Ούτε να φοβάσαι το θάνατο, ούτε να τον αποζητάς.
Η κατανόηση της αντικειμενικής ροής των πραγμάτων
απαλλάσσει τη σκέψη από ιδεοληπτικές παραφορές
και υποκειμενικές φρικιάσεις
Ν.Γ.Μουρτζούχος, Οδοιπορικό ιδεών
Όλοι έχουμε λίγο-πολύ συνειδητοποιήσει ότι η Επόμενη [μετά τον έλεγχο(;) του Κορονοϊού] Μέρα δεν θα μας επαναφέρει ακριβώς στην προτέρα κατάσταση.
Και βέβαια δεν αναφέρομαι στις ανθρώπινες απώλειες, τις κοινωνικές ανα-δια-τάξεις ή τις οικονομικές καταστροφές. Πιστεύω ότι η urbi et orbi νόσος [;] ,η οποία έχει προκαλέσει ένα πρωτόγνωρο “ιατρο-βιολογικό (σιδηρούν;) παραπέτασμα’”, θα συνοδευτεί και από μη-προβλέψιμες συνέπειες σε διάφορα επίπεδα.
◊ η αυτοανακυκλούμενη αγωνία της ατομικής/συλλογικής επιβίωσης θα υπερβεί τις ιδεαλιστικές και ταξικές προσεγγίσεις και θα εντάξει τον πραγματισμό του φόβου σε μία εθνικού και πολιτικού σωτηρολογικού χαρακτήρα φαντασίωση.
◊ οι κοινωνικοί ειρηνοποιοί θα παραχωρήσουν τη θέση τους σε άγνωστης προέλευσης θεραπευτές
Ο αρχέγονος τρόμος μήπως η Ιστορία καλπάζει προς τα πίσω ή μήπως ο Θεός θύμωσε μαζί μας ή μήπως θα ξαναγυρίσουμε “στις σπηλιές” νεοπρωτόγονων υπερπολιτισμένων ανθρώπων ή μήπως αποτελούμε ‘παράπλευρες απώλειες’ μίας βιασθείσας Φύσης που εκδικείται θα ελλοχεύει σε κάθε μας ενέργεια.
Η κοινωνική ηθική, η προσωπική ευθύνη, η πολιτικοθεσμική αποτελεσματικότητα, η εθνική αξιοπρέπεια θα υπερβούν,ως έννοιες και πρακτικές,τις μέχρι σήμερα κοκκινο-πρασινο-γαλάζιες κάθετες γραμμές. Ο φόβος των πρώην Ημίθεων[;] για ένα κλειστό μέλλον της Ιστορίας που δεν μας περιλαμβάνει , θα θέσει δύσκολα ερωτήματα.
Ποιός είναι ο εγγυητής της περαιτέρω επιβίωσής μας[κι όχι απλώς της ασφάλειάς μας]:
- ο ,κατά πολλούς, απών Θεός;
- το τρωθέν Εθνικό Πεπρωμένο;
- οι φιλέλληνες οικουμενικοί σύμμαχοι;
- η αριστερή ή η δεξιά εκδοχή του Πολιτεύματος;
Νομίζω ότι η πρώτη απάντηση σε αυτή την ψυχαναγκαστική κατάσταση θα είναι η αναζήτηση του “Καλού Σωτήρα” ,δηλαδή του Καθαρού Έθνους [;],του Ισχυρού Κράτους, της Σύγχρονης Διοίκησης, του Νέου Κοινωνικού Συμβολαίου στη βάση [ του προτεινόμενου μοντέλου] επιβίωσης. Μία Νέα Τάξη Φοβισμένων πολιτών θα υπερβεί τις ιδεολογικές διαχωριστικές γραμμές [ίσως και τα παλαιά κόμματα] και θα γυρέψει το φάρμακο σ’ ένα εθνοβιοτικό σφρίγος αντιμετώπισης κινδύνων. Κακό πράγμα ο ιός αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι κάθε χορηγούμενο μέσο είναι και γενικότερα θεραπευτικό.
ΥΓ. Είμαστε άραγε έτοιμοι ν’ αναλάβουμε το βάρος του αυτοπροσδιορισμού των μορφών της ίασης [ακόμα και μέσα από “πολεμικές κινήσεις Κράτους ανάγκης”],ν’ αντιληφθούμε πως το δίλημμα δεν είναι πλέον “βαρβαρότητα ή πολιτισμός;” αλλά “απάθεια ή επιβίωση;” ,ότι δεν πρέπει μόνο να μην βρεθούμε θετικοί σε [οποιονδήποτε ] ιό αλλά και να μην υποκύψουμε στον κάθε …ισμό που εξαγγέλει συνταγές άμεσης σωτηρίας; Η Ζωή ξαναποκτάει την πρωταρχική της αυταξία,η συλλογική επιβίωση σχετίζεται με τον προσωπικό βίο, η επιστήμη δεν μπορεί να υποκαταστήσει την ψυχική μας ηρεμία και τελικά αξίζει να λεγόμαστε ‘συν-άνθρωποι’ γιατί πρωτίστως φοβόμαστε χωρίς να δειλιάζουμε και να κρυβόμαστε από τις ευθύνες μας προς όλους.
