμως θα μπορούσε να προβλέψει ένα πρόσκομμα σαν κι αυτό ενός νέου και επικίνδυνου ιού;
«Τους μήνες που έχουν προηγηθεί, τα έξοδά μας έχουν αυξηθεί, αφού χρησιμοποιούμε πολύ πιο τακτικά ταξί, για ευνόητους λόγους. Όμως και στον δρόμο, δεχόμαστε πιο σπάνια τη βοήθεια των περαστικών. Για να σε βοηθήσει κάποιος να περάσεις τον δρόμο ή ένα εμπόδιο θα πρέπει να σε αγγίξει, να σε κρατήσει από το μπράτσο. Ούτε εμείς το επιδιώκουμε ούτε τόσο πολλοί προσφέρονται πια».
«Πώς θα κινηθώ σε μια δημόσια υπηρεσία;
Στα μέσα μαζικής μεταφοράς πώς θα γνωρίζουμε ποια είναι η κενή θέση χωρίς το άγγιγμα;»
Όπως λέει ο κ. Αυγουλάς, επίσης, τα μέτρα δεν έχουν σχεδιαστεί για όλους. «Πώς εμείς θα ελέγξουμε τη διαγράμμιση σε μια δημόσια υπηρεσία ή στο σούπερ μάρκετ έτσι ώστε να τηρήσουμε τις αποστάσεις; Επίσης, μέχρι 300 ευρώ οι αναλήψεις πρέπει να γίνονται μέσω ATM, όμως πώς θα το πετύχει κάποιος με πρόβλημα όρασης; Δεν έχουν όλες οι τράπεζες φωνητική υποστήριξη. Εμείς πρέπει να πάμε στο ταμείο κανονικά και με δύο μάρτυρες ακόμα για ανάληψη του αναπηρικού επιδόματος»
Πώς έχει επηρεαστεί η κοινωνική τους ζωή; «Όπως όλοι, έχουμε περιορίσει μετακινήσεις και εξόδους. Άλλωστε, εάν μας προσκαλέσει κάποιος για φαγητό θα πρέπει να πάμε με συνοδό, οπότε οι δύο από τις τέσσερις θέσεις… έχουν καλυφθεί»
Όμως, υπάρχουν και θετικά σε όλη αυτή την περιπέτεια.
«Ευτυχώς ήρθε η πανδημία και ανάγκασε το κράτος να διευκολύνει τεχνολογικά όλους τους πολίτες, άρα και τους ανθρώπους με αναπηρία. Σε πολλούς δήμους κλείνουμε ηλεκτρονικά ραντεβού, πολλές υπηρεσίες έχουν ψηφιοποιηθεί, πλέον μπορούμε να κάνουμε ηλεκτρονικά μια εξουσιοδότηση, που τα άτομα με αναπηρία χρειάζεται να κάνουμε συχνά, ή να βγάλουμε ένα πιστοποιητικό, αποφεύγοντας έτσι να συνωστιζόμαστε και να πιάνουμε χαρτιά. Ένα ακόμα καλό ήταν ότι ήρθε πιο κοντά στους ανθρώπους με αναπηρία η ψυχαγωγία. Πολλές παραστάσεις είναι διαθέσιμες ηλεκτρονικά. Έχουμε πρόσβαση σε θέατρα, σε βιβλιοθήκες, για πρώτη φορά έχουμε στη διάθεσή μας τόσο υλικό πολιτιστικού περιεχομένου».
Πηγή: Εφημερίδα “Καθημερινή”
