Μια συζήτηση του meallamatia.gr με ιδιαίτερο ενδιαφέρον για πολύ κόσμο είναι πλέον διαθέσιμη και με ελληνικούς υποτίτλους.
Οι καλεσμένοι του συντονιστή της εκπομπής, Βαγγέλη Αυγουλά:
📍 Πρόδρομος Ταράσης, Ψυχολόγος, Οικογενειακός Ψυχοθεραπευτής, Επικοινωνιολόγος
📍 Ντένια Μπιζάνου, Ψυχολόγος, Ψυχοθεραπεύτρια, Παιδοψυχολόγος
έλυσαν απορίες γύρω από ένα φλέγον ζήτημα: τον ερχομό του πρώτου παιδιού σε ένα ζευγάρι.
Η αλλαγή των αρχικών ισορροπιών, η θεραπεία ζεύγους, η απόσταση θεωρίας και πράξης όσον αφορά την άσκηση του γονεϊκού ρόλου, αλλά και η αλληλεπικάλυψη του ρόλου αυτού με τον συντροφικό ήταν ορισμένα μόνο από τα επιμέρους θέματα που αναλύθηκαν.
Ταυτόχρονα, σε αυτή την εκπομπή οι δύο ειδικοί καταρρίπτουν μύθους που επιφορτίζουν με επιπλέον ψυχικό βάρος τους νέους γονείς. Όπως εξηγεί, για παράδειγμα, η κα Μπιζάνου:
«Αυτό που λέγεται, ότι η μητρότητα ξυπνάει μέσα μας με ένα κουμπί αυτόματα, και ξέρουμε να είμαστε μητέρες εμείς οι γυναίκες, είναι λίγο ρομαντική πεποίθηση. Γιατί τόσο μια μητέρα, όσο και ένας πατέρας, θέλει λίγο χρόνο να μπει μέσα στο ρόλο, να συνδεθεί με το καινούριο, άγνωστο άτομο που μπήκε στην οικογένεια. Στην αρχή, σε πολλούς ανθρώπους φαίνεται πολύ ξένο αυτό. Δεν έχεις και πολλά συναισθήματα για έναν άγνωστο άνθρωπο που έχει έρθει στην οικογένειά σου. Παρά μόνο το να επιβιώσει, να μπορέσεις να το κρατήσεις ζωντανό στην αρχή.»
Για το ταμπού της γονεϊκής δυσφορίας μίλησε μεταξύ άλλων ο κ. Ταράσης:
«Κάπως το ακούμε κι από τα μέσα, πώς μιλάνε και πώς παρουσιάζεται η μητρότητα και η πατρότητα, δηλαδή ότι είναι το καλύτερο πράγμα που έχει συμβεί στην ζωή τους, η πιο ευτυχισμένη περίοδος, κλπ. Και όταν κάποιος γονιός λέει: “Ουφ, αυτό το παιδί σήμερα με τάραξε!”, “Μου έχει βγάλει την πίστη σήμερα, γκρινιάζει από το πρωί!”, λέμε “Ωπ! Δεν επιτρέπεται να τα λες, αυτά, είναι παιδί!”. Το έχω αντιμετωπίσει και σαν γονιός⸱ όταν πας να πεις “σήμερα με κούρασε πολύ το παιδί μου”, “δεν έτρωγε”, “γκρίνιαζε”, “έβγαζε δόντια”, σου λένε: “Έλα τώρα…”. Είναι μεγάλο ταμπού το να μιλήσει κανείς για τα δυσφορικά συναισθήματα που μπορεί να προκαλεί ένα παιδί στους γονείς. Και γι’ αυτό ακριβώς μπορεί κι οι μητέρες ή οι γονείς μεταξύ τους να νιώθουν αυτή τη δυσφορία, όλοι σε μια παρέα, και να μην το λέει ο ένας στον άλλο, γιατί σκέφτονται ότι αν το πουν, θα φαίνεται ότι δεν αγαπούν το παιδί τους.
Τέλος, η κυρία Μπιζάνου και ο κύριος Ταράσης δεν παρέλειψαν να αναφερθούν στη διαχείριση των ματαιώσεων που ενέχει η διάψευση της φαντασίωσης των γονιών για ένα «ιδανικό» παιδί (όπως στην περίπτωση της αναπηρίας), καθώς και σε πιο εξειδικευμένα ζητήματα όπως η παιδική παραβατικότητα και η παιδική κακοποίηση.
