Γεώργιος Ταμπανιάν: Υποψήφιος Δημοτικός Σύμβουλος Χαϊδαρίου με την παράταξη “Πολίτες σε Δράση” και τον Θοδωρή Σπηλιόπουλο
Αγαπητοί μου φίλοι και συνδημότες,
Με την επιστολή αυτή θέλω να επικοινωνήσω μαζί σας και να σας ενημερώσω για το πώς στα 57 μου χρόνια αποφάσισα να συμμετέχω στο «ταξίδι» των τοπικών εκλογών.
Ένα χειμωνιάτικο πρωί στη Λεωφόρο Αθηνών , προσπαθώντας να φτάσω στην λογίστρια μου, καταράστηκα την τοπική αρχή, την αναπηρία μου, ακόμα και τη μάνα που με γέννησε. Κύπρου και Λεωφόρου Αθηνών έπεσα και βρέθηκα να με μαζεύουν 2 συνδημότες μας που πέρναγαν τυχαία από το σημείο.
Ο ένας από αυτούς μου είπε : «φίλε, την έχω πατήσει εδώ ακόμα κι εγώ που βλέπω»
Η Αφορμή
Κάποια στιγμή επισκέφθηκα το ιατρείο του Θοδωρή για ένα πρόβλημα με τα δόντια μου καταβάλλοντας μεγάλη προσπάθεια να μην έχω κάποιο ατύχημα κατά μήκος της οδού ηπείρου. Μπαίνοντας στο ιατρείο θέλησε να με ενημερώσει για τα σχέδιά του όσον αφορά το αρχαίο μονοπάτι της ιεράς οδού.
Άστραψα και βρόντηξα! Τα άκουσε αυτός . Τον είδα σαν ένα μέρος της εξουσίας, του ανέφερα την δραματική μου εμπειρία στην Λ. Αθηνών , το παραλίγο ατύχημα στην Ηπείρου λίγα λεπτά πριν και δεν έμεινα μόνο εκεί.
Του θύμισα ότι μαζί με τον αείμνηστο Σκαμπά πριν από 40 χρόνια αγωνιστήκαμε για τις υπόγειες διαβάσεις της Λ. Αθηνών, καθώς επίσης και ότι ένας πολιτισμένος δήμος του σήμερα για να είναι πολιτισμένος και σύγχρονος, θα πρέπει πρώτα απ’ όλα να παρέχει την μέγιστη ασφάλεια στους πολίτες και προσβασιμότητα σε όλα τα σημεία του από τους πεζούς, καθώς σχεδόν μισό αιώνα μετά τους αγώνες που σας προανέφερα δεν φαίνεται να έχουν αλλάξει πολλά. Ακόμα και οι υπόγειες διαβάσεις που κατακτήθηκαν έχουν μετατραπεί σε κακοφωτισμένους σκουπιδότοπους.
Του ανέφερα ,την Κύπρου ,την Ανθέων ,την Καραϊσκάκη , την Δαβάκη ,την Λακωνίας ,και φυσικά ,την Ηπείρου, που γνωρίζουμε και οι δυο τόσο καλά από τα παιδικά μας χρόνια , όπως και το κομμάτι της Λ.Αθηνών.
Μαρμάρωσε ! Με κοιτούσε στα μάτια θυμωμένα. Όχι από οίκτο. Δεν ταιριάζει στην ιδιοσυγκρασία του τολμώ να πω.
Γρήγορα, ξεπερνώντας το σοκ της επίθεσής μου, είπε γιατί δεν τα λέω όλα αυτά και γιατί δεν αγωνιζόμαστε σε τοπικό επίπεδο για τα προβλήματα, τα δικαιώματα των ΑΜΕΑ και της ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΤΗΤΑΣ γενικότερα.
Δεν είχα καταλάβει, παρόλο που τον ξέρω 40 χρόνια και αμέτρητες φορές έχω θαυμάσει το μυαλό του, τί ήθελε να πει ο ποιητής.
Άρχισα να του αναφέρω τους αγώνες του αναπηρικού κινήματος και για τα μεγάλα λόγια που προεκλογικά πάντα ακούγαμε, αλλά ποτέ δεν βλέπαμε να πραγματοποιούνται μετά τις εκλογές. Δεν αμφέβαλλε για τα λεγόμενά μου, διότι ήξερε την δεκαετή πορεία μου στο αναπηρικό κίνημα.
Η πρόταση από τον Υποψήφιο Δήμαρχο Θοδωρή Σπηλιόπουλο
Σ’ αυτό το σημείο αγαπητοί μου φίλοι θαύμασα το open mind του παλιού μου συντρόφου και θυμήθηκα τα λόγια του Φιντέλ προς τον Τσε ότι «Ο άνθρωπος δεν γίνεται επαναστάτης. Γεννιέται επαναστάτης». Ας μου επιτραπεί η παραλλαγή : «Δεν γίνεσαι αριστερός, γεννιέσαι αριστερός». Έτσι λοιπόν και ο Θοδωρής γεννήθηκε ανήσυχος και με την καθοδήγηση των γονέων του, που απροπο είχα την τύχη να είναι οι πρώτοι μου δάσκαλοι, εξελίχθηκε σε έναν άριστο – αριστερό.
Με κάλεσε στο ταξίδι του κάνοντας με να ξεπεράσω τις ανασφάλειές μου περί αναπηρίας και διαφορετικότητας, λέγοντας μεταξύ άλλων ότι το πρόβλημά μου σίγουρα δεν είναι μόνο δικό μου.
Ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα.
Του είπα ότι θα το σκεφτώ και έφυγα από το ιατρείο του προβληματισμένος. Από την πρώτη κιόλας στιγμή έλεγα μέσα μου: « κάτσε στ’ αυγά σου, εσύ θα βγάλεις το φίδι απ’την τρύπα; Δεν αλλάζει η κατάσταση…» και άλλα παρεμφερή που θα μπορούσαν να δικαιολογήσουν ένα όχι.
Η Απόφαση
Την επομένη το πρωί στον καθημερινό μου περίπατο στο Αιγάλεω είδα συνεργεία να ξηλώνουν περίπτερα και ρώτησα τους εργάτες γιατί γινόταν αυτό. Δεν είχα αναγνωρίσει φυσικά τον αντιδήμαρχο. (Για όσους δεν με γνωρίζουν ή έχουν πολλά χρόνια να με δουν, η αναπηρία μου είναι στα μάτια. Αναγνωρίζω τους ανθρώπους μόνο από τη φωνή και όχι από το πρόσωπο.)
Ο άνθρωπος φυσικά το κατάλαβε, γιατί με είδε με το ειδικό μπαστούνι να προσπαθώ να αποφύγω κάποια εμπόδια στο δρόμο και χιουμοριστικά μου απάντησε: «Για να κάνουμε τη ζωή σας λίγο πιο εύκολη».
Το πρώτο καμπανάκι.
Λίγες μέρες αργότερα η αγαπημένη μου Ελένη Ράντου ανέφερε ότι είχε διαβάσει κάπου πως το άκρον άωτον της παράνοιας είναι να περιμένεις να αλλάξουν τα πάντα γύρω σου ενώ εσύ κάνεις κάθε μέρα τα ίδια.
Δεύτερο και καθοριστικό καμπανάκι.
Αμέσως τηλεφώνησα στον Θοδωρή και του είπα ότι θα είμαι μαζί του σε αυτό του το ταξίδι με όποιον ρόλο αυτός επιλέξει να μου δώσει.
Στις 7 του Δεκέμβρη στο εστιατόριο Έπαυλη το όχημα με 400 και πλέον Πολίτες εν Δράσει, σε μία πολύ συγκινητική εκδήλωση ανακοίνωσε το όνομά μου μεταξύ των άλλων συνυποψήφιων δημοτικών συμβούλων.
Το ταξίδι για μένα μόλις ξεκίνησε.
Από τα βάθη της καρδιάς μου – πρώτα και κύρια Φίλε και έπειτα σύντροφε καθώς μαζί θα κάνουμε αυτό το ταξίδι – σου εύχομαι καλό προεκλογικό αγώνα! Να ακούσεις και να δεις όσους περισσότερους μπορείς. Να κατανοήσεις το όποιο πρόβλημα τους, όπως έκανες και με το δικό μου και να καλέσεις και αυτούς μαζί σου όπως κάλεσες κ εμένα, για να αγωνιστούμε για τα καλύτερα και να ομορφύνουμε περισσότερο την πόλη μας. Γιατί όπως λέει και το γνωστό ρητό « πάντα στο τέλος ο καθένας έχει αυτό που του αξίζει». Και σε εσένα αξίζει η δημαρχία.
Σας ευχαριστώ,
Γιώργος Ταμπανιάν
Βρείτε τον Γιώργο Ταμπανιάν στο facebook εδώ
