Ο Βαγγέλης Αυγουλάς και η Μπέτυ Λεωτσάκου

«Ουρλιάζω “γιατί” και σε ψάχνω, στους αγώνες που δίναμε, στα χαμόγελα των χιλιάδων παιδιών που βοήθησες, στις καλές ειδήσεις που μας έφερνες για να συνεχίσουμε να ονειρευόμαστε και να ελπίζουμε, στα όνειρα που κάναμε μαζί για μια κοινωνία που θα βλέπει με άλλα μάτια. Πονάω και σε ψάχνω. Αρνούμαι να σε αποχαιρετήσω. Θέλω να πιστεύω ότι πας να βοηθήσεις χιλιάδες τυφλούς αγγέλους που σε είχαν περισσότερο ανάγκη από εμάς. Τόσο άδικα, τόσο πρόωρα, τόσο πικρό το αντίο. Καλό ταξίδι Μπέττυ*».

Ποιος να μου το’ λεγε ότι θα ανέβαζα φωτογραφία μας με τέτοια λεζάντα;

Ακόμα σε ψάχνω. Ακόμα δε μπορώ να το πιστέψω.

Και ποιος να το πίστευε ότι το βίντεο από το Δείπνο Στο Σκοτάδι της Θεσσαλονίκης που κάναμε για τη Σχολή Τυφλών, θα ήταν η τελευταία καταγεγραμμένη δημόσια εμφάνιση σου. Παρά λίγο να μη μας μιλήσεις στην κάμερα εκείνο το βράδυ. Παρά λίγο να μη μιλήσω ούτε εγώ. Θυμάσαι, εκείνα τα σφηνάκια στην αναμονή μας μπέρδεψαν λίγο!

Πώς γίνεται να ξημερώνουν τα Φώτα και να φεύγει από κοντά μας ένας άνθρωπος που στις μέρες μας συμβόλιζε το φως των τυφλών; Τραγική ειρωνεία. Και δεν ήταν η μόνη…

Ξημέρωναν Θεοφάνεια, πέρυσι, όταν το έμαθα. Ξαναδιαβάζω τα mails και sms που μου έστελνες μέσα από το νοσοκομείο. Δεν κράτησες την υπόσχεση σου. Πόσα πράγματα κανονίζαμε, πόσα είχαμε δρομολογήσει, τι ατζέντα είχαμε σημειώσει να συζητήσουμε όταν βγεις, και τελικά…

Είχαμε συζητήσει τόσα πολλά, που νόμιζα ότι έχουμε γνωριστεί καλά τόσα χρόνια. Μα έμαθα τόσα και άλλα τόσα με το που έφυγες για σένα, για το έργο σου, για την προσφορά σου, για τον άνθρωπο που με ενέπνεε και είχα δίπλα μου στα κοινά οράματα και στην κοινή δουλειά στο χώρο των ΑμεΑ.

«Ήταν φίλη μας, της μιλούσαμε για τους προβληματισμούς μας, τις εφηβικές μα τρέλες, τα όνειρα μας, τα ερωτικά μας, όλα», μου έλεγαν τα παιδιά του ΚΕΑΤ, όλοι μαζί μια αγκαλιά και ένα αναφιλητό, εκεί στα Γλυκά Νερά που σε αποχαιρετήσαμε για τελευταία φορά.

«Τόσα χρόνια, όποιον άνθρωπο και να παρέπεμπα στη Μπέττυ, μου έλεγε ότι δε βρήκε απλά μια λύση, αλλά απάγκιο», μου είπε ο Κουρουμπλής. Και κατάλαβα ότι αυτή η υποτροφία που σου είχε εξασφαλίσει τότε για να πας στην Αμερική να εξειδικευτείς για τους τυφλούς, ήταν πραγματικά διαχρονική κοινωνική επένδυση.

«Όταν είδα το βιογραφικό της και συζήτησα μαζί της, δε με ένοιαζαν οι κομματικές γκρίνιες και ο διαφορετικός ιδεολογικός χώρος. Είπα ότι δεν υπάρχει πιο κατάλληλος άνθρωπος από τη Μπέττυ γι’ αυτή τη θέση», ομολόγησε δημόσια η Θεανώ Φωτίου, δίνοντας σου το τιμόνι του ΚΕΑΤ.

Και γι’ αυτό υπήρχαν και άνθρωποι που σε ζήλευαν. Και κάποιοι κοντινοί σου μάλιστα. Στο είχα πει κανα δυο φορές, αλλά έκανες πως δε με καταλαβαίνεις.

Γιατί ήσουν και διακομματική και μορφωμένη και πετυχημένη και ασυμβίβαστη. Όλα αυτά μαζί, σε μια κοινωνία που βιώνει μια βαθιά κρίση ιδεών και αξιών, καταλαβαίνεις, χαλάνε κάποιους.

Πέτυχες και ως Πρόεδρος στην Παιδόπολη Αλίμου επί Πα.Σο.Κ. και στην Ειδική Αγωγή ως σύμβουλος του Υπουργού Παιδείας Σπηλιοτόπουλου και στο ΚΕΑΤ επί ΣυΡιζΑ. Και ήσουν μόλις 44. Φαντάσου πόσα έχασε η χώρα μας, φαντάσου πόσα θα έκανες για την κοινωνία μας στα επόμενα χρόνια της ζωής σου…

Για τις 72 χώρες που είχες επισκεφθεί, τις περισσότερες με δικά σου έξοδα, για να αφήσεις σε όλες κοινωνικό έργο, το ανακαλύψαμε με τον πατέρα σου στο αρχείο σου. Δε μας μιλούσες γι’ αυτά. Αργήσαμε να καταλάβουμε ότι οι μηδενικοί σου λογαριασμοί στην τράπεζα, σήμαιναν τακτική και έκτακτη βοήθεια, κάθε μήνα, σε δεκάδες ανθρώπους που αντιμετώπιζαν προβλήματα επιβίωσης. Ακριβή ζωή δεν έκανες, πάθη δεν είχες, γι’ αυτό αναρωτιόμασταν με τον πατέρα σου τι να συμβαίνει.

Μη φωνάζεις. Πρέπει να τα γράψω. Για να τα μάθει ο κόσμος, έστω και τώρα.

Δε μπορούσα να φανταστώ ότι θα λείπεις από την πρώτη επίσημη γιορτή του μοναδικού στην Ελλάδα, Κέντρου Δημιουργικής Απασχόλησης Τυφλών Παιδιών, που εσύ έστησες στο ΚΕΑΤ. Μέσα σε έναν Αύγουστο τρέχαμε μαζί στην ΕΕΤΑΑ και στο Υπουργείο Εσωτερικών, τιμή μου που σε βοήθησα λίγο σε αυτό το εγχείρημα. Και το ολοκληρώσατε με τη Βιβή στην Περιφέρεια, για να ωφελούνται πια κάθε χρόνο δεκάδες οικογένειες και παιδιά με προβλήματα όρασης χάρη σε εσένα.

Και ποιος να μας το έλεγε, ότι η γιορτή στο 1ο ΚΔΑΠμεΑ τυφλών θα είχε θέμα τον αποχαιρετισμό σου…

Ήθελες το ΚΕΑΤ να ξαναζωντανέψει, να ξαναγεμίσει παιδιά που μορφώνονται, ψυχαγωγούνται, κοινωνικοποιούνται και δραστηριοποιούνται. Και με το που γέμισε πάλι το ΚΕΑΤ παιδιά, ήταν για να σου τραγουδήσουν «Για πού το’ βαλες καρδιά μου, μ’ ανοιχτά πανιά». Άλλη τραγική ειρωνεία… 15 μήνες Πρόεδρος στο ΚΕΑΤ και πρόλαβες να κάνεις θαύματα, που δεν πρόλαβες όμως να τα απολαύσεις… Γι’ αυτό κλαίγαμε εκείνη τη μέρα. Γι’ αυτό κλαίμε συχνά πυκνά όσοι σε σκεφτόμαστε και μας λείπεις και ψάχνουμε μια ιδέα, μια δεύτερη γνώμη, μια συμβουλή και πάμε από κεκτημένη ταχύτητα να σε πάρουμε ακόμα και τώρα ένα τηλέφωνο.

Και η βαφτιστήρα σου, ακόμα ρωτάει πώς η νονά η Μπέττυ, σαν καλή νεράιδα, έδωσε καλό τέλος στο παραμύθι της, την έβγαλε από το ίδρυμα και της προσέφερε μια θαυμάσια οικογένεια.

Κάπου Οκτώβρης του 2016 ήταν που μου είχες ακυρώσει μια συνάντηση, γιατί δεν ένιωθες και τόσο καλά μου είπες. Που να το φανταστώ… Επιθετικός καρκίνος, που σε κέρδισε μέσα σε 40 μέρες. Και πάλι έφυγες παλικαρίσια, με ψηλά το κεφάλι, δίνοντας μας οδηγίες για τη συνέχεια, για τα Θέλω σου, για το Έργο σου, ως την τελευταία στιγμή.

Θυμάσαι, εκεί στην αναμονή στα ραντεβού των Υπουργείων που περιμέναμε μαζί, που μετρούσαμε πόσες εκατοντάδες χιλιόμετρα κατάπινες μέσα σε μια βδομάδα για να είσαι παντού, όπου υπάρχει ανάγκη; Και σπάγαμε πλάκα με τα κοντέρ σου!

Και να σου πω και κάτι να χαρείς; Αν ήσουν εδώ, τα χιλιόμετρα στα Λεχαινά θα τα σταματούσες. Γιατί επιτέλους ολοκληρώνεται αυτό που ξεκίνησες και τα κλουβιά με τα φυλακισμένα παιδιά στα Λεχαινά ανοίγουν.

Για κάτι «απόρρητα» που είχα σπάσει μερικές φορές για χάρη σου, ξέρει ο πατέρας σου, δίσταζα λίγο τότε, αλλά τώρα δεν το μετανιώνω. Ίσα-ίσα που τα τελευταία σου λόγια, για κάτι μαιμουδιές στην περιουσία του Οίκου Τυφλών, ψήνομαι να μην τα κρατήσω στα μυστικά μας. Αλλά γι’ αυτά μη φοβάσαι προς το παρόν, παλεύουν τώρα να τα ξεκαθαρίσουν ο Παπαϊωάννου με το Μενέλαο. Για να δούμε…

Δεν ξέρω αν το είδες, στο 1ο ΚΔΑΠ τυφλών παιδιών που δημιούργησες, έδωσαν το όνομα σου.

Αλλά τι να το κάνεις; Δε χωράς σε ταμπέλες, δε χωράς σε εκδηλώσεις, γιατί είσαι ιδέα και όραμα ρε ψυχάρα …

Ένα χρόνο λείπεις και μαθαίνω ότι, ολόκληρο ICEVI – Europe, το Διεθνές Συμβούλιο για την Εκπαίδευση Ατόμων με Προβλήματα Όρασης, λειτουργεί ακόμη μουδιασμένο από την αιφνίδια απώλεια της πιο ικανής Προέδρου του.

Λένε «ουδείς αναντικατάστατος», αλλά εσύ ρε Μπέττυ είσαι η εξαίρεση που απαιτεί μια ολόκληρη ομάδα ανθρώπων, να τρέχουμε και να προσπαθούμε διαρκώς, μπας και κάποια στιγμή καλύψουμε κάτι από την απουσία σου, μπας και συνεχίσουμε κάτι από το Έργο και το Όραμα σου.

Βέβαια, μεταξύ μας, ξέρω ότι έφυγες και με κάτι παραπονάκια. Όπως αυτό για έναν φορέα των ΑμεΑ που «ξέχασε» να σε αναδείξει υποψήφια για το Δ.Σ. του που πάλι εκεί ήθελες να προσφέρεις. Ε, κάνουμε και οι ανάπηροι τις μα@κιες μας, δεν είμαστε άγιοι. Το ξέρεις καλά εσύ αυτό.

Λοιπόν, κλείνω. Ελπίζω να περνάς καλά εκεί πάνω! Και αν που και που σε κάτι εδώ κάτω τα μπλέκουμε, συγχώρα μας και στείλε καμιά Θεία Φώτιση να βρούμε τα ίσα μας.

Εκατοντάδες άνθρωποι σου ορκιστήκαμε πως θα ζεις για πάντα στις καρδιές μας. Όχι άλλο δημόσιο πένθος. Πόνος ψυχής για καιρό, αναντικατάστατο το κενό, αλλά ανασυντασσόμαστε, γιατί σε όλους μας άφησες ένα πρότυπο παράδειγμα, εντολές, όραμα, εκκρεμότητες και παρακαταθήκες. Και αν το έργο σου δε συνεχιστεί, αν δεν κάνουμε τις διαδρομές ευκολότερες για τις επόμενες γενιές των νέων με αναπηρία ανά τον κόσμο, ξέρουμε ότι δε σου γλιτώνουμε. Δουλειά λοιπόν όλοι, για να σου αποδείξουμε πόσο σε νιώθαμε, πόσο σε αγαπούσαμε, πόσο σε πιστεύαμε και πόσα πολλά σου χρωστάμε. Αυτό ήθελες. Αυτό θες. Και τον δικό μου όρκο τον έδωσα εκείνο το απόγευμα λίγο πριν χιονίσει, στις 9 Γενάρη 2017, εκεί, μπροστά στη φωτογραφία σου, και στα λόγια που μου είπαν ο πατέρας σου και ο άντρας σου, οι δύο πολυτιμότεροι Γιάννηδες της ζωής σου.

Είμαι σίγουρος πως θα το διαβάσεις το γράμμα μου. Πρώτη φορά μακροσκελές και όχι μονολεκτικό σαν τις απαντήσεις στα τηλεγραφικά emails που σου έστελνα λόγω φόρτου εργασίας.

Γεια σου Μπέττυ.

Βαγγέλης Αυγουλάς

Υ.Γ.1) Ρε συ, με το που έφυγες, εμφανίστηκαν διάφοροι γνωστοί – άγνωστοι, που δήθεν κάτι είχατε πει μαζί, δήθεν κάτι είχατε συμφωνήσει, δήθεν κάτι αφήσατε στη μέση. Εκμεταλλεύονται την απουσία σου, νομίζουν ότι δεν τους έχουμε πάρει χαμπάρι και μας έχουν τρελάνει στην παπάτζα. Πες μου, στ’ αλήθεια, πώς τους άντεχες;

Υ.Γ.2) Στο είχα ξαναπεί: στα πρώτα χρόνια της φιλίας μας, που να το ξέρω ότι το «Μπέττυ» έβγαινε από το «Παναγιώτα»; Γι’ αυτό δε σε έπαιρνα και τηλέφωνο ανήμερα στη γιορτή σου. Μετά το έμαθα και το διόρθωσα. Αλλά για εκείνα τα τηλέφωνα Που δε σε πήρα ποτέ, με συγχώρεσες έτσι;

*Πλην των ανωτέρω, η Μπέττυ Λεωτσάκου επιπλέον διετέλεσε:

Πρόεδρος του Συλλόγου ΣΕΕΠΕΑ Αττικής,

Μέλος του Δ.Σ. της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Συλλόγων Ειδικού Εκπαιδευτικού Προσωπικού Ειδικής Αγωγής (ΠΟΣΕΕΠΕΑ)

Αιρετό μέλος στο Υπηρεσιακό Συμβούλιο ΠΥΣΕΕΠ Αττικής

Πρόεδρος του Συλλόγου των απανταχού Απιδιωτών, τιμώντας την ιδιαίτερη πατρίδα της, την Απιδιά Λακωνίας.

 

Σχετικά με τον συντάκτη

Δικηγόρος, Πρόεδρος της ΑΜΚΕ "Με Άλλα Μάτια", Τακτικός Εκπρόσωπος στην Ελλάδα της Διεθνούς Οργάνωσης VIEWS για νέους με προβλήματα όρασης

One comment for “Γράμμα στη Μπέττυ Λεωτσάκου, ένα χρόνο μετά

  • Σοφία Συριοπουλου λέει:

    Βαγγέλη μου, να είσαι πάντα καλά. Με συγκίνησες, με άγγιξαν βαθιά όσα έγραψες και η αλήθεια είναι ότι την Μπεττουλα μας θα την έχουμε πάντα στην καρδιά μας, γιατί ήταν από τους ανθρώπους που σπάνια συναντάμε και όσοι είχαμε την τύχη να την γνωρίσουμε, πάντα θα λέμε ότι μας λείπει γιατί ήταν μοναδική.

    Απάντηση

Αφήστε σχόλιο

ΧΟΡΗΓΟΙ

Επιστροφή στην κορυφή