Δεν είμαι παρά το προσχέδιο μιάς πράξης
Ιωάννης Λαδάκης, Ο κήπος των κάκτων
Από τη μεταθερινή [προεκλογική;] σύγκρουση των κομμάτων [για Όλα και για Τίποτα] εξάγονται κάποια πρώτα συμπεράσματα. Πέραν δηλαδή από τακτικισμούς και κορώνες άνευ ουσιαστικού περιεχομένου, διαπιστώνεται μία παντελής έλλειψη στίγματος. Σε λίγο δεν θα είναι ορατές οι διαχωριστικές γραμμές “δεξιού-αριστερού” και οι πολίτες θα ψηφίζουν με βάση απο-ιδεολογικοποιημένα κριτήρια.
Αν η συντηρητική παράταξη ευνοείται από αυτή τη θολούρα δεν είμαι σίγουρος ότι κάτι τέτοιο συμφέρει και την ενγένει Αριστερά.
Μπορεί π.χ η κυβερνητική αστοχία ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ να προερχόταν από τα λάθη της Ηγεσίας κι όχι μόνον από την άγνοια του ηγέτη, όμως η διαιώνιση των πολιτικών/κομματικών μύθων με του κλειστού τύπου εξηγήσεις [ούτε καν ερμηνείες] δεν συμβάλλει στην ανανέωση ,ή έστω στην οξυγόνωση, του στελεχιακού δυναμικού. Το γύρω-γύρω όλοι, και στη μέση το κενό και ο κανένας , ποτέ δεν ωφέλησε μακροπρόθεσμα τα κοινωνικά κινήματα. Η περιορισμένη κατανόηση της Ιστορίας και της διαλεκτικής [όπως και της φιλοσοφίας της] αλλά και η προσωποποίηση των αντικειμενικών συνθηκών συνιστά πολιτική πανουργία ή και αφέλεια, ισοδύναμη της ιδεοληπτικής καχυποψία ς[πάντοτε για τους “άλλους” και ουδέποτε για τους “ημέτερους”]. Τα υψηλά ιδανικά, τα οποία επικαλούνται ορισμένοι, μάλλον λόγω κεκτημένης ταχύτητας κι όχι με βαθιά πίστη στην αξία τους, δεν υπηρετούνται με όρους των περασμένων αιώνων, ούτε με μισές αλήθειες. Η όποια ταξική συνείδηση μένει μετέωρη καθώς το δόγμα των ακλόνητων θεμελίων συχνά εκφυλίζεται σε άσκοπες “αιματοχυσίες’ εαυτών και αλλήλων. Ο εθισμός στις ήττες [πολιτικές, ιδεολογικές και ηθικές],παρά τις παραμυθίες συγκάλυψης, αποφλοιώνει τις ρίζες των πολιτικών αρετών, ενώ οι μεσσιανικού τύπου προφητείες περί επικείμενης ιστορικής δικαίωσης δεν πείθουν, ομοιάζουσες περισσότερο με ‘εκδίκηση του απωθημένου’. Η υπεραπλοποίηση της πολιτικής κρύβει ή συσκοτίζει το νόημα και την ουσία της, η διανοουμενοποίηση της προπαγάνδας θυμίζει μανιέρα ηθοποιού και οι κραυγές μισαλλοδοξίας απωθούν τον μέσο –δημοκράτη Έλληνα.
Πρέπει να συμφωνήσουμε. Ο φανατισμός ποτέ δεν έχει δημοκρατικά χαρακτηριστικά, μεσοπρόθεσμα τρώει τα παιδιά του και μακροπρόθεσμα “αυτοκτονεί”. Ο ρεαλισμός από την άλλη συχνά διακρίνεται από συντηρητικά ανακλαστικά και βαλτώνει αδυνατώντας να χειριστεί το [δικό του] φόβο αλλαγής. Ο κρατισμός και ο λαϊκισμός συνήθως πηγαίνουν χέρι-χέρι, ιδίως αν περπατάνε στο ημίφως του ανορθολογισμού.
Κι όμως αν και άπαντες συμφωνούν ότι τα ηθικοκοινωνικά διλήμματα εμπλουτίζουν τον πολιτικό διάλογο, ενώ οι δογματικές βεβαιότητες τον σκοτώνουν πριν γεννηθεί, τα κοινοβουλευτικά κόμματα προτιμούν τις κοκορομαχίες επί του φαντασιακού κεκτημένου από την ειλικρινή κατάθεση προ-τάσεων και προ-θέσεων.
Επειδή η ηθική της ευθύνης δεν αποτελεί το πλέον διακριτό στοιχείο των [επαγγελματιών] πολιτικών και μολονότι η αθωότητα των πολιτών ως προς το πως λειτουργεί το σύστημα, δεν συνιστά πολιτική αρετή, νομίζω ότι οι μη-ανήκοντες [σε γραμμές και σε κλίκες] ενεργοί πολίτες οφείλουν, αντί να μαλλώνουν για μία post modern Ελλάδα, να κάνουν ό,τι μπορούν για ν’ αποτρέψουν μία post mortem χώρα, όπου η πανουργία, η λαμογιά και η μπαμπεσιά θα θεωρούνται πλεονεκτήματα των ηγετών και η διαφθορά, η συνωμοσία και η ανομία συγχωρητέα sic] χαρακτηριστικά του εσαεί οργισμένου πλήθους. Όπως έχουν σήμερα τα πολιτικά πράγματα του τόπου το μέλλον ανήκει στους μη-ανήκοντες…
