Γεράσιμος Ανδρεάτος : “Είναι πολύ δύσκολο να ανθίσει σήμερα το Ελληνικό Τραγούδι”

Ο Γεράσιμος Ανδρεάτος μιλά στο meallamatia.gr

Συνέντευξη στον Βαγγέλη Αυγουλά

Επιμέλεια : Δημήτρης Κωνσταντάρας

♦ Οι δισκογραφικές εταιρείες παίζουν το ρόλο του «μάνατζερ»

♦ Τα τραγούδια θέλουν να είναι ….ανώδυνα και χωρίς ελληνικό χρώμα

♦ Ακόμα και ραδιόφωνα που στήριζαν το Ελληνικό τραγούδι, αλλάζουν κατεύθυνση

Συνηθίσαμε, εδώ και πολλά χρόνια, όταν μιλάμε για το Γεράσιμο Ανδρεάτο, να αναφερόμαστε σε έναν «γνήσιο εκπρόσωπο της νέας ελληνικής μουσικής» ή σαν μια «νέα δύναμη στο σύγχρονο ποιοτικό μουσικό προσκήνιο». Γι’ αυτό και μας προκαλεί κάποια έκπληξη όταν «βάζοντας κάτω τα πράγματα», διαπιστώνουμε ότι ο Ανδρεάτος συμπληρώνει φέτος 34 χρόνια παρουσίας στα καλλιτεχνικά μας πράγματα. Εκπροσωπώντας πάντα το ποιοτικό τραγούδι, χωρίς να έχει κάνει ποτέ του παραχωρήσεις στη μουσική του ιδεολογία, χωρίς να έχει υποκύψει ποτέ στις αλλεπάλληλες επελάσεις φτήνιας στο χώρο του. Νέα δύναμη δεν είναι βέβαια πια. Καθιερωμένη ποιοτική παρουσία είναι. Και αναγνωρισμένος καλλιτέχνης που τιμά τη δουλειά και τις ιδέες του. Και χωρίς να έχει υποκύψει σε «μόδες» είναι πάντα αγαπητός, αποδεκτός και αναγνωρισμένος.

Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1962 και άρχισε από μικρός να παρακολουθεί μαθήματα μουσικής με τον Παναγιώτη Βεσμεδιώτη και τον Θέμη Παπαβασιλείου και φωνητικής με τον Φραγκίσκο Βουτσίνο, τον Τάσο Αποστόλου, τον Γιώργο Μισαηλίδη και τη Χαρά Κεφαλά.

Στα 23 του ξεκίνησε να τραγουδάει επαγγελματικά και στα 29 του πρωτομπήκε στη δισκογραφία ενώ δυο χρόνια αργότερα, το 1993 έγινε ευρύτερα γνωστός ήταν η συμμετοχή του στον δίσκο του Βαγγέλη Κορακάκη «Λαύριο». Και την επόμενη χρονιά, πάλι με τον Βαγγέλη Κορακάκη έκανε τον πρώτο προσωπικό του δίσκο, το «Πικρό φιλί».

Μέχρι και σήμερα, ηχογραφεί, τραγουδά, παίζει μπουζούκι και μπαγλαμά και κάποτε – κάποτε συνθέτει έχοντας συνεχή παρουσία, αν και οι προσωπικοί του δίσκοι είναι λίγοι. Οι συμμετοχές του όμως στην δισκογραφία είναι πολλές. Ξεπερνούν τις 60.

«Εγώ κυρίως είμαι τραγουδιστής και μουσικός» λέει ο ίδιος.

Από κάποιες απ’ τις δουλειές του , έχουν προκύψει τραγούδια καθοριστικά για την διαδρομή του, όπως το «Χρώμα δεν αλλάζουνε τα μάτια» του Δημήτρη Παπαδημητρίου και του Μιχάλη Γκανά (1997), το «Πρώτο Φθινόπωρο», «Το Σκάκι», «Η σκέψη της τρελής», «Ο γκρεμός» κ.α..  Αλλά το πιο σημαντικό είναι ότι με το πέρασμα του χρόνου, έχει συνεργαστεί στη δισκογραφία, σε συναυλίες ή σε προγράμματα, με τους περισσότερους τραγουδοποιούς και τραγουδιστές της γενιάς του αλλά και με τους περισσότερους από τους συνθέτες, τραγουδιστές και μουσικούς της προηγούμενης γενιάς.

Έχει συνεργαστεί με συνθέτες όπως ο Μίκης Θεοδωράκης, ο Μάνος Χατζιδάκις , ο Γιάννης Μαρκόπουλος, και ο Γιάννης Σπανός, με τραγουδιστές όπως η Δήμητρα Γαλάνη, ο Γιώργος Νταλάρας, η Χάρις Αλεξίου, η Γλυκερία, ο Χρόνης Αηδονίδης, ο Χάρης και ο Πάνος Κατσιμίχας, η Ελευθερία Αρβανιτάκη, η Ελένη Βιτάλη και άλλοι. Και ξεχωρίζει για την εξαιρετική λαϊκή φωνή του όσο και για τις αυστηρές και συνεπείς καλλιτεχνικά επιλογές του και τις αναζητήσεις του.

Ο κόσμος είναι η αιτία για την οποία υπάρχω σαν καλλιτέχνης

Ο Γεράσιμος Ανδρεάτος μίλησε με το Βαγγέλη Αυγουλά, με αφορμή και τη συνεργασία τους αφού θα τραγουδήσει ένα τραγούδι σε δικούς του στίχους για φιλανθρωπικό σκοπό.

Β.Α.: «Ξεκίνησες να τραγουδάς το 1985 και αγγίζεις 35 χρόνια καριέρα. Άλλες εποχές, άλλος κόσμος, άλλες καταστάσεις. Πως απευθύνεσαι σήμερα στον κόσμο ; Τι διαφορές υπάρχουν;»

Γ.Α.: Η πορεία που έχω κάνει ως τώρα είναι για μένα πολύ σημαντική. Με έχει γεμίσει εμπειρίες. Αλλά το κυριότερο είναι ότι έχω πια δικά μου τραγούδια, του ρεπερτορίου μου, τα οποία έχουν γίνει γνωστά. Μπορεί να μην είναι πολλά αλλά ο κόσμος τα έχει μάθει . Έτσι έχει μάθει καλύτερα κι εμένα. Ξέρει πια ποιος είμαι. Τα συναισθήματα όμως είναι λίγο πολύ τα ίδια. Ο κόσμος άλλωστε είναι η αιτία για την οποία υπάρχω σαν καλλιτέχνης. Τραγουδώ και παίζω απευθυνόμενος στον κόσμο και προσπαθώ μέσα από τη δική μου συγκίνηση να συγκινήσω και το ακροατήριο. Αυτό δεν έχει αλλάξει καθόλου.

Β.Α.: « Οπότε, σε επηρεάζει το ακροατήριο; Αν βρεις ζεστό κόσμο ή αν βρεις πιο παγωμένο κόσμο σου ανεβάζει τη διάθεση επιτόπου;»

Γ.Α.: Πάρα πολύ. Επιτόπου όπως το ‘πες. Είναι από τα πιο δύσκολα κομμάτια της δουλειάς μου. Όταν για κάποιο λόγο δυσκολεύουν οι συνθήκες, για παράδειγμα αυτό που είπες, ο κόσμος να είναι πολύ παγωμένος, για τους όποιους , εγώ πρέπει να είμαι έτοιμος . Με αυτοματοποιημένες διεργασίες . Να βάζω μπροστά τους μηχανισμούς αυτοστήριξης, αυτοάμυνας. Άντληση, όσο το δυνατόν περισσότερης ενέργειας από τα αποθέματα που έχω για να προσπαθήσω να έχω κέφι εγώ, να δείξω ότι ευχαριστιέμαι αυτό που κάνω και να μπορέσω να συμπαρασύρω μαζί μου το ακροατήριο ξανά.

Β.Α.: «Ποια είναι η μυστική συνταγή που σου φτιάχνει τη διάθεση ή δεν αφήνεις να στη χαλάσουν;»

Γ.Α.: Βυθίζομαι βαθύτερα στον εαυτό μου και θυμάμαι πόσο πολύ με συγκινούν, πόσο με έχουν συγκινήσει όλα αυτά τα τραγούδια που αυτά είναι η αιτία που ασχολήθηκα πιο επαγγελματικά μ΄ αυτό που κάνω.

Β.Α.: «Υπάρχουν στο ακροατήριο παρουσίες που να σε αγχώνουν; Ένας δημοσιογράφος για το τι θα γράψει για σένα ή η οικογένειά σου; Έχεις βρει ακροατές που να σε αγχώνει η παρουσία τους όταν τραγουδάς;»

Γ.Α.: Πιο παλιά ήταν πιο έντονο αυτό. Η μάνα μου με άγχωνε και κυρίως οι δικοί μου άνθρωποι. Τώρα, κάποιοι άνθρωποι, οι οποίοι είναι λίγο απόμακροι, ας πούμε, μπορεί να με κάνουν να νιώσω λίγο άβολα αλλά, όπως σου είπα, έχω μάθει πια με τα χρόνια να «πετάω» πάνω απ’ όλα αυτά.

Δισκογραφικά δεν κάνω συμβιβασμούς

Β.Α.: «Έχεις πει ποτέ τραγούδι, σε δίσκο ή ζωντανά που δεν σου αρέσει καθόλου, που το θεωρείς όχι και τόσο καλό και νιώθεις ότι το λες από υποχρέωση, από σκοπιμότητα; Έχεις κάνει τέτοιο συμβιβασμό;»

Γ.Α.: Δισκογραφικά όχι. Δεν κάνω συμβιβασμούς. Πάντα διαλέγω τραγούδια που να μου αρέσουν. Από ένα σημείο και μετά, δεν μου αρέσουν όλα το ίδιο. Κάποια είναι αριστουργήματα, κάποια είναι απλώς καλά. Αλλά κάτω από καλά, δεν είμαι υποχρεωμένος να πω κανένα τραγούδι που δεν μου αρέσει. Τώρα, σε ένα πρόγραμμα, όταν έρθει κάποιος και ζητήσει κάποιο τραγούδι και το ξέρω, βεβαίως, θα του το πω και με όλη μου την καρδιά. Και θα μ’ ευχαριστήσει να του κάνω τη χάρη γιατί αυτή είναι η δουλειά μου και αυτή είναι και η χαρά μου. Να δίνω χαρά στον κόσμο.

Β.Α.: «Υπάρχουν κριτήρια δικά σου για το ποιο είναι καλό και ποιο κακό τραγούδι;»

Γ.Α.: Εγώ κρίνω με βάση το νόημα των στίχων.

Η μόδα θέλει τα τραγούδια να είναι ανώδυνα

Β.Α. «Έχεις πια στο χώρο σχεδόν τρεις δεκαετίες. Διαφορετικές δεκαετίες. Πότε ένοιωθες ότι ο κόσμος είχε πιο «ανοιχτά αυτιά» ν’ αγκαλιάσει ένα τραγούδι, να το μάθει, να το σιγοτραγουδήσει; Είναι πιο αποξενωμένα τα πράγματα σήμερα ή ήταν καλύτερα πιο παλιά; Έχει αλλάξει κάτι στο ακροατήριο της μουσικής που κάνεις ή των τραγουδιών που τραγουδάς και παράγεις; Πώς κρίνεις τόσα χρόνια μετά τις εποχές που αλλάζουν;»

Γ.Α.: Παλιά υπήρχαν πολλές εταιρίες δίσκων που λειτουργούσαν σε όλα τα επίπεδα της παραγωγής ενός δίσκου. Σήμερα υπάρχουν ελάχιστες και λειτουργούν λίγο πολύ σαν managers των καλλιτεχνών και έχουν την αποκλειστική ευθύνη για τις δουλειές που κλείνουν. Πληρώνονται δηλαδή αυτές και αυτές πληρώνουν τον καλλιτέχνη. Αυτό είναι καινούριο φαινόμενο Δημιουργήθηκε κάτι καινούργιο. Έτσι επιβάλλουν το παιχνίδι τους. Σήμερα, η μαγική λέξη που ορίζει την κατάσταση των πραγμάτων είναι η παγκοσμιοποίηση.

Β.Α.: «Άρα, υπάρχει και εκμετάλλευση των καλλιτεχνών σήμερα. Και κυκλώματα»

Γ.Α.: Ναι. και περισσότερο ίσως από παλιά. Υπάρχει πλέον η τάση προς την παγκοσμιοποίηση. Τα τραγούδια που θα κυκλοφορούν να είναι…. ανώδυνα, να μην έχουν καθαρά ελληνικό χρώμα, να μην υποστηρίζουν τον ελληνικό πολιτισμό και τις ρίζες μας αλλά να μιλάνε μόνο για ελαφρά και επιδερμικά συναισθήματα, για τις σχέσεις, τους χωρισμούς και με μουσικές οι οποίες μοιάζουν πολύ με την αμερικανική μουσική κυρίως αλλά και με τσιφτετέλια, από την Αραβία και την Τουρκία. Και όλα τα νέα τραγούδια γυρνάνε γύρω από κει. Σαφώς βγαίνουν και πολύ ωραία τραγούδια, με χρώμα, αυθεντικά αλλά δεν υποστηρίζονται ούτε από εταιρίες δισκογραφικές και κυρίως ούτε από τα Μ.Μ.Ε. Ακόμα και σταθμοί που κάποτε υποστήριζαν το ελληνικό τραγούδι, παίζουν κι αυτοί παιχνίδια τώρα και υπηρετούν συμφέροντα. Είναι πολύ δύσκολο για το ελληνικό τραγούδι σήμερα να ανθίσει και να επηρεάσει καταστάσεις και κοινό και να λάμψει ξανά με την παρουσία του και να θυμηθούμε όλοι τον πλούτο που είχαμε και πώς αυτός μπορεί να μας δώσει ιδέες και έμπνευση για να πάμε στο αύριο όντας, όμως πιστοί στον πολιτισμό μας, στις μνήμες μας, στο παρελθόν μας, στις αξίες μας.

Οι Συνεργασίες

Β.Α.: «Έχεις συνεργαστεί με κορυφαίους συνθέτες, Χατζηδάκι, Θεοδωράκη, Γιάννη Σπανό και άλλους σπουδαίους αλλά και με κορυφαίους τραγουδιστές. Ξεχωρίζεις κάποια συνεργασία;

Γ.Α.: Είναι όλες ξεχωριστές, πολύ διαφορετικές η μία από την άλλη και δεν τις βάζω σε σύγκριση. Θα ξεχώριζα, ας πούμε, την συνεργασία μου με τον Βαγγέλη Κορακάκη γιατί ξεκινήσαμε μαζί και μοιραστήκαμε κοινά όνειρα και κοινές ελπίδες.

Β.Α.: « Υπάρχει κάποια συνεργασία που θα ήθελες να κάνεις στο μέλλον, ονειρεύεσαι να δουλέψεις με κάποιον που δεν πρόλαβες, ίσως επειδή «έφυγε» και δεν προλάβατε;»

Γ.Α.: Ομολογώ ότι μου ‘χει μείνει απωθημένο να συνεργαστώ με τον Χάρη και τον Πάνο Κατσιμίχα, με τους οποίους στο ξεκίνημά τους ήμουν κι εγώ μαζί παίζοντας μπουζούκι και κάνοντας φωνητικά και είχα τη χαρά σ’ όλα αυτά τα χρόνια να μου εμπιστευτεί ο Πάνος Κατσιμίχας ένα τραγούδι πάρα πολύ ωραίο, το «Δώσε μου απ΄το κουράγιο σου» (https://www.youtube.com/watch?v=JBbOClY-BtY ) σε στίχους και μουσική δικά του και τον ευχαριστώ πάρα πολύ γι’ αυτό. Είναι ένα τραγούδι πολύ ξεχωριστό για μένα, θα ήθελα να κάναμε περισσότερα πράγματα μαζί και δισκογραφικά και σε συνεργασία επί σκηνής. Αλλά ο Πάνος που κυρίως κάνει ακόμα πράγματα, θεωρεί τον εαυτό του πιο rock και δεν έχει τύχει να ταιριάξουμε! Υπάρχουν και άλλες συνεργασίες, που επιθυμούσα και επιθυμώ.

Talent shows : Πουλάνε ελπίδες , εκμεταλλεύονται παιδιά που μετά… εξαφανίζονται

Β.Α.: «Αυτά τα show μουσικής, τα reality που λέμε, talent show, τα παρακολουθείς καθόλου σήμερα»;

Γ.Α.: Πολύ λίγο. Είχα παρακολουθήσει πρόπερσι, γιατί συμμετείχε ένας φίλος μου. Έκατσα και παρακολούθησα όλη τη σεζόν.

Β.Α.: « Αν σου έλεγαν να είσαι στην κριτική επιτροπή, θα πήγαινες;»

Γ.Α.:  Όχι, δεν θα πήγαινα γιατί δεν συμφωνώ με τον τρόπο που στήνονται αυτά. Να σου πω κάτι; Πουλάνε ελπίδες στα παιδιά, τα εκμεταλλεύονται και κάνουν τρελές ακροάσεις και βγάζουν ένα σωρό λεφτά κάποιοι και τα παιδιά συνεχίζουν μετά απ’ όλη αυτή την ιστορία να παραμένουν στα αζήτητα, έχοντας μάλιστα κάψει μια ευκαιρία που μπορεί να τους στοιχίσει και πάρα πολύ.

Β.Α.: «Θα συνεργαζόσουν, παρ’ όλα αυτά με κάποιον που θα έβγαινε από ένα talent show αν εσένα σου έκανε σαν χημεία;»

Γ.Α.:  Εγώ συνεργάστηκα, με τον φίλο Σπύρο Καββάδα και με μια επίσης πολύ ωραία φωνή, τη Νικολέτα Μηλιώνη που είδα εκείνη τη σεζόν στο The Voice και μου άρεσε πολύ και κάναμε συναυλίες ένα ολόκληρο καλοκαίρι. Το χάρηκα πάρα πολύ. Μακάρι η συνεργασία μας να τους έδωσε και κάτι να πάνε παραπέρα. Είναι παιδιά πάρα πολύ αξιόλογα, με πολύ ταλέντο και με εμπειρίες.

Β.Α.: «Υπάρχουν νέοι μουσικοί και καλλιτέχνες που έχεις συνεργαστεί και στο αναγνωρίζουν;»

Γ.Α.: Κοίταξε, ελπίζω να υπάρχουν, έχω συνεργαστεί με πάρα πολλά νέα παιδιά με πάρα πολύ ταλέντο, πιστεύω ότι τους δίνω ένα βήμα και ένα χώρο να παρουσιάσουν κι αυτοί το ταλέντο τους και το έργο τους και θέλω να πιστεύω ότι το ‘χουν χαρεί.

Β.Α.: « Αχαριστία έχεις εισπράξει;»

Γ.Α.:  Όχι, δεν μπορώ να πω κάτι τέτοιο. Το αντίθετο μάλιστα, έχω εξαιρετικές σχέσεις με όλους αυτούς τους ανθρώπους . Ανανεώνουμε κατά καιρούς τη συνεργασία μας και μάλιστα έχει τύχει να δω παιδιά που ήταν μαζί μου να κάνουν καριέρα στην πορεία και το ‘χω χαρεί ιδιαίτερα. Δηλαδή, ας πούμε έτυχε να συνεργαστούμε με την Δέσποινα Ολυμπίου στα ξεκινήματά της, με την Αγγελική Ηλιάδη…. τις βλέπω τώρα μεγάλα ονόματα και καταξιωμένες και χαίρομαι πάρα πολύ, μέσα απ’ την καρδιά μου. Το αξίζανε, το αξίζουνε και αξίζουν ακόμα όλα τα καλά.

Β.Α.: «Κάποιοι νέοι, που θέλουν να γίνουν μουσικοί ή τραγουδιστές είναι στην ηλικία των παιδιών σου. Τι συμβουλή , τι οδηγίες τους δίνεις για να πετύχουν;»

Γ.Α.: Όποιος σήμερα ασχολείται και θέλει να ασχοληθεί επαγγελματικά μ’ αυτό, να πάρει πάρα πολύ γερές βάσεις, να έχει πτυχίο στα χέρια του. Ένα πτυχίο που να μπορεί μ’ αυτό αργότερα και με τις γνώσεις που θ’ αποκτήσει και την εμπειρία να μπορεί να βοηθάει άλλους, να κάνει μαθήματα. Χρειάζεται πάρα πολύ μεγάλη καλλιέργεια για να μπορέσει, ας πούμε αν είναι τραγουδιστής, η φωνή του να μην έχει προβλήματα και να μην την τραυματίσει. Η μόρφωση και η καλλιέργεια είναι στοιχεία που θεωρώ αλληλένδετα για κάποιον που θέλει να γίνει καλλιτέχνης γιατί δεν αρκεί κάποιος να έχει μια σωστή φωνή. Το ταλέντο που έχει και που του έχει δοθεί απ’ το Θεό πρέπει να το καλλιεργεί και να το δίνει πίσω . Την τέχνη να την παίρνει από ένα σημείο και να την ανεβάζει παραπάνω. Είναι μεγάλη ευθύνη το ταλέντο. Είναι χρέος προς την κοινωνία. Πρέπει να το επιστρέφει. Και αν δεν είναι καλλιεργημένος, δεν θα μπορέσει. Δε λέω για πανεπιστήμια ή μεταπτυχιακά που σίγουρα είναι καλά. Πρέπει να διαβάζει βιβλία, να μην ξεπέφτει σε χαζά τραγούδια και να ξέρει μουσική, να μαθαίνει κάποιο όργανο. Να είναι προσιτός, ταπεινός και να βοηθάει και το ακροατήριο αλλά και τους συναδέλφους του.

Το κοινό έχει διαφορά από πόλη σε πόλη, από γειτονιά σε γειτονιά…

Β.Α.: «Έχει διαφορά το κοινό σαν ακροατήριο από πόλη σε πόλη;»

Γ.Α.: Ναι, έχει διαφορά το κοινό από πόλη σε πόλη και από γειτονιά σε γειτονιά και από μαγαζί σε μαγαζί. Οφείλουμε πολλά σε ανθρώπους με μεράκι, με γνώσεις και με πολύ αγώνα , που πάνε τα πράγματα ένα βήμα παραπέρα και αυτό είναι χρέος όλων μας. Και δεν πρέπει ανώνυμα και χωρίς ευθύνη να αφήνουμε τα πράγματα να πηγαίνουν μόνα τους. Πρέπει να συμμετέχουμε στο πού πάνε τα πράγματα. Να τα πηγαίνουμε κι εμείς.

Β.Α.: «Άρα και οι καλλιτέχνες, έχουν ευθύνη γι’ αυτά που συμβαίνουν σήμερα!»

Γ.Α.: Τεράστια! Δεν μπορεί να έχει ευθύνη μόνο ένας μαγαζάτορας ή ένας αντιδήμαρχος Πολιτισμού που φροντίζει να κάνει ωραίες παραγωγές και ωραίες παραστάσεις και να μην έχει ευθύνη ένας καλλιτέχνης. Βεβαίως, όλοι μαζί έχουμε ευθύνη.

Β.Α.: «Υπάρχει κάποια συνεργασία, κάποιο εγχείρημα μουσικό – επαγγελματικό που να το θεωρούσες τολμηρό, να ρίσκαρες, να το έκανες και να σου βγήκε όμως και να το θυμάσαι; Θα μπορούσα να πω και το Petrogazi είναι ένα τολμηρό εγχείρημα. Και τώρα σε βλέπουμε εκεί».

Γ.Α.:  Εντάξει, ναι αυτό είναι μια ιδέα του Χρήστου Παπαδόπουλου και αυτός πιστώνεται την επιτυχία και τα εύσημα. Εμείς το πιστέψαμε και συμπορευτήκαμε και καλά κάναμε! Είναι πράγματι μια ωραία περίπτωση. Αξίζουν επίσης συγχαρητήρια στον Μαρασούλη και στο επιτελείο του όλο, και στους ανθρώπους που το στήριξαν, του έδωσαν στέγη και σε όλους τους άλλους καλλιτέχνες συναδέλφους μου που το εμπιστεύτηκαν κι  έδωσαν το ταλέντο τους, όπως είναι ο Γρηγόρης ο Μπιθικώτσης, ο Παύλος Χαϊκάλης, η Τάνια Τρύπη και ο Θάνος ο Κοντογιώργης. Μια ωραία παραγωγή ήταν και στο Μέγαρο Μουσικής. Κάναμε δυο παραστάσεις για το «Ένα παιδί μετράει τ’ άστρα» του Μενέλαου Λουντέμη, ένα έργο που έγραψε μουσική και το στήριξε ο Γιώργος Βούκανος και το σκηνοθέτησε ο συγχωρεμένος ο Γιάννης Βόγλης, στο οποίο με κάλεσαν και εμένα μεταξύ άλλων καταξιωμένων συναδέλφων από το χώρο του κλασικού τραγουδιού και όχι μόνο, ήταν και ο Πασχάλης Τερζής, ήταν και η Ζέτα Μακρυπούλια και ήταν κι άλλοι, όπως σου είπα του κλασικού τραγουδιού, τους οποίους δεν θα αναφέρω γιατί μπορεί να ξεχάσω κάποιο όνομα και να παρεξηγηθώ. Αλλά ήταν μια παράσταση πάρα πολύ ωραία, η οποία στήθηκε απ’ το μηδέν και στέφθηκε με τεράστια επιτυχία. Με τον Παναγή Μπαρμπάτη, ας πούμε, που έκανε αυτό το αφιέρωμα στον χορωδιακό Μίκη Θεοδωράκη, «όλη η Ελλάδα για τον Μίκη», που παρουσίασε και στο Καλλιμάρμαρο πριν από 3 χρόνια και στο Μέγαρο Μουσικής πρόσφατα …. με 1010 χορωδούς και 5 κλασικούς λυρικούς τραγουδιστές και μια συμφωνική μαντολινάτα…. Αυτό ήταν μια παράσταση- σταθμός στην πορεία μου. Ό,τι καλύτερο έχω κάνει. Και συνεχίζουμε κάθε χρονιά να παρουσιάζουμε αυτή τη παράσταση σε διάφορα μέρη της Ελλάδος. Μάλιστα, φέτος σκοπεύουμε να την παρουσιάσουμε και στο εξωτερικό.

Β.Α.: «Άρα να σε περιμένουν οι ομογενείς! Τι άλλο να περιμένουμε το 2019 από σένα;»

Γ.Α.:Έχω κυκλοφορήσει ένα δίσκο με τον Χρήστο τον Παπαδόπουλο με τίτλο «Αλλαγή εποχής» και σε στίχους Κωνσταντίνου Στρατή, μια πολύ ωραία δουλειά. Ελπίζω να την απολαύσετε.

Β.Α.: «Λες «όχι» στον κόσμο, γενικά;»

Γ.Α.: Με τίποτα, σοβαρά μιλάς; Ο κόσμος μου δίνει τη δυνατότητα να υπάρχω καλλιτεχνικά. Να πω όχι;

Τι ρόλο έπαιξε το τραγούδι «Χρώμα δεν αλλάζουνε τα μάτια» στην καλλιτεχνική του πορεία

Β.Α.: «Τραγούδι «Χρώμα δεν αλλάζουνε τα μάτια». Έρχεται τώρα, 20 χρόνια μετά. «Λόγω Τιμής Νο 2». Έχεις συνδεθεί πάρα πολύ λόγω του soundtrack της ταινίας, λόγω του τραγουδιού με το έργο, πώς σου φαίνεται αυτή η επιστροφή; Αυτό το τραγούδι σου έκανε καλό ή κακό τελικά;

Γ.Α.: Μόνο καλό μου έκανε, έστω κι αν δεν κατάφερα ποτέ να το ξεπεράσω αλλά δεν πειράζει. Μόνο καλό μου ‘χει κάνει γιατί είναι ωραίο να έχεις έναν πήχη ψηλά και εδώ είμαστε μέσα στο στίβο ακόμα, αγωνιζόμαστε για να το ξεπεράσουμε. Αλλά κι αν ακόμα δεν καταφέρω να το ξεπεράσω, τιμή μου και χαρά μου, δική μου στιγμή είναι. Τώρα, για το σήριαλ θα χαρώ πάρα πολύ επιτέλους να ολοκληρωθούν τα γυρίσματα και να βγει στον αέρα γιατί έχω αγαπήσει όλα αυτά τα παιδιά. Ξεκινήσαμε όλοι μαζί τότε και χαίρομαι για την πορεία και την επιτυχία του καθενός απ’ όλους αυτούς τους ηθοποιούς και βέβαια, του Δημήτρη Παπαδημητρίου, του εξαιρετικού μας συνθέτη και εύχομαι και στη συνέχεια καλή επιτυχία σε όλους.

Β.Α.: «Τι σε ηρεμεί; Τον ελεύθερο χρόνο σου, για να πάρεις δυνάμεις, για να πάρεις ενέργεια τι κάνεις;»

Γ.Α.: Τι με ηρεμεί; Η ηρεμία της γυναίκας μου. Είναι λιμάνι, απάγκιο, όταν είναι ήρεμη αισθάνομαι και εγώ καλά. Άμα αρχίσει να φουρτουνιάζει, άστα! Δεν μπορώ να χωρέσω πουθενά!

Β.Α.: «Ποιος θα ακούσει πρώτος απ’ όλους ένα νέο σου τραγούδι να σου πει γνώμη;»

Γ.Α.: Οι δικοί μου άνθρωποι. Η οικογένειά μου και ένας δυο κολλητοί φίλοι με τους οποίους μοιραζόμαστε την αγάπη για το λαϊκό τραγούδι και όλα περνάνε από κει. Δηλαδή, σκέφτομαι τη στιγμή που έχω ονειρευτεί ένα τραγούδι να μπει δίπλα στα λαϊκά τραγούδια που αγαπώ και σκέφτομαι τη στιγμή που θα το ακούμε και θα πίνουμε το κρασί μας μαζί. Ονειρεύομαι για κάθε μου καινούριο τραγούδι να ‘ρθει μια στιγμή να δικαιωθεί το τραγουδάκι. Να το πιούμε, δηλαδή το τραγούδι. Να το πιούμε μ’ ένα τσίπουρο. Γιατί άμα μείνει στεγνό, σκούρα τα πράγματα!

Β.Α.: «Υπάρχει τραγούδι που έχεις ζηλέψει και λες «Τραγουδάρα. Θα ‘θελα να το έχω πει εγώ!»;

Γ.Α.: Βεβαίως. Ας πούμε τα «Μαργαριτάρια», του Γιώργου Ζήκα που το έχει τραγουδήσει ο Μακεδόνας. «Στον Πειραιά», ένα πάρα πολύ ωραίο τραγούδι του Χρήστου Νικολόπουλου, το έχει τραγουδήσει ο Νταλάρας. Άλλο ένα τραγούδι του Χρήστου Νικολόπουλου που το έχει τραγουδήσει ο ίδιος «Ο χειρότερος εχθρός μου», και πολλά άλλα τραγούδια, «Τ’ ανείπωτα» του Ζερβουδάκη, «Στα είπα όλα», που το έχει τραγουδήσει ο Μάλαμας του Πασχαλίδη και πολλά άλλα. Είναι ατέλειωτη η λίστα, ευτυχώς γιατί τα τραγουδάω στα προγράμματά μου. Και ξέρεις κάτι; Είμαι πολύ χαρούμενος για τις πρώτες εκτελέσεις οι οποίες είναι πάρα πολύ ωραίες, γιατί αν δεν ήταν δεν θα τ’ αγαπούσα.