Έξι αύρες φιγούρες ανθρώπων στη σειρά. Γυναίκα, άνδρας, άτομο σε αμαξίδιο, άτομο σε αμαξίδιο (ξανά), άνδρας γυναίκα. Στο φόντο το πάνω μέρος είναι γαλάζιο και το κάτω λευκό.
Χρόνος ανάγνωσης: 2 λεπτά
Ακούστε το Άρθρο
Γράφει η Κ. Α. Κοντοπούλου*

Οι αναπληρωτές καθηγητές είναι εκείνη η αναλώσιμη πλευρά των εργαζόμενων επιστημόνων που επιβεβαιώνει το ευρωπαϊκό κεκτημένο του ΕΣΠΑ σε ένα κράτος που ζει με επιδοτήσεις. Μου θυμίζουμε ενίοτε τα πουλιά που τους πετάνε ψωμί και σπεύδουν στο σημείο.

Ας εξερευνήσουμε όμως μια πιο εξειδικευμένη πτυχή. Οι αναπληρωτές για το κράτος αποτελούν ένα σύνολο ανθρώπων που εφόσον είχαν τη δυνατότητα να σπουδάσουν, υποθετικά προφανώς δεν θα αποτελούν φροντιστές ατόμων με αναπηρία και συνεπώς η πρόνοια αδειών που προορίζεται για τέτοιες καταστάσεις είναι ανύπαρκτη. Η έλλειψη λοιπόν πρόβλεψης του υπουργείου είναι ευδιάκριτη. Αν κανείς μελετήσει προσεκτικά τα στοιχεία αδειών των αναπληρωτών, θα διαπιστώσει ότι δεν υφίσταται άδεια μοναδικού φροντιστή ΑμεΑ ή μοναδικού φροντιστή ατόμου με άνοια.

Ο αναπληρωτής λοιπόν που ανήκει σε μία από τις δύο παραπάνω κατηγορίες έχει τρεις εναλλακτικές. Η μία είναι να παραιτηθεί στα μέσα της χρονιάς, η δεύτερη είναι να εκμεταλλευτεί όλες του τις άδειες ως φροντιστής και η τρίτη είναι να μην μπορεί να εργαστεί αφού ακόμα και η μικρή απομάκρυνση από τον τόπο κατοικίας του περισσότερο κοστίζει παρά φέρνει θετικά αποτελέσματα. Και αυτό είναι μια πραγματικότητα που θα πρέπει να απασχολήσει το υπουργείο Παιδείας ιδίως για τους προσωπικούς του εργάτες.

Η στοιχειώδης μέριμνα για τους αναπληρωτές-μοναδικούς φροντιστές ατόμων με αναπηρία, μια αποτύπωση διάκρισης που διαπιστώθηκε και σε άλλα πλαίσια με πανομοιότυπες διαστάσεις αποκλεισμού, όπως πρακτική άσκηση σε δημόσιο Πανεπιστήμιο μακριά από τον τόπο έδρας του Πανεπιστημίου και κοντά στο άτομο με αναπηρία ή απουσία γεωγραφικής μοριοδότησης σε ορισμένες θέσεις εργασίας όταν οι αιτούντες αποτελούν μοναδικούς φροντιστές ανθρώπων με κάποια μορφή αναπηρίας. Ας μην ξεχνάμε ότι οι φροντιστές δεν δικαιούνταν ούτε μετεγγραφές στο δημόσιο Πανεπιστήμιο.

Τελικά μήπως η μεγαλύτερη μορφή αναπηρίας είναι κρατική και, εκτός από την αδιαφορία, είναι η έλλειψη κρατικής πρόνοιας και σύλληψης της πιθανής πραγματικότητας των άλλων;

*Υποψήφια διδάκτωρ ΑΠΘ

Πηγή: www.efsyn.gr

Σχετικά με τον συντάκτη

Η μοναδική, πλήρως προσβάσιμη για κάθε χρήστη, διαδραστική, κοινωνική πύλη ενημέρωσης στην Ελλάδα!

Αφήστε σχόλιο

ΧΟΡΗΓΟΙ

Επιστροφή στην κορυφή