Ο Βίκτωρ Όρμπαν

Η δημοκρατία εάλω.

Τουλάχιστον επίσημα στην περίπτωση της Ουγγαρίας. Για την υπόλοιπη «χημική» ένωση μένει να δούμε αν τα συστατικά της ήταν τελικά τόσο αρμονικά δεμένα ώστε να κρατήσει.

Για δες καιρό που διάλεξε ο Βίκτωρ σε καιρό ιού κορώνας να γίνει βασιλικότερος του Βασιλέως, έχοντας τη δυνατότητα να νομοθετεί ο ίδιος- αλά Αποφασίζομεν και Διατάσσομεν- για απροσδιόριστο χρονικό διάστημα για όλα τα διατάγματα. Σαφώς για τους ανένταχτους έπονται ποινές φυλάκισης και περιοριστικά μέτρα.

Η στήριξη λέει της δημοκρατίας ανά τον κόσμο αποτελεί προτεραιότητα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Το δημοκρατικό πολίτευμα παραμένει το μόνο σύστημα διακυβέρνησης στο οποίο οι πολίτες μπορούν να ασκήσουν πλήρως τα δικαιώματα του ανθρώπου και είναι καθοριστικός παράγοντας για ανάπτυξη και μακρόπνοη σταθερότητα. Τουλάχιστον έτσι συμπεραίνουμε από τα άρθρα 2 και 21 της Συνθήκης για την Ευρωπαϊκή Ένωση, και το 205 για τη Συνθήκη για τη λειτουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Να μην ήταν κάπου το 2017 όταν ο Μακρόν ηγούταν της πρωτοβουλίας για τη συμμετοχή των πολιτών στο διάλογο για το μέλλον της Ευρώπης; Εκείνον τον Σεπτέμβρη που συζητούσαμε ότι ήρθε ο καιρός να εντάξουμε αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες στον τρόπο λήψης αποφάσεων, τόσο σε εθνικό, όσο και σε υπερεθνικό επίπεδο.

Αντίστροφο τάνγκο. Ένα βήμα μπροστά δύο πίσω.

Η πανδημία κλονίζει τα θεμέλια της Ε.Ε. με την έκβαση της συζήτησης για την έκδοση ευρωομολόγου να οδηγεί μάλλον σε τέλμα, εκτός κι αν τα βρουν στην παράταση. Μένει να δούμε αν θα επιβεβαιωθεί ο ποδοσφαιρικός όρος ότι στο τέλος κερδίζουν πάντα οι Γερμανοί.

Οι νεκροί; Απλά η αφορμή.

Το φόντο στον καμβά; Η διάσταση θέσεων, απόψεων, καθώς και η αποστασιοποίηση από την αρχή της αλληλεγγύης. Οι χρωματισμοί με τις ποικίλες θέσεις που αναπαράγονται, απλά συμπληρώνουν το σκηνικό της σύγχυσης.

Κάπου εκεί θα κρύβονται και μερικά ανθρωπάκια, πρόσφυγες και μετανάστες, αλλά αυτά δεν είναι άξια μετρήσιμη ούτε στη στατιστική των κρουσμάτων μιας χώρας. Αόρατοι και αναλώσιμοι. Όπως όλοι.

Το ίδιο αναλώσιμη, όμως, είναι και η δημοκρατία μας στο βωμό του φόβου της ασθένειας. Υπάρχει, ωστόσο, μια ειδοποιός διαφορά. Όταν η δημοκρατία ασθενεί, το εμβόλιο δεν περιμένει εργαστήρια για να ανακαλυφθεί.

Δυστυχώς, για ακόμη μια φορά μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα η Ευρώπη φάνηκε να σαστίζει, ανήμπορη να αντιδράσει. Ο Βίκτωρ τους αιφνιδίασε. Και να πεις ότι ήταν κι ο Ουγκώ να είχε και κάποια σημαίνουσα βαρύτητα ο λόγος του.

Αλλά ο Βίκτωρ δεν περίμενε την πανδημία για να δείξει τις προθέσεις του.

Προϋπήρξε και η θέση του στη διαχείριση της προσφυγικής και μεταναστευτικής κρίσης. Τότε, όμως, μάλλον κάποιοι βολεύονταν από αυτή τη στάση.

Τώρα; Τώρα που εγκαθιδρύθηκε η πρώτη δικτατορία στην Ενωμένη Ευρώπη το 2020 ως προσωρινή συγκέντρωση αρμοδιοτήτων; Ποια η συλλογική αντίδραση; Ποιο το μέλλον της Ευρώπης μετά από αυτή την έμμεση αποδοχή και μη άμεση καταδίκη; Ουδέν μονιμότερον του προσωρινού.

Η δημοκρατία στην Ένωση φωνή βοώντος εν τη ερήμω και η απόσταση που έχουμε να διανύσουμε για τη συμμετοχή των πολιτών στην άσκηση εξουσίας σε εθνικό και υπερεθνικό επίπεδο μοιάζει διαπλανητική.

Σχετικά με τον συντάκτη

Πολιτική επιστήμονας, επικοινωνιολόγος, επιστημονική συνεργάτιδα Ινστιτούτου Εναλλακτικών Πολιτικών ΕΝΑ.

Αφήστε σχόλιο

ΧΟΡΗΓΟΙ

Επιστροφή στην κορυφή