Ο Γιάννης Ζουγανέλης

Τα προβλήματα των ανθρώπων της Τέχνης και του Πολιτισμού είναι λίγο-πολύ γνωστά, ιδίως τους τελευταίους 6-7 μήνες που λόγω του covid19, εντάθηκαν και μας οδήγησαν κι εμάς- όπως και άλλες κατηγορίες εργαζομένων- περίπου σε κατάσταση εξαφάνισης και μαρασμού. Να πω λοιπόν κι εγώ τη γνώμη μου για τις συνέπειες της κατάστασης που ζούμε, τη στάση της κυβέρνησης αλλά και τον προορισμό του Πολιτισμού σε μια χώρα που τον «γέννησε».

Διαμαρτύρομαι για τη στάση της κυβέρνησης απέναντι στον πολιτισμό.

Αυτό που διαπίστωσα είναι ότι στις πρώτες εξαγγελίες της κυβέρνησης για τα εργασιακά, αγνοήθηκαν παντελώς οι άνθρωποι που παράγουν πολιτισμό. Αυτό αποτελεί σαφή ένδειξη ότι οι υπεύθυνοι της Πολιτείας είναι άνθρωποι που δεν ασχολούνται με τον πολιτισμό. Που ο πολιτισμός δεν τους αφορά, οπότε, είναι όλοι απολίτιστοι. Και όταν κάποιος είναι απολίτιστος ιδεολογικά, αποδεικνύεται έρμαιο του χρήματος και του ατομικισμού.

Μα όταν δεν ασχολείσαι με τον πολιτισμό, είσαι έξω από την κοινωνία και έχεις μία έκφραση που μόνο ανθρώπινη δεν είναι. Ο προορισμός του πολιτισμού είναι να εξανθρωπίζει εσαεί τον άνθρωπο και να τον κάνει καλύτερο, ικανό να κοιτάει ψηλά. Αυτό όμως που συμβαίνει τώρα και που με φοβίζει – χωρίς να μη δέχομαι ότι υπάρχει ο κοροναϊός- είναι ότι δεν θεωρώ πως είναι σε τέτοιο βαθμό «Πανδημία». Και πολύ φοβάμαι ‘ότι το… .βάφτισαν έτσι.

Βέβαια χάνονται άνθρωποι , θλίβομαι και συμπάσχω αλλά σκεφτείτε:

χάνονται τόσοι πολλοί άνθρωποι από την πείνα, πολλοί περισσότεροι, εκατομμύρια φεύγουν από τη ζωή αλλά η πείνα δεν … κολλάει. Δεν είναι ιός. Και δεν ασχολούμαστε. Κι αυτό με σοκάρει. Όπως επίσης με φοβίζει ότι η υπακοή, που έδειξε πράγματι ο λαός μας, κινδυνεύει να μεταβληθεί σε υποταγή. Αυτό ορίζει τη νέα τάξη πραγμάτων. Μια κατάσταση τέτοια ώστε ελέγχονται τα πάντα. Τι θα αγοράσει ο άνθρωπος, πώς θα πουλήσει, από πού θα το πάρει; Πρέπει να χρησιμοποιεί ηλεκτρονικές συναλλαγές και να παρακολουθείται από παντού.

Αυτό με εκνευρίζει πάρα πολύ και με φοβίζει. Και βλέπω μία αδράνεια που δεν ταιριάζει με τη φύση των ανθρώπων. Με φοβίζει η αύξηση της ανεργίας σε όλο τον κόσμο. Και αυτό που κυρίως με απασχολεί είναι η Ελλάδα. Με φοβίζει η στάση των λεγόμενων προοδευτικών κομμάτων. Όλοι μιλάνε για ατομική ευθύνη. Αλλά όσο περισσότερο μιλάει το κράτος για ατομική ευθύνη με αυστηρή κριτική , τόσο περισσότερο προσπαθεί να την ανταλλάξει με τη δική του, κυβερνητική ευθύνη.

Και προσέξτε: Εμείς οι καλλιτέχνες είχαμε την επαγγελματική ατυχία να μας αναβληθούν όλα όσα είχαμε προγραμματισμένα από το Πάσχα και μετά. Πώς θα βιοποριστούν οι αφανείς; Μα αν δεν υπήρχαν αυτοί, κανείς δεν θα ήταν «εμφανής» ώστε να ακουστεί η γνώμη του. Πώς θα ακουστεί η γνώμη όλων των ηθοποιών και μουσικών που όλοι τους «τραβάνε» πάρα πολύ μεγάλο επαγγελματικό ζόρι για να βιοποριστούν; Μα όταν ένας άνθρωπος/καλλιτέχνης δεν μπορεί να ζήσει, δεν αρχίζει να φθίνει και πνευματικά; Θα φτάσουμε σε μια κοινωνία ΧΩΡΙΣ πνευματική παραγωγή. Το θέλουμε αυτό; Τι θα είμαστε ως κοινωνία, ως χώρα χωρίς έργα του πνεύματος; Μα πρέπει να σε αφορά και ο άλλος, που είναι και αυτός φοβισμένος και δεν «παράγει» και φθίνει πνευματικά.

Για αυτό και θυμάμαι το τραγούδι μου “Φοβάμαι όλα αυτά που θα γίνουν για μένα χωρίς εμένα”…

Δεν θέλω να γίνουν πράγματα χωρίς εμένα, χωρίς τη συμμετοχή μου γι αυτό και προσπαθώ. Έκανα δημιουργικά πράγματα, έγραψα τραγούδια, επικοινωνούσα με τα social media, και απαντούσα στην αγάπη που δέχομαι από τον κόσμο, με δηλώσεις, με θέματα, με καλλιτεχνικό αποτέλεσμα. Έχω δημιουργήσει τραγούδια που θα κυκλοφορήσουν και έχω κάνει και διάφορα που με ισορροπούν ως άνθρωπο και ως συνείδηση. Εκδίδω έναν διπλό δίσκο, Instrumental στην Αμερική. Βλέπετε ότι το «παλεύω». Εγώ προσπάθησα, μπόρεσα και κάτι κατάφερα. Όλοι οι άλλοι; Ίσως είμαι ο μόνος Έλληνας συνθέτης που εκδίδεται από τον πολύ μεγάλο παραγωγό Jones Brown Junior, που άκουσε τη δουλειά μου στη Γερμανία, σε ένα αφιέρωμα για τα 40 μου χρόνια. Έχω μία θητεία στη Γερμανία μουσικά και ραδιοφωνικά. Ήμουν τυχερός γιατί αυτός είναι στη Βιέννη και βρέθηκε στο Μόναχο, με άκουγε στο ραδιόφωνο και έτσι βρεθήκαμε και εκδίδω ένα διπλό instrumental δίσκο και θα τον κάνω εισαγωγή με την δική μου εταιρεία στην Ελλάδα.

Εδώ ταιριάζει και το σύνθημα της ιστοσελίδας, το Με Άλλα Μάτια!

Γι’αυτό και ο νέος δίσκος αξίζει να αγκαλιαστεί από τους αναγνώστες μας. Instrumental μουσική. Συστήνω στους ανθρώπους και στους μαθητές μου, να κλείνουν τα μάτια για να μπορούν να την ακούσουν. Οπότε σκέφτομαι πραγματικά όλο τον κόσμο των τυφλών, που ΔΕΝ είναι τυφλοί αλλά για να συνεννοηθούμε , πρέπει να βρούμε έναν άλλον ορισμό για το πώς βλέπει κανείς.

Αυτό είναι το ευχάριστο το οποίο με κάνει και ισορροπώ πνευματικά, ψυχικά και μπαίνω σε μία διαδικασία. Γιατί όλα αυτά αφορούν τον ελληνικό πολιτισμό δηλαδή η έμπνευση είναι από την αρχαιοελληνική εποχή. Μακροπρόθεσμα σίγουρα αυτή η παραγωγή θα με ισορροπήσει και αισθάνομαι μία άνεση ότι θα μπορώ να μην έχω το άγχος του βιοπορισμού το οποίο τώρα υπάρχει.

Είναι ένα νέο κεφάλαιο για μένα.

Είμαι μία προσωπικότητα πολυδιάστατη (όλοι γεννιόμαστε πολυδιάστατοι αλλά στην πορεία γινόμαστε μονοδιάστατοι επειδή έτσι βολεύει το σύστημα) και έχω μια μεγάλη γκάμα εκδόσεων Instrumental μουσικών στην Ευρώπη και την Αμερική. Ξεκίνησα το 82 με το “Όπου κι αν ταξιδέψω η Ελλάδα με πληγώνει” μου σύστησαν έναν ανάπηρο μπουζουξή τον Γρηγόρη Τζιστούδη ο οποίος διέπρεψε σε όλη τη Σκανδιναβία. Τον έφερα στην Ελλάδα το 2004 στους Παραολυμπιακούς Αγώνες παίξαμε το “The light of Flame” και σε διάφορες εκδηλώσεις αλλά και στο φινάλε των Παραολυμπιακών Αγώνων. Το “The Light of Flame” κυκλοφόρησε σε όλη την Ευρώπη. Έκανα το “Χορδές Ψυχής” το 2000 γιατί το 1999 στις απονομές των Νόμπελ, ήταν ελληνικό έτος κουλτούρας και μου είχαν αναθέσει να γράψω. Ακόμα πιο παλιά τους “Ακρίδες όπου τραγουδούσε ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου ως κορυφαίος του χορού σε περιοδεία και αυτό βγήκε στην Deutsche Grammophon με τον Μπρίταν, έναν εξαιρετικό τραγουδιστή της όπερας, αντί του Βασίλη. Και αυτό ήταν μία κατάκτηση, μία νίκη ενός παιδιού που κατάφερε να βγάλει στην Deutsche Grammophon. Το Πασάτζιο Μύκονος Γκράουντς, έχω κάνει το Άνοιξ, (αυτά είναι οργανικά) έχω κάνει και τις Οινοτρόπες, για τις τρεις πριγκίπισσες της αρχαίας Ελλάδας. Αυτά είναι οργανικές μουσικές με λίγα τραγούδια. Πολύ χρόνο θέλει για να γίνει κάτι τέτοιο, πολλή ψυχή, πολλή Ελλάδα. Εγώ είμαι πολύ ελληνοκεντρικός γιατί έτσι πιστεύω θα κάνω καλό στον υπόλοιπο κόσμο και δεν είμαι καθόλου ματαιόδοξος.

Και να τελειώσω, όπως άρχισα το άρθρο μου, με την «πανδημία»:

Κερδίσαμε σίγουρα κάτι. Συνειδητοποιήσαμε πως εκμεταλλεύονται ακόμα και τις πανδημίες οι εξουσίες. Συνειδητοποιήσαμε ότι δεν υπήρχε η υποδομή για να ισορροπήσουμε, μόνο η δημόσια Αρχή είναι αυτή που επιτρέπει να υπάρχει Δημόσια Υγεία. Δεν μπορείς να την αγνοήσεις. Κερδίσαμε μια επικοινωνία άλλης μορφής με τους ανθρώπους. Νομίζω ότι μπήκαμε πιο πολύ στη συνειδητότητα. Κερδίσαμε την αντίληψη ότι ωραία είναι η φιλοδοξία αλλά ότι χειρότερο υπάρχει στη ζωή είναι η ματαιοδοξία. Κερδίσαμε την αντίληψη ότι οι άνθρωποι δεν πρέπει να είναι ατομιστές αλλά να είναι μοναδικοί. Ο ατομισμός βοηθάει τη μαζικότητα, την ανυπαρξία της προσωπικότητας. Ενώ η μοναδικότητα δεν έχει να φοβηθεί τίποτα. Είναι πιο συνεργάσιμη και αλληλέγγυα απέναντι στη ζωή. Κερδίσαμε την αλληλεγγύη μας και καταλάβαμε ότι η προσφορά είναι δανεική και πρέπει να επιστραφεί.

Σχετικά με τον συντάκτη

Μουσικός, ηθοποιός, τραγουδιστής, παρουσιαστής, αρχιτέκτων και δάσκαλος!

5 comments on ““Φοβάμαι όλα αυτά που θα γίνουν για μένα χωρίς εμένα”

  • Πηνελόπη Βασιλειαδου λέει:

    Είμαι τυχερή και ευγνώμων Γιάννη που σε γνώρισα από κοντά, Συμφωνώ απόλυτα με τις απόψεις σου και σε θαυμάζω απεριόριστα!!!

    Απάντηση
  • Νίκος Παπασπυρόπουλος (Συνθέτης, Καθηγητής κλασσικής κιθάρας και θεωρητικών στο Εθνικό ωδείο) λέει:

    Χαίρετε. ” Ο πολιτισμός ενός έθνους φαίνεται από το πόσες ορχήστρες ( λόγιας μουσικής ) έχει και όχι από τα πόσα τάνκς και πολεμικά αεροπλάνα” έλεγε πριν από πολλά χρόνια κάποια μια μεγάλη προσωπικότητα που διετέλεσε γενικός διευθυντής της Α.Τ.Ε. ενώ στα νιάτα του υπήρξε και ηθοποιός. Δυστυχώς μου διαφεύγει το όνομα του. Η χώρα μας πάντα είχε μεγάλους καλλιτέχνες, ποιητές, συνθέτες, ζωγράφους κ.α. κι ας είχε διαφορετική ιστορική διαδρομή από την Ευρώπη. Χάσαμε την Αναγέννηση και τον Διαφωτισμό και πάντα οι καλλιτέχνες είχαν δύσκολη ζωή με καμία κρατική στήριξη σε αντίθεση για παράδειγμα με τις Σκανδιναβικές χώρες όπου μεγάλοι συνθέτες έπαιρναν ισόβια σύνταξη για το έργο τους. Η Εκκλησία και η Συντήρηση εμποδίζουν την Καλλιτεχνική έκφραση με αποτέλεσμα ο αμύητος κόσμος να είναι παραδομένος σε “καλλιτεχνικά” σκουπίδια!!! Τώρα ήρθε η χαριστική – ελπίζω όχι – βολή. Αν δεν αντιδράσουμε έτσι ώστε η Παιδεία να αναβαθμιστεί θα μπούμε σε βαθύ Μεσαίωνα.

    Απάντηση
    • CROM λέει:

      Στην Ελλάδα αυτό : « για παράδειγμα με τις Σκανδιναβικές χώρες όπου μεγάλοι συνθέτες έπαιρναν ισόβια σύνταξη για το έργο τους. » θα μετατρέπονταν σε αυτό: «οποιοσδήποτε δηλώνει συνθέτης και είχε «δόντι» θα έπαιρνε ισόβια σύνταξη». Επίσης επισκεφθείτε την ιδέα ότι ο κρατισμός είναι η επιτομή της «συντήρησης» και όχι της «προοδευτικότητας» και ελευθερίας. Όταν σε μια δημοκρατία ψηφίζεις κεντρικές λύσεις που βολεύουν ΕΣΕΝΑ, ΣΗΜΕΡΑ, στην ουσία αφαιρείς επιλογές από τους επόμενους ψηφοφόρους (μπορεί και αγέννητους) που θα βρεθούν μέσα σε μια κατάσταση (βλ. π.χ. την σημερινή) όπου οι κεντρικές λύσεις δεν θα είναι ούτε βοηθητικές για τους ίδιους, ούτε θα μπορούσαν να έχουν επιλέξει κάτι άλλο. Αυτό το «ο κράτος πρέπει να βοηθήσει» συνεπάγεται με το «φόρτωσε στον φορολογούμενο κόστος για να κατανεμηθούν χρήματα από κρατιστές (που είναι και εκείνοι που κάνουν την πιο ανεύθυνη και αναποτελεσματική κατανομή κεφαλαίων) προς κουμπάρους, φίλους και πελάτες» και από αυτό μην νομίζετε ότι εξαιρούνται οι Σκανδιναβοί.

      Απάντηση
  • Κώστας Μαχαιρας. λέει:

    Είσαι γεννημένος ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΣ!!
    Μη σταματήσεις να μιλάς όπως μονο εσυ ξέρεις!!
    Δώσε απλόχερα κουράγιο και ελπιδα όπου μπορείς!!

    Απάντηση
  • Νικήτας λέει:

    Προσωπικά μου αρέσει ο κύριος Ζουγανέλης και μουσικά αλλα και σαν ηθοποιός. Θαυμάζω την πορεία του και χαιρετώ το ήθος του που ανέκαθεν ηταν στο πλευρό των μειονοτήτων. Αυτο που δεν κατάλαβα απο όλο το άρθρο ειναι η πολυ μεγάλη αναφορά στο προσωπο του. Για ποιο λόγο? Θέλει να συστήσει τον εαυτό του στο κοινό? Η το άρθρο ειναι βιογραφικό με στοιχεία επικαιρότητας? Όπως και να εχει θα προτιμούσα ένα άρθρο φωτιά απο τον κύριο Ζουγανέλη χωρίς κάποια αναφορά στην διαδρομή του ή ένα αυτοβιογραφικό άρθρο χωρίς κάποια αναφορά στην επικαιρότητα που πουλάει. Μακάρι να φτιάξουμε ένα σύστημα που επιτέλους θα προσφέρει σε όλους οικονομική ανεξαρτησία, θα σέβεται τον πλανήτη μας και θα θεωρεί την υγεία ως βασικό ανθρώπινο αγαθό.

    Απάντηση

Γράψτε απάντηση στο CROM Ακύρωση απάντησης

ΧΟΡΗΓΟΙ

Επιστροφή στην κορυφή